Το “Σκλαβί” μπορεί να βασίζεται σε μία παραδοσιακή ιστορία της Σύμης, αλλά πρόκειται για μια σκληρή ιστορία, που βάζει στον “καθρέφτη” μας πολλά δύσκολα ζητήματα. Καταρχάς, ο τίτλος του. Το “Σκλαβί” είναι το παράνομο παιδί μιας σκλάβας, η οποία το γεννά μέσα στο δικό της μικρόκοσμο, φοβισμένη. Το παιδί αυτό έτσι θα το φωνάζουν και αργότερα, όταν μεγαλώσει και πάντα θα το διαχωρίζουν από το αδελφάκι του, το Βασιλόπουλο. Αυτό από την άλλη, είναι ένα άλλο παιδί, αδούλευτο από τη ζωή. Η υπερπροστασία, ο φόβος, ο δισταγμός, δε το άφησαν ποτέ να κάνει το πιο απλό. Να είναι παιδί, να διεκδικήσει, να χάσει, να πονέσει. Οι αντιδράσεις του είναι ακραίες, γιατί όλες αυτές οι αντιθέσεις παλεύουν μέσα του. Το Σκλαβί θα είναι ο εξισορροπητικός παράγοντας. Ο πιο ώριμος, ο καλοκάγαθος αδελφός. Ο ένας θα στηρίξει τον άλλον ακόμα και στα πιο δύσκολα. Ο έρωτας θα μπερδέψει τα πράγματα και θα τα κάνει λίγο πιο αβέβαια.

Σε όλη αυτή τη διαδρομή όμως, τι έχουν δει οι μικροί θεατές; Εχουν ανακαλύψει μέσα από την πλοκή του έργου, τη λαχτάρα της γυναίκας να γίνει μάνα, τη σκληρότητα του απογαλακτισμού, τα λάθη που μπορεί να κάνουν οι γονείς άθελά τους. Τη διαφορετικότητα. Το να γεννιέται κανείς απόλυτα πλούσιος ή απόλυτα φτωχός και τη ζωή να εκτυλίγεται μπροστά του με εντελώς αλλιώτικο τρόπο. Και ο φόβος; Είναι αυτός το πιο μεγάλο, το πιο τρομακτικό συναίσθημα στον κόσμο; Περιορίζει, στοιχειώνει τις ψυχές, τις κρατά πίσω. Ο έρωτας και η φιλία, η αγάπη όμως τόσο περίτρανα αναδεικνύονται νικητές! Αυτά δε γνωρίζουν διαφορές, ούτε ταμπέλες, “σκλαβάκια”, “βασιλόπουλα”, “ξενάκια”, “προσφυγόπουλα”. 

Ολοι οι μαθητές της Πειραματικής Σκηνής, είχαν ένα πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό, πάνω στο σανίδι. Ο λόγος τους ήταν στρωτός, καθαρός, με δουλεμένη εκφορά. Ετσι οι ατάκες διαδέχονταν ή μία την άλλη, τόσο “εύκολα” όσο και οι σκηνές. Κόσμοι και πολιτείες άλλαζαν στο λεπτό, χωρίς αυτό να κουράζει καθόλου τους θεατές. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο πολύ είχαν απορροφηθεί τα μικρότερα παιδιά στο κοινό, που όταν έγινε το διάλειμμα, κάποια αναρωτήθηκαν “γιατί σταμάτησε;”. Ενα άλλο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό αφορά τη συμπεριφορά των παιδιών, ως θεατές. Με προσήλωση παρακολουθούσαν την πλοκή και έκαναν ησυχία, βάζοντας… τα γυαλιά στους ενήλικους θεατές, που δεν κάνουν πάντα το ίδιο στο θέατρο.

Μακάρι το έργο να δώσει κι άλλες παραστάσεις, σε σχολεία της Μεσσηνίας, εκτός Καλαμάτας.

Η σκηνοθεσία και οι αυτοσχεδιασμοί ήταν της Δέσποινας Δρεπανιά και του Κωνσταντίνου Μαραβέλια, η μουσική ήταν του Νίκου Κυπουργού, τα σκηνικά σχεδίασε η Κατερίνα Μηλιαρέση και μαζί της η Λέττα Πετρουλάκη επιμελήθηκε τα κοστούμια και το φροντιστήριο. Τη διδασκαλία των τραγουδιών έκανε η Κατερίνα Πετρουλάκη και την αφίσα σχεδίασε η Τζένη Ντεκελέ. Οι στίχοι των τραγουδιών είναι της Λίνας Νικολακοπούλου. Οι φωτισμοί είναι του Γιάννη Τσιούπα, η επιμέλεια του προγράμματος και των κειμένων ήταν της Λέττας Πετρουλάκη. Φωτογραφίες έβγαλε ο Νίκος Τζαβάρας. Οι ηχητικές - φωτιστικές εγκαταστάσεις ήταν του Χρήστου Συκά. 

Αναλυτικά έπαιξαν οι: Ρουμπίνη Αγγουρά, Κωνσταντίνος Αδαμόπουλος, Φρόσω Ανδριώτη, Λουκάς Βασιλάκης, Γιώτα Βασιλειάδη, Νικολέττα Βασιλοπούλου, Μαρία Βέβε, Κωνσταντίνος Δημητρακόπουλος, Γεωργία Δημητρακοπούλου, Σέβη Δημητρακοπούλου, Κανέλλος Δημητριάδης, Γιάννης Δίσκος, Γωγώ Καλογεροπούλου, Χριστίνα Καπέλλα, Ιωάννα Κινινή, Δημήτρης Κινινής, Ιωάννα Κοκκορόγιαννη, Κωνσταντίνος Κωνσταντακόπουλος, Γιολάντα Μιτακίδη, Γωγώ Μπάκα,  Ηλίας - Ορέστης Μπαχαρακάκης, Ηρώ Ξυνού, Χάρης Παναγιωτόπουλος, Κάλλια Παπαμικρούλη, Νικόλας Παχτίτης, Αναστασία Πετροπούλου, Στεφανία Σουπουρτζή, Αντώνης Σταματέλος, Κωνσταντίνα Σταυροπούλου, Στέλλα Φουντέα.

Γ.Σαρ.