Η επιμέλεια της εκδήλωσης ανήκει στον Σωτήρη Θεοδωρόπουλο και τη συζήτηση θα συντονίσει ο Δημήτρης Καούνης.

Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Σωτήρης Θεοδωρόπουλος  στην πρόσκληση των διοργανωτών: “Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1902. Η προσωπικότητά του παρεξηγήθηκε στον περίγυρο της βαλκανικής υπανάπτυξης. Είχε αναμορφωτικές προθέσεις για την Ελλάδα. Αλλά τη χώρα αυτή την κυβερνούσαν κοτζαμπάσηδες και κομματάρχες. Οπότε, ήταν μοιραίο να παραμείνει στο περιθώριο ο φωτισμένος φιλόσοφος.

Μετά τις λαμπρές σπουδές του στην Χαϊδελβέργη ίδρυσε το Εθνικό Ενωτικό Κόμμα για την υπέρβαση του Εθνικού Διχασμού, παρότι ο αδελφός της μητέρας του ήταν ο Δημήτρης Γούναρης -ιδρυτής της αντιβενιζελικής παράταξης- και η αρχηγία του στο αντιβενιζελικό στρατόπεδο ήταν εξασφαλισμένη. Αλλά υπηρέτησε τη συνείδησή του. Οπως την υπηρέτησε και στο πολιτειακό δημοψήφισμα του 1935 με την αντιμοναρχική του τοποθέτηση.

Στη διάρκεια της Κατοχής έλαβε μέρος στην εξόριστη κυβέρνηση του Καΐρου. Στον εμφύλιο πόλεμο πήρε θέση. Ηταν ο σοβαρότερος θεωρητικός αντίπαλος του μαρξισμού. Κι όμως, το 1944, δε δίστασε να συναντηθεί με τον Βελουχιώτη για να δημιουργήσει γέφυρα συνεννόησης.

Μετά τον Εμφύλιο, έλαβε μέρος στις κυβερνήσεις και για μικρό διάστημα ήταν πρωθυπουργός. Μετά το θάνατο του Παπάγου το 1955 έχασε τη διεκδίκηση της πρωθυπουργίας από τον Καραμανλή, τον οποίο απέρριπτε επειδή στερείτο παιδείας. Παρ' όλα αυτά, έγινε διάδοχός του το 1963. Το σφάλμα του -το οποίο αναγνώρισε- ήταν η στήριξη της Αποστασίας το 1965. Αργότερα ήρθε σε συνεννόηση με τον Παπανδρέου, αλλά ήταν αργά για τον κοινοβουλευτισμό.

Στις 3 Απριλίου 1967 σχημάτισε κυβέρνηση μειοψηφίας. Πίστευε ότι οι συνωμότες δε θα εκδήλωναν πραξικόπημα. Τελικά, οι συνταγματάρχες τον φυλάκισαν. Στη δικτατορία πολέμησε το καθεστώς. Ηταν ο μόνος από τον πολιτικό κόσμο που έκανε δημόσια αυτοκριτική για το πώς κατέληξε η χώρα στην επταετία.

Το 1974 (μετά την κυπριακή τραγωδία), ενώ του δόθηκε η εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση, παραμερίστηκε από τον Καραμανλή. Αρνήθηκε δύο φορές την Προεδρία της Δημοκρατίας: το 1975 επί Καραμανλή και το 1985 επί Παπανδρέου. Οι δύο παρατάξεις είχαν αναγνωρίσει το μέγεθός του.

Η μεγαλύτερη προσφορά του όμως βρίσκεται στο πνευματικό πεδίο. Η τεράστια παιδεία του, του επέτρεψε να συγγράψει την Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος. Υπήρξε ο εισηγητής της Κοινωνιολογίας στην Ελλάδα. Τα φιλοσοφικά του έργα εισάγουν στον Ιδεαλισμό και στη Μεταφυσική. Τα ιστορικά του έργα πραγματεύονται την Υστερη Ελληνιστική και την Παλαιολόγεια βυζαντινή περίοδο.

Αποσύρθηκε διακριτικά και πέθανε φτωχός.”