Στην εκδήλωση παρευρέθηκε και απηύθυνε χαιρετισμό ο δήμαρχος Μεγαλόπολης Θανάσης Χριστογιαννόπουλος.
Ο σμηνίας (Ι) Γρηγόριος Βαλκανάς ο οποίος καταγόταν από την Τοπική Κοινότητα Χράνων του Δήμου Μεγαλόπολης, ήταν ο πρώτος πιλότος καμικάζι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και θυσιάστηκε ηρωικά για την πατρίδα σε αερομαχία στις 18 Νοεμβρίου 1940 στην Κορυτσά.
Τιμές απέδωσε η Φιλαρμονική Μεγαλόπολης, ενώ ο δήμαρχος Μεγαλόπολης στον χαιρετισμό του ανέφερε: “Στην κοινωνική συνείδηση και την ιστορική μνήμη το Έπος του ’40 είναι συνυφασμένο με τις ηρωικές μάχες που έδωσε ο στρατός ξηράς στα βουνά της Βορείου Ηπείρου, κατορθώνοντας ουσιαστικά την πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη νίκη κατά των δυνάμεων του Άξονα στον ευρωπαϊκό χώρο. Ωστόσο, στη «συγγραφή» αυτών των ιστορικών σελίδων του έθνους μας συνέβαλαν καθοριστικά και τα άλλα δύο σώματα των ελληνικών δυνάμεων, δηλαδή το Πολεμικό Ναυτικό και η Πολεμική Αεροπορία. Η δράση της τελευταίας ίσως να μην είναι ιδιαίτερα γνωστή στο ευρύ κοινό, πιθανόν λόγω των σαφώς μικρότερων δυνάμεων που διέθετε τότε η χώρα μας, ωστόσο η Πολεμική Αεροπορία, ιπτάμενοι και τεχνικοί, επιχείρησε επάξια σε όλα τα μέτωπα, τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και τη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική. Στο πάνθεον των ηρώων της Πολεμικής Αεροπορίας ανήκει και ο συμπατριώτης μας αεροπόρος Γρηγόριος Βαλκανάς από τους Χράνους Μεγαλόπολης. Ακριβώς πριν από 81 χρόνια, στις 18 Νοεμβρίου 1940, ο μόλις 24 ετών αεροπόρος Γρηγόριος Βαλκανάς σε διατεταγμένη αποστολή περιπολίας με αεροπλάνο της 23ης Μοίρας Διώξεως, ενεπλάκη σε αερομαχία με ιταλικά αεροσκάφη στη ΒΑ Κορυτσά. Όταν εξαντλήθηκαν τα πυρομαχικά που έβαλλε κατά των εχθρών, εμβόλισε με το αεροπλάνο του ιταλικό καταδιωκτικό, με αποτέλεσμα αμφότερα τα αεροπλάνα να πιάσουν φωτιά και τα πληρώματά τους να χάσουν τη ζωή τους. Με την υπέρτατη ηρωική πράξη του αψήφησε το θάνατο, έδωσε τη ζωή του κυριολεκτικά στο άνθος της ηλικίας του, για να υπηρετήσει την πατρίδα του, για να υπερασπιστεί την ελευθερία”.
Κλείνοντας ο δήμαρχος πρόσθεσε ότι “ο τρόπος με τον οποίον θυσιάσθηκε προκαλεί δέος. Το μεγαλείο του ηρωισμού του επιτρέπει να νιώθουμε υπερήφανοι γι’ αυτόν όλοι μας πέρα από τους συγγενείς του. Δεν χωρούν περισσότερα λόγια. Αρκεί η σιωπή μας ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού. Αιωνία η μνήμη του. Αθάνατος”.
