Τετάρτη, 12 Ιανουαρίου 2011 21:27

Ο Γιάννης Κακουλίδης για τη "Δημοκρατική Αριστερά"

Γράφτηκε από την

"Η Δημοκρατική Αριστερά, δεν είναι άλλο ένα κόμμα της Αριστεράς, αλλά ένα άλλο κόμμα της Αριστεράς. Είναι μια Αριστερά που καταθέτει πρόγραμμα εξουσίας" λέει στην «Ε» ο Γιάννης Κακουλίδης, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΠΠΕ (Πανελλαδικής Πολιτικής Επιτροπής) της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Ο Γ. Κακουλίδης, ο οποίος θα βρίσκεται στην Καλαμάτα μεθαύριο Σάββατο, μιλά στην «Ε» για τρεις εκφάνσεις της Αριστεράς -«αυτή που είναι πραγματικά, αυτή που νομίζει πως είναι κι αυτή που διαχωρίζεται από την υπόλοιπη».
Την ίδια στιγμή βλέπει με αισιοδοξία τη νέα μορφή κινημάτων και αντίστασης που αρχίζει να διαμορφώνεται στην μεταμνημονιακή εποχή και με απογοήτευση μιλά για έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας.
Διαφωνεί ωστόσο -απαντώντας σε σχετική ερώτηση- με την άποψη ότι ο κόσμος της δημιουργίας και του πνεύματος δείχνει μουδιασμένος, σημειώνοντας ότι οι άνθρωποί του «αρθρώνουν ουσιαστικό λόγο και διατυπώνουν θέσεις, μη ακουόμενοι όμως. Οχι λόγω της έντασης της φωνής τους, αλλά διότι το… εγκατεστημένο "δεν τους παίζει!"».
Ο Γ. Κακουλίδης, στη διάρκεια της επίσκεψής του στην Καλαμάτα, θα δώσει συνέντευξη Τύπου στη 1 το μεσημέρι στο αμφιθέατρο του Διοικητηρίου, στις 7 το βράδυ θα παρευρεθεί σε συνάντηση σχετικά με τον πολιτισμό στο καφέ «Στο κύμα», ενώ δύο ώρες αργότερα θα μιλήσει σε συνεστίαση στην ταβέρνα Πολίτη.

Αναλυτικά, στη συνέντευξή του προς την «Ε», ο Γιάννης Κακουλίδης σημειώνει:

- Η Δημοκρατική Αριστερά «ένα ακόμα αριστερό κόμμα»; Είναι επιτρεπτή «πολυτέλεια» η πολυδιάσπαση του χώρου της Αριστεράς στην Ελλάδα, ιδίως στη σημερινή δύσκολη εποχή;
«Η Δημοκρατική Αριστερά, δεν είναι άλλο ένα κόμμα της Αριστεράς, αλλά ένα άλλο κόμμα της Αριστεράς. Με άλλη αντίληψη από τα θεωρούμενα ως δεδομένα για το τι σημαίνει Αριστερά, σύμφωνα με την παραδοσιακή λογική. Δεν προσμετράται στα κόμματα της Αριστεράς που επιμένουν στην παρεμβατική, την κινηματική ή την πολιτική της διαμαρτυρίας, αλλά είναι μια Αριστερά που καταθέτει πρόγραμμα εξουσίας. Είναι η Αριστερά της ευθύνης που στοχεύει σε μια "Κυβερνώσα Αριστερά" που διεκδικεί την υπεύθυνη συμμετοχή της στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Είναι μια ευρωπαϊκή Αριστερά, που αυτό το… ευρωπαϊκή το εννοεί κιόλας. Για ποια πολυτέλεια και ποια πολυδιάσπαση μιλάμε επομένως; Tο καινούργιο είναι και αμιγές και αρραγές!».

- Σε πρόσφατο κείμενό σας στην «Αυγή» σημειώνατε «κάθε πέρυσι και καλύτερα» -σε ελεύθερη απόδοση. Ισχύει το ίδιο και για την Αριστερά;
«Το -ας πούμε- "κάθε πέρσι και καλύτερα" στο οποίο αναφέρεσθε, περιγράφει μια γενικώς κρατούσα αντίληψη για το περιβάλλον στο οποίο εξελίσσονται τα κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά θέματα στην χώρα, τον τελευταίο καιρό. Διότι -όντως- οι καιροί είναι εξαιρετικώς δύσκολοι (έως επικίνδυνοι) και οι μέρες μας έχουν πέρα ως πέρα τη σημασία τους. Οσο για την Αριστερά, αυτή που είναι πραγματικά, αυτή που νομίζει πως είναι κι αυτή που διαχωρίζεται από την υπόλοιπη (το ΚΚΕ επί παραδείγματι, που επιμένει στον αποκλειστικό προσδιορισμό του ως Κομμουνιστικό Κόμμα και όχι ως Αριστερά) με συνέπεια -αλλά όχι πάντα με την ευελιξία που απαιτούν οι συγκυρίες- ακολουθεί τον αγωνιστικό της δρόμο».

- Μοιάζει σαν ο κόσμος να έχει χάσει τη διάθεση για αγώνα, ενώ οι νέοι δείχνουν ότι επιλέγουν συνειδητά να μην πολιτικοποιούνται. Μήπως, όμως, αυτά ακριβώς αποτελούν μια νέα πολιτική άποψη προσαρμοσμένη στην εποχή μας;
«Αυτή η διαπίστωση ίσχυε μέχρι πριν την αρχή της περιόδου των… δεινών. Οντως, η νεότατη γενιά των Συνελλήνων απαξίωνε και την πολιτική και τους πολιτικούς και το σύνολο του πολιτικού συστήματος όπως είχε διαμορφωθεί από την μεταπολίτευση και μετά. Και όχι αδίκως, θα έλεγα. Σήμερα, στην μεταμνημονιακή -ας την πούμε και έτσι- εποχή, οι συνειδήσεις αφυπνίζονται και η αγωνιστική διάθεση επανέρχεται και μάλιστα με εκδηλώσεις που ξαφνιάζουν. Πέραν των γνωστών μορφών αγώνα (πορείες, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, καταλήψεις κ.τ.λ) εμφανίζονται ενδιαφέροντα και αυθορμήτως συγκροτούμενα κινήματα -χωρίς  την υποστήριξη κομμάτων εννοώ- όπως αυτό του "Δεν πληρώνω" που ήδη παίρνει διαστάσεις με απρόβλεπτες εξελίξεις που ενδεχομένως επαναδιατυπώσουν το είδος, το ύφος και τη μορφή των λαϊκών αγώνων».

- Μιλούν, ορισμένοι, για απουσία σήμερα «χαρισματικών» πολιτικών προσωπικοτήτων. Θα μπορούσε, ωστόσο, να υποστηρίξει κανείς ότι τελικά ήταν η παρουσία τους -τα περασμένα χρόνια- η οποία οδήγησε τα πολιτικά πράγματα εδώ που έχουν φτάσει;
«Οι "χαρισματικοί" ταυτίζονται με προσωπολατρία, αυλή, κολαούζους, παρατρεχάμενους και μονίμως συμφωνούντες. Οι "χαρισματικοί" μονολογούν, κρατούν σημειώσεις και αυτονοήτως… ηγούνται χωρίς περιορισμούς αλλά και χωρίς ενστάσεις. Βεβαίως και συνευθύνονται για την σημερινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, όμως -κατά τη γνώμη μου- υπάρχει ακόμη θέμα. Διότι "χαρισματικούς" δεν έχουμε πλέον, αλλά -φοβούμαι- ότι έχουμε και έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας».

- Ως πνευματικός δημιουργός θα θέλατε να σχολιάσετε την εν πολλοίς αναιμική αντίδραση των πνευματικών ανθρώπων μπροστά στη βάρβαρη επιβολή αντιλαϊκών μέτρων τα τελευταία χρόνια;
«Επιτρέψτε μου, να διαφωνήσω ως προς την διαπίστωση.  Οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας, συγγραφείς, ποιητές, κινηματογραφιστές, θεατράνθρωποι, εικαστικοί, οι άνθρωποι του πολιτισμού εν γένει, τόσο μέσα από το έργο τους όσο και με την προσωπική συμμετοχή τους σε διάφορους φορείς σχετιζόμενους με τους χώρους δράσης τους, αρθρώνουν ουσιαστικό λόγο και διατυπώνουν θέσεις, μη ακουόμενοι όμως. Οχι λόγω της έντασης της φωνής τους, αλλά διότι το… εγκατεστημένο "δεν τους παίζει!". Η θεωρούμενη -από την άλλη- πνευματική ηγεσία, απολαμβάνει (καθώς πάντα) τον ακαδημαϊσμό της! Και δυστυχώς, αυτή αποτελεί και το αδρανές εγκατεστημένο. Βλέπετε, είναι κομματάκι δύσκολο να χάσει κάποιος τις βολές του».

 


Συνέντευξη στο
Βασίλη Μπακόπουλο


NEWSLETTER