Αν βάλουμε στην άκρη τη σκέψη ότι στις περισσότερες αναβάσεις η μια φορά ποτέ δεν είναι αρκετή, αν βάλουμε στην άκρη τη σκέψη ότι υπάρχουν αναβάσεις και διαδρομές που σε μαγνητίζουν και που όσες φορές και να τις επισκεφτείς πάντα θέλεις να επιστρέφεις, τότε η τελευταία εξόρμηση του Μαΐου (26/5) απαντά με τον καλύτερο τρόπο στην παραπάνω ερώτηση.
Ελάχιστα οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζαμε για τον ποταμό Ερύμανθο στα σύνορα Ηλείας - Αρκαδίας και σχεδόν καθόλου για τους καταρράκτες της Νεμούτας. Ετσι όταν βρεθήκαμε στην περιοχή μετά από πρόσκληση φίλων από την Ηλεία ζήσαμε μια μεγάλη έκπληξη… Η πεζοπορία είχε ως αφετηρία και τέρμα τον οικισμό της Νεμούτας. Για να φτάσεις εκεί από Καλαμάτα περνάς από τον χώρο της αρχαίας Ολυμπίας και τον οικισμό Λάλα. Λίγο βορειότερα βρίσκεται το γνωστό μας δάσος της Φολόης και το φαράγγι του Αντρώνη που έχουμε αρκετές φορές επισκεφθεί.
Από τη Νεμούτα κατηφορίσαμε μέσα από ένα δαίδαλο αγροτικών δρόμων και μονοπατιών προς τον ποταμό Ερύμανθο. Τα μονοπάτια αυτά κινούνται κατά μήκος ρεματιών και φαραγγιών που χύνονται στον Ερύμανθο. Επρόκειτο για μια όμορφη διαδρομή μέσα σε μια πλούσια καταπράσινη βλάστηση που εναλλασσόταν σε πολλά σημεία με τα στενά τοιχώματα των φαραγγιών. Ομως χωρίς τους φίλους μας από τη Νεμούτα δύσκολα θα βρίσκαμε τα πιο όμορφα σημεία. Χωρίς τους φίλους μας από την περιοχή το πιο πιθανό θα ήταν η περιγραφή μας να σταματούσε στο σημείο αυτό…
Σε δύο με τρία σημεία αφήσαμε για λίγο το βασικό μονοπάτι για να διεισδύσουμε λίγο πιο βαθιά στο φαράγγι. Στο πρώτο, μετά από ένα μικρό σκαρφάλωμα, αντικρίσαμε έναν πανέμορφο καταρράκτη.
Η δεύτερη παράκαμψη επρόκειτο για μια αποκάλυψη. Μετά από αρκετή κατάβαση μέσα σε οργιαστική βλάστηση βρεθήκαμε καταπρόσωπο με μια πανύψηλη υδάτινη κουρτίνα που ξεχυνόταν από πολλά μέτρα πιο ψηλά από εμάς μέσα σε ένα στενό κοίλωμα του φαραγγιού. Ακριβώς δίπλα του στη βάση αυτού του καταρράκτη υπήρχε ένα σπηλαιώδες άνοιγμα. Οσοι περάσαμε εκεί, μετά το αναπόφευκτο ντους, ανακαλύψαμε ένα δεύτερο κρυμμένο καταρράκτη να χύνεται μέσα στη σπηλιά παράλληλα με τον προηγούμενο.
Μετά από ώρα επιστρέψαμε στο βασικό μονοπάτι χαρούμενοι και εντελώς ανυποψίαστοι γι’ αυτό που θα επακολουθούσε. Οι οδηγοί μας, μας πληροφόρησαν ότι υπάρχει ακόμη ένα σημείο που δεν πρέπει να χάσουμε. Ετσι λίγη ώρα αργότερα κάναμε την τρίτη παράκαμψη για να βρεθούμε και πάλι στην κοίτη του φαραγγιού. Επρόκειτο βέβαια για το παντελώς άγνωστο σε μας «ρέμα» Χαρατσαρίου στο οποίο κινούμαστε όλο αυτό το διάστημα και το οποίο σε λίγο θα συναντούσε τον Ερύμανθο. Κινηθήκαμε κατά μήκος της κοίτης αντίθετα με την ροή των νερών. Το φαράγγι εδώ ήταν ιδιαίτερα στενό και τα τοιχώματα πανύψηλα. Μία στροφή, μία δεύτερη και… προς στιγμήν, μείναμε ακίνητοι από την έκπληξη προσπαθώντας να πιστέψουμε αυτό που βλέπαμε μπροστά μας!!! Ενα μεγάλο κομμάτι του βουνού είχε πέσει και δημιουργήσει μια τεράστια φυσική αψίδα. Το άνοιγμα από κάτω μεγάλο και μέσα από αυτό έτρεχαν ορμητικά τα νερά δημιουργώντας μικρούς καταρράκτες. Ολο αυτό το σκηνικό της αψίδας δημιουργούσε ένα υπερμέγεθες παράθυρο όπου από το άνοιγμά του αποκαλυπτόταν μια κρυμμένη κοιλάδα με τον μεγαλύτερο και πιο εντυπωσιακό καταρράκτη που είχαμε δει ως τώρα. Επρόκειτο για μια κρυμμένη γωνιά του παραδείσου!! Είχες την αίσθηση ότι βρισκόσουν σε κάποιο τροπικό δάσος του Ισημερινού, κάπου στον Αμαζόνιο ή στο κέντρο ενός νησιού εξωτικού… Κι όμως βρισκόμαστε στη δυτική πλευρά της Πελοποννήσου στα σύνορα Ηλείας - Αρκαδίας σε απόσταση περίπου μισής ώρας από την Αρχαία Ολυμπία και λιγότερης από δύο ώρες από την Καλαμάτα. Βρισκόμαστε σε μια περιοχή που ποτέ πριν δεν είχαμε επισκεφθεί και ούτε βέβαια ακούσει για τους θησαυρούς που κρύβει. Βρισκόμαστε σε μια περιοχή που μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε για ακόμη μια φορά ότι όσος χρόνος και να περάσει, όσα μέρη και να διαβείς πάντα θα υπάρχει κάτι καινούργιο για να δεις!
Μετά από αρκετή ώρα σε αυτό το μαγικό μέρος συνεχίσαμε την πορεία μας για να συναντήσουμε σύντομα τον ποταμό Ερύμανθο και τον μικρό οικισμό της Ελαίας όπου κάναμε μια μικρή ανάπαυλα για να φάμε κάτι ή για καφέ. Ακολούθησε μια μικρή βόλτα στον Ερύμανθο. Ενας ακόμη πολύ εντυπωσιακός καταρράκτης στα ανατολικά του ποταμού ήταν το πρώτο που κέντρισε το ενδιαφέρον μας. Αμέσως μετά βρεθήκαμε στα βότσαλα της όχθης. Ο Ερύμανθος εδώ έχει αρκετό πλάτος σε σχέση με τα φαράγγια που κινούμαστε πριν. Τα νερά κυλούσαν ήρεμα, η περιοχή κατακλυζόταν από πλατάνια, ενώ στην απέναντι όχθη ένας ακόμη καταρράκτης έπεφτε από ψηλά. Τα παγωμένα νερά, δεν απέτρεψαν αρκετούς από το να κολυμπήσουν σε αυτά. Το σκηνικό εδώ απέπνεε μια αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης. Σίγουρα χρειαζόμασταν πολύ περισσότερο χρόνο για να βιώσουμε στην πληρότητά τους τα όμορφα αυτά δώρα του ποταμού… Ομως είχε φτάσει η ώρα της επιστροφής και της ανάβασης και πάλι στο σημείο που ξεκινήσαμε: το χωριό της Νεμούτας. Και βέβαια μια καλή ιστορία, όπως στο περίφημο γαλατικό χωριό του Αστερίξ, τελειώνει πάντα με φαγητό και χορό! Το φαγητό γι’ αυτούς που ήθελαν είχε κανονιστεί από πριν, ο χορός προέκυψε αυθόρμητα. Ο χορός ξεκίνησε σε χώρο εσωτερικό που όμως δε μας χώραγε… Ο κύκλος του χορού βγήκε έξω για να συνεχίσει προς στιγμήν στην πλατεία του χωριού. Χορός και χωριό έγιναν για λίγο ένα…
Οσο για το ερώτημα που τέθηκε στην αρχή είναι λανθασμένο από τη βάση του. Η απάντηση είναι η ίδια με αυτή που έδωσε ο ποιητής όταν ρωτούσε: «Τη θάλασσα, τη θάλασσα ποιος θα μπορέσει να την εξαντλήσει;» (Σεφέρης).
Η φύση, η θάλασσα, τα βουνά ούτε εξαντλούνται ούτε εξαντλούν… Οταν τη σεβόμαστε και δεν την καταστρέφουμε, όταν αφήνουμε τους εαυτούς μας ελεύθερους και σε αρμονία με τους ρυθμούς της, η φύση αποτελεί μια ανεξάντλητη πηγή ενέργειας, χαράς και ευδαιμονίας… Τα βουνά και οι διαδρομές συμβολίζουν μια πορεία προς τα εμπρός και προς τα άνω, συμβολίζουν την ίδια την εξέλιξη και την άνοδο της ζωής… Και για μας αυτή η πορεία είναι ανεξάντλητη!
Κώστας Φύκιρης
