Ενας από τους πιο δραστήριους ορειβατικούς συλλόγους θα επιχειρούσε την ανάβαση ενός εκ των πιο φημισμένων βουνών της Ελλάδας, του Ερύμανθου, ακολουθώντας μια διαδρομή (Μίχα - κορυφή Ωλονού - Αλεποχώρι) που φημίζεται τόσο για την ομορφιά της όσο και για την απαιτητική της φύση. Ορμώμενοι εμείς από Πάτρα, επικοινωνήσαμε με τον κ. Μανώλη και δώσαμε ραντεβού για το Σάββατο στις 20.00 στην περιοχή του Μίχα.
Φτάνοντας στο σημείο συνάντησης, το πρώτο πράμα που μας έκανε εντύπωση ήταν ο μεγάλος αριθμός συμμετεχόντων από Καλαμάτα (17!), καθώς και η εμφανής πολύ καλή οργάνωση του συλλόγου (δεν έχουν πολλοί ορειβατικοί σύλλογοι δύο βαν για την μετακίνηση των μελών). Επειτα από περίπου 15 λεπτά δύσκολου για τα αυτοκίνητα δρόμου φτάσαμε στο σημείο κατασκήνωσης. Ο Αλέξης και ο κ. Γιάννης μας βοήθησαν αμέσως να στήσουμε την σκηνή μας, ενώ όταν αυτή κρίθηκε ακατάλληλη λόγω δυνατού ανέμου, ο σύλλογος μας βοήθησε σημαντικά δίνοντάς μας μια από τις δικές του. Οταν όλοι τακτοποιήθηκαν άρχισε το φαγητό, το ποτό αλλά κυρίως τα γέλια και οι ιστορίες.
Την Κυριακή στις 7.30 και αφού στην ομάδα προσαρτήθηκαν δύο ακόμα έμπειροι ορειβάτες από την Πάτρα, αρχίσαμε την πορεία μας για την κορυφή, μια πορεία γεμάτη τραβέρσες, απότομες κλίσεις, χιονούρες, πανέμορφα άνθη και εικόνες. Στη κορυφή του Ωλονού την παράσταση, όπως ίσως είναι φυσικό, δεν έκλεψε ο Παρνασσός, η Γκιώνα ή έστω τα Βαρδούσια, αλλά ο Ταΰγετος που δέσποζε επιβλητικά στον Νότο. Μετά από την απαραίτητη ολιγόλεπτη ξεκούραση ξεκινήσαμε την απαιτητική κάθοδο προς Αλεποχώρι έχοντας πάντα στα αριστερά μας τις εντυπωσιακές κορυφογραμμές του Ερυμάνθου.
Φτάνοντας στο Αλεποχώρι μετά από περίπου 8 ώρες πορείας ένα μηχανικό πρόβλημα με το ένα βαν επιβεβαίωσε την αποτελεσματικότητα της ορειβατικής νοοτροπίας που υπαγορεύει ότι, όταν τα προβλήματα αντιμετωπίζονται ομαδικά, τότε συνήθως βρίσκεται λύση. Με τον συμπλέκτη εν τέλει “υπάκουο” ξεκίνησαν τα βαν για Καλαμάτα και εμείς, η ομάδα των Πατρινών, με την βοήθεια ενός κατοίκου του χωριού και φυσικά του αγροτικού του, ξεκινήσαμε τον δρόμο προς ανάκτηση των αυτοκινήτων μας που είχαν παραμείνει στην περιοχή του Μίχα.
Οντας κατά το ήμισυ Εξωχωρίτισσα μπορεί και να κατηγορηθώ ότι ήμουν εξαρχής θετικά προκατειλημμένη για την εν λόγω πεζοπορία. Μπορεί και να είναι αλήθεια. Με φόντο όμως τον επιβλητικό Ερύμανθο, δεν γνωρίσαμε μόνο καλούς ορειβάτες και έναν πολύ καλά οργανωμένο σύλλογο αλλά κυρίως μια μεγάλη παρέα με ανθρώπους που αγαπάνε με πάθος το βουνό, όπως η κ. Βαρβάρα και ο Κωνσταντίνος που απαθανάτιζε συνέχεια με την φωτογραφική του μηχανή όλη την πορεία. Θα ήταν χαρά μας να συμπορευτούμε με τον Ε.Ο.Σ. Καλαμάτας και σε άλλα βουνά. Μέχρι τότε καλές κορυφές!
Κωνσταντίνα Σαμαρά
