Ο Μήτσος, νόμιζε πως είχε στα χέρια του αρχαίο θησαυρό, από αγαλματίδια, κτερίσματα, δαχτυλίδια, στολίδια, εγχειρίδια, χτένες, πόρπες, σφραγιδόλιθους, μινιατούρες – από ασπίδες, από σπαθιά – νομίσματα και άλλα αρχαία μικροαντικείμενα, σπανιότατα, ως μοναδικά, τεράστιας αρχαιολογικής και οικονομικής αξίας. Λειτουργούσε συνωμοτικά, να μην τον πιάσουν στα πράσα, με έναν τέτοιας αμύθητης αξίας θησαυρό,
και φοβείτο αναλόγως, μην εισέλθει εις την μπουρού δια απεριόριστον χρόνον, ενδεχομένως ίσον με την χρονολογικήν αξίαν των «λαθραίων, αρχαίων
αντικειμένων». Ο δε θησαυρός του δεν ήτο παρά μόνον αντίγραφα και ψευδεπίγραφα χειρίστης ποιότητος. Εκραύγαζαν μακρόθεν τα αντικείμενα, πως αυτού του είδους ο θησαυρός βρίσκεται σε όλα τα παλαιοπωλεία, πωλείται ελευθέρως, εις χαμηλήν τιμήν και κανείς φύλακας του νόμου και της τάξεως δεν ενόχλησε ποτέ αυτούς τους πωλητάς. Αφού, όμως, εκείνος δεν το γνώριζε, λειτουργούσε καλή τη πίστη, θα λέγαμε.