Το τρίπτυχο των εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση, τις περιφέρειες και το Ευρωκοινοβούλιο ξαναφέρνει στην επιφάνεια το αφήγημα της Ευρώπης των λαών και της αλληλεγγύης.
Πόσοι μπορούν όμως να πιστέψουν σε ένα τέτοιο αφήγημα, εάν αναλογιστούμε ότι η φτώχεια και η εξαθλίωση έχει αγγίξει μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες στο σύνολο των χωρών της Ε.Ε. με πρώτη την ευπαθή ομάδα των αναπήρων και χρονίως πασχόντων.
Ειδικότερα στην Ελλάδα του 2019, που μετράει τις πληγές μιας δεκαετούς κρίσης, η οποία για τους πολλούς συνεχίζεται, οι άνθρωποι με αναπηρία έχουν υποστεί μειώσεις που προέρχονται κυρίως από τη συνεχή επίθεση των ντόπιων κυβερνήσεων κατ’ επιταγή των δανειστών της χώρας.
Οι ανάπηροι έχουν νιώσει στο πετσί τους τη συνεχή επίθεση που ξεκίνησε το 2010 με την προσπάθεια αναμόρφωσης του συστήματος πιστοποίησης αναπηρίας, το οποίο ασφαλώς θα έπρεπε να εκσυγχρονιστεί. Ο εκσυγχρονισμός όμως αυτός δεν έγινε με σκοπό να αναμορφωθεί ο κανονισμός αναπηρίας, σύμφωνα με τις σύγχρονες επιστημονικές εξελίξεις, αλλά για να μειωθούν τα κονδύλια που κατευθύνονταν για τα επιδόματα των ατόμων με αναπηρία, ανασύροντας από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, όποτε βόλευε το σύστημα, το φαινόμενο των αναπήρων “μαϊμού”. Αλλωστε η μείωση των κονδυλίων κατά 900 εκατ. € είχε υπογραφεί από το δεύτερο μνημόνιο και ουδέποτε αμφισβητήθηκε από τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Ετσι είδαμε αναπήρους που είχαν αξιολογηθεί με το προ κρίσης σύστημα πιστοποίησης αναπηρίας να βλέπουν μείωση των ποσοστών αναπηρίας τους κατά 1 ή και 2 μονάδες, μόνο και μόνο για να πεταχτούν έξω από τα επιδοτούμενα προγράμματα. Λες και η μείωση του ποσοστού αναπηρίας τους από 67 μονάδες στις 65 άλλαζε τις ανάγκες της αναπηρίας τους ή τους έδινε τις προϋποθέσεις να ενταχθούν στην αγορά εργασίας. Κοντολογίς ένας σεβαστός αριθμός αναπήρων πετιόταν και πετιέται σαν το σκυλί στη μεγάλη χοάνη της ανεργίας που χτυπάει σε πολύ μεγαλύτερα ποσοστά τους αναπήρους και χρόνια πάσχοντες.
Οι μειώσεις των τιμών στα φάρμακα, μέσω της επιβολής επιστροφής χρημάτων από φαρμακοβιομηχανίες διαγνωστικά κέντρα (claw back, rebate), παρουσιάζεται ως συγκρουσιακή πολιτική με το κεφάλαιο από Ξανθό και Πολάκη. Αυτή όμως η επιστροφή, προκειμένου να διατηρηθεί ισοσκελισμένος ο προϋπολογισμός ΕΟΠΥΥ, μεταφέρεται στις πλάτες των ασφαλισμένων. Οι εξοικονομήσεις κονδυλίων από τις νέες πολιτικές υγείας δεν επιστρέφουν στους ασφαλισμένους αλλά κατευθύνονται στην αποπληρωμή του χρέους, το οποίο όλως τυχαίως έχει διπλασιαστεί. Αλλωστε είναι τυχαίο ότι ακόμα σήμερα στην εποχή των «πλεονασμάτων» τα κοινωνικά φαρμακεία προσέρχονται ακόμα και ασφαλισμένοι που δεν μπορούν να πληρώσουν το ποσοστό συμμετοχής τους;
Οι δήμοι εγκλωβισμένοι στις πολιτικές «Κλεισθένη» καταφεύγουν σε δομές φροντίδας και υποστήριξης των αναπήρων χρηματοδοτούμενες από προγράμματα ΕΣΠΑ. Με εντολή των οργάνων της Ε.Ε. οι εργαζόμενοι στις κοινωνικές δομές βαφτίζονται ωφελούμενοι! Εργαζόμενοι με 8μηνες συμβάσεις χαμηλά αμειβόμενοι δεν μπορούν να προσφέρουν υψηλής ποιότητας κοινωνικές υπηρεσίες. Οι ανάπηροι της περιφέρειας εξοντώνονται οικονομικά και ηθικά από τη στιγμή που τα ΚΕ.ΚΥ.ΚΑμεΑ - Κέντρα Υποστήριξης και Κοινωνικής Ενταξής τους εγκαταλείφθηκαν στο όνομα της αναμόρφωσης του τομέα της πρόνοιας από τις κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ.
Οι ανάπηροι δεν πείθονται πλέον από τους πλασιέ κάλπικων δικαιωματικών διακηρύξεων που δεν έχουν αντίκρισμα στην πραγματικότητα.
Είναι άξιο απορίας πώς η ΕΕ με τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές της που έχει ανοίξει το δρόμο στην ακροδεξιά και στον ναζισμό μπορεί να εγγυηθεί ότι η ζωή των αναπήρων και χρονίως πασχόντων θα βελτιωθεί. Στην Ε.Ε. και σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες οι ανάπηροι δεν έχουν τίποτε να περιμένουν παρά την ιδιωτικοποίηση της γης, του νερού και του αέρα που αναπνέουν.
Οι ανάπηροι έχουν ιστορικό χρέος να γυρίσουν την πλάτη τους σε ατραπούς που τους οδηγούν στην εξαθλίωση.
* Η Ελένη Μπαρμπαλιά είναι υποψήφια ευρωβουλευτής με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέλος μόνιμης Επιτροπής Γυναικών με Αναπηρία Περιφέρειας Αττικής, μαχόμενη στο κίνημα διαβητικών - νεφροπαθών
