Ο Γιάννης Κάτσος με ορμητήριό του το Νεοχώρι Φαλαισίας, έχει πάρει το δικαίωμα που του δίνει ο πλούτος της γης να δραστηριοποιείται στον τομέα των βοτάνων, των νέων καλλιεργειών και να σχεδιάζει με τους δικούς του ανθρώπους την υλοποίηση αγροτουριστικών δράσεων. Αλλωστε, ο τόπος προσφέρεται και η διάθεση υπάρχει, ώστε αν και με δειλά βήματα, να γίνει μια προσπάθεια για τη συνέχεια.

«Λεύκη Ταϋγέτου» είναι το όνομα της ετικέτας που εδώ και 10 χρόνια στολίζει τις συσκευασίες των βοτάνων και των παραδοσιακών προϊόντων που ο Γιάννης προωθεί στην αγορά μαζί με τη γυναίκα του Φανή, ενώ ο πατέρας του Παναγιώτης και η μητέρα του Γεωργία αποτελούν πολύτιμους συμπαραστάτες. 

Το πατρικό σπίτι στο χωριό είναι η βάση του όλου εγχειρήματος ενώ η ομορφιά του τόπου, ο πλούτος της φύσης, οι πηγές και καθετί για τους ντόπιους είναι απλά δεδομένα, στους επισκέπτες μπορούν να φαντάζουν μοναδικά: Το τρεχούμενο νερό της πηγής στη «Δέση», μια βόλτα ανάμεσα σε άγνωστα φυτά για τους πολλούς, τους καρπούς των οποίων γεύονται περνώντας δίπλα τους οι ντόπιοι, η καλλιέργειες στο μικρό αγρόκτημα και τα αρώματα των βοτάνων που πλουσιοπάροχα διαθέτει η φύση.

Μια ξενάγηση λοιπόν στα μικρά μυστικά της γης στο Νεοχώρι Φαλαισίας, στον Ταΰγετο,   με τη φύση αυτή την εποχή να χαρίζει απλόχερα γεύσεις και αρώματα.

Ο Γιάννης, μπορεί να λατρεύει ένα γεύμα με χοντροκατσαρή ντομάτα από το μποστάνι του φίλου του στην Πολιανή, αλλά μιλά με υπερηφάνια για τον μικρό κήπο στο πατρικό σπίτι στο Νεοχώρι, όπου μπορεί κανείς να βρει από κηπευτικά και αρωματικά, μέχρι φράουλες και κάθε λογής βατόμουρα στο πλαίσιο των δοκιμαστικών καλλιεργειών.

Το μικρό αγρόκτημα με φύλακα τη σκυλίτσα που φέρει το όνομα Μοίρα, αποτελεί το μεγάλο καμάρι της οικογένειας, αφού εκτός από την αναπαραγωγή βοτάνων και φυσικά ρίγανης Ταϋγέτου, γίνεται και καλλιέργεια μύρτιλου και γκότζι μπέρι. 

Σε κάθε περίπτωση όμως η μεγάλη δύναμη του εγχειρήματος έχει να κάνει με τα όσα η ίδια η φύση παρέχει απλόχερα στους όχτους και στις πλαγιές.

Ανεβαίνοντας από το φιλικό μποστάνι της Πολιανής με χοντροκατσαρές ντομάτες για το γεύμα, μια στάση κοντά στις οικογενειακές καρυδιές οδηγεί σε σημαντικές διαπιστώσεις  πως η συγκομιδή πλησιάζει για πλήθος βοτάνων. Το κυνόροδο, ή αλλιώς άγριο τριαντάφυλλο ωριμάζει, η λαγορίγανη έχει ήδη τα ώριμα χρώματά της, ενώ το βαλσαμόχορτο μαζί με πλήθος άλλων έχει ήδη προσφέρει τα πολύτιμα άνθη του…

Το μελισσόχορτο ή αλλιώς λεμονάκι, η ρίγανη του βουνού και οι πολλές της ποικιλίες, το βαλσαμόσχορτο και το βαλσαμόλαδο που του έδωσε κάποτε το «εισιτήριο» να  ασχοληθεί ουσιαστικά με όσα σήμερα αποτελούν την κύρια ενασχόλησή του, η τσουκνίδα ακόμα που ο πατέρας του κάποτε απλά κατέστρεφε στα χωράφια αγνοώντας τις  ιδιότητές της, η άγρια λεβάντα που «φερτή» από άλλο τόπο ο ίδιος φιλοδοξεί να την εντάξει στην πλούσια συλλογή του… Και σε όλα αυτά το όνειρό του το χωριό να γίνει πόλος έλξης επισκεπτών για τις ομορφιές και τις χάρες του. 

Μπορεί ο αγροτουρισμός να αποτελεί άπιαστο όνειρο για πολλούς λόγω της ανάγκης υποδομών, με δεδομένη την έλλειψη χρηματοδότησης, ωστόσο τα όσα η φύση δημιουργεί εκτιμά πως μπορεί να γίνουν το επίκεντρο και το χωριό να αποκτήσει τη ζωντάνια που του αξίζει.

Πολύτιμος σύμμαχος στα σχέδιά του είναι η Φανή, η οποία αν και μεγαλωμένη στην πόλη λάτρεψε τα όσα γνώρισε στην ανεμελιά της ζωής του χωριού, την οποία απολαμβάνει στα διήμερα διαλείμματα από τη δουλειά και την προώθηση των προϊόντων τους, χαρούμενη για κάθε κλωνάρι βοτάνου που μαζεύει, ξεραίνει και συσκευάζει μαζί με τη μητέρα του Γιάννη.

Οι γονείς του, αν και συγκρατημένοι αναφορικά με τα μελλοντικά σχέδια του γιου τους, αφού διαπιστώνουν πως  η απουσία χρηματοδοτήσεων μπορεί να αποτελέσουν το βασικό ανασταλτικό παράγοντα για την υλοποίησή τους, πιστεύουν πως  οι νέοι πρέπει να τολμούν. 

Και το χαμόγελο φανερώνει την κατανόηση πως  ο δρόμος πρέπει να μείνει ανοιχτός για νέες ιδέες, όσο παράτολμες και αν φαντάζουν στη ρουτίνα της καθημερινότητας των παλαιότερων στο χωριό.

Και στο δρόμο αυτό ρόλο έχει το καθετί, ακόμα και το τρεχούμενο νερό της πηγής , που χαρακτηρίζεται από την οικογένεια ιστορική. Εκεί όπου συχνά πυκνά η βόλτα αποτελεί χαλάρωση με τον ήχο του δροσερού νερού να ταξιδεύει το νου και να γεννά νέα σχέδια για το αύριο αυτού του τόπου.