Περίληψη
Ενα συνέδριο στο Λονδίνο ήταν η αφορμή να συναντηθούν ο Αντώνης Ποταμίτης, Ελληνας νησιώτης, και η Σάρα-Λίλυ Λέστερ• η έλξη της νιότης έγινε πάθος και δεν ξεθύμανε μέχρι που αγκαλιάστηκαν στο νησί και ο μικρός Στέφανος αντίκρισε τη στοργή των γονιών και των παππούδων του.
Ομως, τίποτα δεν κυλά ομαλά, η μαγεία θόλωσε, ώσπου ο έφηβος Στέφανος τυλίχτηκε στο κλάμα• ο γλυκός του πατερούλης δεν άντεξε…
Ο δικηγόρος, πλέον, Στέφανος αποφασίζει, μέσα από μυστική βιωματική εμπειρία με ακραίες ψυχογενείς καταστάσεις, να αντιπαλέψει κοινωνικές συμβάσεις, να ανατρέψει παραδοχές, να στοχαστεί και να προσπαθήσει να διεισδύσει στο αίνιγμα της ύπαρξης με οδηγό τον γιατρο-Νικόλα έχοντας στο πλευρό του τη Ραλλού, φιλόλογο σε Λύκειο του νησιού• εμβαθύνει σε συναισθήματα, αναλύει, προβληματίζεται, αμφισβητεί… βυθίζοντάς μας σε ένα ατμοσφαιρικό σύμπαν συναισθημάτων, αισθησιασμού και λανθάνουσας ιερότητας και περιγράφοντας έναν κόσμο που στην υπερβολή του παριστά τον ψυχισμό μιας κοινωνίας, ίσως και της δικής μας.
Το βάθος και η γοητεία της εμπειρίας που προκαλεί η επαφή με τη γραφή αυτού του προικισμένου συγγραφέα δικαιώνουν, ανταμείβοντάς μας, την επιλογή της ανάγνωσης των βιβλίων του.
Ένα μυθιστόρημα για πολλές αναγνώσεις!
- Από την παρουσίαση του βιβλίου «Ο Λούσηρος» που έγινε στο αμφιθέατρο του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, στις 19 Μαΐου 2013, στο πλαίσιο της 10ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης.
Γνωρίστε το συγγραφέα
Ο Στέλιος Χαλκίτης γεννήθηκε στην Κάλυμνο όπου ζει, εργάζεται και συγγράφει. Σε μια προσπάθεια να βρει απαντήσεις στις υπαρξιακές του ανησυχίες, ταξίδεψε σε Ινδίες, Θιβέτ, Ιμαλάια, Αγ. Όρος κ.λπ. Κυκλοφορούν τα βιβλία του «Μάργκινους Μόριους», «Ο Λούσηρος», «Ante Tractatum Φιλοσοφικές Σημειώσεις», που διδάσκεται στο Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του Α.Π.Θ. και «De Profundis, Αναμάρτητοι Έρωτες», με το πρώτο από αυτά να έχει κάνει ήδη δεύτερη έκδοση στην Ελλάδα και αγγλική έκδοση, «Marginus Morius», στη Μεγάλη Βρετανία.
- Από αριστερά: Στέλιος Χαλκίτης, Συγγραφέας - Παναγιώτης Δόικος, Επίκουρος καθηγητής της Φιλοσοφίας Α.Π.Θ. - Θεοδώρα Λειψιστινού, Φιλόλογος, Πρόεδρος του Βαφοπούλειου Πνευματικού Κέντρου Θεσσαλονίκης - Μιλτιάδης Παπανικολάου, Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης – Κοσμήτορας Φιλοσοφικής Σχολής Α.Π.Θ. - Μαρία Τριανταφυλλίδου, Αρχιτέκτων Μουσειολόγος, Διευθύντρια Διοίκησης Μ.Μ.Σ.Τ.
Ο σχεδιασμός του εξώφυλλου του βιβλίου Ο ΛΟΥΣΗΡΟΣ του συγγραφέα Στέλιου Χαλκίτη έγινε από την κυρία Μαρία Τριανταφυλλίδου.
ISBN 978-960-456-381-4
Αριθμός σελίδων: 366
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΖΗΤΗ
Αποσπάσματα
…Ο άντρας αυτός δεν επιδείκνυε δεξιοτεχνία προσπαθώντας να αποκτήσει τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων της, ερεθίζοντας στο σώμα της πρωτόγονα ένστικτα. Ούτε σκόπευε να τη χρησιμοποιήσει για να χορτάσει την πείνα του. Ήταν συγκλονισμένος, αληθινά συνεπαρμένος από την επαφή μαζί της.
Της προσφερόταν· προσφερόταν όχι σε μια σκοτεινή Αστάρτη του ίμερου και της λαγνείας, αλλά όπως θα τιμούσε ο Ορφέας την Ευρυδίκη του αν κατάφερνε τότε να την περισώσει από το βασίλειο του Άδη.
Τη λάτρευε εκείνη τη στιγμή και παραδινόταν στη λατρεία της. Ποθητή όσο ποτέ, να τον ποθεί όσο κανέναν, συστρεφόταν από τους γλυκασμούς, ώσπου το λαίμαργο τρέμουλο στα λαγόνια της δεν άντεχε άλλο. Ήταν μεγάλη η καρτερία της κοίτης του κορμιού της. Ολοφάνερα αποφασισμένος να χαθεί μέσα της χωρίς την παραμικρή δικλείδα ασφαλείας, με μια αφοσίωση τόσο ατόφια που κι εκείνη του πρόσφερε τη σχισμή στην αιχμή του. Ενώθηκαν σε μια εικόνα μαγική που καίει το μυαλό και τα στήθια του κόσμου. Τύλιξε τις μακριές της γάμπες στα πλευρά του και ακολούθησε παρακλητικά τον επιδέξιο καλπασμό του…
Τα μάτια τους γέμισαν άστρα, σιωπή και εξαγνισμένους σπασμούς.
Ολοκλήρωσαν! Μέχρι οστέων και μυελών και μερισμού ψυχής ίσως έλεγε και εδώ ο Καβάφης.
Εκείνη έσυρε μια κραυγή που ακούστηκε μέχρι τα απέραντα του κόσμου.
Μια σταγόνα κατηφόρισε στο μάγουλό της, ένα δάκρυ ικανοποίησης. Δεν ήταν η τέχνη του έρωτα, η ορμή της κορύφωσης, το Πάσχα της ηδονής, αλλά η πρωτόγνωρη μέθεξη.
Αργότερα ντυμένοι κοντά στη φωτιά που άναψε εκείνος. την κρατά αγκαλιά και παραμερίζει τρυφερά τα μαλλιά από το πρόσωπό της το ασημογάλαζο στο σεληνόφωτο.
Ήθελε να του ζητήσει συγνώμη και να του πει κάτι να το αποστηθίσει η καρδιά του, αλλά πρόλαβε μόνο να ψιθυρίσει το όνομά του, «Στέφανε», και δεν πρόφτασε να αρθρώσει άλλη λέξη, έβαλε το δάχτυλό του στα χείλη της. «Σσσσς, σώπα» της είπε σφίγγοντάς την και εκείνη ακούμπησε το μάγουλό της στο στήθος του για λίγες στιγμές παραδείσου.
Ένας άνεμος θρασύς, θαρρείς είχε τους λόγους του, προσπαθούσε να σβήσει τη φωτιά…σελ. 223-224
- Πέτα την έξω, τι περιμένεις;
Άρπαξε ο Δημακόπουλος το χέρι της εγκυμονούσης και τραβώντας την άγρια την έσυρε πίσω του, οπότε εκείνη παραπάτησε και έπεσε στα πόδια του.
Κρατούσε την κοιλιά της "Μη, το μωρό μου" παρακαλούσε κλαίγοντας απελπισμένα γιατί ο Δημακόπουλος την έπιασε πάλι από το μπράτσο και την τραβολογούσε στο δάπεδο.
Είναι στιγμές που ο άνθρωπος γίνεται δηλητήριο και η ψυχή του φίδι. Οι λεβέντες τώρα έγιναν δύο, έτρεξε κι άλλος επίτροπος, ο σαπιοκοιλιάς. Τη σηκώνουν από τα μπράτσα και την τραβάνε με μανία. Μιά έκφραση απόγνωσης περπάτησε στο πρόσωπο της
-Πονάωωωωωωωω. Μη, αφήστε με, το μωρό μουυυυ, φώναξε η Ραλλού και έστρεψε ικετευτικά τα μάτια της προς την μεριά των ανδρών, βοηθείστε με, τους είπε.
Όμως εκείνοι παρέμεναν ακίνητοι, αγάλματα ξύλινα από σκάρτο μάρμαρο που μια μέρα θα σαπίσει. Κανείς δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Εν τω μεταξύ ο παπάς είχε πλησιάσει.
-Σύρτε την έξω! Διέταξε και με τεντωμένο χέρι έδειξε την έξοδο.
Πόση άγνοια έχουμε και πόσο δυσκολεύουν τη ζωή μας οι ανίεροι σκοποί... Αλλά τι; Μήπως μπορεί να γλυκάνει το νερό της θάλασσας; Τι να περιμένεις από τους κοσμοκράτορες του σκότους.
Νιώσε την ανεκτίμητη αξία των στιγμών. Πολλοί από το ποίμνιο, μεταξύ αυτών και άνθρωποι επιτυχημένοι κοινωνικά, μορφωμένοι, πλην όμως δίχως ύψιστες αρετές, χωρίς ωραία ιδανικά , είχαν πλησιάσει θεατές σε σκηνές ενός 21ου αιώνα απαράλλακτα ίδιες-ή κατά το μάλλον χειρότερες από τις παλιές του μεσαίωνα. Κατάφεραν θρίαμβο ανήθικα αψεγάδιαστο. Ένα κοριτσάκι γλίστρησε από τα χέρια της μάνας του καθώς ο πόνος ούρλιαξε μέσα στο μικρό παιδί ‘’αφήστε την!! ‘’ τσίριξε και έβαλε τα κλάματα.
Ήταν αργά. Η Ραλλού έγειρε το κεφάλι και τα μάτια της σφάλισαν. Λυποθύμησε.
Με μια ραβδιά τη σακάτεψαν.
σελ. 282-283
ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Καθώς έχουμε σχηματίσει την εντύπωση ότι κινούμαστε σε μια ανεντόπιστη περιοχή αφήγησης εξωτερικών γεγονότων, αισθανόμαστε πως ο εντοπισμός της όχι μόνο δεν αποκλείεται, αλλά και είναι σύμφυτος με το άνοιγμα σε μια αισθησιακή και πνευματική ενδοχώρα, όπου η περιπέτεια υπόσχεται αινιγματικά τη γαλήνη. Ο κ. Χαλκίτης, καθώς χειρίζεται το βιωματικό υλικό μιας αρχετυπικής σχέσης του ζευγαριού με τα ίδια τα μέλη του (τον άντρα και τη γυναίκα), οδηγεί την εκκρεμότητα μιας ασυνήθιστης πλοκής προς τη συναρπαστική έξοδό της, βυθίζοντάς μας σε ένα ατμοσφαιρικό σύμπαν συναισθημάτων, αισθησιασμού και λανθάνουσας ιερότητας. Το βάθος και η γοητεία της εμπειρίας που προκαλεί η επαφή με τη γραφή αυτού του προικισμένου συγγραφέα δικαιώνουν, ανταμείβοντάς μας, την επιλογή της ανάγνωσης του βιβλίου.
Παναγιώτης Δόικος, Επίκουρος καθηγητής της Φιλοσοφίας, ΑΠΘ
Ο κ. Στέλιος Χαλκίτης με αυτό το συναρπαστικό μυθιστόρημα προσφέρει-δωρίζει στο αναγνωστικό κοινό ένα ακόμη απόκτημα που φέρει τον τίτλο «Ο Λούσηρος» με έντονα άσπρα γράμματα στο εξώφυλλο, σε γήινο φόντο, όπου δύο γυναικείες μορφές δεσπόζουν, ενώ μια τρίτη δυσδιάκριτη, αναδεικνύεται μέσα από τα στάχυα που το πλαισιώνουν.
Με την πρώτη εξωτερική ματιά, τα φυσικά ερωτήματα του αναγνώστη επικεντρώνονται στις γυναικείες μορφές, στο ψυχισμό ή στην πορεία τους σε ένα περιβάλλον, που ενδεχόμενα θα μπορούσε να σημαδέψει το δρόμο τους, ενώ παράλληλα στο πίσω μέρος του μυαλού του προβάλλεται σημειολογικά το ασυνήθιστο όνομα « Λούσηρος» σε καθαρή αναφορά.
Άραγε ποιος να είναι ο «Λούσηρος»; αναρωτιέται φευγαλέα ανοίγοντας το βιβλίο, που τον αιχμαλωτίζει χωρίς χρονοτριβή στις σελίδες του από την αρχή μέχρι το τέλος. Εκεί ο συγγραφέας με περισσή δεξιοτεχνία και απαράμιλλο λογοτεχνικό ύφος υφαίνει μια ιστορία-παραβολή, που την τοποθετεί σε ένα πανέμορφο νησί, όπου ο χρόνος ακολουθεί τα πρόσωπα σε βάθος δύο γενιών, ξετυλίγοντας ο ίδιος (συγγραφέας) άλλοτε γρήγορα άλλοτε αργά το κουβάρι της αφήγησης, ανάλογα με τις ανάγκες τις στιγμής και τις ιδιαιτερότητες του χρονικού περιβάλλοντος, χρησιμοποιώντας μάλιστα έννοιες λιτές ή σύνθετες, εναρμονισμένες ή αντιφατικές αλλά ποτέ περιττές ή χωρίς αιτιολογία, ώστε να γίνονται αναγκαίες οι πολλαπλές αναγνώσεις και να διευκολύνονται οι διδακτικές παραδοχές ή και οι αντιρρήσεις.
Τα κύρια πρόσωπα της ιστορίας είναι ό Αντώνης, η Σάρα, ο Στέφανος και η Ραλλού, που πλαισιώνονται από δευτερεύοντα, εξίσου σημαντικά όμως για την πορεία του μυθιστορήματος άτομα, που το εμπλουτίζουν με περιστατικά μοναδικά ή επαναλαμβανόμενα, συνηθισμένα ή έκτακτα, χρήσιμα ή μηδαμινά, και σε κάθε περίπτωση απαραίτητα για να ολοκληρωθεί η δομή της. Η σπάνια ομορφιά της πολυσύνθετης εικόνας του νησιού ξεμακραίνει μπροστά στη βαρύτητα της τοπικής κοινωνίας, ως θεματοφύλακα των αξιών, οι οποίες απαριθμούνται και περιγράφονται με σύνθετες θετικές ή αρνητικές παραμέτρους για να ζυγιστούν στην ακριβοδίκαιη βιωματική ζυγαριά του συγγραφέα, καθώς θα επηρεάζουν τις αποφάσεις των προσώπων, ωθώντας τους σε επιλογές κάτω από την «πίεση της ώρας που οι ψίθυροι σηκώνονται όρθιοι και πετροβολούν».
Η ζωή των προσώπων εμφανίζεται με κάθε λεπτομέρεια καθώς κυλά η αφήγηση και δικαιολογείται η ψέγεται με όρους φιλοσοφικής αναζήτησης και αναγωγής σε πανανθρώπινες αξίες. Τα ιδιοσυγκρασιακά τους χαρακτηριστικά που από την ίδια την ανθρώπινη φύση επιχειρούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στο καλό ή στο κακό, στο δίκαιο ή στο άδικο, στο απλό ή στο σύνθετο, στο υγειές ή στο νοσηρό στην αγάπη ή στο μίσος, στη δύναμη ή στην αδυναμία, στην ομορφιά ή στην ασχήμια αναζητούν το νόημα της ζωής, δίνοντας την ευκαιρία στο συγγραφέα να επισημάνει «Υπάρχουν άσπιλες ψυχές, αμόλυντες ζωές δεν υπάρχουν».
Με τη δεξιοτεχνία ενός επιτυχημένου χειρούργου και τη σοφία ενός αναγνωρισμένου πνευματικού βυθίζεται ο συγγραφέας στην ψυχή των ηρώων του και αποκαλύπτει μύχιες σκέψεις, όνειρα, ευχές επιθυμίες, πάθη, εφιάλτες, φόβους, περιορισμούς, συγκρούσεις, ψυχογενείς υπερβολές, που τις παραβάλλει με τις επιταγές της μικρής κοινωνίας για να προβληματίσει υποσυνείδητα και να διδάξει ενσυνείδητα αρχές και αξίες που θα αποτελέσουν το μέτρο και το όπλο άμυνας στους λογισμούς κάθε ανθρώπου, ώστε να αναγνωρίσει το θησαυρό της αγάπης, τη δύναμη της συγχώρεσης, την ευημερία της ειρήνης και τον πλούτο της δικαιοσύνης.
«Οι κοινωνίες θέλουν τοτέμ και η ανθρωπότητα αξίες» θα γράψει στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του ο Ν. Γαληνός στο Στέφανο, που αξίζει να διαβαστεί με πολλή προσοχή για τις παρακαταθήκες της. « Μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να συνηθίσει λέξεις όπως πόλεμος, πείνα, αρρώστια, θάνατος. Όταν τις συνηθίσεις ξεχνάς την ουσία τους» ή και «Αν η θέση σου περιέχει ανθρωπιά είσαι σε καλό δρόμο. Αξία δεν είναι να τρέχεις γρήγορα με δυνατά πόδια, αλλά να βαδίζεις σωστά, όταν αυτά λείπουν»…… Δεν θα σταθώ στην ενδιαφέρουσα υπόθεση του μυθιστορήματος. Προτιμότερο είναι να τη διαβάσει ο αναγνώστης μόνος του. Θα μείνω για λίγο όμως σε δύο σημεία «ύμνων» του βιβλίου, που αναφέρονται το ένα στον «έρωτα-αγάπη» και το δεύτερο στο σεβασμό προς τη «γυναίκα-μητέρα».
Στο πρώτο, ο συγγραφέας χειρίζεται με σχεδόν μυστικιστικό τρόπο το βιωματικό υλικό του ζευγαριού-ερωτικό σμίξιμο- και μας βυθίζει στη μοναδική απόλαυση μιας πραγματικής θεϊκής ζεύξης, χωρίς ψεγάδια υποκριτικότητας και δισταγμού. Στο δεύτερο, η σημαντική θέση της γυναίκας στη δημιουργία της αρμονίας του κόσμου, παρουσιάζεται αυθεντικά, ακριβοδίκαια με απεριόριστο σεβασμό προς τη «μητέρα» και μάλιστα προς την «ανύπαντρη μητέρα», όπου δεν παραλείπει να αναρωτηθεί ο ίδιος (χωρίς να υποστηρίζει την επιδίωξη) «Γιατί να καταδικάσεις μια ανύπαντρη μητέρα αντί να αφήσεις το ιερό μυστήριο της μητρότητας να εξελιχθεί σε πανηγυρισμούς, σε θρίαμβο».
Τα δικαιώματα των ανθρώπων και τα απαραβίαστα δικαιώματα του παιδιού, «Όπου ο πολιτισμός δεν δίνει άλλοθι στις παρεκτροπές» σκιαγραφούνται ανεξίτηλα μέσα από την περίπτωση-οδυνηρή εμπειρία της Σιμόν, που έζησε στα μικράτα της μια περιθωριακή ζωή λόγω της καταγωγής της και στην περίπτωση κακοποίησης παιδιών όπου η τελευταία αγόρευση-καταγγελία του Στέφανου αποτελεί ένα μεγάλο «κατηγορώ» και δίνει μια ευοίωνη προοπτική για την εξάλειψη τέτοιων οδυνηρών φαινομένων. Χίλιες μύριες μύχιες σκέψεις, άλλα τόσα διδακτικά παραδείγματα, ξεχασμένες εκφράσεις και γνωμικά προβάλλονται στις σελίδες του βιβλίου μαζί με εξαιρετικές περιγραφές τοπίων, εικόνων, συναισθημάτων ή και απλών πραγμάτων, όπως π.χ. η λεπτομερής περιγραφή και περιποίηση του γιαπωνέζικου σπαθιού ή η ζωντανή περιγραφή του ψαρέματος και μαγειρέματος ενός χταποδιού, που ξυπνά μια βαθειά νοσταλγία μέσα μας για τον πρωτόγονο τρόπο ζωής.
Και μέσα σ’ όλα αυτά, πού να κρύβεται άραγε ο Λούσηρος; Υπάρχουν πολύ λίγες αναφορές στο βιβλίο και η ομολογία του Στέφανου ότι είναι ο φανταστικός του φίλος, χρειάζεται εμβάθυνση. Ότι υπάρχει και δεν υπάρχει, η επιλογή μας να το συναντήσουμε, η λογική της σοφίας, η ισορροπία του λογισμού, ο κώδικας ζωής το μέτρο αξιολόγησης προς την αναζήτηση και εξερεύνηση δεν είναι παρά σκόρπιες αναφορές. Η καθαρή απάντηση είναι υπόθεση και πλούτος του αναγνώστη, Στο κάτω-κάτω ένα εξαιρετικό βιβλίο πολλαπλής ανάγνωσης, ποικίλης προσέγγισης, απόσταγμα εμπειρίας χρόνων με πολύτιμες ψηφίδες διδαχής, δεν μπορεί παρά να είναι σύνθετης απόδοσης.
Μαλαματή Βαλάκου – Θεοδωρούδη, Επιτ. Δικηγόρος, Πανεπιστημιακός
«ΛΟΥΣΗΡΟΣ», ένα μυθιστόρημα γεμάτο μυστήριο, πάθος, ένταση και με μια πλοκή που συναρπάζει τον αναγνώστη χάρη στην άψογη τεχνική του, με την οποία ο συγγραφέας καταφέρνει να συνδυάσει την έκφραση μιας μυστικής και βιωματικής εμπειρίας με τις εικόνες ενός κόσμου που αλλάζει με ποικίλους τρόπους. Οι ήρωές του -ο Αντώνης, η Σάρα, ο Στέφανος, η Ραλλού- είναι πρόσωπα που διακρίνονται είτε για έναν αφελή ενθουσιασμό, αλλά και με μία απέραντη αγάπη για τους άλλους, είτε είναι πρόσωπα-αρχέτυπα, με στοιχεία ανώτερης συμπεριφοράς, τα οποία προσωποποιούν τη νοσταλγική ανάγκη του ανθρώπου για έναν ουσιαστικό, πρωτόγονο τρόπο ζωής. Από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου διακρίνει κανείς την προσπάθεια να εκφραστούν τα ανθρώπινα πάθη, οι εφιάλτες και οι φόβοι, οι κλειστοφοβικού τύπου περιορισμοί και οι συγκρούσεις χαρακτήρων. Ωστόσο, εκείνο που μένει ως εντύπωση και κυρίαρχη εικόνα είναι τα λυτρωτικά όνειρα και οράματα, καθώς και οι υπεραισθητές εμπειρίες που αποτυπώνουν με τρόπο σχολαστικό την παθιασμένη αγάπη για τον άνθρωπο.
Μιλτιάδης Παπανικολάου, Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης - Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ.
«ΛΟΥΣΗΡΟΣ», ένα συναρπαστικό λογοτέχνημα από το οποίο αντλεί κανείς τη δύναμη της αγάπης και της συγχώρεσης. Η διεισδυτική ματιά του συγγραφέα βρίσκεται συνοδοιπόρος σε ένα ταξίδι ψυχογράφημα στον εσωτερικό κόσμο των πρωταγωνιστών, όπου ο αναγνώστης αρμενίζει με μπούσουλα τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Ο λόγος είναι ιδιαίτερα περίτεχνος, δουλεμένος και καταφέρνει με επιτυχία να σκιαγραφήσει το πλήρες φάσμα των συναισθημάτων και των σκέψεων σε μια ενωτική διάσταση της ύπαρξης.
Δρ. Έφη Βράνιαλη, Νομικός - Δημόσια Οικονομικά, Ειδική Επιστήμων του Παντείου Πανεπιστημίου
ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ «Γράμματα στη Ροδώ» ΜΕ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΑΠΟΡΙΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ
- Eντυπη έκδοση / FreeWeekend/
Στην ιστοσελίδα του κ. Χαλκίτη μπορείτε να βρείτε συνεντεύξεις, διαλέξεις, φωτογραφίες, βίντεο από τις παρουσιάσεις καθώς και αποφθέγματα και πληροφορίες για τα βιβλία.