Ο «Ματωμένος γάμος» είναι το κλασικό αριστούργημα του Φ. Γ. Λόρκα σε μετάφραση Ν. Γκάτσου. Πρωτοπαρουσιάστηκε στο Θέατρο Μπεατρίθ της Μαδρίτης, στις 8 Μαρτίου του 1933 και αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη επιτυχία του Λόρκα ως δραματουργού στο οποίο ήταν διακριτά το ποιητικό και το φανταστικό στοιχείο. Τη βραδιά της πρεμιέρας μάλιστα με το που ολοκληρώθηκε η 2η πράξη, το κοινό ξέσπασε σε πρωτόγνωρο παραληρηματικό χειροκρότημα που υποχρέωσε το Λόρκα να βγει στη σκηνή για να χαιρετήσει το κοινό.
Η μάνα απομονωμένη μετά από το θάνατο του συζύγου και του μεγαλύτερου γιου της από το χέρι των Φέλιξ, δίνει την ευχή της στον μικρότερο γιο της για να παντρευτεί μια κοπέλα που ζει κοντά στην πόλη. Μια γειτόνισσα συζητάει με τη μάνα και της αποκαλύπτει πως η Νύφη ήταν παλιά αρραβωνιασμένη με τον Λεονάρντο συγγενή των Φέλιξ που σκότωσαν την οικογένεια της. Ο Λεονάρντο είναι τώρα παντρεμένος με την εξαδέλφη της νύφης και μένει μαζί με τη γυναίκα του και την πεθερά του. Η μάνα επισκέπτεται με το γιο της το σπίτι της νύφης και συζητά με τον πατέρα της τελευταίας, τα διαδικαστικά του γάμου. Μετά το γάμο, όλος ο κόσμος γυρίζει στο σπίτι της νύφης για το γαμήλιο γλέντι. Εκεί, αναζητούν τη νύφη και τον Λεονάρντο, αλλά ανακαλύπτουν ότι το έσκασαν με το άλογο. Ο γαμπρός εξοργισμένος βγαίνει να κυνηγήσει και να σκοτώσει τον Λεονάρντο, ενώ η μάνα διατάζει όλους τους καλεσμένους να χωριστούν σε ομάδες και να ψάξουν για το ζευγάρι. Στο δάσος, όπου βρίσκονται ο Λεονάρντο και η νύφη, εμφανίζονται τρεις ξυλοκόποι που συζητούν τα γεγονότα, λέγοντας ότι το ζευγάρι θα ανακαλυφθεί μόλις βγει το φεγγάρι και φωτίσει το δάσος. Το φεγγάρι, προσωποποιημένο, ρίχνει το φως του. ενώ συνοδεύεται από μια ζητιάνα, που δηλώνει ότι ο θάνατος απλώθηκε στο δάσος. Μέσα σ' αυτή την ατμόσφαιρα δηλώνεται ο θάνατος των δύο αντρών. Μετά το φονικό, η μάνα βλέπει τη νύφη να γυρίζει με σκοπό να της εξηγήσει γιατί το έσκασε με τον Λεονάρντο. Της απαγορεύει να θρηνήσει μαζί της, δίνοντας τέλος στην ιστορία.
Μία ιστορία αγάπης ή διεκδίκηση της ατομικής ελευθερίας πληρώνοντας οποιοδήποτε τίμημα;
Το τραγικό στο έργο του Λόρκα έγκειται στο γεγονός ότι όλοι οι ήρωες έχουν από την πλευρά τους δίκιο. Η μάνα αναρωτιέται απευθυνόμενη στη νύφη «...δεν είναι δικό σου το φταίξιμο, ούτε δικό μου. Ποιος φταίει τότε ». Η απάντηση της νύφης αποτελεί και την απάντηση στην αγωνιώδη προσπάθεια του ανθρώπινου είδους μέχρι σήμερα, να νιώσει ότι μπορεί να ελέγξει τον ψυχισμό του μέσα από καλά κατά τη γνώμη του, οχυρωμένες λογικές: «Κατηγόρησέ με όσο θες. Δεν το όριζα. Κι εσύ στη θέση μου, το ίδιο θα έκανες». Παρουσιάστηκε στην Ελλάδα για πρώτη φορά σε παράσταση στις 8 Απριλίου 1948 από το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, μετάφραση Ν. Γκάτσου, σκηνικά Γ. Τσαρούχη και τραγούδια του Μ. Χατζιδάκι.
Σκηνοθεσία: Μαρία Κατσανδρή, βοηθός σκηνοθέτη Ελενα Χριστοπούλου, σκηνικά κοστούμια Λίλα Μπελιβανάκη, Μαρία Κατσανδρή. Μουσική επιμέλεια Μαρία Κατσανδρή. Μουσική Μάνος Χατζιδάκις. Τραγούδι Μαρία Κρασσοπούλου. Κρουστά Υπαπαντή Αλεξανδροπούλου. Φωτισμοί Γιώργος Λαπέας, ήχος Χρήστος Κουτσαϊμάνης. Ερμηνεύουν: Παναγιώτης Αναστασόπουλος, Βάσια Αντωναροπούλου, Αποστόλης Ασημακόπουλος, Αθανασία Γεωργοπούλου, Ιωάννα Ηλία, Νίκος Ηλιόπουλος, Στρατής Καϊκης, Πάρις Καλογεράκος, Αγγελική Κανδηλιώτη, Χρήστος Καράμπελας, Αλέξανδρος Κεχαγιόγλου, Μαρία Κρασοπούλου, Ελένη Μανιατάκη, Δημήτρης Μάντης, Παναγιώτης Μαριόλης, Στάθης Μητσέας, Γιώργος Μπαρδαμάσκος, Βένια Μπελαούρη, Νικήτας Μπιτσάνης, Βίλμα Μπούζα, Εύη Μπούνα, Κώστας Μίχος, Ευτυχία Μουτεβελή, Χριστίνα Νταή, Ματίνα Νιάρχου, Μαρία Οικονόμου, Γιώργος Παναγόπουλος, Κωνσταντίνος Παναγόπουλος, Μαρία Παπαδοπούλου, Χάρης Πλεματιάς, Χριστιάνα Ρούπα, Βίλμα Ταγαρούλια, Μαρία Τούμπουρου, Τζένη Τσάκαλη, Γιώργος Τσόπελας, Σοφία Τσόπελα, Βάσω Φιλιππίδου, Νίκος Χατζηγιαννόπουλος, Ελενα Χριστοπούλου.
