Αντιδρώντας στο νομοσχέδιο Κεραμέως - Χρυσοχοΐδη για την παιδεία, η επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο για “συνέχιση του αυταρχικού και αντιδημοκρατικού κατήφορου της κυβέρνησης Μητσοτάκη με επίθεση στη δημόσια παιδεία και στο δημόσιο πανεπιστήμιο” και αναφέρει:
“Η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και η ίδρυση Πανεπιστημιακής Αστυνομίας θα προκαλέσει: Αύξηση της μαθητικής διαρροής στο λύκειο. Αύξηση της φοίτησης σε φροντιστήρια και των σχετικών δαπανών των νοικοκυριών. Την πλήρη ακύρωση του μορφωτικού ρόλου του λυκείου σε όλες τις τάξεις. Μείωση της χρηματοδότησης των πανεπιστημίων δεδομένου ότι αυτή έχει συνδεθεί με τον αριθμό των φοιτητών. Περιορισμό του παραγόμενου ερευνητικού έργου και αύξηση του brain drain. Μετατόπιση μέρους του κόστους σπουδών από τον κρατικό προϋπολογισμό στον οικογενειακό, στρέφοντας μεγάλο μέρος των υποψηφίων στα ιδιωτικά κολέγια και στη φοιτητική μετανάστευση. Κλείσιμο ή συγχώνευση τμημάτων.
Οι Μεσσήνιοι κυβερνητικοί βουλευτές οφείλουν να εξηγήσουν στον κόσμο της εκλογικής τους περιφέρειας, γιατί ψήφισαν ένα νόμο που οδηγεί στον αφανισμό τρία τμήματα του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου που έχουν έδρα την Καλαμάτα. Οι ένοπλοι και ανεκπαίδευτοι ειδικοί φρουροί της ΕΛ.ΑΣ. θα αντικαταστήσουν τους απολυμένους φύλακες για να επαναφέρουν το δόγμα «νόμος και τάξη». Ωστόσο στην ψυχολογία, ήδη από τη δεκαετία του 1960, έπαψε να είναι κραταιό το μοντέλο του συμπεριφορισμού [επιβράβευση - τιμωρία] και κέρδισε έδαφος το ανθρωπιστικό μοντέλο.
Η κ. Κεραμέως άραγε σε ποια δεκαετία ζει; Οι δηλώσεις του κ. Χρυσοχοΐδη: «Οι πρυτάνεις είναι κατά κάποιο τρόπο εθισμένοι στην απειλή κακοποίησης, θεωρώντας την αναγκαίο κακό» και του κ. Ντούμα, προέδρου του Σωματείου Ειδικών Φρουρών «ένα κομμάτι της κοινωνίας νοσεί, πρέπει να γιατρευτεί», δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι πρόοδος για την κυβέρνηση Μητσοτάκη σημαίνει πισωγύρισμα σε αλήστου μνήμης εποχές.
Η κυβέρνηση απαξιώνοντας τα πανεπιστήμια -σε κάθε ευκαιρία τα αποκαλεί «κέντρα ανομίας»- ετοιμάζει ένα σύγχρονο «πανοπτικό» στον χώρο, ο οποίος οφείλει να είναι κατ' εξοχήν ελεύθερος και ανοιχτός στην κοινωνία, χώρος όπου γεννιούνται και διακινούνται ιδέες.
Το λαϊκό κίνημα δεν θα πέσει στην παγίδα ενός «Συνταγματικού Μιθριδατισμού». Τα συνταγματικά μας δικαιώματα είναι πράγματι πολύτιμα. Εάν αυτή τη στιγμή δεχόμαστε τον πρόσκαιρο περιορισμό τους για να συνεχίσουμε να τα έχουμε, αυτό δεν σημαίνει ότι επιτρέπεται να εθιστούμε στην απώλειά τους. Οφείλουμε να κινητοποιηθούμε, να δώσουμε μία ισχυρή και μαζική απάντηση για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της δημόσιας παιδείας”.