Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης, Μαιζώνος 110, στις 7 μ.μ.
Η ιστορία έχει ως εξής: «Μια κατάρα έχει πέσει πάνω στην όμορφη πόλη της Βαλεριάνας. Αρχικά κουφαίνονται οι ηλικιωμένες γυναίκες και ακολούθως τυφλώνονται τα νέα κορίτσια. Είναι η τιμωρία για τα σοβαρά σφάλματα και τις ερωτικές ανομίες των κατοίκων αυτής της πόλης. Και όμως υπάρχει λύση για την πολυπόθητη κάθαρση. Η δημόσια εξομολόγηση όλων των πολιτών στην κεντρική πλατεία. Ο πατέρας Ιερεμίας ανακρίνει τον καθένα αμαρτωλό ξεχωριστά, ενώ η υπόθεση παίρνει διεθνείς διαστάσεις. Ο διασυρμός είναι μεγάλος. Η Μπία, μια πρώην κωφάλαλη, αναλαμβάνει ως νέος Χριστός να βγάλει από το αδιέξοδο τους συμπολίτες της. Με δική της πρωτοβουλία σηκώνει στις πλάτες της τις αμαρτίες και τα κρίματα όλων. Υπάρχει όμως ένα καλά κρυμμένο μυστικό που ανατρέπει όλα τα δεδομένα και αναστατώνει το πλήθος πού επί μήνες βιώνει στην πλατεία τον εξευτελισμό και την διαπόμπευσή του. Και αυτό το γνωρίζει μόνο η Νάντια της Γιόλακας!».
Το βιβλίο αυτό, όπως έχουν γράψει κριτικοί και παρουσιαστές, είναι ένα τολμηρό, ανατρεπτικό, αιρετικό μυθιστόρημα, που συνδυάζει την καυστική σάτιρα με την τραγωδία. Γιατί το γέλιο και το δάκρυ κάποιες φορές είναι τόσο δύσκολο να τα ξεχωρίσεις στον καθρέφτη που φιλοξενεί το είδωλό σου!
Ακολουθεί ένα απόσπασμα απ' το βιβλίο:
Εκείνη υπακούει και χτυπά με το δείκτη της το κεφαλάκι του σημειώνοντας μόνο μια λέξη:
«Σκοτάδι».
«Σκοτάδι» γράφει με το ράμφος του κι εκείνο πάνω στις ρίζες των μαλλιών της.
«Γι’ αυτό ήρθες σε μένα, Εντίθ;»
«Είναι ωραίο να σε λένε “μικρό σπουργίτι”, επειδή είσαι μικρόσωμη, αλλά είναι τραγικό ν’ ακούς να σε φωνάζουν “τυφλό κοριτσάκι” στην ηλικία των τεσσάρων χρόνων, καλή μου. Ετσι δεν είναι;»
«Πόσος πόνος καταχωνιάζεται στην ψυχή του κάθε ανθρώπου, που δεν μπορεί να περιγραφεί!»
«Δυστυχώς, τα τραύματα της παιδικής μας ηλικίας, Ασημίνα, δεν κλείνουν ποτέ».
«Και πώς αντέχουμε να ζούμε, Môme Piaf;»
«Αγαπώντας τα, χαϊδεύοντάς τα κι όταν η ζωή μας μαζί τους γίνεται ανυπόφορη… ανοίγοντάς τα κι άλλο».
«Μα... τι λες; Είναι δυνατόν;»
«Απολύτως! Αυτό λέγεται αυτοβύθιση, αγαπητή μου. Ρίχνεις ένα μακροβούτι μέσα στη χαίνουσα πληγή σου μέχρι να βρεις τον πάτο της».
«Ποιο το νόημα να φτάσεις στον πυθμένα του ναυαγίου σου;»
«Η μόνη σωτηρία σου είναι η βουτιά που θα κάνεις στο αγριεμένο αίμα του πόνου. Κι όσο πιο βαθιά κατεβαίνεις τόσο η φουρτουνιασμένη θάλασσα ηρεμεί και το μαύρο χρώμα κυριαρχεί, γιατί τα επιφανειακά τραύματα είναι κατακόκκινα και τα βλέπεις σαν αιμορραγούν, όπως οι άντρες που κόβονται στο ξύρισμα. Ενώ τα εσωτερικά τραύματα περικλείουν μεγαλύτερο κίνδυνο. Η αιμορραγία τους δεν είναι ορατή, γι’ αυτό απαιτείται ψάξιμο και κολύμπι ζόρικο».
«Κι αφού δεν κλείνουν ποτέ, τι αξία έχει να τα επισκέπτεσαι στο βαθύτερο σημείο τους;»
«Μία και μοναδική!»
«Ποια;»
«Να τα καθαρίσεις».
«Μα και πάλι θα τρέχουν, έστω κι αν είναι εσωτερικά και οι τρίτοι δεν τα φαντάζονται καν».
«Ό,τι περιποιείσαι, στο ανταποδίδει».
«Με ποιο τρόπο, μικρό μου σπουργιτάκι;»
«Με τον άγραφο νόμο του δούναι και λαβείν».
«Μα είναι δυνατόν το τραύμα, που με κάνει να υποφέρω; Αυτό θα μου δώσει, αν του δώσω;»
«Μα το αίμα που χάνεις δεν είναι ξέχωρο απ’ την ύπαρξή σου ολάκερη».
«Και λοιπόν; Μου ζητάς να χαϊδέψω, ν’ αγαπήσω την πληγή μου και μάλιστα να βουτήξω στα βάθη της, για να μου προσφέρει… άραγε τι; Επιπλέον πόνο απ’ όσο υποφέρω; Γιατί εγώ ξέρω πως αυτή χειροτερεύει, αν τη σκαλίζεις. Τι θα μου δώσει λοιπόν; Σ’ ακούω».
«Μια δίκαιη δίκη».
