Σε μια χώρα όπου ο Σώρρας γίνεται ίνδαλμα ενώ «ατρόμητο» μέλος του Κοινοβουλίου (πώς βρέθηκε εκεί άραγε;), που εκ του ασφαλούς κατακεραύνωνε τους πάντες και ζητούσε τη σύλληψη της πολιτειακής ηγεσίας, έγινε λαγός για να αποφύγει το αυτόφωρο, είναι προφανές ότι η παθογένεια και ο αχαλίνωτος λαϊκισμός απειλούν πλέον υπαρξιακά την κοινωνική συνοχή αυτή καθαυτή.
Για όσους αρνούμαστε να δεχθούμε ότι «αυτή είναι η Ελλάδα», ίσως ήρθε η ώρα να αναζητήσουμε τις πραγματικές αιτίες αυτής της κατάντιας - και αφού απαντήσουμε στα ίσα ποιοι χρησιμοποίησαν το κτήνος του λαϊκισμού για να αλώσουν την εξουσία, να πάρουμε τις τύχες της χώρας στα χέρια μας.
Την ώρα που αυτά και τόσα άλλα αποκρουστικά έχουν καταρρακώσει και βυθίσει σε τέλμα τον δημόσιο βίο, στη γειτονική Τουρκία οι εκλογές σηματοδοτούν τον πραγματικό κίνδυνο για το έθνος, η αποτελεσματική αντιμετώπιση του οποίου απαιτεί την συστράτευση των αρίστων και την καθολική στήριξη.
Ξεκίνησα ως νεαρός εκπρόσωπος της χώρας μας τη δεκαετία του '80 στην Αγκυρα και είχα την ευκαιρία να «μελετήσω» εκ του σύνεγγυς -και να διατηρώ σήμερα σταθερές σχέσεις- με τους γείτονες και το πώς λειτουργεί το κράτος τους, που αποτελεί διαχρονικά το μεγαλύτερο πρόβλημα της εξωτερικής μας πολιτικής, από τη σωστή διαχείριση του οποίου εξαρτάται εν τέλει η ίδια η επιβίωση μας. Στα χρόνια που ακολούθησαν διαπίστωσα ότι στη χώρα μας πλατιές λαϊκές μάζες, περιλαμβανόμενης και της πλειοψηφίας των πολιτικών, ακαδημαϊκών ακόμη και στρατιωτικών ελίτ, αγνοούν βασικές παραμέτρους της πραγματικής Τουρκίας και των επιδιώξεών της και καλλιεργούν βολικούς μύθους και φαντασιώσεις, με ισχνή απεικόνιση της πραγματικότητας.
Από δεκαετίες η Αγκυρα έχει καταστήσει σαφές ότι επιδιώκει την αναθεώρηση του status quo σχεδόν στο σύνολο της συνοριακής περιμέτρου της. Με την εντυπωσιακή οικονομική αναβάθμισή της υπό την ηγεσία Ερντογάν, θεωρεί ότι «ήρθε η ώρα της Τουρκίας» όπως διαμηνύει το απλοϊκό αλλά και αποκαλυπτικό προθέσεων προεκλογικό σύνθημα του Τούρκου ηγέτη.
Η επιθετικότητα της γείτονος γίνεται ίσως απόλυτη υπό την έννοια ότι η εναλλακτική κυβερνητική επιλογή, εκείνη των κεμαλιστών δηλαδή, είναι ακόμη χειρότερη. Θυμάμαι την παγερή υπεροψία του τελευταίου κεμαλικού πρωθυπουργού Ετσεβίτ, όταν σε διμερείς συνομιλίες έγινε λόγος για το Κυπριακό και μας είπε: Το Κυπριακό, κύριοι, το έλυσα το 1974. Αλλο θέμα!
Είναι φανερό ότι στα χρόνια που ακολουθούν η τουρκική επιθετικότητα θα ενισχύεται. Δεν συμμερίζομαι την ευρύτατα διαδεδομένη αντίληψη της ακαδημαϊκής κοινότητας ότι η στρατιωτική σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και ζήτημα χρόνου. Πιστεύω όμως ακράδαντα στο διαχρονικά αξεπέραστο ρωμαϊκό γνωμικό «si vis pacem para bellum» (αν θέλεις ειρήνη προετοίμαζε πόλεμο) που έλκει τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα και αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο διπλωματικής στρατηγικής.
Είναι καιρός να αναζητηθούν έξυπνες προτάσεις ισχυρής στρατιωτικής αποτροπής, με παράλληλη διπλωματική αποδόμηση της πραγματικής τουρκικής απειλής. Συναφείς ιδέες έχουν κατατεθεί και συζητούνται στην κοινότητα εξωτερικών και άμυνας, και η κατάλληλη αξιοποίησή τους, αν και δύσκολη στην εφαρμογή, είναι ρεαλιστική. Αρκεί να μην βάζουμε αυτογκόλ με ηλίθιες συμπεριφορές ανώτατων κυβερνητικών παραγόντων με πασιφανή και άκρως ευτελή κίνητρα.
Στη χώρα της φανφάρας όμως, όπου η πιο απίστευτη ανοησία γίνεται «κίνημα» από αδίστακτους λαϊκιστές που εκμεταλλεύονται στυγνά τους πιο απελπισμένους και εύπιστους, και που στα χρόνια της κρίσης μετέτρεψαν το περιθώριο σε «νέα κανονικότητα», ήρθε η ώρα να ανατραπεί η παθογένεια που βιώνουμε τραυματικά κάθε μέρα και μας βυθίζει στο τέλμα της απαξίωσης. Πριν να είναι αργά.
Οι επόμενες εκλογές είναι η μόνη διέξοδος, για να πάρουν την οριστική απάντησή τους όσοι παριστάνουν σήμερα τους τιμητές των πάντων, χωρίς να έχουν ποτέ βάλει ένα λιθαράκι για την πρόοδο αυτής της χώρας.
