Σε άλλο σημείο της συνέντευξής του ο κ. Τζήμερος υποστηρίζει ότι “η μετανάστευση σε τέτοιο μαζικό βαθμό δεν είναι μετανάστευση, είναι καθαρή εισβολή” και ότι “η παράνομη είσοδος είναι ποινικό αδίκημα, εκτός αν θέλουμε να καταργήσουμε τα σύνορα, δηλαδή το ίδιο το κράτος”. Για την αυτοδιοίκηση ο κ. Τζήμερος αναφέρει: “Δεν είναι αυτοδιοίκηση. Είναι το μικρό εξαρτημένο και πολύ περισσότερο διεφθαρμένο αδελφάκι της κεντρικής εξουσίας”.

Αναλυτικά η συνέντευξη:

- Οι περισσότεροι Ελληνες εξακολουθούν να θεωρούν απειλή τον φιλελευθερισμό. Η επικράτηση αυτής της άποψης είναι κυρίως επιτυχία των σοσιαλιστών και των κορπορατιστών ή αποτυχία των φιλελευθέρων;

Οι περισσότεροι Ελληνες δεν έχουν ιδέα για το τι είναι φιλελευθερισμός. Τον θεωρούν απειλή διότι το κυρίαρχο σύστημα κομμάτων και media τον δαιμονοποίησε. Είναι προσφιλής συνήθεια της διακομματικής κλεπτοκρατίας να επινοεί εχθρούς για να παραπλανά τον πολίτη, εμποδίζοντάς τον να αντιληφθεί τις δικές της ευθύνες. Έτσι στον φιλελευθερισμό, που ουδέποτε εφαρμόστηκε στην Ελλάδα, φορτώθηκαν όλα τα δεινά μας και οι στυλοβάτες του συστήματος τον παρουσιάζουν ως απειλή. Είναι, όντως, απειλή ο φιλελευθερισμός για τη διαπλοκή, τους πελατειακούς μηχανισμούς, την αργομισθία, τη φορομπηχτική τακτική, τη συνδικαλιστική ασυδοσία. Το ότι τα κράτη με τους πλουσιότερους και τους πιο ευτυχισμένους κατοίκους έχουν φιλελεύθερο σύστημα ενώ τα σοσιαλιστικά καταρρέουν δεν προβλημάτισε ποτέ τον «μέσο Έλληνα» που συνήθως διαβάζει τους τίτλους ενός άρθρου, όταν δεν περιορίζεται στη λεζάντα της φωτογραφίας. Άντε τώρα να του εξηγήσεις ότι ο φιλελευθερισμός δεν είναι μια «ιδεολογία» όπως διάφοροι άλλοι -ισμοί. Είναι απλώς η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί ο άνθρωπος, οι κοινωνίες και συνολικά ο κόσμος. Το ότι π.χ. κάτι που ανήκει σε σένα το προσέχεις περισσότερο από κάτι που ανήκει στο κράτος δεν είναι είναι φιλελεύθερο συμπέρασμα. Είναι απλώς η πραγματικότητα. Βεβαίως, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι φιλελεύθεροι στην Ελλάδα δεν μερίμνησαν ιδιαίτερα για να εξηγήσουν τι πιστεύουν και τι επιδιώκουν, αφήνοντας ελεύθερο χώρο στους κρατιστές & κορπορατιστές συκοφάντες. Δεν είναι δυνατόν να έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά κάθε σκουπίδι κάθε σούργελου του μετακομμουνισμού και όχι τα έργα του Φρήντμαν, της Ραντ και του Χάγιεκ. Επιπλέον, μερικοί κρυπτοσοσιαλιστές της Εκάλης επινόησαν την ιδιότητα του αριστερού φιλελεύθερου, του «φιλελέφτ», και δυσφημούν και αυτοί τον φιλελευθερισμό με τις υστερικές τους ακρότητες. Εμείς, από την πρώτη μέρα της εμφάνισής μας, εστιάσαμε στο έργο της εκπαίδευσης των πολιτών: στο γιατί ο φιλελευθερισμός δεν είναι απλώς το καλύτερο, αλλά το ΜΟΝΟ συμβατό με την ανθρώπινη φύση κοινωνικοοικονομικό σύστημα.

 Θεωρείτε ότι σε μια κρατικοδίαιτη οικονομία όπως η ελληνική, αρκεί η απορρύθμιση της αγοράς για να απελευθερωθούν οι δημιουργικές δυνάμεις ή μήπως θα χρειαστεί να περάσουν δυο - τρεις γενιές για να αλλάξει η νοοτροπία;

Η λέξη απορρύθμιση έχει αρνητική φόρτιση – δεν την ασπάζομαι. Η αγορά χρειάζεται κανόνες και ελευθερία. Λίγους και σαφείς, που θα εφαρμόζονται απαρεγκλίτως στους πάντες. Τους κανόνες τους βάζει το κράτος το οποίο επιβλέπει την εφαρμογή τους. Το κράτος είναι ο διαιτητής του οικονομικού παιχνιδιού - όχι παίκτης. Και πολύ περισσότερο όχι αντίπαλος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Σήμερα, η αγορά έχει υποστεί τόσο μεγάλες και τόσο πολλές στρεβλώσεις από τον κρατισμό που είναι αδύνατο να λειτουργήσει. Αν λοιπόν αλλάξει το θεσμικό και ρυθμιστικό πλαίσιο η αγορά θα προσαρμοστεί σε dt. Η “νοοτροπία” είναι μηχανισμός επιβίωσης - τίποτε άλλο. Αν για να κάνεις μια δουλειά ο μόνος τρόπος είναι να λαδώσεις τον κρατικό λειτουργό, αυτή τη “νοοτροπία” θα αναπτύξεις. Αν αλλάξει το σύστημα, θα αλλάξεις κι εσύ. Κράτη που έζησαν 70 χρόνια με τη φασιστική υπερρύθμιση της σοβιετικής οικονομίας, προσαρμόσθηκαν στο φιλελεύθερο σύστημα σε ένα 6μηνο. Γιατί να δυσκολευτείς να δουλέψεις σε ένα πλαίσιο που έχει λίγους φόρους, λίγους νόμους, μικρό κράτος, καθόλου γραφειοκρατία, και σου δίνει την ελευθερία να δημιουργήσεις, να κερδίσεις και να απολαύσεις τους καρπούς των κόπων σου;

Έχετε επιχειρηματολογήσει πολλές φορές κατά της μετανάστευσης. Πόσο φιλελεύθερος είναι όποιος θέλει ελεύθερη μετακίνηση προϊόντων, πρώτων υλών, χρηματικών κεφαλαίων αλλά ζητεί περιορισμό στη μετακίνηση των ανθρώπων;

Απολύτως. Ως φιλελεύθερος αντιδρώ στο «ανοίξαμε και σας περιμένουμε». Ο σεβασμός της ατομικής ιδιοκτησίας και η δυνατότητα κάθε ανθρώπου να ορίζει τη ζωή του είναι ο πυρήνας του φιλελευθερισμού. Στο σπίτι μου εγώ κάνω κουμάντο. Εγώ θα αποφασίσω ποιους και πόσους θα φιλοξενήσω. Η χώρα είναι το ευρύτερο σπίτι μου. Το ίδιο και η Ευρώπη. Δεν μπορεί μια εντελώς διεστραμμένη αντίληψη περί πολιτικής ορθότητας να μου επιβάλει να συγκατοικήσω με ανθρώπους οι οποίοι εισέβαλαν απρόσκλητοι στον χώρο μου και μάλιστα δεν δείχνουν την παραμικρή διάθεση να προσαρμοστούν και να ασπασθούν τις αρχές και τις αξίες του πολιτισμού μου, ενώ αντιθέτως θέλουν να μου επιβάλουν τις δικές τους. Η μετανάστευση σε τέτοιο μαζικό βαθμό δεν είναι μετανάστευση – είναι καθαρή εισβολή. Και είναι η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία που ο δεχόμενος την εισβολή χρηματοδοτεί τον εισβολέα! Ένας άκρως ανελεύθερος, φασιστικός «πολιτισμός», όπως το Ισλάμ, κάνει εξαγωγή των αδιεξόδων του, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις ώστε σε μερικές δεκαετίες ολόκληρη η Ευρώπη να μετατραπεί σε ισλαμικό χαλιφάτο. Η ελευθερία την οποία με κόπο κατακτήσαμε σ’ αυτή την ήπειρο πρέπει να προστατευτεί και η ανεκτικότητα δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια στους μη ανεκτικούς που εκμεταλλεύονται την «ανοιχτωσιά» της για να την καταργήσουν.

Επίσης το προνοιακό σύστημα της χώρας μου και της Ευρώπης είναι «ιδιοκτησία» των πολιτών της διότι χρηματοδοτήθηκε από τους φόρους μας. Δεν μπορεί να αναλίσκεται σε παροχές σε ανθρώπους από άλλες ηπείρους που δεν πλήρωσαν δεκάρα τσακιστή. Κάθε προνοιακό σύστημα έχει ένα όριο αντοχής. Φορολογούμαστε για να υπάρχει ένα δίχτυ προστασίας για την κοινωνία που το πληρώνει, όχι για κάθε τυχοδιώκτη στον κόσμο που έμαθε ότι στην Ευρώπη μοιράζουν σπίτια, φαγητό, ρούχα και λεφτά και τρέχει να επωφεληθεί. Αν δεν υπήρχαν τα επιδόματα και οι παροχές των ΜΚΟ θα ερχόντουσαν; Γιατί δεν εφαρμόζουμε τις φιλελεύθερες αρχές και στους εισβολείς; Θες να δοκιμάσεις την τύχη σου στην Ευρώπη; Θα ζητήσεις κατ’ αρχάς άσυλο στις προξενικές αρχές και τις πρεσβείες των ευρωπαϊκών χωρών, όχι μπουκάροντας από το Αιγαίο ή τον Έβρο. Και θα αποδείξεις ότι έχεις την οικονομική δυνατότητα να ζήσεις με τα δικά σου μέσα και όχι εις βάρος των άλλων. Αν έμπαινα εγώ παράνομα στο Μπαγκλαντές, στη Νιγηρία, στη Σαουδική Αραβία θα με περίμεναν με λουλούδια και αγκαλιές οι ΜΚΟ; Η παράνομη είσοδος είναι ποινικό αδίκημα, εκτός αν θέλουμε να καταργήσουμε τα σύνορα, δηλαδή το ίδιο το κράτος. Θα μπορούσαμε να το κάνουμε αν όλες οι κοινωνίες ήταν κάτι μεταξύ Ελβετίας και Λουξεμβούργου. Επειδή όμως δεν είναι, τα κράτη είναι αναγκαίο κακό, όπως αναγκαίο κακό είναι η κλειδαριά στην εξώπορτα του σπιτιού μου. Αυτός που την ανοίγει διάπλατα για να μπει όποιος θέλει να τον κλέψει, να βανδαλίσει την περιουσία του και να βιάσει τα παιδιά του, δεν είναι φιλελεύθερος, είναι ηλίθιος.

 Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ επιβάλει δασμούς για να προστατεύσει την οικονομία της χώρας του. Η πολιτική αυτή σηματοδοτεί επιστροφή στον προστατευτισμό;

Η «μάχη των δασμών» μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας είναι οι πρώτες εχθροπραξίες ενός οικονομικού πολέμου που θα κλιμακωθεί και θα έχει ως αντικείμενο την κυριαρχία στις τεχνολογίες αιχμής ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη. Η Κίνα δεν είναι πια η χώρα της φτηνής μεταποίησης, αλλά συναγωνίζεται τις ΗΠΑ στην τεχνητή νοημοσύνη, στη ρομποτική τεχνολογία και στο 5G, το εργαλείο που θα αλλάξει τον χάρτη της επικοινωνίας και θα δημιουργήσει οικονομική δραστηριότητα αξίας μεγαλύτερης των 10 τρισεκατομμυρίων δολαρίων τα επόμενα 15 χρόνια διασυνδέοντας έξυπνες πόλεις, έξυπνες συσκευές, αυτοκινούμενα οχήματα και συστήματα εικονικής πραγματικότητας. Θα αλλάξει όμως και τις γεωπολιτικές ισορροπίες και την έννοια της στρατιωτικής υπεροπλίας. Ουσιαστικά συμβαίνει αυτό που συνέβαινε από την εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου: μια ανερχόμενη οικονομικοστρατιωτική δύναμη αμφισβητεί το «αφεντικό». Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να συμφιλιωθούν στην ιδέα ότι θα πρέπει σε λίγα χρόνια να μοιραστούν την κυριαρχία με την Κίνα και προσπαθούν να την εμποδίσουν να τους προσπεράσει. Σ΄ αυτή την κούρσα και οι δύο αντίπαλοι παίζουν βρώμικα. Η Κίνα για παράδειγμα εφαρμόζει ένα σωρό δόλιες τεχνικές προστατευτισμού χωρίς να καταφεύγει στους δασμούς: π.χ αλλάζει τις προδιαγραφές και τις διαστάσεις των προϊόντων που νομιμοποιούνται στην αγορά της για να πετάξει έξω τα ανταγωνιστικά, συσσωρεύει πλεονάσματα εις βάρος του επιπέδου ζωής των πολιτών της, δεν σέβεται τις διεθνείς συνθήκες για την προστασία του περιβάλλοντος και για τις εργασιακές συνθήκες, κλέβει τεχνολογία. Ο Τραμπ υπολόγισε, κοντόφαλμα κατά την ταπεινή μου άποψη, ότι ένας εμπορικός πόλεμος συμφέρει τις ΗΠΑ, καθώς οι εμπορικοί συσχετισμοί, με βάση την προστιθέμενη αξία των εξαγωγών της μιας χώρας στην άλλη, είναι υπέρ του. Όμως η κλιμάκωση του προστατευτισμού είναι επιβλαβής και για τους δύο. Ζημιώνει τους πολίτες των χωρών τους, και επιπλέον δημιουργεί σοβαρές αναταράξεις στην παγκόσμια οικονομία, ελπίζω όχι και στην παγκόσμια ειρήνη.

Το έθνος - κράτος ως οικονομική μονάδα έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης στον 21ο αιώνα η θα συνθλιβεί στις συμπληγάδες των μεγάλων επιχειρήσεων και των υπερεθνικών ενώσεων;

Έχει ουσιαστικότατο ρόλο, καθώς το κράτος οριοθετεί έναν χώρο με κοινά χαρακτηριστικά, κυρίως με κοινό πολιτισμό και αξίες. Υπάρχει, δυστυχώς, χαοτική διαφορά ανάμεσα στους «πολιτισμούς» του 21ου αιώνα και το κράτος είναι ο μόνος μηχανισμός προστασίας των μεν από τους δε. Το παράδειγμα της Ε.Ε. δείχνει πόσο δύσκολο είναι να υπoκαταστήσουν οι υπερεθνικές ενώσεις την έννοια του κράτους – αυτό που ο πολίτης αντιλαμβάνεται ως ζωτικό του χώρο, ως πατρίδα του. Μπορεί μια πολυεθνική να έχει παραρτήματα στο Αφγανιστάν και στην Ολλανδία, να μεταφέρει κεφάλαια από το ένα κράτος στο άλλο σε δέκατα του δευτερολέπτου, αλλά μέχρι οι Αφγανοί και οι Ολλαδοί να αποκτήσουν κοινή κουλτούρα και πολιτισμικές αξίες, θα περάσουν αρκετοί αιώνες, αν ποτέ γίνει κάτι τέτοιο. Άσε που μια τέτοια προοπτική εγκυμονεί έναν μεγάλο κίνδυνο: το παγκόσμιο κράτος θα έχει το μονοπώλιο της εξουσίας και θα εφαρμόζει ένα μόνο πολιτικό σύστημα, χωρίς ανταγωνισμό από άλλα κράτη. Τι θα συμβεί αν κάποια στιγμή προκύψει ένας παγκόσμιος Χίτλερ ή Στάλιν;

Η αυτοδιοίκηση τι ρόλο μπορεί να διαδραματίσει σε μια σύγχρονη οικονομία;

Έτσι όπως είναι, κανέναν. Διότι δεν είναι αυτοδιοίκηση. Είναι το μικρό εξαρτημένο και πολύ περισσότερο διεφθαρμένο αδελφάκι της κεντρικής εξουσίας. Χωρίς οικονομική χειραφέτηση, με δημάρχους που ελέγχονται και για την νομιμότητα αλλά και για την σκοπιμότητα των αποφάσεών τους, που ούτε κουλουράκια δεν έχουν το δικαίωμα να παραγγείλουν για να κεράσουν έναν καλεσμένο, και που πρέπει να λειτουργούν στο πλαίσιο εφιαλτικά αργών διαδικασιών, το μόνο που μπορεί να παράγει είναι μιζέρια, πνιγμένους και καμένους. Μια αυτοδιοίκηση όπως την προτείνει η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ θα μπορούσε να είναι δυναμικό κύτταρο ανάπτυξης. Με έναν όρο: να υπάρχει αναλογία ευθυνών, δικαιοδοσιών και πόρων. Δηλαδή ο δήμαρχος ή ο περιφερειάρχης να μπορεί να διαχειρίζεται τοπικούς πόρους (ένα ποσοστό της φορολογίας) χωρίς παρέμβαση της κεντρικής εξουσίας και να δίνει λογαριασμό στους πολίτες ανεβάζοντας στο διαδίκτυο, σε μια τοπική «Διαύγεια», όλες του τις αποφάσεις οικονομικές και μη. Θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί η άμεση δημοκρατία και οι πολίτες μιας πόλης να αποφασίζουν αν θέλουν αυτό ή το άλλο έργο και πόσα είναι διατεθειμένοι να δώσουν για να το υλοποιήσουν. Προϋπόθεση για όλα αυτά είναι να απαλλαγεί η αυτοδιοίκηση από το νταβατζηλίκι των κομμάτων. Εμείς προτείνουμε οι δήμαρχοι ή οι περιφερειάρχες να βγαίνουν από ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο και οι σύμβουλοι από ένα άλλο, χωρίς να πρέπει ο υποψήφιος σύμβουλος να πρόσκειται σε κάποιον δήμαρχο ή ο υποψήφιος δήμαρχος να πάρει το «χρίσμα» από κάποιο κόμμα. Τα θέματα της αυτοδιοίκησης – δρόμοι, πλατείες, απορρίμματα, αποχέτευση, πολιτική προστασία κ.λπ. – δεν είναι πολιτικά είναι θέματα τεχνικά και διαχείρισης της καθημερινότητας.

Θα ήθελα να μας πείτε τρεις μεταρρυθμίσεις που θα βάζατε ως αναγκαία προϋπόθεση για να συμμετάσχει η “Δημιουργία Ξανά” σε μια κυβέρνηση συνεργασίας.

Μια θα βάζαμε: Η αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου, ώστε το κράτος να μπορεί να κυβερνηθεί. Σήμερα δεν μπορεί. Ο τελευταίος ΔΥ μπορεί να πει στον πρωθυπουργό «δεν γουστάρω αυτό που μου λες και δεν το κάνω» και να μην έχει καμμία επίπτωση. Δεν διοικείται τίποτε μ’ αυτόν τον τρόπο. Αν αναλάμβανα εγώ ένα υπουργείο δεν υπήρχε περίπτωση να δεχθώ να είμαι όμηρος των εργατοπατέρων του Δημοσίου οι οποίοι σε κάθε ουσιαστική μεταρρύθμιση που θα έθιγε τα συμφέροντά τους, θα κατέβαζαν τα ρολά. Απήργησες παρανόμως; Απολύεσαι το άλλο πρωί, χωρίς αποζημίωση. Και φυσικά κάθε συνδικαλιστική δραστηριότητα θα πρέπει να λαμβάνει χώρα εκτός ωραρίου εργασίας. Αυτό το «είμαστε κλειστά γιατί έχουμε συνέλευση, εκλογές κ.λπ.» θα πρέπει να τελειώνει. Εμείς θεωρούμε πως Δημόσια Διοίκηση και απεργία είναι έννοιες ασύμβατες. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έλεγε πως απεργία ΔΥ σημαίνει κατάλυση του κράτους. Φανταστείτε να απεργεί η ΑΔΕΔΥ, που περιλαμβάνει και τους πολιτικούς υπαλλήλους του στρατού, κι εκείνη τη μέρα η Ελλάδα να δεχθεί επίθεση! Έχουν σαπίσει τα πάντα σ΄ αυτή τη χώρα. Δεν διορθώνονται με μερεμέτια. Ούτε με γλυκόλογα. Θέλει γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή.