Σημειώνει μάλιστα πως “η οικονομοτεχνική μελέτη καταλήγει ότι σε καμία περίπτωση η σχεδιαζόμενη επένδυση των 41 εκ. ευρώ δεν είναι βιώσιμη”.

Η κ. Κουζή επισημαίνει ότι “η ανάπτυξη θα έρθει, όταν όλες οι ενέργειες και οι επιδιώξεις πατούν γερά σε οργανωμένο, καλά μελετημένο και κοστολογημένο συνολικό Στρατηγικό Σχέδιο Ανάπτυξης” και “κάτι τέτοιο δεν έχει ακόμη παρουσιαστεί”.

Παρουσιάζοντας τις απόψεις της για το μάστερ πλαν και την ανάπτυξη του λιμανιού η Τ. Κουζή παρατηρεί:

“Εν μέσω της σημαντικότερης υγειονομικής κρίσης, κρίση που με βεβαιότητα θα εξαπλωθεί σε όλο το οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο, εμείς στο Δήμο Καλαμάτας επικαιροποιήσαμε το περιβόητο μάστερ πλαν του λιμανιού της πόλης, που επί σειρά ετών εκκρεμούσε. Δηλαδή, συνυπογράψαμε τις μελέτες και τον σχεδιαζόμενο βηματισμό για να μεταβούμε από τη σημερινή λιμνάζουσα οικονομικά και αισθητικά κατάσταση της λιμενικής ζώνης, σε μια κατάσταση όπου τα πάντα θα λειτουργούν υπέρ του συμφέροντος της πόλης. Περάσαμε, δηλαδή, στην επόμενη της φάση τη μελέτη που περιγράφει το οικονομικό πλαίσιο ανάπτυξης του λιμανιού, πώς δηλαδή το λιμάνι, σαν μια “επιχείρηση” θα λειτουργήσει κερδοφόρα για τον τόπο τα επόμενα 25 χρόνια.

Ως εισήγηση στους δημοτικούς συμβούλους, στο προηγούμενο Δημοτικό Συμβούλιο, έφτασε μόνο ό,τι αφορά στην προστιθέμενη δόμηση και στη δημιουργία οικοδομικών τετραγώνων (ΛΟΤ). Μας δόθηκε πληροφόρηση μόνο γι’ αυτό το ζήτημα και μας ζητήθηκε να περιοριστούμε σε αυτό, μιας και όλα τα άλλα υποτίθεται είχαν αποφασιστεί σε ευρεία διαβούλευση κατά την προηγούμενη φάση.

Επομένως, αυτό που εικάζουμε εμείς, που έχουμε τη διάθεση να γνωμοδοτούμε πάντοτε επί της μεγάλης εικόνας, είναι ότι θα έπρεπε να εντοπίσουμε τα πρακτικά της διαβούλευσης, όπου διαμορφώνεται το τελικό σενάριο - πρόταση αξιοποίησης από τους φορείς. Αναλυτικά πρακτικά ή δημοσιεύματα της περιβόητης διαβούλευσης δεν εντοπίζουμε πουθενά.

Οι μελετητές αναζητούν επί ένα χρόνο εναγωνίως τις απόψεις των σχετικών φορέων, οι οποίες στάλθηκαν τελικά με τη μορφή επιστολών και συμπεριλήφθησαν ως έπρεπε στο φάκελο του έργου. Γεννά ήδη πολύ σημαντικές αμφιβολίες για τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπισε ο δήμος το εγχείρημα, το γεγονός ότι πρόταση του Λιμενικού Ταμείου δεν επισυνάπτεται ποτέ, και η άποψη του Δήμου Καλαμάτας σχετικά με τον χαρακτήρα του λιμανιού περιορίζεται σε μια γραμμή στα πρακτικά ενός βιαστικού Δημοτικού Συμβουλίου, και μάλιστα σαν έκφραση των φορέων της πόλης και όχι του ίδιου του δήμου.

Η καταληκτική ημερομηνία της α’ φάσης, οπότε και έπρεπε να έχουν απαντήσει όλοι οι φορείς, είναι μια ημέρα μετά το Δημοτικό Συμβούλιο, που συζητούσε το ζήτημα αυτό, και ως εκ τούτου οι μελετητές δεν έχουν εικόνα των όσων λέχθηκαν ή αποφασίστηκαν εκεί. Τις σοβαρότερες προσεγγίσεις στο ζήτημα έκαναν τα Επιμελητήρια -τόσο Τεχνικό όσο και Εμπορικό, του νομού-, ωστόσο σε καμία από τις συνημμένες επιστολές δεν περιγράφεται κάτι που να σχηματίζει κάτι σχετικό με το τελικό σενάριο.

Και διερωτάται κανείς: Ποιος και πώς έδωσε το τελικό σενάριο στη μελετητική ομάδα; Βάση ποιου εγγράφου; Γιατί δεν υπήρξαν περισσότερα του ενός σενάρια, ώστε συγκριτικά να προκύψει η βέλτιστη λύση, όπως περιγράφεται και στη συγγραφή υποχρεώσεων, αλλά και όπως έχει γίνει σε άλλα λιμάνια;

Η απάντηση: Στη μελετητική ομάδα, με κάποιον τρόπο και από κάποιους, δόθηκε αυτό το σενάριο χωρίς καμιά τεχνοκρατική εμβάθυνση και χωρίς καμία επιστημονική τεκμηρίωση, αλλά με την απόλυτη βεβαιότητα ότι είναι το καλύτερο.

Ηταν όμως το καλύτερο σενάριο; Στην προσπάθεια να κατανοήσουμε περαιτέρω την πρόταση, βρισκόμαστε μπροστά στο παρακάτω συμπέρασμα που τα ανατρέπει όλα, ότι η επένδυση είναι ζημιογόνα.

Αυτή είναι η άποψη των μελετητών για το σενάριο που τους δόθηκε, όπως συμπεριλαμβάνεται στον τελικό φάκελο έργου ο οποίος δόθηκε στο Δημοτικό Λιμενικό Ταμείο, ώστε να προχωρήσει στη γνωμοδότησή του. Η οικονομοτεχνική, δηλαδή, μελέτη καταλήγει ότι σε καμία περίπτωση η σχεδιαζόμενη επένδυση των 41 εκ. ευρώ δεν είναι βιώσιμη.

Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και αν υπολογίσουμε τα χρήματα που θα βγάλει και η πόλη από την λειτουργία του λιμανιού, αλλά και το ίδιο το λιμάνι, σε βάθος εικοσιπενταετίας, δεν θα καλύψουν το κόστος της επένδυσης. Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι η μελέτη αναφέρει ότι τα δεδομένα του λιμανιού, το ιστορικό του, οι δυνατότητές του, αλλά και οι δυνατότητες του φορέα διαχείρισης, που είναι το Λιμενικό Ταμείο, δεν είναι πιθανό να προσελκύσουν χρήματα είτε ιδιωτικού τομέα είτε ευρωπαϊκά, παρά μπορεί μόνο να χρηματοδοτηθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό που όλοι ξέρουμε πόσο περιορισμένες δυνατότητες έχει.

Αρα, για ποια επένδυση και ποια ανάπτυξη μιλάμε; Πώς διασφαλίζεται η επόμενη ημέρα των έργων; Μήπως είναι ουτοπία να σχεδιάζουμε παρεμβάσεις με αυτό το σχεδιασμό; Μήπως, ακόμα και αν βρεθούν τα χρήματα, θα δώσουμε όλο αυτό το ζωτικό χώρο της πόλης, αλλά, τελικά, δεν θα αξιοποιηθεί ποτέ προς όφελός της;

Αυτοί οι μοναδικοί τόποι -οι ζώνες ανάμεσα σε νερό και αστικό χώρο-, αυτοί οι τόποι που φέρουν ίχνη από την ιστορία του τόπου, αυτοί οι τόποι που περιβάλλονται από κτίσματα κελύφη της ιστορικότητας και των φάσεων της πόλης, κενά και ανεκμετάλλευτα, αυτοί οι τόποι που συνομιλούν με την ανατολική και δυτική προκυμαία του τόπου δεν αξίζουν αυτή τη διαχείριση.

Η ανάπτυξη θα έρθει, όταν όλες οι ενέργειες και οι επιδιώξεις πατούν γερά σε οργανωμένο, καλά μελετημένο και κοστολογημένο συνολικό Στρατηγικό Σχέδιο Ανάπτυξης.

Αν έχουμε ένα τέτοιο, γιατί δεν έχει ακόμη παρουσιαστεί στο Δημοτικό Συμβούλιο;

Η «Καλαμάτα Τόπος Ζωής» καταψήφισε τον τρόπο, την προχειρότητα και την αποσπασματικότητα, όχι την επιλογή. Αλλωστε η επιλογή αυτή φαίνεται ανέφικτη”.