Προϊόν ενδελεχούς μελέτης αυτοβιογραφικών κειμένων ανθρώπων που έζησαν τη φρίκη της δολοφονικής μανίας των τεράτων της εθνικοφροσύνης, πραγματικά γεγονότα ως υπόστρωμα μιας συγκλονιστικής μυθιστορίας το θεατρικό κείμενο του φίλου Αντώνη Κατσά. Το οποίο πριν οριστικοποιηθεί πέρασε από τη βάσανο φίλων και συντελεστών της παράστασης. Απόσταγμα της μεγάλης θεατρικής πορείας, άποψης και παιδείας του φίλου Κώστα Χαλκιά η σκηνοθεσία που ανέδειξε το κείμενο με εντυπωσιακό τρόπο και στοιχεία που παραπέμπουν σε μεγάλες στιγμές του 20ου αιώνα. Ερασιτέχνες ηθοποιοί που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για κάτι που πιστεύουν και το ζουν επί σκηνής. Θα μου επιτρέψουν την εξαίρεση της αναφοράς στο φίλο συμπατριώτη Γιάννη Φωτεινόπουλο που υποδύθηκε με μοναδικό τρόπο το κεντρικό πρόσωπο της τραγωδίας. Μπράβο σε όλους, χρειαζόμαστε αυτές τις παραστάσεις που διδάσκουν ιστορία κόντρα στο ρεύμα και αναδεικνύουν την ανάγκη να φερθούμε σαν άνθρωποι στη σημερινή κρίση αξιών και στο ακροδεξιό τσουνάμι που απειλεί να "σαρώσει" ανθρώπους, ευαισθησίες και διαφορετικότητες.

Κρατάμε το χορό της τραγωδίας, το μικρό "Αναστάση" (τι συμβολικό όνομά! - όπως και η Ισμήνη που έγινε Αντιγόνη σε μια αλληγορία αναφοράς στα σύγχρονα πρόσωπα της αρχαίας τραγωδίας) που κρατάει όρθιο τον άνθρωπο κρατώντας τη λάμπα την ώρα που άνδρες, γυναίκες και θεατές τραγουδούν "την πόρτα ανοίγω το βράδυ τη λάμπα κρατώ ψηλά, να δούνε της γης οι θλιμμένοι να ρθουν να βρουν συντροφιά" πριν την αυλαία και το θερμό χειροκρότημα του κοινού. Που παρακολούθησε με κομμένη την ανάσα και χωρίς άχνα την παράσταση. Μνήμη ευλαβική για όσους (τεθνεώτες στη συντριπτική πλειοψηφία) πέρασαν από το κολαστήρι μπροστά στο οποίο ωχριά το Γκουαντανάμο. Εκατό χιλιάδες άνθρωποι...

Ηλίας Μπιτσάνης