Για όποιον φτάσει μέχρι εδώ, η Μεσσηνία στις αναμνήσεις του μετατρέπεται σε ένα ταξίδι με ιστορίες πειρατών στα μεγαλύτερα βάθη της Μεσογείου.

Στο νοτιότερο άκρο της Μεσσηνίας – απέναντι από το ακρωτήριο Ακρίτας – βρίσκεται το νησάκι Βενέτικο. Ενα από τα εφτά νησιά των Μεσσηνιακών Οινουσσών που είναι ενταγμένο και προστατεύεται από τη Natura 2000. Οι ακτές του είναι απόκρημνες, με κοφτερά βράχια. Στη βορειοανατολική πλευρά του νησιού υπάρχει μια μικρή παραλία. Στην αρχαιότητα το νησί ονομαζόταν Θηγανούσσα και αναφέρεται από τον Παυσανία.

Στο βόρειο άκρο του, το Βενέτικο καταλήγει σε μια μικρή επίπεδη «γλώσσα» ξηράς. Στη θέση αυτή διατηρείται αλυκή, η οποία πιθανότατα είναι από τις πηγές παραγωγής αλατιού που μαρτυρούνται από τους βυζαντινούς χρόνους. Διασώζονται τα λείψανα ενός συγκροτήματος που αποτελείται από το κυρίως κτίριο, δύο προσθήκες, έναν πύργο, ένα δεύτερο κτίριο πάνω στον αιγιαλό και ένα πηγάδι κτιστό.

Το συγκρότημα, διαστάσεων 20×7μ., είναι κτισμένο από ψαμμιτόλιθους – πέτρωμα που υπάρχει στο νησί – με ισχυρό ασβεστοκονίαμα. Ο πυρήνας του συγκροτήματος ανάγεται στους βυζαντινούς χρόνους, ενώ μια από τις ύστερες φάσεις του ανήκει στον 17ο -18ο αι.

Το δεύτερο κτίριο, στο Βενέτικο, πάνω στον αιγιαλό, είναι τετράγωνης κάτοψης με μεγάλα τοξωτά ανοίγματα σε κάθε πλευρά και καλύπτεται με τρουλίσκο. Είναι κτισμένο με αργολιθοδομή και ισχυρό ασβεστοκονίαμα. Πρόκειται, πιθανόν, για φάρο ή κτίριο που είχε σχέση με την παραγωγή αλατιού και ανήκει στους μεταβυζαντινούς χρόνους (17ος -18ος αι).

Το Βενέτικο είναι ένα μικρό νησί που έχει περίπου τα ίδια χαρακτηριστικά με τις υπόλοιπες μεσσηνιακές Οινούσες. Από τη θέση στην οποία βρίσκεται και κατέχει στον μεσογειακό χάρτη, μπορούμε να πούμε πως εποπτεύει και ρυθμίζει γεωδυναμικά τους πλόες των καραβιών στην ωραιότερη υφήλια λεκάνη του πλανήτη. 

Διοικητικά ανήκει στον Δήμο Πύλου-Νέστορος.