Μόλις ο δείκτης του ρολογιού έδειξε 8 π.μ. αναχωρήσαμε από τα γραφεία του συλλόγου μια ομάδα αποτελούμενη από 80 άτομα. Σε 14 χλμ από την Καλαμάτα στο δρόμο προς τη μεσσηνιακή Μανή φτάσαμε στο χωριό Σωτηριανικα. Ακολουθήσαμε τα σήματα και αφού περάσαμε από το γεφύρι του χωριού βαδίσαμε στο δασικό δρόμο, ο όποιος μας οδήγησε στην αρχή του περίφημου Μπίλιοβου. Πρόκειται ίσως για το καλύτερα διατηρημένο καλντερίμι με τις 75 στροφές. Ανηφορίσαμε το καλντερίμι και έπειτα από πεζοπορία 2 ωρών σε ύψος 800 μέτρων φτάσαμε στο σχεδόν έρημο, σήμερα, χωριό Αλτομιρά. Οι πηγές του χωρίου φάνταζαν σαν όαση μπρος στα μάτια μας και στάθηκε αδύνατο να μην πιούμε από το «μαγικό» νερό τους. Στο σημείο αυτό ξαποστάσαμε για 30 λεπτά, γευματίσαμε και ανακτήσαμε τις δυνάμεις μας… βρισκόμασταν μπροστά σε ένα αρκετά ελκυστικό δίλημμα το οποίο ωστόσο λόγω των συνθηκών ελλόχευε αρκετούς κίνδυνους. Συνεχίζουμε με κατεύθυνση προς το φαράγγι ή επιστρέφουμε από το ίδιο μονοπάτι?
Στο σημείο αυτό ο πρόεδρος του συλλόγου κλήθηκε να μας ενημερώσει σχετικά με το τι θα αντιμετωπίζαμε, στην περίπτωση που θα επιλέγαμε να συνεχίσουμε προς το φαράγγι της Κοσκάρακας. Παρόλο που εξέφρασε πολλές αντιρρήσεις για αρκετούς από εμάς λόγω έλλειψης πείρας και εξοπλισμού, μερικοί από εμάς αποφασίσαμε να το τολμήσουμε. Παρόλα αυτά κάποιοι περισσότερο συνετοί αποφάσισαν να επιστρέψουν, με αποτέλεσμα να χωριστούμε σε δυο πεζοπόρα τμήματα.
Το ένα επρόκειτο να πραγματοποιήσει μια απλή περιήγηση στα στενά του οικισμού Αλτομιρά, παίρνοντας κατόπιν το δρόμο της επιστροφής. Οι υπόλοιποι συνέχισαν προς το φαράγγι της Κοσκάρακας. Με την βοήθεια και καθοδήγηση ενός χωρικού διασχίσαμε το χωριό και αφού προσπεράσαμε μια στάνη ξεκινήσαμε προς αναζήτηση του μονοπατιού. Στη διαδρομή αντιμετωπίσαμε αρκετές δυσκολίες καθώς το μονοπάτι ήταν κλειστό από τη βλάστηση. Οι άπειροι της ομάδας δεν είχαν κατανοήσει πλήρως τον όρο «κροκάλα» στον οποίο επανειλημμένος είχε αναφερθεί ο καθοδηγητής. Πέτρες που υποχωρούσαν, απόκρημνες πλαγιές, γλιστερό έδαφος, κλίσεις που γίνονταν ολοένα και πιο αποτόμες… με αλλά λόγια χωρίς τον κατάλληλο εξοπλισμό η φύση αποτελούσε τον μεγαλύτερο εχθρό μας, έναν εχθρό που σε προκαλούσε επιδεικτικά σε μονομαχία. Παραταύτα με σύμμαχο τον καλό καιρό, τη δυνατή θέληση μας και κυρίως με την πολύτιμη βοήθεια των οδηγητών μας διασχίσαμε τις πετρώδεις πλαγιές του βουνού κατορθώνοντας έπειτα από πορεία μιάμισης ώρας να προσεγγίσουμε το φαράγγι, μέσα από μια διαδρομή πλημμυρισμένη από τη σαγηνευτική μυρωδιά του θυμαριού που συνυπήρχε με την άγρια ομορφιά του τοπιού. [όμορφη, πλούσια κι άπαρτη και σεβαστή κι αγία!]..όπως λέει και ο ποιητής.
Τελικά… δεν ήταν και τόσο δύσκολο! Με παρέα τα ζεστά χρώματα του δύοντος ήλιου και ενώ η ομάδα είναι έτοιμη να συνεχίσει το τολμηρό εγχείρημα πήραμε το δρόμο κατά μήκος του φαραγγιού. Μόνη συντρόφια μας… τα χαμογέλα, οι πολυάριθμες συζητήσεις και αμέτρητες κατά τα αλλά ξεκαρδίστηκες τούμπες!
Έπειτα από διαδρομή δυο ωρών αντικρίσαμε το πέτρινο γεφύρι της Κοσκάρακας , ανακουφισμένοι πλέον και αφήνοντας πίσω μας τα γλαφυρά σχόλια κάποιων, καθώς το ταξίδι μας έφτανε στο τέλος του. Το λιθόστρωτο εκείνο μονοπάτι επρόκειτο να μας οδηγήσει στο αρχικό σημείο αναφοράς μας… τα Σωτηριάνικα. Με την άφιξη μας σμίξαμε με την υπόλοιπη ομάδα των ορειβατών, απολαύσαμε ζεστό καφέ συνοδευμένο από τη ζεστή συντροφιά των χωρικών του οικισμού, και ήμασταν πλέον έτοιμοι να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.
Αυτό έμελλε να είναι το ταξίδι μας, ένα ταξίδι γεμάτο γνώση ευχάριστες εμπειρίες, προκλήσεις… Τελικά υπάρχουν τόσο μαγικά μέρη κοντά μας ?
Έυη Νικητάκη
Περισσότερες φωτογραφίες καθώς και το βίντεο της εξόρμησης υπάρχουν στο site: www.eoskal.gr
