Το τεράστιο κόστος της παραγωγής δεν επιτρέπει στο προϊόν να είναι ανταγωνιστικό και οι τρεις τελευταίες καταστροφικές χρονιές φαίνεται να έδωσαν τη χαριστική βολή.
Ρεπορτάζ: Γιάννης Σινάπης
Στον Μπουρνιά φυτεύονται αυτή την περίοδο πολύ λιγότερα στρέμματα σε σχέση με άλλες χρονιές, ενώ υπάρχουν και παραδοσιακοί σημαντικοί παραγωγοί που εγκατέλειψαν την καλλιέργεια μιας ολόκληρης ζωής, για να φρενάρουν τα χρέη τους. Παραγωγοί που καλλιεργούσαν στρέμματα, τα αφήνουν χέρσα, ενώ άλλοι βάζουν μπρόκολα, σπανάκια, αρακά, ακόμα και σιτάρι, περισσότερο για εξυγίανση του εδάφους.
Στη Μεσσήνη φαίνεται να υπάρχει μεγαλύτερη αντοχή για την ώρα, αλλά και κει το κοντινό μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο και η φετινή χρονιά ίσως να είναι και η τελευταία που καλλιεργούνται πολλά στρέμματα.
Στο ρεπορτάζ που κάναμε:
Ο αντιπρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Καλαμάτας Γιώργος Δούβας σημείωσε πως «έχουμε μια αρκετά σημαντική μείωση των στρεμμάτων που καλλιεργούνται στον Μπουρνιά. Η καλλιέργεια έχει τεράστιο κόστος παραγωγής και η τιμή πώλησης του προϊόντος δεν το καλύπτει». Διευκρίνισε πως «το κόστος ξεπερνάει τα 1.000 ευρώ το στρέμμα και οι αποδόσεις είναι 3 με 3,2 τόνους το στρέμμα. Με αύξηση του ΦΠΑ από 13% στο 24% στα εφόδια, δεν αντέχεις». Για το ρόλο των εισαγωγών επεσήμανε: «Είναι και η πίεση της εισαγόμενης πατάτας. Να κάνουμε εισαγωγές με μέτρο, για να στηρίξουμε την ντόπια αγορά. Οταν ο Γάλλος παραγωγός έχει 40 λεπτά το πετρέλαιο κι εγώ 1,10, πώς μπορώ να τον ανταγωνιστώ;». Κλείνοντας, παρατήρησε πως «αν δεν αλλάξει κάτι, η παραγωγή της ανοιξιάτικης πατάτας θα χαθεί σε 2 - 3 χρόνια».
Ο παραγωγός Ανδρέας Μουλατσιώτης που φύτευε, σημείωσε: «Ολοι βάζουμε λιγότερα στρέμματα. Είναι μεγάλο το κόστος καλλιέργειας και χαμηλή η τιμή πώλησης. Τις τελευταίες χρονιές ήρθα μία για άλλη. Κάθε χρονιά είναι κρίσιμη για το σήμερα και το αύριο της καλλιέργειας. Τα λιπάσματα και τα φάρμακα έχουν ΦΠΑ 24%. Με 30 και 33 λεπτά τιμή πώλησης μπαίνεις μέσα».
Ο Παναγιώτης Καρακαλπάκης επιβεβαίωσε τις δυσκολίες και την κρισιμότητα της κατάστασης, λέγοντας: «Φέτος βάζω τα μισά στρέμματα από πέρυσι. Είναι μεγάλο το κοστολόγιο και φθηνές οι πατάτες στην πώληση. Τα τρία τελευταία χρόνια δεν εισοδεύσαμε, μπήκαμε μέσα. Πρέπει να βάλουν όλοι πλάτη, για να μείνει το προϊόν στον τόπο μας, και οι έμποροι και οι γεωπόνοι».
Στην ίδια «γραμμή» ο Κώστας Χριστόπουλος παρατήρησε: «Τα μισά στρέμματα έβαλα φέτος. Τα τελευταία χρόνια είναι πολλά τα έξοδα και δεν εισοδεύουμε. Τα πράγματα ήταν τραγικότατα, ειδικά πέρυσι. Δεν ξέρω αν αξίζει να συνεχίσει να ασχολείται κανείς με την καλλιέργεια. Με τέτοια φορολογία δεν μαζεύεται ο αγρότης και όλα ανεβαίνουν και ο ΟΓΑ ακόμα. Δεν υπάρχει φως».
Ο Γιάννης Τσαντύλας από 12 χρονών ήταν στα πατατοχώραφα, από τους πιο μεγάλους παραγωγούς στον Μπουρνιά και κοντά στα 50 του παράτησε την καλλιέργεια. «Εβαζα 140 και 150 στρέμματα, τώρα τέρμα η πατάτα», μας είπε απογοητευμένος και σημείωσε: «Υπέρογκο κοστολόγιο, πανάκριβα λιπάσματα, φάρμακα και σπόροι. Χάθηκε και η επιστροφή ΦΠΑ, δεν υπάρχουν αποζημιώσεις από τον ΕΛΓΑ και είναι υπέρογκη η Εφορία. Δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε 13%, μπορούμε με 22% και 28%; Είναι λίγοι οι έμποροι στην ανοιξιάτικη πατάτα και είναι και οι εισαγωγές από την Αίγυπτο, όπου το κόστος είναι πολύ χαμηλό. Τις τελευταίες χρονιές η πατάτα πουλήθηκε από 25 μέχρι 35 λεπτά, όταν το κόστος είναι 35 λεπτά». Εξήγησε πως «όλα αυτά μας πέταξαν έξω από τα κτήματα και το επάγγελμα» και πρόσθεσε: «Δεν σου δίνει ο έμπορος και ο γεωπόνος, αν χρωστάς. Δεν μπορεί να σε εμπιστευτεί».
Στη Μεσσήνη ο πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Γιάννης Μπλάνας μας ενημέρωσε ότι «στην περιοχή μας η μείωση των εκτάσεων που έχουν και που θα φυτευτούν, υπολογίζεται μόλις στο 5%. Η Μεσσήνη αντιστέκεται, αλλά φαίνεται να είναι η τελευταία μας». Επεσήμανε πως «τα τρία τελευταία χρόνια ήταν καταστροφικά. Και φέτος παλεύουμε με τη βοήθεια των εμπόρων και των γεωπόνων. Θα δούμε τι θα γίνει». Επιβεβαίωσε ότι «τα κοστολόγια σε σπόρους, λιπάσματα και φάρμακα είναι τεράστια» και σημείωσε: «Δεν γίνεται να συνεχίσουμε έτσι. Θα τα παρατήσουμε και θα τελειώσουμε με την ανοιξιάτικη πατάτα. Με τις ανεξέλεγκτες εισαγωγές των αιγυπτιακών και των γαλλικών, λες και το κάνουν επίτηδες για να μας τελειώσουν. Παράταση δίνουμε στον εαυτό μας, μέχρι να μας πάρουν το σπίτι».