Αναγκαία η παρένθεση γιατί επιλογές, έργα και ανάπτυξη δεν είναι κάτι το ουδέτερο και πως για μια ακόμη φορά τα συνήθη υποζύγια σηκώνουν το βάρος των πανηγυρισμών. Επιστρέφοντας στην αρχή θα πρέπει να επισημάνουμε ότι δεν χρησιμοποιήθηκε τυχαίως η λέξη "Καλαμάτα" και όχι "Μεσσηνία". Γιατί ενώ κατασκευάστηκε ο αυτοκινητόδρομος μέχρι την πρωτεύουσα, στο υπόλοιπο οδικό δίκτυο της Μεσσηνίας η κατάσταση είναι απερίγραπτη. Μια ολόκληρη θητεία περιφερειακών και δημοτικών παραγόντων εκπνέει και ουσιαστικά δεν έχει γίνει απολύτως τίποτε, ούτε ένα μέτρο δρόμος για να μετακινούνται με ασφάλεια και ταχύτητα ντόπιοι και επισκέπτες στην υπόλοιπη Μεσσηνία, να υπάρχει σχετικά ομοιόμορφη κατανομή των ωφελημάτων του αυτοκινητοδρόμου αλλά και να αποφευχθεί ο ιδιότυπος υδροκεφαλισμός της Καλαμάτας.

Η υπόθεση του εσωτερικού δικτύου ως παράγοντας ο οποίος πέραν της ασφάλειας στη μετακίνηση μπορεί να ενισχύσει και την τοπική οικονομία, έχει καταγραφεί αμέτρητες φορές και όχι μόνον τα τελευταία χρόνια. Απέκτησε όμως ξεχωριστή σημασία από τη στιγμή κατά την οποία και ο αυτοκινητόδρομος κατασκευάστηκε αλλά και το αεροδρόμιο (που βρίσκεται στην απόληξή του) απέκτησε κομβικό ρόλο στις μετακινήσεις προς τους τουριστικούς προορισμούς της Μεσσηνίας. Ολα αυτά τα χρόνια κανένας δεν ενδιαφέρθηκε για τίποτε με μια εξαίρεση: Ολως αιφνιδιαστικά άρχισαν όλοι να τρέχουν και να υπερακοντίζουν σε ενδιαφέρον για το δρόμο Καλαμάτα - Ριζόμυλος. Δεν χρειάζεται κανένας να είναι ειδικός για να διαγνώσει τις αιτίες του ενδιαφέροντος. Αλλά και να διαπιστώσει ότι επρόκειτο περί πομφόλυγας η οποία έσπασε όταν πέρασε λίγος καιρός και διαπιστώθηκαν τα προβλήματα που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν για να προχωρήσει η υπόθεση αυτή, ανεξαρτήτως της γνώμης που μπορεί να έχει ο καθένας για αναγκαιότητες, προτεραιότητες και σκοπιμότητες των αποφάσεων ή επιδιώξεων.

Θα ήταν εύκολη η απαρίθμηση του καταλόγου των έργων που είναι στο ψυγείο και κάτι τέτοιο θα χρειαστεί να γίνει κάποια στιγμή για να αποκαλυφθεί λεπτομερειακώς η παραμυθολογία. Η αλήθεια δεν βρίσκεται στα πολυτελή φυλλάδια που συνιστούν τεράστια σπατάλη και πρόκληση για τους πολίτες που στενάζουν υπό το βάρος της μνημονιακής πολιτικής. Δεν βρίσκεται στις αερολογίες των επαγγελματιών λογογράφων που αναλαμβάνουν να μας φιλοξενήσουν στο χώρο των πολιτικών φαντασιώσεων. Βρίσκεται εκεί που ο πολίτης συναντάει την αδιαφορία για τη ζωή και το μέλλον του. Και είναι στο δικό του χέρι αν θα επιλέξει να επιβραβεύσει τους παραμυθολόγους ή θα τους στείλει στο σπίτι τους μπας και αλλάξει τίποτε σε αυτό τον τόπο.