Το έργο ήταν ξεκάθαρα κωμικό, με ατάκες που δεν άφηναν κανέναν σε χλωρό κλαρί, όμως είχε και πολλές στιγμές συγκίνησης και συναισθηματικής φόρτισης.

Ο Θανάσης Αλευράς έδωσε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας και μιμήσεων, πάνω σε χαρακτήρες της ελληνικής σόουμπιζ και του διεθνούς τζετ σετ. Ακόμα και μέσα από τις παρωδίες τις οποίες είχε κληθεί να παρουσιάσει, ο θεατής μπορούσε να διακρίνει το μεγάλο υποκριτικό του ταλέντο, τις χορευτικές και τραγουδιστικές του ικανότητες. Ο Μεσσήνιος Αντώνης Κρόμπας έκανε τον κόσμο να παραληρεί με τις ... εθνικιστικές του εξάρσεις, με την ημιμάθεια και τον παρορμητισμό του, κατάφερε όμως ακόμα και μέσα σε αυτές τις αντιθέσεις, να κάνει τον ήρωά του συμπαθή. Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ ήταν προσγειωμένη και άρτια στον απαιτητικό ρόλο της. Συγκινητική η παρουσία της Ελένης Ροδά, ως αμετανόητης κομμουνίστριας, η οποία “ένωσε” την παλιά γενιά του Ελληνικού κινηματογράφου, με τη σύγχρονη, πάνω στη σκηνή. Ωραίες οι στιγμές που είπε τις παλιές της επιτυχίες, από τις ταινίες που την αγάπησε το κοινό. Πολύ καλοί και στην κίνηση και στην ερμηνεία, οι νεότεροι Jerome Kaluta, Πέτρος Γεωργοπάλης, Στράτος Λύκος, Παναγιώτης Αλεξανδράκης. 

Το θέμα της παράστασης είχε να κάνει με το άγχος της ανεργίας, με την Αθήνα που ολοένα και αλλάζει, με την ομοφοβία, τη μετανάστευση, το ρατσισμό, αλλά και το φόβο της ενηλικίωσης. Η υπόθεση δε σε άφηνε να ξεχάσεις τίποτα από τα παραπάνω, ακόμα και στις πιο ξεκαρδιστικές στιγμές. Λυτρωτικό γέλιο, το οποίο όμως σου άφηνε και μια πικρή γεύση στο στόμα. Από τις πιο δυνατές – θεατρικά – στιγμές, του φετινού καλοκαιριού στην Καλαμάτα. 

Γ.Σαρ.