Είναι γνωστό και κατά γενική ομολογία ότι το ασφαλιστικό σύστημα ασθενεί βαρέως.
Είναι αναγκαίο να γίνει μια νέα αρχή, για μια ουσιαστική μεταρρύθμιση, η οποία θα λύση το πρόβλημα οριστικά. Μια μεταρρύθμιση που δεν πρέπει να σταματά στο «όσο αντέχουμε πολιτικά» όπως συνέβη τις προηγούμενες τρεις δεκαετίες, αλλά θα προχωρούσε και θα έφθανε στο «όσο πρέπει». Δυστυχώς αυτό δεν έγινε και το ασφαλιστικό βρίσκεται ξανά μπροστά μας , όπως όλα τα διαρθρωτικά προβλήματα που κρύβαμε κάτω από το χαλί στις εποχές της οικονομικής ευημερίας. Με αυτά λοιπόν τα δεδομένα επιτρέψτε μου να επισημάνω ορισμένα βασικά σημεία. Η διαχείριση του ασφαλιστικού έχει αντιστραφεί μετά το 2010 δηλαδή: Από της συζητήσεις χωρίς πράξεις, περάσαμε σε πράξεις χωρίς συζήτηση. Μέχρι το 2010 είχαμε έναν ατέλειωτο «διάλογο για το ασφαλιστικό, χωρίς στην πράξη να έχει προχωρήσει τίποτα, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων». Τα τελευταία έξι χρόνια βλέπουμε έναν καταιγισμό νομικών αλλαγών και περικοπών, χωρίς συζήτηση, χωρίς συνεκτική στρατηγική, χωρίς κατεύθυνση. Βλέπουμε αλλαγές να προτείνονται και να εφαρμόζονται στο πόδι, μέσα σε ένα κλίμα βιασύνης και πανικού, είτε για περάσουμε στην επόμενη αξιολόγηση από τους δανειστές, είτε γιατί μεγαλώνει απειλητικά η τρύπα των ταμείων. Αυτό που συμβαίνει τώρα με την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών λειτουργεί ως λύση ανάγκης για να μην περικοπούν οι κύριες συντάξεις, πλήττοντας ουσιαστικά την επιχειρηματικότητα, την απασχόληση και την προσπάθεια για ανάκαμψη της οικονομίας, υπονομεύοντας την ανάπτυξη και την δυνατότητα τροφοδότησης του ασφαλιστικού συστήματος. Η ουσία για τους σημερινούς και αυριανούς εργαζόμενους και συνταξιούχους είναι η ανάπτυξή. Το σύστημα συντάξεων πρέπει να τροφοδοτείται από την παραγωγή. Για να έχουν σύνταξη οι ηλικιωμένοι, πρέπει να έχουν δουλειά τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Το σύστημα ασφάλισης δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ανεξάρτητα από τον στόχο ανάπτυξης. Σε μια χώρα που έχει απολέσει το 25% του ΑΕΠ, ή προσαρμογή των συντάξεων είναι αναγκαίο κακό, αλλά πρέπει να επιμερίζεται δίκαια, χωρίς εξαιρέσεις και παράθυρα που ευνοούν ή και προστατεύουν κάποιους, διότι δεν πλήττεται μόνο η οικονομική ευημερία αυτών που θίγονται, αλλά και μελλοντική λειτουργία του συστήματος. Χρειαζόμαστε ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα συνδυάζει την ανάπτυξη με την δικαιοσύνη και δεν θα στηρίζεται στο «όποιος πρόλαβε». Χρειαζόμαστε ένα ασφαλιστικό σύστημα το οποίο θα διευκολύνει την ανάπτυξη και όχι ένα σύστημα που θα υποσκάπτει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, θα τροφοδοτεί τα ελλείμματα, θα επιβαρύνει την παραγωγή, είτε μέσω υψηλών εισφορών, είτε μέσω του προϋπολογισμού δηλαδή της οικονομίας. Δεν μπορούμε να είμαστε γενναιόδωροι με τις συντάξεις, χωρίς αυτές να υποστηρίζονται από μια δυναμική παραγωγή. Καλές και σταθερές συντάξεις μπορούμε να έχουμε μόνο όταν η οικονομία αναπτύσσεται . Πάνω σε αυτή την λογική πρέπει να κάνουμε μια νέα αρχή για το ασφαλιστικό, ώστε να ανακτηθεί η αξιοπιστία του συστήματος και να διασφαλισθεί η βιωσιμότητα του. Επειδή το ασφαλιστικό σύστημα στηρίζεται σε λογικές προηγούμενων δεκαετιών , δεν μπορούμε να επιμένουμε σε ένα ασφαλιστικό σύστημα του χθες, για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του σήμερα και του αύριο. Τα Επιμελητήρια μέσω της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδος έχουν διατυπώσει συγκεκριμένες προτάσεις τεκμηριωμένες, υπεύθυνες, ρεαλιστικές.
