Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν οι βουλευτές του κόμματος Κώστας Ζαχαριάς και Φωτεινή Κούβελα, η αντιδήμαρχος Πύλου-Νέστορος Πελαγία Λεφτάκη, ανίψια του Κουλαμπά, εκπρόσωποι τοπικών κοινοτήτων της περιοχής και αγροτικών συλλόγων.
Η αντιδήμαρχος κ. Λεφτάκη χαιρετίζοντας την εκδήλωση έκανε γνωστό ότι σε συνεργασία με το Σύλλογο Χαρακοπιαδιτών προγραμματίζεται η τοποθέτηση προτομής του Κουλαμπά στο Χαρακοποιό.
Ο συντονιστής του ΣΥΡΙΖΑ Μεσσηνίας Σπύρος Μωρακέας αναφέρθηκε στη σημασία της ιστορικής γνώσης στην καλλιέργεια συνείδησης και διάβασε το χαιρετισμό του προέδρου του κόμματος Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος μεταξύ των άλλων ανέφερε ότι ο Τάσης Κουλαμπάς "ήταν άνθρωπος ξεχωριστός, αλλά ταυτόχρονα τυπικό δείγμα μιας ολόκληρης γενιάς. Μιας γενιάς ηρωικής, που κοίταξε τον κόσμο κατάματα. Και δεν φοβήθηκε να παλέψει για να τον αλλάξει".

Πρόσθεσε ακόμη ότι "σήμερα, σε εποχές κοινωνικής οδύνης, ανασφάλειας και αβεβαιότητας, ο λαός στρέφει για μια φορά ακόμα τις ελπίδες του στην Αριστερά. Ελπίδες όχι μόνον για την ανατροπή της σημερινής καταστροφικής πολιτικής και παραγωγικής αναδιάρθρωσης που έχει επιβληθεί στη χώρα. Αλλά και για ένα διαφορετικό μέλλον. Για μια Ελλάδα που θα αξιοποιεί τις μεγάλες παραγωγικές της δυνατότητες και θα διανέμει δίκαια τον πλούτο που παράγεται.
Οφείλουμε να ανταποκριθούμε σε αυτή την ιστορική απαίτηση. Και μέρος της οφειλής αυτής είναι να κοιτάζουμε προς τα πίσω, να ανακαλύπτουμε ξανά την ιστορία, το παρελθόν, τα υποδείγματα αγωνιστικότητας, πείσματος και αποφασιστικότητας που μας κληροδότησαν οι προηγούμενες δεκαετίες. Η εκδήλωση τιμής στον Τάση Κουλαμπά έχει μια συμβολική σημασία. Δείχνει τη θέλησή μας να δουλέψουμε για μια ακόμα φορά για να συσπειρωθεί ο λαός σε κοινούς στόχους. Για τη δημοκρατία, τη δουλειά, την κοινωνική δικαιοσύνη στον τόπο μας".
Ακολούθως διαβάστηκε ο χαιρετισμός του ευρωβουλευτή Μανώλη Γλέζου, συναγωνιστή του Τάση Κουλαμπά την εποχή της ΕΔΑ, ο οποίος μεταξύ των άλλων ανέφερε ότι ο Τάσης Κουλαμπάς "σύνδεσε τη ζωή του με την υπεράσπιση των δικαίων του αγροτικού κόσμου και ιδιαίτερα των σταφιδοπαραγωγών. Μετά το Κιλελέρ η εξέγερση των σταφιδοπαραγωγών το 1935 ήταν η δεύτερη μεγάλη εξέγερση των αγροτών της πατρίδας μας. Για τους αγώνες και τη δράση του στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα η δικτατορία του Μεταξά, το κατοχικό και μετακατοχικό κράτος τον φυλάκισε και τον εξόρισε. Ο αγώνας του Τάσου Κουλαμπά και των άλλων χιλιάδων αγωνιστών του αγροτικού και του λαϊκού κινήματος πρέπει να καθοδηγεί τους αγώνες του σήμερα για να λευτερωθεί η χώρα μας από τα μνημόνια και τους δανειστές".
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Θανάσης Πετράκος κάνοντας σύντομη αναφορά στην ιστορική πορεία του Κουλαμπά τόνισε ότι "το σταφιδικό του 1935 πρέπει να αποτελεί ορόσημο στους αγώνες του λαού μας και έναν φάρο για τις νέες γενιές, που θα πρέπει να μάθουν να υπερασπίζονται τα, με ιδρώτα και αίμα κεκτημένα". Και πρόσθεσε ότι "ερχόμενοι στο σήμερα δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε τη δραματική κατάσταση που βιώνουν όχι μόνον οι σταφιδοπαραγωγοί, αλλά ολόκληρος ο αγροτικός κόσμος της χώρας μας. Η διαρκής συρρίκνωση του τομέα αγροτικής παραγωγής της χώρας μας σε επίπεδα κάτων του 4% του ΑΕΠ, είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση των απασχολουμένων του πρωτογενή τομέα από το 29% του ενεργού πληθυσμού στην προ της ένταξης στην ΕΟΚ περίοδο, σε ποσοστά κάτω του 10% σήμερα. Μόνο την τελευταία τετραετία, το αγροτικό εισόδημα μειώθηκε κατά 20%. Το έλλειμμα αγροτικών συναλλαγών, μόνο την τελευταία διετία έφθασε τα 4 δισ. Και το πιο τραγικό απ όλα: Την τελευταία δεκαετία το ένα τέταρτο των γεωργικών εκτάσεων εγκαταλείφθηκαν". Στη συνέχεια ο κ. Πετράκος αναφερόμενος στη συμβολαιακή γεωργία τη χαρακτήρισε ως ένα από τα "καινούργια εργαλεία" στην υπόθεση ελέγχου της παραγωγικής διαδικασίας και πρόσθεσε ότι "όσο το μοντέλο αυτό θα γενικεύεται, οι όροι που θα επιβάλουν η Τράπεζα Πειραιώς και οι κυρίαρχες εμπλεκόμενες επιχειρήσεις θα επιδεινώνεται. Και σε μια επικρατούσα μονοπωλιακή κατάσταση, ο παραγωγός θα βρίσκεται εγκλωβισμένος, χωρίς να έχει καμία άλλη επιλογή. Αλλωστε το ζητούμενο γι' αυτούς δεν είναι η χάραξη αγροτικής πολιτικής αλλά το κέρδος". Ο κ. Πετράκος έκανε αναλυτική αναφορά σε ζητήματα που απασχολούν σήμερα τη γεωργική παραγωγή, στις εξελίξεις σε κρίσιμα ζητήματα και στη συνέχεια παρουσίασε σημεία του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ για "μια εθνική αγροτική στρατηγική" όπως: Μέτρα μείωσης του κόστους παραγωγής, εξυγίανση του συστήματος εμπορίας με στόχο τη μείωση της ψαλίδας τιμών - καταναλωτή, παροχή ρευστότητας στον αγροτικό χώρο, εφαρμογή δίκαιου, απλού και αποτελεσματικού φορολογικού συστήματος για τους αγρότες και κατάργηση της φορολόγησης των χωραφιών, στήριξη των νεοεισερχόμενων στον αγροτικό χώρο. Εκτενή αναφορά έκανε στη σταφίδα και καταλήγοντας έθεσε και πάλι το ζήτημα για τη δημιουργία Μουσείου Σταφίδας σε αποθήκη του ΑΣΟ στην Κορώνη που θα φέρει το όνομα "Τάσος Κουλαμπάς".
Παίρνοντας το λόγο ο π. βουλευτής του Συνασπισμού Ηλίας Μπιτσάνης περιέγραψε την πορεία του Τάση Κουλαμπά, τους αγώνες, τις διώξεις που υπέστη και τα στοιχεία που τον χαρακτήριζαν και τον ανέδειξαν ως ηγέτη του αγροτικού κινήματος.
Ο δημοτικός σύμβουλος Δημήτρης Σιψάς απήγγειλε ποίημα που έχει γράψει για τον Τάση Κουλαμπά, ενώ η εκδήλωση -την οποία παρουσίασε ο Θεμιστοκλής Αποστολίδης- έκλεισε με τις ευχαριστίες του υπεύθυνου της τοπικής οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ Τάσου Φωτεινάκη.

[Η ομιλία του Ηλία Μπιτσάνη]

Η ζωή και το έργο
του Τάση Κουλαμπά

Η συμμετοχή σε μια εκδήλωση στη μνήμη του Τάση Κουλαμπά αποτελεί τιμή πολύ περισσότερο όταν αναλαμβάνει κάποιος να αναφερθεί στην ιστορία ενός ανθρώπου που σημάδεψε με τη ζωή του την πορεία της Αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος στον αγροτικό χώρο. Χωρίς ενδοιασμό θα έλεγα εισαγωγικά ότι ο κόσμος γνωρίζει ελάχιστα από την πολυκύμαντη ζωή του μπάρμπα Τάση. Κάποια αόριστα πράγματα για τη συμμετοχή του στα σταφιδικά του 1935, για την εκλογή του ως βουλευτή Μεσσηνίας της ΕΔΑ το 1958, για το ενδιαφέρον του σχετικά με τους αγρότες. Το μετεμφυλιακό κράτος της σιωπής προσπάθησε να επιβάλλει τη λήθη για προσωπικότητες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για το κίνημα. Η ιστοριογράφηση του Τάση Κουλαμπά αναδεικνύει μια ηγετική μορφή της Αριστεράς και του αγροτικού κινήματος που ξεκίνησε με το χτίσιμο του κόμματος των αγροτών στην ύπαιθρο Μεσσηνία. Οργωσε όλη την Ελλάδα φθάνοντας προπολεμικά μέχρι την Αλεξανδρούπολη για να στήσει οργανώσεις του ΚΚΕ και του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας. Ηγήθηκε του σταφιδικού κινήματος στη Μεσσηνία από το 1928 μέχρι το 1936 μέσα από αλλεπάλληλα συνέδρια και ηρωικές κινητοποιήσεις. Δικάστηκε και καταδικάστηκε για τη δράση του σε φυλακίσεις και εξορίες, παραδόθηκε στην Ακροναυπλία από τη δικτατορία του Μεταξά στους χιτλερικούς. Χόρεψε με τους 200 μελλοθάνατους την παραμονή της Πρωτομαγιάς του 1944 στο Χαϊδάρι. Απέδρασε λίγο αργότερα από το κολαστήρι και ανέλαβε το τιμόνι του ΕΑΜ στην Πελοπόννησο. Ξανάστησε το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας μαζί με τον Κώστα Γαβριηλίδη μετά την απελευθέρωση. Εγραψε ένα ανεπανάληπτο βιβλίο για τη σταφίδα το 1946 λίγο πριν συλληφθεί και πάλι για να οδηγηθεί στα ξερονήσια. Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο χώρο της Αριστεράς από το 1952 μέχρι το 1964. Υπέστη τη βία της καραμανλικής τρομοκρατίας μετά το 1958. Συγκρούσθηκε με την ηγεσία της ΕΔΑ και του ΚΚΕ για τις επιλογές τους και βρέθηκε σε δυσμένεια. Και έφυγε από τη ζωή πάντα στις επάλξεις γυρίζοντας από ειδική αποστολή μετά το ετήσιο μνημόσυνο του Λαμπράκη το 1964.

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ας αφήσουμε τον ίδιο να μας αφηγηθεί τα πρώτα χρόνια της ζωής του και τα βιώματα από την καθημερινή επαφή με τους ανθρώπους του μόχθου:
«Γεννήθηκα στις 10 Φλεβάρη 1897 στο χωριό Χαρακοπιό της επαρχίας Πυλίας του Νομού Μεσσηνίας. Ο πατέρας μου ήτανε δάσκαλος (δημοκράτης) και σταφιδοπαραγωγός. Οι παππούδες μου επίσης ήτανε μεγαλοχτηματίες σταφιδοπαραγωγοί. Τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα στου παππού μου το σπίτι (της μητέρας μου τον πατέρα). Ο παππούς μου ήτανε έξυπνος, δραστήριος, εργατικότατος με δύο λόγια άξιος και ζωντανός άνθρωπος. Αγαπούσε τα χτήματά του και ήτανε από τους πιο προοδευτικούς καλλιεργητές της εποχής του. Ο παππούς μου (ο γέρο Αναστάσης Δαρειωτάκης) και ο πατέρας μου έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στη ζωή μου. Ο παππούς μου με τον τρόπο του μ' έκανε ν' αγαπήσω την αγροτική ζωή κι ο πατέρας μου ν' αγαπήσω το βιβλίο.
Μ' άφησε μια καλή βιβλιοθήκη απ' την οποία πολλά διδάχτηκα.
Από 14 χρονών έκανα ό,τι μπορούσα για να βοηθήσω τον παππού μου και τον πατέρα μου. Φρόντιζα για την καλλιέργεια των χτημάτων, έπαιρνα εργάτες και εργάτριες, πουλούσα προϊόντα, αγόραζα ζώα, φάρμακα και ό,τι άλλο χρειάζονταν τα χτήματα και τα σπίτια μας.
Ο πατέρας μου μου έδινε όλο και περισσότερες πρωτοβουλίες. Στα 17 χρόνια είχα εξ ολοκλήρου όλη τη διαχείριση του σπιτιού μου. Είχα επιτυχίες στις δουλειές μου. Τα κατάφερνα καλούτσικα. Εβλεπα με χαρά πως ο παππούς μου και ο πατέρας μου έκαναν διπλή χαρά σε κάθε πετυχημένη δουλειά μου. Με τον τρόπο τους και οι δύο με ενεθάρρυναν να είμαι όλο και πιο τολμηρός. Ακόμα και όταν έκανα λάθη. Είχανε και οι δυο τους πλούσια πείρα απ' τη ζωή και με βοηθούσαν δημιουργικά. Από την πλευρά μου έκανα ό,τι μπορούσα για να σταθώ αντάξιος των προσπαθειών τους. Σιγά-σιγά μεγάλωνα στη ζωή με το αίσθημα της ανεπτυγμένης ευθύνης. Κάθε προσπάθειά μου γνώριζα ότι βρισκόταν κάτω από έλεγχο. Επεσα με τα μούτρα και με αγάπη για την καλλιέργεια του χτήματός μας. Προσπαθούσα ακούραστα και με δραστηριότητα να αναπτύξω την παραγωγή μας και γενικότερα τα έσοδα του σπιτιού μας.
Αγάπησα τα κούρβουλα (σταφιδάμπελα), τα δέντρα (ελιές, αχλαδιές, συκιές) σε τέτοιο βαθμό που πολλές φορές μιλούσα μαζί τους. Τάβλεπα σαν δημιουργήματά μου και τα καμάρωνα. Είχαμε και ελαιοτριβείο το οποίο το 1928 έκανα μηχανοκίνητο με τα πιο σύγχρονα μηχανήματα.
Με συγκινούσε η σκληρή δουλειά των αγροτών, από χάραμα σε σούρουπο και πολλές φορές δούλευαν και τη νύχτα με το φανάρι κρεμασμένο στο κούρβουλο. Ιδιαίτερα με συγκινούσε η σκληρή δουλειά των καμιναρέων (κεραμιδοκάμινα) και των λιτρουβαρέων που δούλευαν 20 ώρες το εικοσιτετράωρο. Οι άνθρωποι αυτοί πέθαιναν πριν τα 50 τους χρόνια».

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ

Η πολεμική περιπέτεια άρχισε το 1917 με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και ακολούθησε η Μικρασία όπου ο Τάσης Κουλαμπάς τιμήθηκε με μετάλλιο ανδρείας. Στο μέτωπο, όπως ο ίδιος αφηγείται "μου μίλησαν πρώτη φορά για τον κομμουνισμό ένας φοιτητής της Νομικής και ένας δάσκαλος. Αργότερα μετά τη μάχη του Σαγγαρίου μου μίλησε ένας σοσιαλιστής επιλοχίας Τούρκος αιχμάλωτος".
Γύρισε στο χωριό με νέες ιδέες και άρχισε να χτίζει το δικό του κόμμα. Οπως γράφει "μετά λίγες μέρες συναντήθηκα με τον Λούλη Τσικλητήρα και ενθουσιάστηκα με τον τρόπο που μιλούσε για την αδικία των αγροτών. Σε λίγο καιρό συγκροτήσαμε μια τριμελή επιτροπή. Από τον Λούλη, εμένα και τον Ζαχαρία τον Κουρέτα. Στην πρώτη συνεδρίασή μας εβγάλαμε σαν πρώτο καθήκον να οργανώσουμε το Κόμμα με βάση τμήματα του Κόμματος σε κάθε χωριό. Κάθε τμήμα νάχει τη βιβλιοθήκη του με προοδευτικά βιβλία και να παίρνουν "Ριζοσπάστη". Σημαία του κόμματος καθορίστηκε πράσινη με αλέτρι.
Το πρώτο τμήμα δημιουργήθηκε στο χωριό Μεσοχώρι. Μετά στου Χανδρινού. Αρχές του 1923 κατεβήκαμε με διμελή συνδυασμό στις εκλογές. Είχαμε στην επαρχία Πυλίας ικανοποιητικά αποτελέσματα. Αν ακολουθούσαν και οι άλλες επαρχίες του Νομού θα είχαμε στη Βουλή σίγουρα αντιπρόσωπο του κόμματος. Στο χωριό μου πήρε το κόμμα 452 ψήφους. Το πρωί της Δευτέρας ένας γέρος από το χωριό Ζιζάνι, ο Μίχος όταν μπήκε στο καφενείο του χωριού είπε: "Πήρατε χαμπάρι τι έγινε αποσπερού. Εγινε σεισμός και καταποντισμός. Τετρακόσιοι πενήντα δύο νοματαίοι ξεκρέμασαν τα τροκάνια από το λαιμό τους. Δεν ξέρω τι θα γίνει παραπέρα".
Ο Λούλης Τσικλητήρας (αδελφός του Ολυμπιονίκη Κωστή Τσικλητήρα) ήταν μια τραγική μορφή του αγροτικού κινήματος. Από τα ιδρυτικά μέλη του Αγροτικού Κόμματος, ανήκε στην αριστερή του πτέρυγα και υπερασπίστηκε τον ταξικό του χαρακτήρα. Εκλέχτηκε βουλευτής του το 1932 αλλά το 1935 έκανε τοπική σύμπραξη με το συνδυασμό των βασιλοφρόνων τη Μεσσηνίας. Κάτω από το βάρος των τύψεων το βράδυ των εκλογών αυτοκτόνησε με περίστροφο στο σπίτι που εφιλοξενείτο στου Χανδρινού.
Ο Ζαχαρίας Κουρέτας ήταν ηρωική μορφή και ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος και του αγροτικού κινήματος στην Δυτική Πυλία. Πήρε μέρος μεγάλα στα συλλαλητήρια του 1934 και ήταν από τους οργανωτές της ηρωικής εξέγερσης των σταφιδοπαραγωγών το 1935. Στην Κατοχή συνελήφθη από τους ταγματασφαλίτες και εκτελέσθηκε στην Παλιόχουνη της Μεγαλόπολης μαζί με περισσότερους από 200 άλλους πατριώτες.

1930 ΣΤΟ ΝΗΣΙ

Ο Τάσης Κουλαμπάς τρέχει ακατάπαυστα από χωριό σε χωριό. Οργανώνει συνεταιρισμούς, μιλάει σε αγροτικά συνέδρια, στις συνελεύσεις του ΑΣΟ. Αλλά "το βάπτισμα του πυρός" το παίρνει στις 3 Αυγούστου 1930 στο Νησί, όπου οργανώνεται μεγάλο συλλαλητήριο σταφιδοπαραγωγών. Μέσα στο γενικό αναβρασμό ο Τάσης Κουλαμπάς παίρνει το λόγο και εξελίσσονται απίστευτες σκηνές. Αστυνομικοί και τραμπούκοι τον κατεβάζουν από τη μάντρα που ανέβηκε να μιλήσει, του σκίζουν τα ρούχα και τον οδηγούν στο τμήμα. Ο "Ριζοσπάστης" μιλάει για αγροτοφασίστες αλλά ο μπάρμπα Τάσης στο μικρό βιογραφικό που μας άφησε, διηγείται την προσπάθεια του δικηγόρου Θόδωρου Κορμά να τον αποφυλακίσει. Ο Θόδωρος Κορμάς αργότερα αναδείχθηκε σε ηγετική μορφή του Αγροτικού Κόμματος και του κινήματος των σταφιδοπαραγωγών, πρωταγωνίστησε στην ίδρυση και ανάπτυξη του ΕΑΜ στη Μεσσηνία και εκτελέστηκε από παρακρατικούς στη Θουρία το Γενάρη του 1946.
Από το συλλαλητήριο στο Νησί αρχίζουν οι διωγμοί: Στις Σεπτεμβρίου 1930 δικάζεται με το ιδιώνυμο σε 6 μήνες φυλακή και 3 μήνες εξορία στον Αϊ-Στράτη. Τον Ιούλιο του 1931 συλλαμβάνεται πάλι και δικάζεται σε ένα χρόνο φυλακή και 6 μήνες εξορία. Το Νοέμβριο του 1933 συλλαμβάνεται στο Βόλο που έχει σταλεί για την οργάνωση του Θεσσαλικού αμπελουργικού συνεδρίου και δικάζεται σε 5 μήνες φυλακή. Μέσα στους διωγμούς όχι μόνον δεν το βάζει κάτω αλλά δύο φορές, το 1932 και το 1933 είναι υποψήφιος του ΚΚΕ στις βουλευτικές εκλογές στη Μεσσηνία.

Ο ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΤΟΥ 1934

Το 1934 ο Τάσης Κουλαμπάς βρίσκεται στη Θεσσαλία για να οργανώσει τις κινητοποιήσεις των αγροτών και φθάνει μέχρι την Αλεξανδρούπολη σε κομματική αποστολή, αλλά στη Μεσσηνία μετά τα λιμενεργατικά του Μάη, ξεσπούν μεγάλες κινητοποιήσεις των σταφιδοπαραγωγών. Πρωταγωνιστεί σε αυτές ο δικηγόρος Γιώργος Δάλλας με την ιδιότητα του προέδρου του Κτηματικού Συλλόγου Θουρίας στέλεχος του Αγροτικού Κόμματος, ιδρυτικό στέλεχος του ΕΑΜ αργότερα, γραμματέας της Νομαρχιακής του Επιτροπής και πρόεδρος της Λαϊκής Επιτροπής στην Καλαμάτα μετά την απελευθέρωση. Η πρώτη μεγάλη συγκέντρωση γίνεται στη Θουρία, αναφέρονται συλλαλητήρια σε Γαργαλιάνους και Φιλιατρά. Στις 26 Αυγούστου στο Αίγιο πραγματοποιείται συγκέντρωση χιλιάδων σταφιδοπαραγωγών από 70 και πλέον χωριά, στην πλατεία Δεξαμενής. Οι συγκεντρωμένοι κατευθύνονται στην κεντρική πλατεία όπου είναι τα γραφεία του ΑΣΟ που φρουρούνται από ισχυρές δυνάμεις καταστολής. Η φρουρά ρίχνει στο ψαχνό τραυματίζοντας διαδηλωτές, οι οποίοι οπισθοχωρούν, ανασυγκροτούνται και εισβάλλουν στα γραφεία του ΑΣΟ καταστρέφοντας τα λογιστικά βιβλία στη φωτιά. Λίγες ημέρες αργότερα -1 και 2 Σεπτεμβρίου-, δύο από τους τραυματίες πεθαίνουν και η κηδεία τους μετατρέπεται σε πάνδημο συλλαλητήριο.
Η Πελοπόννησος έχει πάρει φωτιά από άκρου σε άκρο και ακολουθεί μεγάλη συγκέντρωση στο Νησί "στην ακρόπολη της σταφιδοπαραγωγής" όπως αναφέρεται σε δημοσιεύματα της εποχής. Περίπου 4.000 αγρότες παίρνουν μέρος και στη συγκέντρωση μιλούν μεταξύ των άλλων τόσο ο Γιώργος Δάλλας από τη Θουρία, όσο και ο Χρήστος Κουβελιώτης από τον Πήδασο εκ μέρους των σταφιδοπαραγωγών της Πυλίας. Ο Χρήστος Κουβελιώτης ήταν ηγετική μορφή του Κομμουνιστικού Κόμματος και του αγροτικού κινήματος. Κρατούμενος στην Ακροναυπλία, παραδόθηκε από το καθεστώς Μεταξά στους Γερμανούς και εκτελέσθηκε στην Καισαριανή με τους 200 την Πρωτομαγιά του 1944.
Ακολουθεί σταφιδοπαραγωγικό συνέδριο στην Κυπαρισσία με τη συμμετοχή εκατοντάδων αντιπροσώπων από περιοχές της Μεσσηνίας. Σταφιδοπαραγωγοί από τη γύρω περιοχή εισβάλλουν στο χώρο του συνεδρίου και αποδοκιμάζουν τους αντιπροσώπους του ΑΣΟ και τους βουλευτές. Η Χωροφυλακή επιτίθεται και τραυματίζει πολλούς από τους συγκεντρωμένους. Κάτω από την πίεση των πραγμάτων η κυβέρνηση εξαγγέλλει ότι θα επανεξετάσει τα ζητήματα και η θύελλα καταλαγιάζει προσωρινά.

ΤΑ ΣΤΑΦΙΔΙΚΑ ΤΟΥ 1935

Παρά το γεγονός ότι στις κινητοποιήσεις συμμετείχαν και στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος, η 2η Ολομέλεια του κόμματος το Νοέμβρη του 1934 εκτιμά ότι "η κομματική οργάνωση Πελοποννήσου βρέθηκε έξω από τα γεγονότα της Καλαμάτας και από την τελευταία εξέγερση των σταφιδοπαραγωγών". Για το σκοπό αυτό ανακαλείται εσπευσμένα από την Θεσσαλία ο Τάσης Κουλαμπάς και του ανατίθεται η οργάνωση ενός σταφιδικού συνεδρίου, όπως αφηγείται ο ίδιος. Επιστρέφει το Σεπτέμβριο λίγο μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις και ρίχνεται στη δουλειά. Η αλλαγή γραμμής του ΚΚΕ και η υιοθέτηση του ενιαίου μετώπου διευκολύνει στη συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων. Ο Κουλαμπάς είναι υποψήφιος Μεσσηνίας στις εκλογές του Ιουνίου, ενώ παράλληλα με τη συστηματική δουλειά του δημιουργούνται πλατιές Σταφιδικές Επιτροπές σε Μεσσήνη, Πυλία και Τριφυλία που έρχονται σε επαφή με αντίστοιχες της Αχαΐας και της Ηλείας. Η κορύφωση των διεργασιών έρχεται με τη σύγκληση του σταφιδικού συνεδρίου των Γαργαλιάνων στις 28 Ιουλίου 1935. Δεινός ομιλητής και ικανότατος διαπραγματευτής ο Τάσης Κουλαμπάς πρωταγωνιστεί στην έκδοση ενωτικού ψηφίσματος που συσπειρώνει ευρύτατες δυνάμεις του συνεδρίου. Η εκτελεστική επιτροπή του συνεδρίου αποτελούμενη από τους Τάσο Κουλαμπά, Θόδωρο Κορμά, Στέλιο Διακουμογιαννόπουλο, Χρήστο Κουβελιώτη και Σωτήρη Σταυρόπουλο προσπαθεί ματαίως να έρθει σε επαφή τόσο με τον ΑΣΟ όσο με και τους υπουργούς. Αντί γι' αυτό η κυβέρνηση προχωρεί σε διώξεις στελεχών του σταφιδοπαραγωγικού κινήματος και με πρώτο στόχο τον Τάση Κουλαμπά του οποίου αποφασίζεται η εκτόπιση.
Τα συλλαλητήρια διαδέχονται το ένα το άλλο και στις 18 Αυγούστου πραγματοποιούνται μεγάλες συγκεντρώσεις σε Πύλο, Θουρία, Κυπαρισσία, Γαργαλιάνους, Πύργο και Αμαλιάδα. Δύο ημέρες αργότερα η κυβέρνηση ανακοινώνει τις αποφάσεις προκαλώντας οργή. Η Εκτελεστική Επιτροπή του συνεδρίου των Γαργαλιάνων καταγγέλλει προδοσία συμφερόντων των παραγωγών και στις 21 Αυγούστου γίνονται συλλαλητήρια σε Γαργαλιάνους, Φιλιατρά, Πύλο, Κυπαρισσία, Κρέστενα. Το κέντρο βάρους των κινητοποιήσεων έχει μεταφερθεί πλέον στη Δυτική Μεσσηνία όπου το ΚΚΕ διαθέτει οργανωμένες δυνάμεις και πολλά στελέχη με κύρος ανάμεσα στους σταφιδοπαραγωγούς.
Στις 25 Αυγούστου γίνονται τα μεγάλα συλλαλητήρια που οργανώνει η Εκτελεστική Επιτροπή. Χιλιάδες αγρότες κατακλύζουν την Κυπαρισσία και κατευθύνονται προς το εργοστάσιο του ΑΣΟ που φρουρείται από ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις. Στιγμές αγωνίας με τους στρατιώτες που είχαν εντολή να πυροβολήσουν, να εγκαταλείπουν τα όπλα και να αγκαλιάζονται με τους χωρικούς. Οι οποίοι απώθησαν τους χωροφύλακες, μπήκαν στο κτήριο και κατέστρεψαν λογιστικά βιβλία, κατέλαβαν το τηλεγραφείο και μίλησαν με τον υπουργό Εσωτερικών Ράλλη.
Στα Φιλιατρά χιλιάδες αγρότες καταλαμβάνουν το τηλεγραφείο και μιλούν με το Ράλλη, ανάλογες σκηνές ξετυλίγονται στους Γαργαλιάνους. Την επόμενη ημέρα οργανώνεται μεγάλο συλλαλητήριο στην Πύλο και οι παραγωγοί κατευθύνονται στα γραφεία του ΑΣΟ. Οι χωροφύλακες πυροβολούν και σκοτώνουν τον Τσαρπάλα από του Κυνηγού, το 12χρονο Πατσούρο από την Πύλο και τον Κώστα Χριστόπουλο από το Μεσοχώρι. Δεκάδες είναι οι τραυματίες. Οι αγρότες από τα γύρω χωριά ξεσηκώνονται, καταλαμβάνουν την Πύλο και καταλύουν τις αρχές. Τα σταφιδοχώρια συγκλονίζονται, οι καμπάνες καλούν σε νέες συγκεντρώσεις τους αγρότες.
Η κυβέρνηση στέλνει μεγάλη δύναμη Χωροφυλακής με 300 άντρες και 28 πολυβόλα. Κινητοποιούνται δύο μεραρχίες στρατού. Το αντιτορπιλικό "Πάνθηρ" φθάνει πάνοπλο στο λιμάνι της Καλαμάτας, ενώ δύο άλλα πολεμικά πλοία αγκυροβολούν στην Πύλο και τα Φιλιατρά. Κηρύσσεται στρατιωτικός νόμος και επιβάλλεται λογοκρισία, ο στρατός καταλαμβάνει τις πόλεις και στο "Ροντάκι" της Κυπαρισσίας χτυπάει τους παραγωγούς. Ενοπλα αποσπάσματα οργώνουν την ύπαιθρο Μεσσηνία καταζητώντας τους ηγέτες της κινητοποίησης. Εξαπλώνεται κλίμα πρωτοφανούς τρομοκρατίας που καταγγέλλεται ακόμη και στις τοπικές εφημερίδες. Ορισμένα στελέχη του ΚΚΕ συλλαμβάνονται και εξορίζονται στη Φολέγανδρο. Ο Χρήστος Κουβελιώτης σε άρθρο του που έχει τίτλο "Ας σταματήσει πια η τρομοκρατία" προειδοποιεί ότι "αυτή τη φορά οι σταφιδοπαραγωγοί προτιμούν χίλιες φορές να πεθάνουνε στον αγώνα για μια ελεύθερη ζωή, παρά να υποστούνε τον ατιμωτικό της πείνας θάνατο".

ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΠΥΡΓΟΥ

Διωκόμενος ο Κουλαμπάς μαζί με τους συντρόφους του οργανώνουν την κινητοποίηση των σταφιδοπαραγωγών για την επόμενη χρονιά. Στις εκλογές που έγιναν το Γενάρη του 1936 είναι και πάλι υποψήφιος αυτή τη φορά με το Παλλαϊκό Μέτωπο. Στο μεταξύ το ΚΚΕ παίρνει μια σημαντική απόφαση για το αγροτικό ζήτημα υποστηρίζοντας οργανωτικά το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας του Κώστα Γαβριηλίδη στο οποίο εντάσσονται όλα τα μέλη του κόμματος που είναι αγρότες. Ηταν μια αμφιλεγόμενη απόφαση που δεν δόθηκε χρόνος να κριθεί και δείχνει κατά πάσα πιθανότητα ότι στην ηγεσία του κόμματος αυτού πλειοψηφούσαν περιφρουρημένα στελέχη του κόμματος. Η στόχευση ήταν να κλείσει ο δρόμος για άλλους αγροτιστές που δημιουργούσαν δικά τους κόμματα. Ο Τάσης Κουλαμπάς αναδεικνύεται ηγετικό στέλεχος του Αγροτικού Κόμματος και από τη θέση αυτή συνεχίζει για την οργάνωση νέου συνεδρίου. Το Μάη πραγματοποιείται "αντισταφιδικό συνέδριο" όπως το χαρακτηρίζουν οι παραγωγοί, στη διάρκεια του οποίου γίνεται σοβαρή παρέμβαση από τον εκπρόσωπο του Παλλαϊκού Μετώπου Δημήτρη Γληνό. Οι τεκμηριωμένες επεξεργασίες του ΚΚΕ για τη σταφίδα με τη συμβολή του Τάση Κουλαμπά αποτελούν σημαντικό όπλο στην πάλη των παραγωγών. Τα συμπεράσματα του συνεδρίου στη διάρκεια του οποίου ο Μεταξάς προκάλεσε ακόμη και αστούς πολιτικούς που αντέδρασαν στα μέτρα της κυβέρνησης, είναι απογοητευτικά. Και οι πληροφορίες για την πολιτική τιμών που επρόκειτο να ανακοινώσει ο ΑΣΟ, ξεσηκώνουν τους παραγωγούς. Από τις αρχές Ιουνίου σε όλη τη Μεσσηνία επικρατεί κλίμα τρομοκρατίας. Οπως μας πληροφορεί ο ανταποκριτής του "Ριζοσπάστη", ο Τάσης Κουλαμπάς αναζητείται παντού, ένοπλοι χωροφύλακες κάνουν έφοδο σε δεκάδες σπίτια, ισχυρές δυνάμεις καταφθάνουν συνεχώς από άλλες περιοχές και κατακλύζουν την ύπαιθρο. Συλλαμβάνουν και ξυλοκοπούν σταφιδικά στελέχη. Απαγορεύουν τη συνέλευση του Σταφιδικού Συλλόγου στο Νησί. Ο νομάρχης γυρίζει στα χωριά και απειλεί με εκτοπίσεις όσους τολμήσουν να πάρουν μέρος σε κινητοποιήσεις. Η εκτελεστική επιτροπή του συνεδρίου των Γαργαλιάνων ανακοινώνει την οργάνωση συνεδρίου στον Πύργο. Ολο αυτό το διάστημα ο Κουλαμπάς κρύβεται στα χωριά και κινείται με άκρα μυστικότητα προκειμένου να βρεθεί στο συνέδριο. Εξω από το θέατρο που διεξάγεται το συνέδριο, επικρατεί κλίμα άγριας τρομοκρατίας αλλά μέσα σε αυτό υπάρχουν εκατοντάδες σύνεδροι, βουλευτές από διάφορα κόμματα μεταξύ των οποίων και ο Δημήτρης Γληνός, πολλοί δημοσιογράφοι και άλλοι παράγοντες.
Ο τρόπος με τον οποίο ο Τάσης Κουλαμπάς έφθασε στο βήμα του συνεδρίου ήταν περιπετειώδης και αποτέλεσμα σχεδίου που είχαν επεξεργαστεί οι οργανωτές. Οπως διηγείται ο Αρίστος Αποστολόπουλος, κάποια στιγμή ένας που έμοιαζε με τον Κουλαμπά μπήκε στην αίθουσα φωνάζοντας ότι τον πέρασαν για τον καταζητούμενο και πήγαν να τον συλλάβουν. Αναστατώθηκε η αίθουσα, ο Γληνός και ο τοπικός βουλευτής Γόντικας βγήκαν για επαφές με τους επικεφαλής της δύναμης χωροφυλακής και όση ώρα τους απασχολούσαν και η προσοχή ήταν στραμμένη στις διαπραγματεύσεις, ο Κουλαμπάς πήδησε από μια μάντρα που κρυβόταν με την φροντίδα της τοπικής οργάνωσης, χώθηκε στα παρασκήνια και ανέβηκε στο βήμα βουτηγμένος στις λάσπες και με σκισμένα ρούχα από τη διαδρομή του μέσα από τα χωράφια. Σείστηκε το συνέδριο από τις ζητωκραυγές. Η εντολή του Μεταξά ήταν απόλυτη: Να συλληφθεί και να εκτοπιστεί ο Κουλαμπάς. Οταν αυτός συνοδευόμενος από το Γληνό και το Γόντικα βγήκε από το χώρο του συνεδρίου, όρμησαν δεκάδες χωροφύλακες και τον συνέλαβαν. Ακολουθεί πλήθος συλλήψεων και μεταξύ των συλληφθέντων είναι ο Θόδωρος Κορμάς και ο Κώστας Λουλές που εκπροσωπούσε το Πανθεσσαλικό Συνέδριο. Αργότερα αφήνονται όλοι ελεύθεροι εκτός από τον Κουλαμπά που σιδηροδέσμιος οδηγείται στο τρένο και από εκεί εξορία στη Φολέγανδρο για ένα χρόνο.

ΣΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ

Λίγες ημέρες αργότερα επιβάλλεται η δικτατορία του Μεταξά και οι κινητοποιήσεις των σταφιδοπαραγωγών που ετοιμάζονταν δεν έγιναν ποτέ. Το Μάη του 1937, ο Κουλαμπάς μεταφέρεται στην Ακροναυπλία και μια ημέρα πριν φθάσουν οι Γερμανοί, όπως διηγείται ο Κώστας Λουλές, συμμετέχει στην επιτροπή που ζητά από το διοικητή της Ανώτερης Διοίκησης Χωροφυλακής Ανατολικής Πελοποννήσου να μην τους παραδώσει στους κατακτητές. Παίρνουν υπόσχεση αλλά συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Τον Οκτώβρη του 1942 ο Κουλαμπάς μαζί με 25 άλλους κρατούμενους μεταφέρεται στη Λάρισα. Τον Αύγουστο του 1943 όλοι οι κρατούμενοι της Ακροναυπλίας που είχαν σκορπιστεί σε στρατόπεδα σε διάφορα σημεία της χώρας, μεταφέρονται στο Χαϊδάρι. Με την κατάρρευση των Ιταλών επιχειρούν να δραπετεύσουν, αλλά αποτυγχάνουν. Διαισθάνονται πως έρχονται εκτελέσεις και στις 30 Απριλίου 1944 το βράδυ σύμφωνα με μια αφήγηση "πιάνουν τις κιθάρες και ο Φώτης Σαντομοίρης με το βιολί του, ανοίγουν το χορό του Ζαλόγγου. «Στη στεριά δε ζη το ψάρι, ούτ' ανθός στην αμμουδιά». Ο Γιώργος ο Γκότσης πρώτος, και ξοπίσω, σε μεγάλο κύκλο, ο Νικολόπουλος, ο Γεωργακούνης, ο Κατσανιώτης, ο Κουλαμπάς, ο Βλάσης και άλλοι. Σε λίγο πιάνουν οι Κρητικοί τον πεντοζάλη. Ο Ναπολέων Σουκατζίδης πρώτος κι αγκαλιαστά οι άλλοι φτεροπόδαροι Κρητικοί, ο Μαμαλάκης, ο Τσιτήλος, ο Παναγιώτης Κορναράκης, ο Βαλεντάκης, ο Μαριακάκης, χορεύουν και τραγουδούν". Την άλλη ημέρα 200 από τους κρατούμενους εκτελούνται στην Καισαριανή.
Λίγες ημέρες αργότερα ο Κουλαμπάς με τη βοήθεια των οργανώσεων του ΕΑΜ, δραπετεύει μαζί με άλλους 50 από τα συνεργεία που έβγαιναν για έργα στον Πειραιά, όπως αφηγείται ο Κώστας Λουλές. Η ηγεσία του ΕΑΜ αναγνωρίζοντας τις ικανότητές του τον τοποθετεί γραμματέα της οργάνωσης στην Πελοπόννησο και από τη θέση αυτή οργώνει ολόκληρη την περιοχή σε μια εξαιρετικά δύσκολη εποχή για την αντίσταση καθώς τα Τάγματα Ασφαλείας οργανώνονται, χτυπούν τους αντάρτες, τρομοκρατούν την ύπαιθρο και αυξάνονται αριθμητικά. Την ίδια εποχή παντρεύεται με την Ελένη Ρουσάκη που ήταν μέλος του ΚΚΕ από τα φοιτητικά της χρόνια και συνεχίζουν μαζί τους αγώνες.
Μετά τη Βάρκιζα το κλίμα γίνεται και πάλι βαρύ και αρχίζουν διωγμοί. Κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες ο Τάσης Κουλαμπάς εργάζεται και πετυχαίνει την ενοποίηση και οργάνωση των δυνάμεων του Ενιαίου Αγροτικού Κόμματος του Κώστα Γαβριηλίδη. Στο συνέδριο που έγινε το Μάη του 1946 αναδεικνύεται μέλος του Πολιτικού Γραφείου του και τον ίδιο χρόνο εκδίδει μαζί με το Θανάση Παπαχατζή το σημαντικό βιβλίο "Ποιοι μας τρώνε τη σταφίδα". Σε αυτό αποτυπώνεται ολόκληρη η πορεία του σταφιδικού ζητήματος, οι απόψεις τεκμηριώνονται όχι μόνον στην βάση της ταξικής ανάλυσης αλλά με ένα πλήθος στοιχείων που την υποστηρίζουν.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ "ΕΛΙΓΜΩΝ"

Συλλαμβάνεται από τους πρώτους στον εμφύλιο και εξορίζεται αρχικά στην Ικαρία και στη συνέχεια στο Μακρονήσι και τον Αϊ-Στράτη. Το 1952 απολύεται με τα μέτρα του Πλαστήρα και είναι από τα πρώτα στελέχη του κόμματος που δουλεύει για την ΕΔΑ. Αντιμετωπίζεται όμως με καχυποψία λόγω των σοβαρών αντιρρήσεων που είχε με την κομματική γραμμή καθώς ο ίδιος ήταν σταθερός υποστηρικτής της πολιτικής των ελιγμών. Το 1952 συμμετέχει σε επιτροπή μαζί με τον Γιάννη Πασαλίδη που κάνει διάβημα στον Πλαστήρα γιατί σταμάτησαν οι απολύσεις κρατουμένων από τα ξερονήσια, ο οποίος ομολογώντας πως έχει χάσει τον έλεγχο της κατάστασης, τους προειδοποιεί ότι θα τους κλείσουν την εφημερίδα "Δημοκρατική" και θα τους διαλύσουν την ΕΔΑ. Στις εκλογές του ιδίου χρόνου αντιτάσσεται μαζί με άλλα στελέχη της ΕΔΑ στο σύνθημα "τι Πλαστήρας, τι Παπάγος". Συμμετέχει όμως σε αυτές ως υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο της Αχαΐας καθώς εκεί η ηγεσία της ΕΔΑ ήλπιζε ότι θα μπορούσε να εκλέξει βουλευτή και ήθελε να ενισχύσει το ψηφοδέλτιο με ένα πρόσωπο - θρύλο για τους αγρότες της περιοχής. Το 1956 εκλέγεται αναπληρωματικό μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της ΕΔΑ καθώς μαζί με άλλα στελέχη ανήκουν στην "αντιπολίτευση" από την εκλογές του 1952. Το 1958 εκλέγεται βουλευτής στη Μεσσηνία και τρέχει σε όλες τις γωνιές της Πελοποννήσου ενθαρρύνοντας τους αριστερούς μέσα στο κλίμα της καραμανλικής τρομοκρατίας που εκδηλώθηκε όταν η ΕΔΑ αναδείχθηκε δεύτερη δύναμη στις εκλογές. Στο πρώτο συνέδριο της ΕΔΑ το 1959 εκλέγεται τακτικό μέλος της διοικούσας επιτροπής, ενώ το φθινόπωρο του 1960 κακοποιείται στην Καλαμάτα μαζί με το βουλευτή Μελέτη Κανιάρη. Το 1962 στο δεύτερο συνέδριο της ΕΔΑ επανεκλέγεται στη διοικούσα επιτροπή αλλά εκφράζει σοβαρότατες αντιρρήσεις με την εκλογική τακτική του 1963, υποστηρίζει την πολιτική του ελιγμού σύμφωνα με την οποία δεν θα έπρεπε να κατεβάσει παντού συνδυασμούς η ΕΔΑ προκειμένου να ηττηθεί η ΕΡΕ. Δεν τον βρίσκουμε να συμμετέχει στα ψηφοδέλτια της ΕΔΑ, φαίνεται ότι υπήρξε ισχυρή διάσταση και σύμφωνα με τον Τάσο Τρίκκα είναι ένα από τα δύο μέλη της διοικούσας επιτροπής για τα οποία γίνεται εισήγηση επιβολής κομματικών κυρώσεων καθώς του αποδίδεται η κατηγορία ότι "δεν έλαβε μέρος στον εκλογικό αγώνα της ΕΔΑ". Την τακτική του ελιγμού όμως υιοθετεί η διοικούσε επιτροπή της ΕΔΑ το 1964 και ο Τάσης Κουλαμπάς είναι για τελευταία φορά υποψήφιος στη Μεσσηνία.

Ο ΜΠΑΡΜΠΑ-ΤΑΣΗΣ

Την προσωπικότητα του μπαρμπα-Τάση, αλλά και την εξήγηση για το προσωνύμιο που το έφερε από μικρή ηλικία, περιγράφει με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο ο Αρίστος Αποστολόπουλος:
«Γύριζε σαν σβούρα στην Καλαμάτα, στο Νησί, στα χωριά. Μιλούσε παντού όπου στεκόταν, στα καφενεία, τα χάνια, στις πλατείες, στους δρόμους, με γνωστούς και αγνώστους. Είχε το πάθος της συζήτησης όπως είχε και το πάθος της μελέτης. Του άρεσε πολύ να πιάνει κουβέντα με τους γεροντάκους και τις γριούλες. Ηξερε καλά την ψυχολογία τους και τη γλώσσα τους, τόσο καλά που με το να μιλάει συνέχεια μαζί τους όπως εκείνοι πρόφεραν τα λόγια τους, έγινε κι εκείνος ένας… νέος γεροντάκος! Γι’ αυτό και η προσωνυμία "Μπαρμπατάσος" του "κόλλησε" πολύ νωρίς. Η τέτοια αδυναμία του στους γέρους είχε και… στρατηγική σημασία. Τα χρόνια κείνα, για να μπη κομμουνιστής σε αγροτόσπιτο και προπαντός να κοιμηθή βράδυ, ήταν πολύ δύσκολο πράμα. Το ίδιο και να πλησιάσει φανερά νεαρούς προσήλυτους. Γι’ αυτό ο Τάσος χρησιμοποιούσε τους γέρους σαν ένα είδος Δούρειου Ιππου. Κατακτούσε εκείνους συναισθηματικά για να "εισβάλλει" ύστερα και να "αλώσει" ιδεολογικά τα παιδιά τους. Θυμάμαι οι γονείς μου δεν συμπαθούσαν και τόσο τους κομμουνιστές, αλλά όταν περνούσε ο Τάσος άνοιγε η καρδιά τους. Και είχε ιδιαίτερη αδυναμία και στοργή στη νεολαία. Εμείς μικρά μαθητούδια τότε, τον βλέπαμε σαν πράμα παράξενο. Κάτι μεταξύ κόκκινου δαίμονα και Δία. Ακούγαμε τους μεγαλύτερους να συζητούν για το "φαινόμενο μορφώσεως", για το "μάγο", για τον "ρήτορα" που κανείς δεν μπορούσε να τα βάλει μαζί του! Κι όπως στην τότε παρθένα και αγνή επαρχία υπήρχε -και υπάρχει ακόμη- η τάση μυθοποίησης των πάντων, ο Τάσης στα μάτια των έξυπνων νέων είχε πάρει διαστάσεις Προμηθέα. «Πότε δεν θ’ αντάλλαζα τον πόνο μου με τη δουλοφροσύνη. Μισώ τους θεούς: με βάσανα με πληρώσανε για την καλοσύνη», μας έλεγε με το στόμα του Αισχύλου ύστερα από καιρό (μετά την αποτυχία του στο συλλαλητήριο) μέσα σ’ ένα μικρό βιβλιοπωλείο - γιάφκα του Νησιού. Θυμάμαι όταν τον βλέπαμε, τρέχαμε και στεκόμαστε μπροστά του με δέος. Τα μυωπικά γυαλιά του, το πλατύ μέτωπό του και τα ριγμένα πίσω σγουρά μαλλιά του, του προσέδιδαν φυσιογνωμία σοφού. Με εγκάρδιο τρόπο και μ’ ένα χαμόγελο που σκλάβωνε μας δεχόταν και άρχιζε αμέσως να μιλά, εν είδει διαλέξεως, για θέματα κοσμογονικά κι ασύλληπτα για το μυαλό μας. Κι όπως με τρόπο χειμαρρώδη (αυτό κυρίως θαυμάζαμε) μας ανέλυε τη… γέννηση του Σύμπαντος και την ταξική κοινωνία - κλασικά θέματα προπαγάνδας τότε - κρεμόμαστε κυριολεκτικά απ’ τα χείλη του υπνωτισμένοι. Υστερα μας χτυπούσε με στοργή στην πλάτη, μας έδειχνε τα ράφια του βιβλιοπωλείου και μας βομβάρδιζε πάντα με κάποιο τσιτάτο από το Μαρξ: «Η συναναστροφή με τα βιβλία κάνει τον άνθρωπο, άνθρωπο».


ΣΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ

Αυτός ήταν ο μπάρμπα Τάσης Κουλαμπάς. Ενας αγωνιστής που τον αγαπούσαν όλοι ανεξάρτητα με τις απόψεις του, που εκτιμούσαν τις ικανότητές του και τον τρόπο με τον οποίο προσέγγιζε τους ανθρώπους. Γι' αυτό ήταν και ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών. Είναι χαρακτηριστική η αφήγηση της Μαρίας Καραγιώργη για την υπόθεση της αποκατάστασης του Κώστα Καραγιώργη: "Εμεινα εμβρόντητη, όταν ήρθε το 1961 ο παλιός, τίμιος και πιστός αγωνιστής Τάσος Κουλαμπάς να μου το ανακοινώσει, πριν δοθεί στη δημοσιότητα από το Κόμμα. Του ανέθεσαν να με πληροφορήσει ότι έγινε το 8ο Συνέδριο του ΚΚΕ τρία χρόνια νωρίτερα και μέσα στις αποφάσεις του ήταν και η αποκατάσταση του Κώστα Καραγιώργη".
Μια τέτοια ειδική αποστολή ήταν και η τελευταία: Πήγε στο ετήσιο μνημόσυνο του ξεχωριστού του φίλου Γρηγόρη Λαμπράκη στην Κερασίτσα, με σκοπό να γεφυρώσει τις διαφορές του κόμματος με τη γυναίκα του για το πολιτικό μνημόσυνο που προγραμματιζόταν την επόμενη Κυριακή στην Αθήνα. Η υγεία του ήταν κλονισμένη από εγκεφαλικό επεισόδιο που είχε υποστεί το 1956, το έμφραγμα τον βρήκε στο δρόμο της επιστροφής στις 24 Μάη του 1964 και άλλαξε πορεία για τη γειτονιά των αγγέλων.
Δυστυχώς ο μπάρμπα Τάσης δεν τιμήθηκε όπως άξιζε και έπρεπε, από κανέναν μέχρι τώρα. Ας ελπίσουμε ότι η σημερινή εκδήλωση θα είναι μιας σειράς πρωτοβουλιών που θα ανεβάσουν το σπουδαίο αγωνιστή στο βάθρο που του πρέπει. Το δικό μας επόμενο βήμα φιλοδοξούμε πως θα είναι ένα βιβλίο με ένα πλήθος στοιχείων και αφηγήσεων μέχρι το τέλος του χρόνου. Αλλά πιστεύω ότι η απόδοση τιμής στις γενιές των σταφιδοπαραγωγών που μόχθησαν και υπέφεραν, που αγωνίστηκαν και διώχθηκαν θα είναι το Μουσείο Σταφίδας "Τάσης Κουλαμπάς" στην Κορώνη.