Στα τελευταία ανήκει και το περίφημο Στενό Λαγκάδι το όποιο βρίσκεται στην καρδιά του Μεσσηνιακού Ταϋγέτου ακριβώς στη βάση του άγριου Χαλασμένου.
Και βέβαια σε κάποια μεμονωμένα τμήματά του έχουν βρεθεί στο παρελθόν άνθρωποι. Ελάχιστοι βέβαια αλλά ικανοί για να δημιουργήσουν το μύθο της μοναδικής αυτής χαράδρας και να χαράξουν στην καρδιά τους τις σπάνιες εικόνες που αντίκρισαν. Και βέβαια πολύ ψηλά στα ανατολικά του περνά το παλιό Τσεριώτικο μονοπάτι για τη κορυφή του Ταϋγέτου. Και επίσης στην περιοχή ζούσαν αρκετές οικογένειες από τα Τσέρια την περίοδο του καλοκαιριού. Όμως ποτέ πριν κανείς δεν είχε διασχίσει σε όλο του το μήκος αυτό το απρόσιτο φαράγγι. Ο λόγος είναι ότι η κατάβασή του, εξαιτίας των πολλών και πανύψηλων καταρρακτών, είναι δυνατή μόνο με τεχνικές Canyoning (χρήση σχοινιών και σχετικού εξοπλισμού). Η πρώτη ολοκληρωμένη κατάβασή του έγινε τον περασμένο Αύγουστο (2012) Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία που κάποιοι πέρασαν μέσα από το Στενό Λαγκάδι. Και βέβαια, με εξαίρεση τον γράφοντα, η ομάδα αποτελούνταν από άτομα με μεγάλη εμπειρία αρκετοί από τους οποίους ήταν και εκπαιδευτές του Canyoning. Επρόκειτο για μια ανακάλυψη….
Η επανάληψη της διαδρομής και η δεύτερη κατάβαση έγινε την Κυριακή 16 Ιουνίου. Η δυσκολία του εγχειρήματος δεν έχει να κάνει μόνο με το φαράγγι το ίδιο αλλά και με την δυσκολία προσέγγισης του, καθώς αυτό αρχίζει να δημιουργείται στο σημείο που συναντιούνται ο Προφήτης Ηλίας με το Χαλασμένο. Η πρώτη βέβαια είναι η ψηλότερη κορυφή της Πελοποννήσου (2407 μ) ενώ η δεύτερη είναι η πιο άγρια και όμορφη στο μεγάλο όγκο του Ταϋγέτου. Από την Καλαμάτα είχαμε ξεκινήσει το απόγευμα της προηγούμενης μέρας με προορισμό το δάσος τη Βασιλικής όπου και διανυκτερεύσαμε. Τα ρολόγια έδειχναν 9:00 το πρωί όταν επιτέλους μπήκαμε στο μονοπάτι. Είχε προηγηθεί η οργάνωση και το μοίρασμα του εξοπλισμού. Είχε προηγηθεί η συνάντηση με δύο άλογα σε ένα ξέφωτο του δάσους.
Ξεκινήσαμε ακολουθώντας το μεσσηνιακό μονοπάτι για τη κορυφή του Ταϋγέτου. Πρώτη στάση στη πηγή των Μουσγιών όπου γεμίσαμε τα παγούρια μας. Δεύτερη στο ομώνυμο διάσελο σε υψόμετρο σχεδόν 2000μ. Η θέα εδώ γνώριμή και πάντα συναρπαστική. Εδώ αντικρίζεις μερικές από τις πιο ωραίες εικόνες της Μεσσηνίας καθώς μπροστά σου απλώνεται ένα μοναδικό πανόραμα του Ταϋγέτου.
Αυτή τη φορά δεν ακολουθούμε, όπως συνήθως, το μονοπάτι τις κορυφής αλλά κατηφορίζουμε για να βρεθούμε αργότερα σε ένα ρέμα που μόλις αρχίζει να σχηματίζεται. Όσο προχωράμε η περιοχή αρχίζει να γίνεται πιο άγρια και το ρέμα πιο απόκρημνο και πιο βαθύ. Απέναντι μας η εικόνα του Χαλασμένου (2204μ) κυριαρχεί και γίνεται όλο και πιο μεγάλη καθώς πλησιάζουμε σε αυτό. Έχουμε πια φτάσει στο σημείο του πρώτου ραπέλ. Πρέπει να φορέσουμε τον εξοπλισμό μας. Έχουμε ήδη χωρίσει με την πεζοπορική ομάδα που θα ακολουθήσει το Τσεριώτικο μονοπάτι. Πρόκειται για μια από τις πιο ωραίες διαδρομές για την κορυφή. Από εδώ, μέχρι πριν λίγα χρόνια, ανέβαινε ο παππάς για τη λειτουργία του πρ. Ηλία και επίσης τα μουλάρια που τροφοδοτούσαν τη γιορτή. Σήμερα κάποια κομμάτια (ευτυχώς λίγα) της διαδρομής έχουν χαθεί μετά από κατολισθήσεις. Στόχος της ομάδας που θα κινηθεί στη διαδρομή αυτή είναι να βάλει κάποια σημάδια στα σημεία που υπάρχει το πρόβλημα.
Εν τω μεταξύ έχουμε φορέσει τις νεοπρέν και τα μποντριέ και έχουμε περάσει το πρώτο δύσκολο σημείο. Αρχίζουμε να μπαίνουμε στο φαράγγι. Η θερμοκρασία του σώματος πλησιάζει το σημείο βρασμού μέσα στις θεόστενες στολές. Πρέπει επείγοντος να βρούμε νερό. Έχουμε φτάσει στο δεύτερο ραπέλ και στο πρώτο που έχουν τοποθετηθεί τεχνητές ασφάλειες (από την πρώτη διάσχιση). Κατεβαίνουμε και πλέον το Στενό Λαγκάδι δικαιολογεί απόλυτα το όνομά του. Στενά πανύψηλα τοιχώματα μας περιβάλλουν δημιουργώντας μια τεράστια σχισμή στο βουνό. Εδώ δεν υπάρχει πια καμία δίοδος διαφυγής. Όμως εμείς αναζητούμε εναγωνίως την αιτία της δεύτερης ονομασίας του φαραγγιού που ακούει επίσης στο όνομα: «Πολύ Ποτάμι» Ψηνόμαστε μέσα στις στολές….
Στη βάση του επόμενου καταρράκτη υπάρχει νερό και μάλιστα αρκετά δροσερό. Αποκαθιστάμε την θερμοκρασία μας και επιτέλους μπορούμε να απολαύσουμε τη μαγεία του φαραγγιού…. Όμως εδώ θα κάνουμε μια παύση. Χρειαζόμαστε πάρα πολλές λέξεις και ακόμη περισσότερο χρόνο για να περιγράψουμε το μυστικό αυτό πέρασμα στη πιο κρυμμένη αγκαλιά του Ταϋγέτου. Και πάλι νομίζουμε ότι ελάχιστα θα μπορέσουμε να αποδώσουμε αυτό που ζήσαμε. Είναι στιγμές που δύσκολα μπορούν να αποτυπωθούν σε εικόνες και λέξεις και σίγουρα σε υποδεέστερο βαθμό από αυτόν με τον οποίον έχουν αποτυπωθεί εντός μας…
Το Στενό Λαγκάδι ή το Πολύ Ποτάμι συνεχίστηκε για πολύ. Αρκετά ραπέλ, βουτιές και νεροτσουλήθρες, καταρράκτες, μικρές λίμνες, πεσμένοι βράχοι που δημιουργούν εντυπωσιακές αψίδες, πανύψηλα τοιχώματα είναι κάποια στοιχεία από αυτά που ζούμε και αντικρίζουμε.
Έχουν περάσει αρκετές ώρες εως τη στιγμή που φτάνουμε στην έξοδο του Canyoning. Σε καμία περίπτωση όμως δεν έχουμε φτάσει στη έξοδο του φαραγγιού ή μάλλον των φαραγγιών. Θέλουμε αρκετές ώρες ακόμη. Αρκετές ώρες πεζοπορίας επάνω σε κροκάλες και φορτωμένοι με τα βαριά και άβολα σακίδια του εξοπλισμού. Σε αυτά βρίσκονται και η στολές νεοπρέν που τώρα είναι βρεγμένες και βαρύτερες. Η έξοδος του Canyoning βρίσκεται στο σημείο όπου βρέθηκε πέρυσι η σωρός του άτυχου Άγγλου δρομέα. Γνωρίζοντας την περιοχή απορούμε πως ήταν δυνατόν να βρεθεί τόσο μακριά. Λίγο πιο κάτω βλέπουμε και τα σημάδια που έχει βάλει η πεζοπορική ομάδα που δείχνουν την είσοδο στο μονοπάτι. Είναι ένα σημείο που έχει γίνει κατολίσθηση. Καταλαβαίνουμε γιατί είναι δύσκολο να βρει κάποιος το μονοπάτι. Συνεχίζουμε στη συνέχεια του ίδιου φαραγγιού που τώρα πια έχει άλλη μορφή. Είναι δεκάδες μέτρα φαρδύ και οι κοίτη του στρωμένη με κροκάλες. Μιάμιση ώρα αργότερα βρισκόμαστε στο Διλάγκαδο. Είναι μια ονομασία που κυριολεκτεί. Εδώ το Στενό Λαγκάδι τελειώνει συναντώντας το φαράγγι του Βυρού που κατεβαίνει από το δάσος της Βασιλικής. Τις επόμενες ώρες περπατάμε το Βυρό. Έχει περάσει πολύς χρόνος από το πρωί που ξεκινήσαμε και αισθανόμαστε το σάκο αρκετά πιο βαρύ όπως πιο βαρύ έχει γίνει και το σώμα μας. Η κούραση όμως είναι γλυκιά μετά την ενέργεια που έχουμε πάρει από την προηγούμενη μέρα. Έχει πια νυχτώσει όταν μπαίνουμε στο μονοπάτι για το Εξωχώρι. Η πορεία ολοκληρώνεται στο χωριό. Το ρολόι δείχνει περασμένες 11:00. Περπατάμε πάνω από 13 ώρες. Σε λίγο φτάνει και η ομάδα της πεζοπορίας. Αυτοί στο Διλάγκαδο ακολούθησαν το Βυρό αλλά όμως σε αντίθεση κατεύθυνση. Πήραν πορεία ανηφορική προς τη Βασιλική. Συμπλήρωσαν και αυτοί 12 ώρες. Μια γεμάτη μέρα έφτασε στο τέλος της….
Υπάρχουν μέρη που δεν έχουν πατηθεί από άνθρωπο. Υπάρχουν μέρη που δε σου χαρίζονται. Υπάρχουν μέρη που δε σου αποκαλύπτουν εύκολα τα κρυμμένα μυστικά τους. Και για να κλέψω τη φράση του φίλου του Αλέκου του Κολιόπουλου υπάρχουν διαδρομές αντρικές (που σε καμιά περίπτωση δεν έχουν να κάνουν με το αν είσαι άντρας ή γυναίκα) που σε προκαλούν. Και το βουνό μας έστειλε για μια ακόμη φορά το μήνυμά του. Το ήδη γνωστό βέβαια μήνυμα: «ότι, συνήθως, αυτά που αξίζουν περισσότερο, είναι αυτά που πρέπει να προσπαθήσεις πιο πολύ για να τα κερδίσεις»
Κώστας Φύκιρης