Πάνω από 200 εκατ. ευρώ πρόκειται να διατεθούν  από κοινοτικούς κύρια πόρους για την ενίσχυση επιχειρήσεων «κοινωνικής οικονομίας», με τις οποίες το κράτος της πλουτοκρατίας και τα κόμματα της το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ επιδιώκουν να διαχειριστούν την εξαθλίωση που γεννά η πολιτική τους, η πολιτική που στηρίζει τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Η τοπική Διοίκηση έχει σημαντικό ρόλο να διαδραματίσει στην κατεύθυνση αυτή επιβεβαιώνοντας τις θέσεις της Λαϊκής Συσπείρωσης ότι πρόκειται για τμήμα του κρατικού μηχανισμού που υλοποιεί με συνέπεια τις κατευθύνσεις των κυβερνήσεων , της ΕΕ, του ΔΝΤ.
Μία τέτοια επιχείρηση επιδιώκει να στήσει και η Διοίκηση της Περιφέρειας Πελοποννήσου με την σημερινή σύσκεψη με την ονομασία Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης .
Ως προτιμητέοι εταίροι, που θα επιλεγούν για την ίδρυση μιας «κοινωνικής επιχείρησης» θα είναι Άτομα με ειδικές ανάγκες, απεξαρτημένα από διάφορες ουσίες άτομα, μετανάστες, ηλικιωμένοι, άνεργοι κάθε ηλικίας, κυρίως όμως άνεργοι κάτω των 35 χρόνων.
Το καπιταλιστικό κράτος, αναθέτοντας σε τέτοιες «κοινωνικές επιχειρήσεις», σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και δίκτυα εθελοντισμού τις ήδη υποβαθμισμένες δομές και υπηρεσίες Κοινωνικής Πρόνοιας, έχει «ελεύθερα τα χέρια του» να δίνει ακόμα μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού πλούτου στις μεγάλες επιχειρήσεις, να απαλλάσσει τις δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού από ανεπιθύμητα έξοδα για την προστασία των ανέργων , για υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας.

Ο στόχος είναι παραπάνω από προφανής. Δε διατίθενται, φυσικά, τόσα εκατομμύρια ευρώ από την κυβέρνηση και την ΕΕ ούτε για την ουσιαστική προστασία και ανακούφιση των ευπαθών ομάδων… Αλλιώς αυτά τα χρήματα θα αξιοποιούνταν για καθολικές, σύγχρονες και δωρεάν δομές, αντί - για παράδειγμα - να κλείνουν οι παιδικοί σταθμοί ο ένας μετά τον άλλο, αντί τα κέντρα απασχόλησης και κατάρτισης ΑμΕΑ να είναι ελάχιστα και παντελώς υποβαθμισμένα. Ούτε μπορεί να πιστέψει κανείς ότι με αυτόν τον τρόπο θα εκτονωθεί - έστω - το εκρηκτικό πρόβλημα της ανεργίας. Εξάλλου, στην διεθνή αρθρογραφία όπως και στις Βρυξέλλες τονίζεται ότι η συνεισφορά της «κοινωνικής οικονομίας» «δεν θα πρέπει να περιορίζεται στη δημιουργία θέσεων απασχόλησης, αλλά και στην ενδυνάμωση της κοινωνικής συνοχής».
Η «κοινωνική οικονομία», αποτελεί την αναγκαία στρατηγική κατεύθυνση των μονοπωλίων, που διαμορφώθηκε στη Διάσκεψη υπουργών Κοινωνικής Πολιτικής των κρατών - μελών του ΟΟΣΑ τον Ιούνη του 1998 αποδεικνύοντας πως τα μέτρα που παίρνονται σήμερα στο όνομα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης ήταν ήδη δρομολογημένα και πως η κρίση έδωσε την ευκαιρία για την ευκολότερη εφαρμογή τους.   Πυρήνας της κατεύθυνσης που έδωσε η Διάσκεψη είναι να δημιουργηθεί  το κράτος, το οποίο ρυθμίζει το κοινωνικό περιβάλλον, αντί του κράτους που χορηγεί κοινωνικές παροχές.
Κεντρικό ζήτημα του Δικτύου δήθεν Κοινωνικής Αλληλεγγύης που συζητάμε σήμερα όπως και κάθε κοινωνικής επιχείρησης είναι στην πραγματικότητα να στηθεί το Δίχτυ της ταξικής υποταγής και χειραγώγησης,  είναι η «εδραίωση της κοινωνικής συνοχής ως παράγοντας ανταγωνιστικότητας» όπως μας λέει και ο ΟΟΣΑ . Πως δηλαδή το μεγάλο κεφάλαιο θα μπορεί ανεμπόδιστα χωρίς κοινωνικές εντάσεις και ταξικούς αγώνες να συνεχίσει και να αυξάνει την εκμετάλλευση των θυμάτων του .
Οι υπηρεσίες αυτές σε κάθε περίπτωση θα αφορούν σε ένα μικρό αριθμό ανθρώπων για ένα συγκεκριμένο διάστημα, και θα λειτουργούν ανταποδοτικά, αφού, θα πρέπει με κάποιον τρόπο να είναι βιώσιμες.
Για το καπιταλιστικό κράτος, ακόμα και αυτά τα λίγα που δαπανώνται για τις λαϊκές ανάγκες, οι όποιες κοινωνικές και προνοιακές παροχές είναι «πεταμένα λεφτά». Θα μπορούσαν να δίνονται με πολλούς τρόπους στο μεγάλο κεφάλαιο, για να γίνει η καπιταλιστική οικονομία πιο ανταγωνιστική. Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για «ευπαθείς ομάδες» που είναι εκτός παραγωγής, που δε συνεισφέρουν, δηλαδή, πολλά στα καπιταλιστικά κέρδη.
Από πού θα έχουν έσοδα αυτές οι επιχειρήσεις, μόλις λήξει η όποια κρατική ή κοινοτική επιχορήγηση; Από όπου μπορεί να αντλήσει πόρους ο καθένας: Από δωρεές, επιχορηγήσεις επιχειρήσεων στα πλαίσια της «Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης», αξιοποίηση εθελοντών αντί για εργαζόμενους. Η κάλυψη στοιχειωδών λαϊκών αναγκών θα εξαρτάται από την «καλή διάθεση» των επιχειρήσεων ή από το αν θα υπάρξουν εθελοντές σε αυτά τα προγράμματα. Το ίδιο και το μεροκάματο των «εταίρων» των «κοινωνικών επιχειρήσεων».
Όπως και να 'χει, από την υπόθεση της «κοινωνικής οικονομίας» και των Δικτύων Αλληλεγγύης  μόνο οι μεγάλες επιχειρήσεις και το καπιταλιστικό κράτος έχουν να κερδίσουν άμεσα ή έμμεσα. Ο ιδιωτικός τομέας , οι εκμεταλλευτές θα κερδίζουν την αναγνώριση, την αποδοχή , οι θύτες θα εμφανίζονται με την μάσκα του φιλάνθρωπου και επίσης «μπαλώνονται» κάποιες ειδικές ανάγκες, στις οποίες οι επιχειρήσεις δεν ενδιαφέρονται να εισέλθουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ΚΑΖΙΝΟ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ που εμφανίζεται ως ο χορηγός και δήθεν ευεργέτης του ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ για παιδιά με ειδικές ανάγκες ή η εταιρεία ΛΑΡΣΙΝΟΣ που ασφαλίζει μαθητές  με ιδιωτικά συμβόλαιο δήθεν δωρεάν ακριβώς γιατί το δικό τους κράτος στερεί μαθητές και παιδιά με ειδικές ανάγκες τους αναγκαίους πόρους και υποδομές προκειμένου να χρηματοδοτήσει την κοινωνική τους παρασιτική τάξη.
Αν αναλογιστεί κανείς, αφενός πόσες χιλιάδες μόνο στην Ελλάδα οδηγούνται σε δραματική επιδείνωση της ζωής τους, σε σημείο που όλο και περισσότεροι δεν μπορούν να προμηθευτούν φάρμακα ή υπηρεσίες απαραίτητες για την επιβίωσή τους και ότι οι δημόσιες υπηρεσίας Υγείας και Πρόνοιας εξελίσσονται σχεδιασμένα από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ σε παραμάγαζα των ιδιωτών, αντιλαμβάνεται πόσο «πολύτιμες» αποδεικνύονται οι «κοινωνικές επιχειρήσεις» για τον αποπροσανατολισμό και την ενσωμάτωση των λαϊκών στρωμάτων.
Κάτι που προβάλλεται γενικότερα ως «αξιοσημείωτο» και «καινοτόμο» είναι ότι οι «κοινωνικές επιχειρήσεις» λειτουργούν με αυτονομία στη διαχείριση. Πώς μπορεί ωστόσο μια «κοινωνική επιχείρηση» να χρηματοδοτείται είτε από το κράτος, είτε από την Τοπική Διοίκηση, είτε από μια πολυεθνική και να είναι αυτόνομη;
Με τέτοιες αυταπάτες προσπαθεί η αστική  προπαγάνδα με βοηθό και την προπαγάνδα των άλλων κομμάτων του ευρωμονόδρομου να παραπλανήσει τους εργαζόμενους. Οτιδήποτε χρειάζεται θα πουν και θα κάνουν, προκειμένου οι εργαζόμενοι να μη διεκδικήσουν τον πλούτο που παράγουν. Προκειμένου, να μη δουν ότι σήμερα «σύγχρονο» είναι να σχεδιάζεται κεντρικά η οικονομία. «Σύγχρονο» δεν είναι η «φιλανθρωπικού τύπου» κοινωνικές παροχές, αλλά η εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας επιτρέπει να υπάρχουν σύγχρονες, δημόσιες, δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες για όλους και όλοι να έχουν δουλειά.
Απέναντι στα δίχτυα παγίδευσης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, η Λαϊκή Συσπείρωση, προτάσσει και καλεί στην έκφραση ταξικής αλληλεγγύης όπως ακριβώς αυτή εκφράζεται στους απεργούς εργάτες της ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ που δίνουν εδώ και ενάμισι μήνα αγώνα για το δικαίωμα στην εργασία με ηθική, οικονομική, αγωνιστική στήριξη από άλλους εργάτες, σωματεία, φοιτητές που μάζεψαν ένα ένα ευρώ από το χαρτζιλίκι τους, από αγρότες με τα προϊόντα τους. Χρειάζεται να πάρουμε μέτρα για την ανακούφιση των εργατικών λαϊκών οικογενειών που χτυπιούνται από την κρίση όπως δημόσιες δωρεάν παροχές Υγείας – Πρόνοιας. Βιβλιάριο Υγείας για όλους τους ανασφάλιστους, άνεργους, άπορους, χωρίς προϋποθέσεις. Να μην κόβεται το ρεύμα, το νερό, το σταθερό τηλέφωνο κ.α.
Ταξική αλληλεγγύη τώρα με στόχο και προοπτική να ανατραπεί η εξουσία της παρασιτικής μειοψηφίας των καπιταλιστών που εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους, το λαό . Υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες και διευρυνόμενες ανάγκες του λαού .

Από τη Λαϊκή Συσπείρωση