Οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές αντιμετωπίζουν με δέος την προοπτική της λεγόμενης πασοκοποίησης, η οποία έχει μπει στο επίσημο πολιτικό τους λεξιλόγιο.
Το ΠΑΣΟΚ δέσποζε στην πολιτική ζωή της Ελλάδας με ποσοστά της τάξης του 40% - 45%, στη συνέχεια όμως έπεσε θύμα του πρώτου προγράμματος-μνημονίου και της κακής εφαρμογής του, με αποτέλεσμα να το εγκαταλείψουν οι περισσότεροι ψηφοφόροι του υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το εκσυγχρονιστικό τμήμα της εκλογικής του βάσης στηρίζει κατά περιόδους τη ΝΔ.
Σήμερα το ΠΑΣΟΚ κινείται γύρω στο 6% και αν κρίνουμε από την προσπάθεια της προέδρου του κ. Γεννηματά να επιβάλει πολιτικό αποκλεισμό σε νέα και δυναμικά στελέχη και να αποφύγει την οργάνωση ενός συνεδρίου που θα είναι ανοιχτό στη βάση αλλά και σε εκτός Δημοκρατικής Συμπαράταξης πολιτικά ρεύματα, το μέλλον δεν προβλέπεται καλό.
Οι ελιγμοί Ολάντ
Το εντυπωσιακό είναι ότι το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα στηρίζει, μετά τη στροφή του καλοκαιριού του 2015, τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν διστάζει να δημιουργήσει πρόσθετα προβλήματα στη Δημοκρατική Συμπαράταξη, η οποία συμμετέχει στη σοσιαλιστική ομάδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Το άνοιγμα προς τον ΣΥΡΙΖΑ έγινε με πρωτοβουλία του σοσιαλιστή Προέδρου της Γαλλίας κ. Ολάντ με το σκεπτικό ότι το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα έπρεπε να αναζητήσει κάποιες αριστερές πολιτικές εφεδρείες, στη Γαλλία και στο εξωτερικό, για να περιορίσει τη φθορά από την εφαρμογή ενός δύσκολου κυβερνητικού προγράμματος και να αποφύγει τη λεγόμενη πασοκοποίηση.
Τελικά η πασοκοποίηση ήρθε για τους Γάλλους σοσιαλιστές στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών. Ο Πρόεδρος Ολάντ δεν διεκδίκησε την επανεκλογή του γιατί κατέγραφε δημοσκοπικά ποσοστά της τάξης του 5% - 8%. Προτίμησε να προασπίσει, στο μέτρο του δυνατού, την υστεροφημία του και να μην θέσει ξανά υποψηφιότητα. Οι εκλογές που έγιναν στο Σοσιαλιστικό Κόμμα ανέδειξαν ως προεδρικό υποψήφιο τον κ. Αμόν, εκπρόσωπο της αριστερής πτέρυγας του κόμματος, ο οποίος διετέλεσε υπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση Βαλς αλλά παραιτήθηκε καταγγέλλοντας τη δεξιά στροφή της.
Η βάση του Σοσιαλιστικού Κόμματος έδωσε, με μεγάλη διαφορά, το χρίσμα του προεδρικού υποψηφίου στον κ. Αμόν, ο οποίος επικράτησε με άνεση του πρώην πρωθυπουργού κ. Βαλς, βασικού εκπροσώπου της μεταρρυθμιστικής πτέρυγας του κόμματος.
Ο κ. Αμόν κατέβηκε στις εκλογές με εξωπραγματικές υποσχέσεις, για παράδειγμα τη μείωση της εβδομάδας των 35 ωρών σε 32 ώρες, με αποτέλεσμα να ενισχύσει με τον αριστερόστροφο λαϊκισμό του την υποψηφιότητα του «γνήσιου» λαϊκιστή της ριζοσπαστικής Αριστεράς κ. Μελανσόν. Ο τελευταίος διετέλεσε στο παρελθόν υπουργός σοσιαλιστικής κυβέρνησης και γερουσιαστής του Σοσιαλιστικού Κόμματος και αυτή την περίοδο είναι ευρωβουλευτής που εκφράζει θέσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε γραμμή... Ζωής Κωνσταντοπούλου. Ο υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος κ. Αμόν περιορίστηκε σε ένα ταπεινωτικό 6% στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, ενώ ο κ. Μελανσόν εξασφάλισε ένα ποσοστό ανώτερο του 19% και λίγο έλειψε να διεκδικήσει μια θέση στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, στις 7 Μαΐου.
Αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών η πασοκοποίηση του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, την οποία τόσο φοβόταν η ηγεσία του, πραγματοποιήθηκε και μάλιστα στη βάση μιας αριστερής πολιτικής πλατφόρμας, η οποία υποτίθεται ότι θα το προστάτευε από τα χειρότερα.
Η πτώση των Εργατικών
Μετά τη συντριβή του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος στις προεδρικές εκλογές θα έχουμε, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, τη μεγάλη υποχώρηση του Εργατικού Κόμματος στις εκλογές που θα πραγματοποιηθούν με πρωτοβουλία της Συντηρητικής πρωθυπουργού κ. Μέι στο Ηνωμένο Βασίλειο τον Ιούνιο. Ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος κ. Κόρμπιν προέρχεται και αυτός από την αριστερή πτέρυγα του κόμματος και αντιμετωπίζεται από τα 2/3 της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος και από την πλειονότητα των Βρετανών, σαν εντελώς ξεπερασμένος από τις εξελίξεις.
Με βάση τα αποτελέσματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων το Εργατικό Κόμμα μπορεί να χάσει μέχρι και τις μισές από τις βουλευτικές του έδρες στην αναμέτρηση του Ιουνίου και να αρχίσει τη δική του πασοκοποίηση.
Αυτά που συνέβησαν στη Γαλλία και πρόκειται να συμβούν στο Ηνωμένο Βασίλειο δείχνουν ότι οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές έχουν μπει σε φάση μεγάλης κρίσης και πως τα αριστερά ανοίγματα, πραγματικά ή επικοινωνιακά, δεν αρκούν για να τους προστατέψουν από την πασοκοποίηση.
