Αναλυτικά η τοποθέτηση του κ. Παπαηλιού
"Θα είμαι συγκεκριμένος, εστιάζοντας την ομιλία μου σε 4 σημεία :
σε μία γενική πολιτική αναφορά
σε μία σύντομη προσέγγιση κάποιων επιμέρους ρυθμίσεων του πολυνομοσχεδίου
σε μία γενική παρατήρηση επί θεμάτων αντισυνταγματικότητας
σε μία πρόταση για τον τρόπο νομοθέτησης εν γένει
1) Το πολυνομοσχέδιο προβλέπει την υλοποίηση «προαπαιτουμένων» σε εφαρμογή της νέας προγραμματικής συμφωνίας (ν. 4336/2015). Επομένως, η ψήφισή του αποτελεί λογική συνέχεια και πολιτική συνέπεια της ψήφισης του ν. 4336/2015. Η ψήφιση των «προαπαιτουμένων» αποτελεί προϋπόθεση, ώστε να υπάρξει θετική αξιολόγηση εκ μέρους των «θεσμών», προκειμένου να προχωρήσει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και περαιτέρω η διαπραγμάτευση για τη διευθέτηση του δημόσιου χρέους. Αυτή η πολιτική αναγκαιότητα είναι ο λόγος για τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζει το πολυνομοσχέδιο.
Από τη διατυπωθείσα έναντι του πολυνομοσχεδίου κριτική των κομμάτων της αντιπολίτευσης που είχαν υπερψηφίσει τη νέα προγραμματική συμφωνία προκύπτει, ότι η αρνητική στάση τους, πέραν της λογικής ανακολουθίας και υποκρισίας που εξ ορισμού περικλείει, παραπέμπει σε αμιγώς αντιπολιτευτικούς λόγους και στην ενδόμυχη επιθυμία να αποτύχει η κυβερνητική, εν προκειμένω εθνική, προσπάθεια υπέρβασης της κρίσης για την οποία, μέσω των πολιτικών τους, οι κυβερνήσεις ΝΔ. και ΠΑΣΟΚ έχουν την αποκλειστική ευθύνη.
2) Είναι γνωστό, ότι τα «προαπαιτούμενα» που περιλαμβάνονται στη νέα προγραμματική συμφωνία δεν αποτελούν ιδεολογική επιλογή της κυβέρνησης και ημών, αφού υπήρξαν το αποτέλεσμα ενός εκβιασθέντος επώδυνου συμβιβασμού, μετά από μία σκληρή διαπραγμάτευση.
Εν πάση περιπτώσει δε, μένει να αποδειχθεί, αν θα είναι και δημοσιονομικά αποτελεσματικά.
Ενδεικτικά, για δύο ρυθμίσεις υπάρχουν σχετικές αμφιβολίες :
η μία αφορά τη νέα προσέγγιση της πρόβλεψης των 100 δόσεων, για την οποία διατυπώνεται ανησυχία ότι κ α ι η εισπραξιμότητα θα μειωθεί κ α ι πολλοί οφειλέτες θα βρεθούν εκτός ρύθμισης με όλους τους κινδύνους που αυτή η έξοδος συνεπάγεται.
η άλλη αφορά την κατάργηση της ρύθμισης για τους ασφαλισμένους στο ΕΤΑΑ ελεύθερους επαγγελματίες που τους δίδονταν η δυνατότητα να επιλέξουν την κατάταξή τους σε κατώτερες ασφαλιστικές κατηγορίες (κλάσεις), ώστε να είναι σε θέση να καταβάλουν τις ασφαλιστικές εισφορές τους.
Πάντως, κατά τη συζήτηση του πολυνομοσχεδίου, η κυβέρνηση, διαπραγματευόμενη μέχρι την τελευταία στιγμή με τους «θεσμούς» αλλά κυρίως διαβουλευόμενη με την κοινωνία, αποδεικνύει
α φ ε ν ό ς, ότι δεν αντιμετωπίζει τα «προαπαιτούμενα» κατά τρόπο δογματικό αλλά επιδιώκει και επιτυγχάνει τις κατά το δυνατόν ευνοϊκότερες για τους πολίτες λύσεις, π.χ. για το θέμα της αύξησης του φόρου επί των μισθωμάτων, που καταργείται
α φ ε τ έ ρ ο υ ότι, στο πλαίσιο της γενικότερης πολιτικής της, είναι σε θέση να εξαγγείλει, ότι θα επανεξεταστούν οι νέες ρυθμίσεις που «έρχονται» προς ψήφιση, αφού σταθμιστούν όλες οι παράμετροι, ώστε να ακυρωθεί ή έστω να αμβλυνθεί ο αντιοικονομικός και αντικοινωνικός χαρακτήρας αυτών των ρυθμίσεων, π.χ. στο πλαίσιο του υπό κατάρτιση ασφαλιστικού νομοσχεδίου, θα υπάρξει σύνδεση των ασφαλιστικών εισφορών με το εισόδημα, θα επαναφερθεί η σύνταξη για τους ανασφάλιστους υπερήλικες υπό μορφή προνοιακού επιδόματος κλπ.
3) Υπήρξε τεκμηριωμένη και εποικοδομητική η εκ μέρους της κυβέρνησης αντιμετώπιση θεμάτων αντισυνταγματικότητας που ετέθησαν από την αντιπολίτευση. Πάντως πρέπει εν γένει να αντιμετωπίζονται προσεκτικά οι φορολογικές και ασφαλιστικές-συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, και όχι μόνον, προκειμένου να συνάδουν με το Σύνταγμα, ώστε να μην καταπίπτουν στα Δικαστήρια και συνακόλουθα να μην υπάρχει ανάγκη να αναζητούνται ισοδύναμα μέτρα στο μέλλον. Ας μη λησμονείται ότι, με την απόφαση ΣΕ 2289/2015, οι περικοπές συντάξεων του 2012 έχουν κριθεί αντισυνταγματικές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προκύψει δημόσια δαπάνη, που, βάσει της απόφασης της συνόδου των αρχηγών των κρατών-μελών της Ευρωζώνης της 12.7.2015, η χώρα μας καλείται να αντισταθμίσει με ισοδύναμα μέτρα.
4) α) Το πολυνομοσχέδιο εξ ορισμού περιλαμβάνει κεφάλαια με επιμέρους ρυθμίσεις, έτσι ώστε να μην είναι δυνατή η αναζήτηση και εξεύρεση μιάς ενιαίας αρχής, αφού οι διατάξεις του αφορούν επί της ουσίας ασύνδετα μεταξύ τους θέματα περισσοτέρων διαφορετικών υπουργείων.
β) Είναι κατανοητή η ανάγκη να ψηφιστούν τα «προαπαιτούμενα», με το πολυνομοσχέδιο, προκειμένου να υπάρξει θετική αξιολόγηση εκ μέρους των «θεσμών» με ό,τι αυτή συνεπάγεται. Όμως αυτή η σημειακή, εμβαλωματική, περιστασιακή νομοθέτηση πρέπει να σταματήσει. Και κυρίως πρέπει να επιχειρηθεί η συστηματική καταγραφή και κωδικοποίηση των νομοθετικών ρυθμίσεων σε όλους τους τομείς. Ιδίως στους φορολογικό και ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό, ώστε τόσο οι πολίτες-τα νοικοκυριά όσο και οι επιχειρηματίες και επενδυτές να λειτουργούν σε ένα γι΄ αυτούς εύληπτο, απολύτως κατανοητό και σταθερό κανονιστικό περιβάλλον. Αυτό το εγχείρημα αποτελεί μείζονα τομή, αλλά και όρο για τη θεσμική και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Ας ελπίσουμε, αυτή η διαδικασία να ξεκινήσει με την ενόψει κατάρτιση του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου".
