Στη δυσκολότερη περίοδο του δημοκρατικού της βίου η Ελλάδα κυβερνάται από τη χειρότερη κυβέρνηση των τελευταίων 50 χρόνων. Μία κυβέρνηση που δεν ενδιαφέρεται να λύσει τα προβλήματα -όλα λιμνάζουν, καθυστερούν, αναβάλλονται- γιατί δεν έχει σχέδιο, μέθοδο και στρατηγική. Εξαντλείται σε τακτικισμούς που αποβλέπουν στη διατήρησή της στην εξουσία με κάθε κόστος.
Για πολλούς στην κυβερνητική πλειοψηφία, το ζητούμενο δεν είναι η διακυβέρνηση, αλλά η δημιουργία των όρων που θα της επιτρέψουν να επιβληθεί ως καθεστώς. Την άποψη αυτή έχει αναπτύξει ο θεωρητικός του ΣΥΡΙΖΑ, ο Α. Μπαλτάς. Είναι τα επτά Κάπα: Κοινωνία, Κίνημα, Κόμμα, Κυβέρνηση, Κράτος, Καθεστώς. Το ανώτατο στάδιο στο οποίο προσβλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ, το έβδομο Κάπα είναι ο Κομμουνισμός! Ετσι είχε γράψει τον Γενάρη του 2015 από τις στήλες της “Αυγής” ο φιλόσοφος Μπαλτάς.
Ο Τσίπρας, που εν τω μεταξύ έχει γλυκαθεί από την εξουσία, όλα αυτά τα έχει ονομάσει αυταπάτη. Και πλέον προπονείται εντατικά στο άθλημα της πολιτικής απάτης με κωλοτούμπες. Σύμφωνα με την προσφιλή του μέθοδο να κάνει το ψάρι κρέας και το άσπρο μαύρο, φτάσαμε να έχουμε την Πρωταπριλιά όχι μία φορά το χρόνο, αλλά κάθε μέρα. Αντί να ‘‘σκίσει’’ το μνημόνιο μας φόρτωσε με ένα τρίτο επαχθέστερο και ετοιμάζεται και για τέταρτο. Και κατασκευάζει εχθρούς εσωτερικούς και εξωτερικούς με τους οποίους δήθεν κονταροχτυπιέται σαν άλλος Δον Κιχώτης. Σε αυτούς περιλαμβάνονται η Μέρκελ, οι δανειστές, το ΔΝΤ και εσχάτως ο Σημίτης και ο Στουρνάρας. Σε λίγο θα του φταίει ο λαός που δεν καταλαβαίνει και δεν στηρίζει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Γιατί η κατρακύλα είναι φανερή. Κάθε εβδομάδα στις κυλιόμενες δημοσκοπήσεις καταγράφεται σταθερά η πτώση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι φανερό ότι ο κόσμος, αυτός που καλοπροαίρετα στην αρχή έδωσε στην κυβέρνηση μία περίοδο χάριτος για να την δοκιμάσει, της έχει γυρίσει την πλάτη. Στην κοινή γνώμη επικρατεί πια η άποψη ότι η παραμονή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία είναι καταστροφική για τον τόπο και ότι η μόνη λύση είναι η άμεση προσφυγή στις κάλπες.
Και ενώ ο τόπος δεν αντέχει άλλο την αλλοπρόσαλλη διακυβέρνηση Τσίπρα -το βλέπουμε κάθε μέρα: η κοινωνία έχει γονατίσει, οι νέοι μας φεύγουν, η οικονομία είναι διαλυμένη, οι θεσμοί έχουν απαξιωθεί, το Σύνταγμα δέχεται πλήγματα- το πολιτικό σκηνικό, τουλάχιστον στο χώρο που μας ενδιαφέρει, παραμένει θολό. Τα ποσοστά της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (ΔΗΣΥ) συνεχίζουν να είναι χαμηλά. Αντίθετα, ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων και κυρίως η μεσαία τάξη, οι επαγγελματίες, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι εργαζόμενοι με μπλοκάκι, όλοι αυτοί που αισθάνονται εγκλωβισμένοι από τις αδιέξοδες πολιτικές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ παραμένουν επιφυλακτικοί και αναποφάσιστοι. Περιμένουν μια κίνηση από εμάς, αλλιώς πολλοί θα στραφούν δυστυχώς προς τη ΝΔ.
Το ζητούμενο σήμερα είναι να φέρουμε την Κεντροαριστερά στο προσκήνιο. Στην ερώτηση αν η ΔΗΣΥ συγκεντρώνει όλη την Κεντροαριστερά, η απάντηση είναι ασφαλώς ‘‘όχι’’! Αρα το επόμενο ερώτημα είναι αν θέλουμε να βρεθούμε όλη η Κεντροαριστερά μαζί. Εδώ πρέπει να δώσουμε μία σαφή και ξεκάθαρη απάντηση. Σήμερα στη ΔΗΣΥ είμαστε το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ, το ΚΙΔΗΣΟ και οι Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία (ΚΠΣ). Κάθε μέρα έρχονται κοντά μας κινήσεις και στελέχη. Καλές οι συμφωνίες κορυφής, αλλά το βλέπουμε και στις δημοσκοπήσεις, τα οφέλη προς το παρόν είναι μικρά, μισό ή 1%, δηλαδή στα επίπεδα του στατιστικού λάθους. Και εδώ είναι το οξύμωρο. Ενώ είμαστε εμείς που ασκούμε ουσιαστικά την αξιωματική αντιπολίτευση, όμως δεν είμαστε εμείς οι βασικοί κερδισμένοι της κάθετης πτώσης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Ο τόπος χρειάζεται μία δημοκρατική, προοδευτική πανστρατιά ! Στις ΚΠΣ θα θέλαμε να μην σταματήσουν οι προσπάθειες για να ξαναβρεθούμε όσοι έχουμε σαν χώρο αναφοράς την Κεντροαριστερά. Τόσο με κομματικούς οργανισμούς και κινήσεις (όπως είναι το Ποτάμι, οι Μετά του Λυκούδη, η Ωρα Αποφάσεων, η Δημοκρατική Ευθύνη) όσο και με μεμονωμένους ενεργούς πολίτες. Κυρίως με αυτούς, το μεγάλο όγκο των δημοκρατικών προοδευτικών πολιτών που μας κοιτάζει αμήχανα περιμένοντας από εμάς παραπάνω βήματα στην κατεύθυνση της ενότητας. Ο συνεχιζόμενος κατακερματισμός τους οδηγεί σε απογοήτευση, με συνέπεια τη διαιώνιση του πολιτικού αδιεξόδου.
Βασική επιδίωξη των ΚΠΣ που είναι εταίρος της ΔΗΣΥ παραμένει η ενοποίηση όλων των πολιτικών δυνάμεων του προοδευτικού, σοσιαλδημοκρατικού χώρου που αποτελεί προϋπόθεση για την ανάδειξη της Κεντροαριστεράς σε πρωταγωνιστική πολιτική δύναμη αλλαγής των πολιτικών συσχετισμών στη χώρα. Για να μπορέσουμε να αρθρώσουμε την ανατροπή του σημερινού αδιεξόδου με ανανεωτικό λόγο και ορθολογισμό, μακροχρόνιο σχεδιασμό αλλά και άμεσες καινοτόμες δράσεις στην οικονομία, την παραγωγή, την οργάνωση του κράτους, που θα επιτρέψουν να παραμείνουμε στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ. Σε τρεις τομείς πρέπει να κινηθούμε με απόλυτη προτεραιότητα: την απελευθέρωση της οικονομίας από τη βαριά σκιά του κράτους, το φορολογικό, το ασφαλιστικό. Οι διαδικασίες έχουν την αξία τους, αλλά δεν είναι το παν. Η ουσία βρίσκεται στο πολιτικό πρόγραμμα, που να απαντά με σύγχρονους όρους στα σύγχρονα προβλήματα. Σε ένα πρόγραμμα για την Ελλάδα. Αυτό είναι το περιεχόμενο της πολιτικής πρότασης που θα καταθέσουμε στο συνέδριο και λέγεται ‘‘Πρόγραμμα Ελλάδα’’. Δεν θα ανταγωνιστούμε τον ΣΥΡΙΖΑ στην αναπαραγωγή του κρατικίστικου μοντέλου, με κούφιο και δήθεν ριζοσπαστικό λόγο. Στα διασπαστικά κηρύγματα της κυβέρνησης απαντάμε με κάλεσμα για εθνική συνεννόηση.
Γιατί βρισκόμαστε σήμερα εδώ; Για να κουβεντιάσουμε για τα βήματα που θα μας οδηγήσουν στο συνέδριο της ΔΗΣΥ. Πάντα, σε όλους τους πολιτικούς οργανισμούς η διαδικασία συνεδρίου περνά από μία φάση εσωστρέφειας. Πρέπει το ταχύτερο να βγούμε από αυτή. Τώρα το τοπίο έχει ξεκαθαρίσει: Ο σταθερός στόχος μας, δηλαδή η δημιουργία ενός νέου, ενιαίου, φορέα που εμείς στις ΚΠΣ τον θέλουμε πολυτασικό, θα επιτευχθεί σε δύο φάσεις. Η πρώτη αρχίζει τον Ιούνιο. Στην απόφαση του Κεντρικού Συντονιστικού Συμβουλίου της ΔΗΣΥ προβλέπεται τι είδους θα είναι αυτό, ποιοι θα συμμετάσχουν και τι αποφάσεις θα κληθούν να πάρουν. Ακούστηκαν γκρίνιες, μερικοί είπαν ότι θα πρέπει να είναι ένα πραγματικό συνέδριο, όχι συνδιάσκεψη ή άλλη μεσοβέζικη λύση, ένα ιδρυτικό συνέδριο που θα ορίσει την εκλογή του/της προέδρου από τη βάση. Η λύση που προκρίθηκε να προχωρήσουμε σε δύο φάσεις είναι σοφή. Δεν μπορούμε να εκβιάζουμε τις εξελίξεις. Αντίθετα πρέπει να συμβάλουμε εποικοδομητικά για να ωριμάζουν οι καταστάσεις.
Ομως είμαστε ρεαλιστές, ξέρουμε ότι είναι άλλο να διατυπώνεις τις επιθυμίες σου και άλλο η πραγματικότητα στη βάση. Ο πολυτασικός φορέας παραμένει σαν απώτερος στόχος. Ετσι λειτουργούν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σε όλη την Ευρώπη. Στοχεύουμε καθαρά στη δημιουργία μίας νέας κομματικής ταυτότητας η οποία τελικά θα απορροφήσει τις υπάρχουσες. Μέχρι τότε όμως μπαίνουμε όλοι κάτω από την ομπρέλα ενός φορέα ομοσπονδιακού χαρακτήρα, δηλαδή διατηρώντας ταυτόχρονα για όσο αυτό χρειαστεί τα υπάρχοντα κόμματα.
Στο δρόμο προς το συνέδριο, αντί λοιπόν να ορθώνουμε τείχη πρέπει να ρίξουμε γέφυρες επικοινωνίας. Να δώσουμε βήμα να εκφραστούν οι ανοργάνωτοι πολίτες και κυρίως οι νέοι. Πού είναι οι νέοι; Τους ακούμε τους νέους; Τι μας λένε; Γιατί μένουν στο πλάι και μας κοιτάζουν στην καλύτερη περίπτωση με συγκατάβαση; Πρέπει να ανοίξουμε πόρτες και παράθυρα, να μπει καθαρός αέρας. Οι κλειστές αίθουσες μυρίζουν μούχλα! Να βγούμε στην κοινωνία. Το νέο που θέλουμε να φτιάξουμε χρειάζεται νέες ιδέες και νέους ανθρώπους. Μαζί τους η ΔΗΣΥ θα γίνει πρώτιστα η βάση, πάνω στην οποία θα χτιστεί το μεγάλο, το σύγχρονο, το ενιαίο κόμμα της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Αυτό που οι δημοκρατικοί, προοδευτικοί πολίτες θέλουν να δουν να επανακτά τη θέση που του ανήκει και να διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο πολιτικό προσκήνιο.
