Σε μια υποτίθεται αναπτυσσόμενη τουριστικά πόλη, όλα τα πεζοδρόμια ακόμη και μέσα στο κέντρο -εκτός από αυτά της οδού Αριστομένους και ίσως τους πεζόδρομους, όπου επίσης η αυθαιρεσία συχνά... πηγαίνει σύννεφο- παρουσιάζουν προβλήματα κι είναι γεμάτα παγίδες.
Η "Ε" μίλησε με κάποιους ανθρώπους οι οποίοι βιώνουν στις καθημερινές μετακινήσεις τους την κατάσταση αυτή, και ιδού τι μας είπαν:
Η Μαίρη Θεοδωρακοπούλου, πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες Μεσσηνίας (ΣΥΦΑΜΕΑ), θεωρεί επικίνδυνα τα πεζοδρόμια της Καλαμάτας ακόμη και για ανθρώπους χωρίς κινητικά προβλήματα - "πόσω μάλλον όταν οι ράμπες είναι κλειστές από παρκαρισμένα αυτοκίνητα και τα πεζοδρόμια στραπατσαρισμένα", επισημαίνει. Λέει ακόμη ότι "παρά τα τόσα έργα στην πόλη και την διαπλάτυνση πεζοδρομίων, η Καλαμάτα έχει μεγάλη έλλειψη σε πεζοδρόμια, και οι άνθρωποι με αναπηρίες νιώθουν παραγκωνισμένοι, γιατί δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν μόνοι τους". Επιπλέον πιστεύει ότι "η πόλη μας υστερεί και ως προς τη συνείδηση των ανθρώπων", - και προσθέτει ότι "πολλές φορές έχω κρατηθεί να γράψω μια ταμπέλα πάνω σε ένα αυτοκίνητο, γιατί ο οδηγός του μάλλον δεν μπορεί να σκεφτεί μόνος του ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι".
Επισημαίνει τέλος πως σε μια πόλη με τουριστική προοπτική "είναι κρίμα να διώχνουμε τον κόσμο - γιατί σίγουρα ένας πολιτισμένος άνθρωπος τα εντοπίζει αυτά".
Ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, γεν. γραμματέας της Περιφερειακής Ενωσης Νοτίου Πελοπονννήσου του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών, δεν τρέφει αυταπάτες ότι με ένα μαγικό ραβδί θα αλλάξει η νοοτροπία των οδηγών ή όσων βάζουν εμπόδια στα πεζοδρόμια. "Τέτοια φαινόμενα πάντα θα υπάρχουν γιατί ο καθένας κοιτάει τη βόλεψή του, μα και εμείς την προσπάθειά μας πάντα την κάνουμε", λέει. Ο ίδιος αλλά και οι περισσότεροι που αντιμετωπίζουν προβλήματα όρασης ακολουθούν συγκεκριμένες διαδρομές μέσα στην πόλη, που τις ξέρουν. "Πλέον για μένα παίζει ρόλο ότι ζω στην Καλαμάτα και διαλέγω συγκεκριμένες διαδρομές, γιατί τα πεζοδρόμια είναι στενά, ο καθένας αφήνει το μηχανάκι του πάνω, ή σε κάποια σημεία δεν μπορείς να περάσεις με τους κάδους - εκτός από τα καινούργια πεζοδρόμια που διαθέτουν και οδηγούς όδευσης", αναφέρει. Το άλλο θέμα που απασχολεί την ένωσή τους είναι τα ηχητικά φανάρια: "Υπάρχει μόνο ένα, το οποίο ενεργοποιείται με τηλεχειριστήριο στη Φραντζή, όχι όμως για να περάσεις την Αριστομένους".
Ο Γιώργος Λαζαρίδης είναι αθλητής τένις με αμαξίδιο και επισημαίνει πως η κατάσταση "έχει βελτιωθεί στο κέντρο της πόλης, όπου έχουν μεγαλώσει τα πεζοδρόμια κι έχουν γίνει πεζοδρομήσεις, οπότε είναι πιο εύκολη η πρόσβαση". Βέβαια προσθέτει ότι "οι συμπολίτες μας δεν σέβονται τις ράμπες και παρκάρουν εκεί, οπότε και στο κέντρο γίνεται δύσκολο να κινηθείς. Και επιπλέον παρκάρουν στις θέσεις στάθμευσης για ΑΜΕΑ". Εχοντας εμπειρία από τα ταξίδια του στο εξωτερικό, όπου πηγαίνει για αγώνες, επισημαίνει ότι "εκεί τα πράγματα αυτά είναι αυτονόητα, γιατί υπάρχει ο σεβασμός στον συνάνθρωπο, και σίγουρα κάποιος με αναπηρία κυκλοφορεί πιο άνετα - όχι μόνο με το αμαξίδιο, αλλά και με τις συγκοινωνίες". Αλλωστε για ένα άτομο με αναπηρία "το ζητούμενο δεν είναι να μας κουβαλάει κάποιος, αλλά μόνοι μας να ξεκινήσουμε και να καταλήξουμε σε έναν προορισμό χωρίς βοήθεια". Αντίθετα, "μέσα στην πόλη της Καλαμάτας δεν το καταφέρνεις ακόμα. Και αυτό δεν αφορά μόνο τα ΑΜΕΑ: Οπως λέω, από μια ράμπα μπορεί να περάσει και ένας αρτιμελής, μπορεί να ανέβει και ένα ΑΜΕΑ, ένας ηλικιωμένος ή μια κυρία με καρότσι μωρού. Από μια σκάλα, μόνο ένας".
Ο Παναγιώτης Γεωργίκος, πρόεδρος της Ενωσης Συνταξιούχων ΙΚΑ Καλαμάτας λέει ότι "υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι στα πεζοδρόμια της Καλαμάτας". Ιδιαίτερα οι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, όπως λέει, αντιμετωπίζουν πρόβλημα και με τους ποδηλατόδρομους: "Προχθές στα καφενεία περίμενα το λεωφορείο στα ουζάκια. Μια γυναίκα περπατούσε στο πεζοδρόμιο και της δίνει μια και την πετάει κάτω ένα ποδήλατο", λέει. Και προσθέτει ότι "η νοοτροπία πολλών οδηγών και ποδηλατών είναι πολύ επικίνδυνη. Παρκάρουν όπου βρίσκουν και δεν σέβονται τους πεζούς πάνω στα πεζοδρόμια που δεν έχουν καν χώρο για να περπατήσουν άνετα".
