Στην περιοχή συναντιούνται αμερικανικά, ευρωπαϊκά, αραβικά και ισραηλινά συμφέροντα, ενώ ταυτόχρονα η Τουρκία προσπαθεί να διατηρήσει ρόλο ρυθμιστή. Σε αυτήν τη νέα αρχιτεκτονική η χώρα μας θα μπορούσε να έχει πολύ πιο ενεργή θέση, ειδικά η Πελοπόννησος, που βρίσκεται στο κέντρο των δικτύων ηλεκτρικής διασύνδεσης, των αγωγών και των εξαγωγών πράσινης ενέργειας.

Οι ΗΠΑ έχουν επενδύσει στρατηγικά στη Ρεβυθούσα, στην Αλεξανδρούπολη και στις πλωτές μονάδες LNG, αλλά η σύνδεση αυτής της πολιτικής με την ηπειρωτική Ελλάδα παραμένει θολή. Η Μεγαλόπολη, για παράδειγμα, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κόμβο μεταφοράς και αποθήκευσης ενέργειας για όλη τη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Το κόστος των επενδύσεων είναι διαχειρίσιμο, ενώ η γεωοικονομική απόδοση για τους Αμερικανούς θα ήταν εξαιρετικά υψηλή: σταθεροποίηση στην περιοχή, έλεγχος των ενεργειακών ροών και περιορισμός της ρωσικής επιρροής.

Για την Πελοπόννησο τα οφέλη είναι ακόμη πιο άμεσα. Χωρίς φθηνή ενέργεια, χωρίς σταθερή πρόσβαση σε ηλεκτρική και θερμική ισχύ και χωρίς διασυνδέσεις που να αντέχουν στις ευρωπαϊκές απαιτήσεις, η περιοχή θα συνεχίσει να κινείται στο όριο του κόστους. Η αγροδιατροφή, η βιομηχανία και ο τουρισμός εξαρτώνται απόλυτα από τα ενεργειακά τιμολόγια. Όσο αυτά παραμένουν υψηλά, η ανάπτυξη θα είναι περιορισμένη και αποσπασματική. Το κρίσιμο σημείο είναι ότι ο ενεργειακός χάρτης της Μεσογείου αλλάζει τώρα. Αν η Ελλάδα και ιδιαίτερα η Πελοπόννησος δεν τοποθετηθούν στρατηγικά, θα χάσουν μια μοναδική ευκαιρία δεκαετίας.

Οι ΗΠΑ διαθέτουν την ισχύ, τη χρηματοδοτική ικανότητα και την τεχνογνωσία για να στηρίξουν μεγάλα ενεργειακά έργα στην περιοχή. Το ερώτημα είναι αν η ελληνική πλευρά έχει το πολιτικό θάρρος να διεκδικήσει μια θέση σε αυτή τη νέα πραγματικότητα και να μετατρέψει μια γεωπολιτική συγκυρία σε πραγματική αναπτυξιακή πολιτική.

lathanasis@yahoo.gr