Πρόκειται για μια εξαιρετική μαύρη κωμωδία, με έξυπνο χιούμορ, ωραίους χαρακτήρες, γρήγορο ρυθμό κι ανατροπές. Τι κάνουν σ΄ ένα νεκροστάσιο μια παρουσιάστρια δελτίου καιρού, μια ακτιβίστρια της Greenpeace και μια εγκληματολόγος που μιλάει σαν ρομπότ; Ποιος είναι μέσα στο φέρετρο; Ο Φρανκ, ο Ζακ ή ο Μικ; Τι κοινό έχουν μεταξύ τους η Κριστίν, η Αναΐς και η Λόλα; Ανακαλύπτουν εντελώς τυχαία πως «μοιράζονταν» τον ίδιο άντρα! Τότε «βγάζουν νύχια» και διεκδικούν τον τίτλο της «Πρώτης κυρίας» στην καρδιά του συγχωρεμένου... Ξαφνικά, χτυπά το τηλέφωνο της Κριστίν. Στην άλλη άκρη της γραμμής είναι ο διευθυντής της αστυνομίας: «Πώς είπατε; Ζει;» Οι 3 «χήρες» κοιτάζονται μεταξύ τους δολοφονικά...

Με αφορμή την ανδρική απιστία, ο Τιερί Ζανσέν θίγει αριστοτεχνικά την αυταπάτη του έρωτα (που είναι άλλωστε κοινή και στα δυο φύλα), το ανικανοποίητο της ανθρώπινης φύσης, τη μοναξιά και την οικολογική καταστροφή.

Η μετάφραση είναι του Δημήτρη Ψαρρά, η σκηνοθεσία της Λίνας Ζαρκαδούλα, η μουσική του Μίνωα Μάτσα, τα σκηνικά της Αθανασίας Σμαραγδή, τα κοστούμια του Γιώργου Σεγρεδάκη. Τους φωτισμούς επιμελείται ο Αλέξανδρος Αλεξάνδρου, βοηθός σκηνοθέτη ήταν ο Νίκος Αποστολίδης.