Η νέα ποιητική συλλογή του Θόδωρου Σταυριανόπουλου βρίσκεται σταθερά στον ίδιο φωτεινό δρόμο που εγκαινίασε πριν από χρόνια με την πρώτη εμφάνισή του στην Ποίηση. Το κύριο χαρακτηριστικό της ποίησής του είναι ο δοκιμιακός της χαρακτήρας με έκδηλα και εγχάρακτα τα στοιχεία της πολιτικής φιλοσοφίας υπό μορφή μιας γνωμοδοτικής κοινωνικής ατζέντας, όπως ταιριάζει από την αρχαία εποχή στην κοινωνική αποστολή των ποιητών. Οι συλλογιστικές του προκείμενες αποτελούν προφανές καταστάλαγμα κοινωνικοπολιτικής εμπειρίας, προερχόμενης από τη δράση του ποιητή ως ενεργού πολίτη. Αυτή η εμπειρία, ως προϊόν απογοητευτικών διαπιστώσεων, συνοψίζει καταγγελτικά ή καλύτερα καταγγέλλει συνοπτικά την αλλοίωση των αξιών που έπρεπε να διέπουν φυσικά και ορθολογικά την κοινωνική και πολιτική οργάνωση στην πράξη και την πρακτική της, προκειμένου να ματαιωθεί η λανθάνουσα απαξίωση της Πολιτικής.

Η φιλοσοφημένα καταγγελτική γλώσσα του ποιητή με ρήσεις που αθροίζονται σε μια στημονική ιδέα λειτουργεί ως ισχυρό συνειδησιακό διεγερτικό για την αφύπνιση του πολίτη, που είναι απροστάτευτα εκτεθειμένος στην προπαγάνδιση απόψεων με σκοπό την αδρανοποίησή του, όπως εύστοχα επισημαίνεται στο πρώτο ποίημα της συλλογής "Αδέσποτη σφαίρα".

Κάθε πρόταση συνιστά γνωμικό και θυμίζει τη φιλοσοφημένη γνωμολογική ποίηση του Ναζίμ Χικμέτ. Μόνο που ο Σταυριανόπουλος εμβαθύνει περισσότερο το ποιητικό του νυστέρι με αποτέλεσμα τη διερεύνηση των νοημάτων, μετατρέποντας κάθε ποίημά του σε δοκίμιο ή αντίστροφα συμπυκνώνοντας ένα δοκίμιο σε μια ποιητική δημιουργία, σε τέτοιο βαθμό, που όλη η ποιητική συλλογή μετεξελίσσεται για τον αναγνώστη σε μάθημα πολιτικής ηθικής και σοφίας.