Οσα συνέβησαν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και αυτά που παρατηρούνται στον ευαίσθητο χώρο των ΜΜΕ και της Δικαιοσύνης, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του στήνουν κομματικό κράτος και παρακράτος.
Η νομή της εξουσίας
Βασικός στόχος του κομματικού συνεδρίου ήταν η οργάνωση της ανεμπόδιστης νομής της εξουσίας. Οι σύνεδροι εξέφρασαν την εμπιστοσύνη τους στα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ τού 4%, πολλά από τα οποία έχουν αναλάβει κυβερνητικές, κρατικές ευθύνες. Δεν υπήρξε κάποιο άνοιγμα στην κοινωνία, με την προώθηση στελεχών που έχουν μεγάλη επαγγελματική ή κοινωνική πορεία, απλά δόθηκε το "πράσινο φως" στον πυρήνα του κομματικού μηχανισμού να επιβάλει την κυριαρχία του στην κυβέρνηση και στο κράτος.
Προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι οι σύνεδροι, οι οποίοι υποτίθεται ότι εκφράζουν τον προβληματισμό της κοινωνίας, πριμοδότησαν με προκλητικό τρόπο κομματικά-κυβερνητικά στελέχη, τα οποία προκαλούν με τη συμπεριφορά και την ανικανότητά τους τούς περισσότερους συμπολίτες μας.
Η «Αυγή», κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, μου άσκησε κριτική επειδή υπολόγισα ότι οι περίπου τρεις χιλιάδες σύνεδροι κοστίζουν, ο καθένας, 20.000 ευρώ το μήνα και όλοι μαζί 720 εκ. ευρώ το χρόνο στον κρατικό προϋπολογισμό και στους συνεπείς φορολογούμενους πολίτες. Κάθε σύνεδρος έχει βολευτεί με τον άλφα ή βήτα τρόπο στον κυβερνητικό και κρατικό μηχανισμό και έχει διευκολύνει το άμεσο οικογενειακό και φιλικό του περιβάλλον να καλύψει τις ανάγκες του με δημόσιο χρήμα. Ο υπολογισμός που έκανα για το κόστος της σημερινής εξουσίας είναι συντηρητικός, με την έννοια ότι δεν συμπεριλαμβάνει τις «χρυσές» υπογραφές που βάζουν τα ανώτατα κυβερνητικά στελέχη και μπορεί να κοστίζουν δισεκατομμύρια ευρώ στο Δημόσιο, στην οικονομία και στην κοινωνία.
Ηταν τέτοια η αγωνία του κ. Τσίπρα να προωθήσει την ταύτιση του κόμματος με το κράτος -και να εξασφαλίσει έτσι την συναίνεση των «συντρόφων» στη βάση της λεηλασίας του δημόσιου συμφέροντος - ώστε υποχρέωσε τους συνέδρους να ξαναψηφίσουν και να υιοθετήσουν τη θέση του για πιο άνετη προώθηση των κομματικών στελεχών στον κρατικό, κυβερνητικό μηχανισμό.
Η ώρα του παρακράτους
Η ανάπτυξη ενός κομματικού κράτους το οποίο θα μεγαλώσει το κόστος διαχείρισης της κρίσης και θα περιορίσει την αποτελεσματικότητα της κυβερνητικής πολιτικής συνδυάζεται με την προσπάθεια δημιουργίας παρακράτους. Η κυβέρνηση επιδιώκει τον έλεγχο των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών και της Δικαιοσύνης και χρησιμοποιεί όλες τις μεθόδους για να προωθήσει την πολιτική της.
Ο εκβιασμός αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας με βάση την αξιοποίηση των προσωπικών του δεδομένων σε ό,τι αφορά εξωσυζυγική του σχέση και η διαρκής δημόσια συναλλαγή με δικαστικούς λειτουργούς που εμφανίζονται πρόθυμοι να νομιμοποιήσουν τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις, μας πηγαίνει αρκετές δεκαετίες πίσω σε ό,τι αφορά την ποιότητα της Δημοκρατίας μας.
Το τέλος της λιτότητας και του μνημονίου που υποσχέθηκαν ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του στους ψηφοφόρους για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους μετατράπηκε σε εγκλωβισμό της Ελλάδας σε ένα πολύ σκληρό τρίτο πρόγραμμα-μνημόνιο, το οποίο έχει διάρκεια μέχρι τον Αύγουστο του 2018 και όλα δείχνουν ότι θα παραταθεί ή και θα οδηγήσει σε τέταρτο πρόγραμμα-μνημόνιο. Αντιμέτωπος με τη δημοσκοπική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να σταθεροποιηθεί στην εξουσία αναπτύσσοντας το κομματικό κράτος και ένα αδίστακτο παρακράτος. Πρόκειται για μια αντιδημοκρατική πρόκληση, την οποία πρέπει να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά οι πολιτικές δυνάμεις που επενδύουν στην ποιότητα της Δημοκρατίας και οι ενεργοί πολίτες που δεν έχουν διάθεση να παραιτηθούν από βασικά δικαιώματά τους.
