Συγκεκριμένα:
- Η παρουσίαση του απογευματινού σεμιναρίου της Μπάρμπαρας Κέιν θα γίνει σήμερα στις 9 μ.μ. στο Κάστρο Καλαμάτας και στις 10 μ.μ. ακολουθεί ρεσιτάλ πιάνου της Αλεξίας Μουζά.
Σε συνεργασία με τη Françoise Rageau και τη Σάντρα Βούλγαρη η Μπάρμπαρα Κέιν παρουσιάζει το αποτέλεσμα του εξαήμερου εργαστηρίου της. Η παράσταση επιχειρεί να εκφράσει την επανάσταση, την ελπίδα και το όραμα στον 21ο αιώνα, μέσα από το Χορό της Ισιδώρας Ντάνκαν. Η Μπάρμπαρα Κέιν σπούδασε πλάι σε διάσημες δασκάλες του Χορού της Ισιδώρας Ντάνκαν. Το 1985 δημιούργησε την ομάδα “Isadora Duncan Dance Group”, συνεχίζοντας το εκπαιδευτικό της έργο στο Λονδίνο και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Το ρεσιτάλ έχει τίτλο “Μασκαρεμένες μάχες” και θα ακουστούν έργα Σοπέν και Προκόφιεφ. Η Αλεξία Μουζά είναι πιανίστρια με διεθνείς διακρίσεις, έχει συμπράξει με ορχηστρικά σύνολα της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Βενεζουέλας, του Μεξικού και της Ιαπωνίας και έχει δώσει ρεσιτάλ σε μεγάλα φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Εχει μάστερ ερμηνείας στο πιάνο και artist diploma από το Κολέγιο Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου της Βοστόνης. Συνεχίζει σπουδές στη Μουσική Ακαδημία Buchmann-Mehta στο Τελ Αβίβ.
- Αύριο Παρασκευή στις 12 μ. Στο Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας στην Καλαμάτα ξεκινά το “To Μουσείο χορεύει: ξενάγηση στο Μουσείο και παρουσίαση του πρωινού σεμιναρίου της Μπάρμπαρας Κέιν”.
- Αύριο Παρασκευή σειρά έχει στο πρόγραμμα το έργο “Meeting you” των Helena Franzen – Ori Flomin, το οποίο θα ανέβει και το Σάββατο στο Πνευματικό Κέντρο στις 8 μ.μ.
Χορογραφία, ερμηνεία Helena Franzén - Ori Flomin, μουσική Jukka Rintamäki, βίντεο και φωτογραφία Håkan Jelk, κοστούμια Agnieszka Dlugoszewska, διεύθυνση ομάδας για τη Helena Franzén: Lena Uhlander. Παραγγελία της ArtLab Gnesta και της Σουηδικής Σκηνής Τέχνης της Σαίρμλαντ (Scenkonst Sörmland).
Το έργο πραγματεύεται την αξία της φιλίας και της συντροφικότητας. Τι δημιουργεί μια φιλία; Τι είναι αυτό το είδος έλξης και πώς μας επηρεάζει; Πώς παραμένουμε φίλοι;
O Φλόμιν και η Φρανσίν, παλιοί φίλοι, συνεργάζονται εδώ ως χορογράφοι και ερμηνευτές. Η Χελένα Φρανσίν σπούδασε στην Ακαδημία Μπαλέτου της Στοκχόλμης και στο Ινστιτούτο Χορογραφίας του Πανεπιστημίου Χορού και Τέχνης Τσίρκου στη Στοκχόλμη. Εχει χορογραφήσει πάνω από 70 έργα. Διδάσκει τεχνική και ρεπερτόριο στη Στοκχόλμη και στο εξωτερικό.
Χορογραφίες του Φλόμιν έχουν παρουσιαστεί στη Νέα Υόρκη, στην Αυστρία, την Ιαπωνία, τη Γερμανία και στο Ισραήλ. Εχει πάρει μέρος σε έργα του Νηλ Γκρήνμπεργκ, της Μολλίσας Φένλυ, του Μάικλ Κλαρκ, της Χελένας Φρανσίν και της Μαρίας Χασάπη. Επισκέπτης καθηγητής στο Κολέγιο Μπάρναρντ, στο Πανεπιστήμιο Νέας Υόρκης (SUNY), στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, πρόσφατα καθηγητής στη Σχολή Τεχνών Tisch του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης.
Ο Γιούκκα Ρινταμάκι είναι συνθέτης και ζει στη Στοκχόλμη. Γράφει μουσική για έργα σύγχρονου χορού, για φιλμ και βιντεοπαιχνίδια. Στη δεκαετή συνεργασία του με τη Φρανσίν έχει γράψει μουσική για 15 έργα της. Ο Ρινταμάκι έχει συνεργαστεί και με τον Φλόμιν το 2010 στο Dance Theater Workshop (DTW) της Νέας Υόρκης. Ο Χόκιαν Γελκ σουηδός φωτογράφος και βιντεοκαλλιτέχνης, συνεργάζεται με τη Χελένα Φρανσίν από το 2011. Συμμετείχε στη δημιουργική διαδικασία του “Meeting you” στην Γκνέστα, τη Νέα Υόρκη και τη Στοκχόλμη.
- Επόμενη παράσταση είναι το “Romeo & Juliet / Rebellion & Johanesburg” των Jessiica Nupen – Moving into dance mophatong αύριο Παρασκευή στις 10 μ.μ. στην κεντρική σκηνή στο Μέγαρο Χορού.
Σύλληψη, χορογραφία, σκηνοθεσία Jessica Nupen. Βοηθοί χορογράφοι Sunnyboy Motau - Oscar Buthelezi, μουσική Spoek Mathambo. Σκηνικά, κοστούμια Anmari Honiball, διεύθυνση φωτογραφίας Ed Blignaut, φωτισμοί Wilhelm Disbergen, ήχος, οπτικοακουστικά Willie Botha. Σύνθεση του μουσικού κομματιού «Ο χορός των ιπποτών» Felix Striegler. Διεύθυνση παραγωγής Fanny Roy. Δημόσιες σχέσεις, μάρκετινγκ: Meropa, Behind the Scenes, Ulrike Steffel. Φωτογραφία: Steve Thomas, Tanja Hall, Xavier Saer. Χορεύουν oι: Sunnyboy Motau, Oscar Buthelezi, Muzi Shili, Teboho Gilbert Letele, Thenjiwe Soxokoshe, Asanda Ruda, Eugene Mashiane, Thabang Mdlalose. Με την υποστήριξη: Lufthansa, Rand Merchant Bank, Goldman Sachs, Ammer Foundation, Hamburg Cultural Ministry, Hamburg Cultural Foundation, German Embassy South Africa, Goethe Institute Johannesburg, Mantombazana Foundation, Dance Forum, Moving Into Dance Mophatong, South African Embassy Berlin, South African Consulate General Munich, Brand South Africa, University of Hamburg, Uber, Norman Goodfellows, Private Sponsors. Μέγας χορηγός: Pulane Kingston.
Το έργο συνυφαίνει την εξέγερση της νεολαίας στο περίπλοκο περιβάλλον της Νότιας Αφρικής με την ιστορία των χτυπημένων από τη μοίρα εραστών, του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας. Στη διάρκεια του έργου ανακαλύπτουμε ότι η χορογραφία φτιάχνεται από πολλές διαφορετικές σκηνές που χτίζουν ένα θέμα: νεαροί που ζουν σε μια χαοτική πατρίδα. Εδώ μπαίνει και το σαιξπηρικό δράμα: οι χορευτές παρουσιάζουν τον Ρωμαίο και την Ιουλιέττα στο πλαίσιο μιας παραδοσιακής νοτιοαφρικάνικης κοινωνίας, όπου ο άγριος θεραπευτής Σανγκομά αντικαθιστά τον όλο κατανόηση μοναχό και η ροζ μπογιά (που έριχναν οι κυβερνητικές δυνάμεις στους διαδηλωτές κατά του απαρτχάιντ, στο Κέηπ Τάουν το 1989), το φονικό δηλητήριο (Francesca Matthys Φεβρουάριος 2016).
H Τζέσσικα Νιούπεν μεγάλωσε στο Γιοχάννεσμπουργκ. Βίωσε από μικρή τον ρατσισμό και την καταπίεση από τη μειοψηφία που κατείχε την εξουσία. Οι μνήμες αυτές και οι εμπειρίες της καθόρισαν τη ματιά της. Σπούδασε στη Σχολή Μπαλέτου και Σύγχρονου Χορού Ράμπερτ, στο Λονδίνο. Eχει εμφανιστεί στο Κόβεν Γκάρντεν, το Εθνικό Θέατρο του Μάνχαϊμ, το Κρατικό Θέατρο του Γκήσσεν, το Λύμπεκ και το Βερολίνο. Eργα της έχουν παρουσιαστεί, στο πλαίσιο της κολεκτίβας «Αφρικανές γυναίκες στην τέχνη», στη Γερμανία, και στην Ιταλία με έργα του Εμιο Γκρέκο και του Οχάντ Ναχαρίν. Πρόσφατα άνοιξε το νοτιοαφρικάνικο φεστιβάλ χορού “Dance Umbrella” με το έργο ”Rebellion & Johannesburg”.
“Moving into dance mophatong”: Δημιουργήθηκε το 1978 ως διαφυλετική, πολιτιστική και ακτιβιστική ομάδα χορού. Μέσα από τους πρωτοπόρους MIDM έχουν αναδειχτεί πολυβραβευμένοι και παραγωγικοί χορευτές και χορογράφοι. Με ευρύ ρεπερτόριο, η MIDM είναι σήμερα η κορυφαία επαγγελματική αφρικανική ομάδα και ακαδημία χορού.
Ο Σπουκ Ματάμπο μεγάλωσε στο Σοβέτο της Νότιας Αφρικής. Το πρώτο του άλμπουμ “Mshini Wam” πήρε το βραβείο Young Director 2011 στις Κάννες. Ανορθόδοξη προσωπικότητα, επικεφαλής της νοτιοαφρικάνικης μπάντας “Fantasma”, ενώνει την παράδοση των ζούλου με το χιπ χοπ, το ψυχεδελικό ροκ, τους αφρικανικούς ρυθμούς, το bacardi house, ακόμη και στοιχεία της μουσικής σερφ.
Η Ανμαρί Χόνιμπαλ μεγάλωσε στη διαμαντούπολη Κίμπερλυ της Νότιας Αφρικής. Νικήτρια στις συλλογές “Lufthansa First Best Collections”, έχει λανσάρει την προσωπική της συλλογή Αnmari Honiball” με γυναικεία ρούχα που παράγονται στην πατρίδα της.
Ο Εντ Μπλίχνοουτ επαγγελματίας φωτογράφος και καλλιτέχνης βίντεο, καταφέρνει να αιχμαλωτίζει την ουσία του μοντέλου του είτε πρόκειται για τοπίο είτε για πρόσωπα. Eχει συνεργαστεί με τους καλλιτέχνες Ross Garrett, Warren Van Rensburg, Steve Tanchel και Sacha Waldman.
Χειροκροτήθηκε θερμά η παράσταση “Yama”
Την παράσταση “Yama”, η οποία είχε την αίγλη και τον αέρα των παλαιότερων ετών του Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας παρακολούθησαν οι θεατές, την Τρίτη το βράδυ στην Κεντρική Σκηνή του Μεγάρου Χορού, από τη “The Vertigo Dance Company”. Το έργο ξεκίνησε από το πρώτο λεπτό με πολύ δυναμισμό, με τους χορευτές – ντυμένους με μαύρα αέρινα κοστούμια – να γεμίζουν τη σκηνή από άκρη εις άκρη. Η μουσική έπαιξε εξαιρετικά σημαντικό ρόλο, αφού ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και πολύ κοντά σε “δικά μας” παραδοσιακά ακούσματα. Μία παράσταση με χορό, για το χορό, αυτόν καθαυτόν.
Η κίνηση – όπου το υπεδείκνυε η μουσική, γινόταν αγωνιώδης. Κάποια στιγμή μεγάλα τμήματα του σκηνικού “κατέβηκαν” κρεμασμένα από την οροφή προς το έδαφος, δίνοντας την αίσθηση συμπληγάδων, εγκλεισμού. Με μία άλλη θεώρηση, οι ξύλινες κατασκευές ήταν τείχη και ο μοναχικός ήρωας στη σκηνή, το τραγικό πρόσωπο. Δίπλα του ο κήρυκας και πίσω του ο χορός, κι όλοι μαζί ένα παράδοξο σύστημα, μια σάγκα κινήσεων μέσα στο χρόνο.
Το μαγευτικό σκηνικό ολοκλήρωναν οι φωτισμοί και οι σκιάσεις, ενώ τα όργανα που είχαν επιλεγεί για τη σύνθεση της μουσικής λειτουργούσαν σημαντικά ως προς την ένταση που εισέπραττε ο θεατής. Τσέλο, άρπα, κανονάκι (ή σαντούρι), μαζί με τις ιαχές των πρωταγωνιστών συνετέλεσαν στην εσωτερικότητα του έργου, στην βαθμιαία κλιμάκωση, στον προσωρινό εφησυχασμό. Ολα αυτά σε ένα καθηλωτικό αποτέλεσμα.
Το χαρακτηριστικό αυτής της παράστασης ήταν ότι ο θεατής έμπαινε μέσα στην εξέλιξη σχεδόν με όλες του τις αισθήσεις. Η ψυχική ένταση ήταν τέτοια, που νόμιζε κανείς ότι μπορεί να ακούσει τους χορευτές να του ψιθυρίζουν στο αυτί, ή να μυρίσει την αγωνία τους.
“Θα μπορούσα να παραδοθώ και να τελειώσει ο πόλεμος” μονολογεί η κεντρική χορεύτρια στο τέλος, ενώ οι υπόλοιποι την ακινητοποιούν, την μετατρέπουν σε άγαλμα. Με διονυσιακό όμως τρόπο εκείνη επιλέγει να σπάσει το γύψο που την περικλείει, να χορέψει, να απελευθερωθεί, να λυτρωθεί και να λυτρώσει και τους γύρω της.
Γ.Σαρ.
