Στο λιτό σκηνικό, με το λευκό φόντο και τις μαύρες λεπτομέρειες, οι δύο χορεύτριες μπήκαν δυναμικά, με επιβλητική, νικηφόρα μουσική, σε αρκετές επαναλήψεις. Η καθεμία συνέχισε με το δικό της σόλο, ενώ η μουσική λίγο αργότερα άλλαξε και έγινε πιο επιβλητική. Η μία από τις δύο πρωταγωνίστριες δε μπορούσε παρά να τραβήξει το ενδιαφέρον, λόγω της ιδιαίτερα απαιτητικής χορογραφίας, η οποία έδειχνε να εξερευνά τα όρια του ανθρώπινου σώματος, των αντοχών, αλλά και του σύγχρονου χορού. Το γεγονός ότι η ίδια έχει τεχνητό χέρι, δε μειώνει σε τίποτα την τεχνική και την αρτιότητα της κίνησης της.

Ενώ η παράσταση κρατά το θεατή λεπτό προς λεπτό, με αγωνία για τη συνέχεια, στη σκηνή θα "εισβάλλει" η δεύτερη χορεύτρια, η οποία θα δείξει στην πράξη τι είχε στο νου του ο χορογράφος με την προσταγή "Τοrdre". Η ίδια θα περιστραφεί εκατοντάδες φορές, κυριολεκτικά γύρω από τη σκηνή, ενώ συστρέφεται αδιάκοπα και γύρω από τον άξονά της. Η μουσική έχει γίνει πιο ήπια, θυμίζει χτύπο καρδιάς. Το σόλο συνεχίζει και το κοινό παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα. Μέχρι που θα φτάσει η αντοχή της; Σε κάποια στιγμή, οι δύο μεταλλικές ράβδοι που είναι κρεμασμένοι από το ταβάνι, θα μπουν κι αυτοί σε μια ήπια κίνηση. Ως άλλοι δείκτες ρολογιού, θα ξεκινήσουν. Αντίστροφα από τη φορά του σώματος της χορεύτριας.

Τι μετράνε τα μεγάλα αυτά, παράτυπα ρολόγια; Το χρόνο, το χώρο; Το χορό; Ολα μαζί; Κι όμως το σώμα που χορεύει καταφέρνει να σπάσει το φράγμα, να πάει αντίστροφα. Γιατί το κάνει αυτό; Θα μας δώσει την απάντηση η ίδια η περιστρεφόμενη χορεύτρια, μέσα από έναν συγκινητικό μονόλογο.

Ηταν αυτό που έκανε από μικρή. Το χούι, το κουσούρι της. Παλιά το έκρυβε, όχι τώρα πια όμως. Γιατί να το κρύβει; Με αυτό νιώθει ελεύθερη. Με ανοικτά, με κλειστά μάτια, περιστρέφεται και νιώθει ελεύθερη. Εξάλλου, όπως θα αναλογιστεί μέσα από τα λόγια του κειμένου της "Τι είναι φυσιολογικό"; 

Μετά από όλη αυτή την κοπιώδη εξομολόγηση, η παράσταση συνεχίζει με το "Feelings" ερμηνευμένο με χορό, χωρίς να ξεφεύγουμε από την έντονη φόρτιση του έργου. Ο θεατής έχει μπει για τα καλά από πριν στο δύσκολο κόσμο της παιδικής ηλικίας, των απωθημένων, του επιβαρυμένου ψυχισμού και έτσι αυτό το κομμάτι με τη Νίνα Σιμόν, του δίνει τη δυνατότητα να χαλαρώσει, μετά από όλη την αγωνιώδη διαδικασία της παράστασης. Για το τέλος, οι δύο πρωταγωνίστριες θα κλείσουν με μία πανηγυρική χορογραφία, σε φαντασμαγορική μουσική. Ο Ουραμντάν επιστρατεύει το χιούμορ του, μας κλείνει το μάτι. “Μπορείτε να χαλαρώσετε, η παράσταση τελείωσε, προς το παρόν και η συστροφή”. 

Χόρεψαν οι Annie Hanauer - Lora Juodkaitè.

Γ.Σαρ.