Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει αβίαστα ακόμα και ο πιο φανατικός ψηφοφόρος της "Νέας Πελοποννήσου", καθώς η αντιπολιτευτική πολιτική του πρώην περιφερειάρχη όχι μόνο δεν είναι πειστική, αλλά το μόνο αποτέλεσμα που φέρνει είναι να συσπειρώνει όλες τις υπόλοιπες παρατάξεις γύρω από τον περιφερειάρχη Παναγιώτη Νίκα. Συγκεκριμένα, όταν ο κ. Τατούλης καταγγέλλει τη νυν περιφερειακή αρχή για "φασιστική συμπεριφορά" αλλά δεν πείθει ούτε την... "Ανταρσία στο Μοριά", είναι προφανές πως οδηγείται σε πλήρη απομόνωση - με κίνδυνο να κατρακυλήσει σ’ ένα επίπεδο γραφικότητας από το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Η θορυβώδης αντιπολιτευτική τακτική της "Νέας Πελοποννήσου" ενδεχομένως να ήταν αποτελεσματική πριν από 2-3 δεκαετίες, αρκεί να είχε βέβαια τη στήριξη ενός από τα δύο μεγάλα τότε συστημικά κόμματα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και τότε όμως, ο "θόρυβος" που προκαλούσε για παράδειγμα η πράσινη αντιπολίτευση δεν επέφερε σοβαρά πλήγματα στη γαλάζια κυριαρχία του τότε νομάρχη Δημήτρη Δράκου. Η γαλάζια κυριαρχία αμφισβητήθηκε ουσιαστικά μόνο από τον αείμνηστο Χρήστο Μαλαπάνη, ο οποίος με πειστικά επιχειρήματα άνοιξε το δρόμο που οδήγησε και στην εκλογή του... Πέτρου Τατούλη στην Περιφέρεια Πελοποννήσου. Για να πετύχει τους στόχους του ο κ. Μαλαπάνης χρειάστηκε να περιορίσει το ρόλο των θορυβοποιών συμβούλων, που μέχρι τότε μονοπωλούσαν τα φώτα της δημοσιότητας στο Νομαρχιακό Συμβούλιο Μεσσηνίας.

Υπενθυμίζουμε ότι παρόντες σε εκείνες τις μάχες του Νομαρχιακού Συμβουλίου Μεσσηνίας ήταν ο σημερινός περιφερειάρχης Παναγιώτης Νίκας (που έχει διατελέσει πρόεδρος του Σώματος και άρα διαθέτει την εμπειρία που απαιτείται για την αντιμετώπιση του "σκληρού ροκ"), ο αντιπεριφερειάρχης Στάθης Αναστασόπουλος και οι σύμβουλοι της "Νέας Πελοποννήσου" Αντωνία Μπούζα  και Ντίνα Νικολάκου (η μόνη από την πλευρά της μειοψηφίας του τότε Νομαρχιακού Συμβουλίου). Ολοι τους λοιπόν θα θυμούνται ότι οι "κραυγές" και οι "καταγγελίες" όχι μόνο δεν οδήγησαν σε εκλογική νίκη, αλλά αντιθέτως εδραίωσαν τον τότε νομάρχη στη θέση του, καθώς φάνταζε ως η μόνη φωνή της λογικής σε μια έρημο παραλογισμού.

Περίπου δεκαπέντε χρόνια μετά, όμως, ο επικεφαλής της "Νέας Πελοποννήσου" Πέτρος Τατούλης δείχνει αποφασισμένος να ακολουθήσει το δρόμο του... Ηλία Τσιμπλή, καταγγέλλοντας θορυβωδώς τους πάντες και τα πάντα. Βεβαίως δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο δρόμος της υπερβολής είναι πλέον μονόδρομος για τον κ. Τατούλη, αφού τα προηγούμενα χρόνια με τη συμπεριφορά του τίναξε στον αέρα όλες τις γέφυρες επικοινωνίας με τις υπόλοιπες παρατάξεις. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο έμπειρος Αρκάς πολιτικός, με τη στάση του αυτή, ουσιαστικά διαπραγματεύεται τόσο την ασυλία του από ενδεχόμενες οικονομικές παραλείψεις ή λάθη, όσο και την επιστροφή της κόρης του Εύης στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Κατά την ταπεινή μου άποψη πάντως, η μετεκλογική στάση του κ. Τατούλη ερμηνεύεται περισσότερο από την επιστήμη της Ψυχολογίας και λιγότερο από την Πολιτική Επιστήμη. Ο κ. Τατούλης είναι εμφανώς θυμωμένος και αρνείται να παραδεχτεί την εκλογική του ήττα. Γι’ αυτό τα βάζει με όλους και με όλα, ψάχνοντας "συνωμότες" και "προδότες" για να αιτιολογήσει τη νίκη του Παναγιώτη Νίκα. Ας μην ξεχνάμε ότι για 9 χρόνια ο κ. Τατούλης κυριαρχούσε στην πολιτική σκηνή της Πελοπόνησου χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο. Υπενθυμίζουμε ότι την πρώτη τετραετία αποχώρησε από το συμβούλιο ο αντίπαλός του στις εκλογές Δημήτρης Δράκος, και ότι η παράταξη της μείζονος μειοψηφίας έμεινε ουσιαστικά χωρίς επικεφαλής. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης θητείας του αποχώρησαν από το Περιφερειακό Συμβούλιο οι επικεφαλής παρατάξεων Οδυσσέας Βουδούρης και Γιώργος Δέδες, και έτσι ο κ. Τατούλης αντιμετώπιζε με μεγάλη ευκολία την αποδυναμωμένη αντιπολίτευση. Η εμφανής αδυναμία της αντιπολίτευσης καλλιέργησε το μύθο του "άχαστου Τατούλη", που γιγαντώθηκε μεταξύ άλλων και από δημοσκοπήσεις που βασίζονταν στην αδιαμφισβήτητη αναγνωρισιμότητα του πρώην περιφερειάρχη.

Ανεβασμένος στο σύννεφο της υπερβολικής σιγουριάς, ο κ. Τατούλης δεν αντιλήφθηκε το υπόγειο ρεύμα που έφερε τη Νέα Δημοκρατία στην εξουσία, καθώς πίστευε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνήσει για μια ακόμα τετραετία. Εξαιτίας της ίδιας σιγουριάς δεν διάβασε σωστά ούτε τις προεκλογικές δημοσκοπήσεις που έδειχναν ότι ο αντίπαλός του ενδέχεται να εκμεταλλευτεί το ρεύμα της Νέας Δημοκρατίας και να νικήσει στις εκλογές. Ομως, γενικά τις εκλογές δεν τις κερδίζει όποιος πιστεύει ότι είναι... άχαστος. Τις κερδίζει όποιος εκμεταλλεύεται τη συγκυρία, το συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων, και φυσικά την αλαζονεία του  αντιπάλου του.

Από εκεί και πέρα ο ηττημένος, για να διεκδικήσει μια νέα εκλογική νίκη, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να ανασυντάξει τις δυνάμεις του και στη συνέχεια να χαράξει μια αντιπολιτευτική τακτική που θα πείθει τουλάχιστον τους... ψηφοφόρους του. Η "Νέα Πελοπόννησος" επέλεξε όμως να συγκρουστεί μετωπικά με την περιφερειακή αρχή χωρίς να έχει εξασφαλίσει συμμαχίες με άλλες παρατάξεις. Ετσι, από τη δεύτερη κιόλας συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου βρέθηκε απομονωμένη και με αποδομημένο το βασικό της επιχείρημα περί "φασιστικής διακυβέρνησης". Η εύρυθμη λειτουργία του Περιφερειακού Συμβουλίου μετά την αποχώρηση της παράταξης Τατούλη αποκάλυψε ουσιαστικά αυτό που όλοι γνωρίζαμε: Η "Νέα Πελοπόννησος" χωρίς συμμάχους κινδυνεύει να μετατραπεί σε μια γραφική παράταξη που απλώς θα μετράει απώλειες κατά τη διάρκεια της τετραετίας.