Ένα έργο που επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στην εξουσία, στον άνθρωπο, στον πόλεμο. Στον πόλεμο που γίνεται μέσα και έξω. Μια σύγχρονη σάτιρα που «εξερευνά» τα όρια της βίας, της  καταπίεσης,   του  συμβιβασμού,   αλλά   και   της  ελευθερίας  και   της αφύπνισης. Μια παράσταση που κρατά σε εγρήγορση τους θεατές και προσφέρει δράση και ψυχαγωγία ως το τέλος.

Τη συγγραφή και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Βασίλης Ρ. Φλώρος, την μουσική επιμέλεια ο Παναγιώτης Σταθέας, τη σκηνογραφία ο Αντώνης Δεμπεγιώτης, τα κοστούμια η Λίτσα Πλαγιανού

Παίζουν: ο επαγγελματίας ηθοποιός Σωτήρης Ταχτσόγλου 

και οι εμπειρικοί  ηθοποιοί: Δημήτρης Δημητρίου, Ειρήνη Τσουκαλοχωρίτου, Γιώργος Μαυρέας, Παρασκευή Σαμπαζιώτη,   Πέτρος Στεφανέας. Επίσης συμμετέχει και ο ερασιτέχνης ηθοποιός Ηλίας Πετρομανιάτης.

Η παράσταση εκτός από την Καλαμάτα θα ταξιδέψει στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις.

Για περισσότερες πληροφορίες στο διαδίκτυο ή στον ιστότοπο www.bfloros.gr

ΤΟ ΕΡΓΟ

Το έργο ξεκινάει με την άσκηση της σωματικής βίας ως ένα παιχνίδι. Εκεί όπου ο φόβος και ο πόνος παίρνουν τη μορφή μιας φάρσας που συντελείται σε βάρος κάποιου. Η φάρσα αυτή επεκτείνεται με τρόπους συμβολικούς, ψυχολογικούς και κοινωνικούς.

Οι οργανωτές αυτής της φάρσας, θεσμοθετούν νόμους και παράλογες αρχές και προχωρούν όλο πιο βαθιά στην ατομική συνείδηση, θέλοντας να μετατρέψουν κάθε αρχή λογικής και ηθικής που διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις και την εξέλιξη του είδους μας.

Στον «χρόνο του σκύλου» η βία της εξουσίας φανερώνεται ταυτόχρονα ως κάτι απρόσωπο και συγκεκριμένο, φοβικό και μυστηριώδες, που επιθυμεί να επεκταθεί σε κάθε ανθρώπινη πράξη, στην επιστήμη, στην τέχνη και τον πολιτισμό.

Είναι εκείνη η βία που διαλαλεί ότι επιβάλλεται για να προστατέψει τους ανθρώπους από την τρομοκρατία και τον πόλεμο που έχουν ξεκινήσει αόρατοι εχθροί. Είναι εκείνη η βία που επιθυμεί να μεταλλάξει ακόμα και την ίδια την φύση σε μοντέλο που να υπηρετεί τα σχέδια των ισχυρών.

Ο «χρόνος του σκύλου» αναφέρεται σ’ ένα παγκόσμιο σύστημα εξουσίας που με τη μορφή πάντα ενός «αθώου» παιχνιδιού, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις ματαιοδοξίες των ανθρώπων και να τους μετατρέψει σε σύγχρονους δούλους. Υποταγμένους σχεδόν ολοκληρωτικά σε μια ζωή που φτιάχτηκε γι’ αυτούς χωρίς αυτούς.    

Σε τούτο το παιχνίδι τα πάντα πρέπει να γίνουν εμπόριο, το οξυγόνο να μετατραπεί σ’ εκμεταλλεύσιμο προϊόν, οι ψυχές να πωλούνται σε προσφορά. Κυβερνήσεις, κράτη, άνθρωποι, φυτά και ζώα να διοικούνται από εταιρίες που κανένας δεν θα γνωρίζει τους ιδιοκτήτες τους. Σ’ αυτό το παιχνίδι ο κόσμος πρέπει  να μεταμορφωθεί σ’ ένα τεράστιο βιοτεχνολογικό εργοτάξιο όπου μαζικά αρχίζει να κατασκευάζεται ένα «καινούριο είδος ανθρώπου» αποξενωμένο από κάθε ανθρωπιά, ηθική και πνευματική αξία.

Η αποδοχή αυτού του τραγικού παιχνιδιού και ο συμβιβασμός είναι το συνηθισμένο αποτέλεσμα που κάνει τους ανθρώπους κωμικές φιγούρες στη σκηνή ενός παράλογου κόσμου. Υπάρχουν όμως πάντα κάποιοι που αφυπνίζονται και επαναστατούν, που αποκτούν συνείδηση και ξεφεύγουν από τη φυλάκιση του μέλλοντός τους. Αυτοί που κρατούν την ελπίδα για την καλυτέρευση της ανθρωπότητας, ζωντανή.