Η ασφάλεια στη δημογραφικά συρρικνωμένη και ηλικιακά γερασμένη Μεσσηνία είναι ένα από τα βασικότερα ζητούμενα. Οι ηλικιωμένοι στα χωριά και όλοι οι κάτοικοι στις πόλεις και τα προάστια ζουν καθημερινά με τον φόβο των κλοπών. Ειδικά στην ύπαιθρο υπάρχουν περιοχές, όπου οι αγρότες δεν αφήνουν ούτε άδειο σακί στα κτήματα κατά τη διάρκεια του ελαιομαζώματος. Όποιος δεν ξέρει τι θα πει να μαζεύεις κάθε βράδυ και να απλώνεις κάθε πρωί όλο τον εξοπλισμό για το ελαιομάζεμα, επειδή δεν μπορείς να τον αφήσεις στο χωράφι αν θέλεις να τον ξαναβρείς, δεν μπορεί να καταλάβει το μέγεθος της αγανάκτησης.
Το έλλειμμα ασφάλειας έχει κόστος ψυχολογικό, αλλά και οικονομικό. Γεννά ρατσισμό και απάνθρωπες συμπεριφορές· οι άνθρωποι είναι τα μεγαλύτερα θηρία όταν δεν λειτουργούν στο πλαίσιο μιας οργανωμένης κοινωνίας με σεβασμό και κανόνες. Όποιος το ξεχνά αυτό, βρίσκεται αντιμέτωπος με ακραίες εξελίξεις. Σε μια περίοδο που ο ακραίος ρατσιστικός και ξενοφοβικός λόγος απλώνεται με ευκολία στη ζούγκλα των social media, η έλλειψη επιβολής κανόνων για την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας είναι κυριολεκτικά παιχνίδι με τη φωτιά.
Η αύξηση της αστυνόμευσης σε περιοχές της Μεσσηνίας και η τοποθέτηση 359 καμερών σε κρίσιμα σημεία για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας είναι σημαντικές πρωτοβουλίες για τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης. Η Αστυνομία και οι κάμερες, προφανώς, δεν θα λύσουν το πρόβλημα από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά θα δημιουργήσουν συνθήκες, ώστε να σταματήσει η ανεξέλεγκτη δράση διαφόρων ομάδων που στην κυριολεξία ρημάζουν την ύπαιθρο και σκορπούν τον φόβο στους πολίτες.
Η αστυνόμευση θα πρέπει να οδηγεί και στα επόμενα βήματα. Η καταδίκη στα δικαστήρια με χρήση υλικού από τις κάμερες θα είναι προφανώς ευκολότερη, αλλά ο εγκλεισμός στη φυλακή θα πρέπει να συνδέεται και με παραδειγματισμό και σωφρονισμό. Το να μπαίνουν και να βγαίνουν κάποιοι από τη φυλακή και όλοι οι υπόλοιποι να αυξάνουν τη δράση τους, για να καλύψουν τα επιπρόσθετα έξοδα που προκύπτουν, είναι αυτό που μέχρι σήμερα συμβαίνει -και φαίνεται πως είναι αδιέξοδο.
Η ένταξη όλων των κατοίκων στην κοινωνία και την οικονομία της περιοχής είναι το μεγάλο ζητούμενο. Με ανθρώπους αποκλεισμένους σε κλειστά γκέτο, φυλασσόμενα, δεν μπορεί να λειτουργήσει ομαλά μια κοινωνία. Όταν κάποιος θεωρεί ότι η κανονικότητα της ζωής του είναι να βγει από το γκέτο, για να κλέψει και να λεηλατήσει, όσο καλά και αν φυλάσσεται με κάμερες και αστυνομικούς, θα το καταφέρει. Η ένταξη είναι το μεγάλο ζητούμενο και το βήμα που, δυστυχώς, έχει καθυστερήσει δραματικά.
panagopg@gmail.com
