“Με την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης, την πτώση των τιμών των αγροτικών προϊόντων, φυσιολογικές καταστροφές, σε συνδυασμό με τις προσπάθειες της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας και της φασιστικής κυβέρνησης Βενιζέλου για το φόρτωμα των βαρών της κρίσης στην πλάτη των εργαζομένων μαζών, ολοένα και χειροτερεύει η κατάσταση των εργαζομένων αγροτών Πελοποννήσου, το προτσές της αριστεροποίησης-διαφοροποίησης και της νέας επαναστατικής ανόδου επιταχύνθηκε. Οι τελευταίες αγροτικές εξεγέρσεις σε ωρισμένες περιφέρειες αποτελούν κλασσική απόδειξη της νέας ανόδου του αυθόρμητου αγροτικού κινήματος. Η οργάνωση δεν εχτίμησε όσο έπρεπε τα συλλαλητήρια αυτά, γι' αυτό δεν πήρε και κανένα πραχτικό μέτρο για την οργάνωση και καθοδήγησή τους, η πολιτική της ουράς κρατήθηκε πέρα ως πέρα, συνεπώς η έλλειψη κάθε πραχτικής δουλειάς από μέρους μας επέτρεψε στους αγροτοφασίστες να εκμεταλλευτούν και να προδώσουν την κίνηση των αγροτών. Στο ουσιώδες αυτό σημείο γίνεται καταφανής ο κίνδυνος που μας υπέδειξε η Κομμουνιστική Διεθνής και το κόμμα, ότι παραδεχόμαστε στα άκρα των χειλέων την έκκληση.
Η καθυστέρησή μας από το ρυθμό του αναπτυσσόμενου αγροτικού κινήματος οφείλεται κυρίως: 1) Στην έλλειψη μιας σαφούς μπολσεβικικής προοπτικής και πραχτικής δουλειάς απ' την καθοδήγηση ως τον πυρήνα. 2) Τα μέλη και πολλά στελέχη της οργάνωσης δεν πιστεύουν ότι οι μάζες της αγροτικής φτωχολογιάς έχουν διάθεση για πάλη και ότι το κόμμα μπορεί να οργανώση την πάλη αυτή. 3) Στην παραγνώριση του βασικού επαναστατικού παράγοντα της υπαίθρου, του αγροτικού προλεταριάτου. 4) Στην μικροαστική σύνθεση των αγροτικών πυρήνων, που κατά πλειοψηφία αποτελούνται από μεσαία-πλούσια στρώματα αγροτών, στοιχεία δειλά, ανίκανα για πραχτική δουλειά. 5) Στην υποτίμηση του αγροτοφασισμού που θεωρείται σαν το μικρότερο κακό απέναντι των άλλων αστικών κομμάτων. Τα μέλη μας λόγω της ιδεολογικής σύγχυσης δεν κατανόησαν ότι ο αγροτοφασισμός, τροτσκισμός, σοσιαλφασισμός είναι η “αριστερή” εφεδρεία της μπουρζουαζίας που αποτελεί τον κύριο κίνδυνο για το κόμμα. 6) Στον εντελώς σεχταριστικό-μηχανικό τρόπο της δουλειάς των αγροτικών μας πυρήνων, που κάνουν αγώνα συνεδριάσεων και μαθημάτων και δεν έμαθαν να καταπιάνονται πραχτικά, με τα άμεσα και συγκεκριμένα ζητήματα που απασχολούν τους φτωχούς αγρότες.
Παρ' όλες τις ελλείψεις και τα λάθη αυτά με την άνοδο του κινήματος στο χωριό αναπτύχθηκε μια διάχυτη επιρροή του κόμματος. Η συχνή αυτόματη ίδρυση αγροτικών πυρήνων, το γεγονός ότι 200 εργάτες γης απ' το Σκουροχώρι της Ηλείας κλπ., ζήτησαν από την κομματική οργάνωση να τους φτιάξει συνδικάτο και πυρήνα, όλα αυτά δείχνουν ξεκάθαρα την στροφή των αγροτών προς το κόμμα. Ενστικτώδικα νοιώθουν την ανάγκη του καθοδηγητικού ρόλου του στην πάλη τους, για τις οικονομικές διεκδικήσεις τους και για την τελική τους απελευθέρωση. Η ίδρυση συνδικάτων στον Πύργο, Αγ. Γεώργιο, Ασλάναγα, καθώς και η ευρεία ζύμωση που γίνεται στα χωριά από μέρους των αγροτικών μας πυρήνων, η αυτόματα ίδρυση σωματείων γης σε πολλά χωριά της Πελοποννήσου με αποκλειστική πρωτοβουλία των εργατών και των φτωχών αγροτών, είναι αρκετά χαρακτηριστικά γεγονότα που αντικαθρεπτίζουν το τέμπο της ταξικής διαφοροποίησης της υπαίθρου και απεικονίζουν τις πραγματικές ευνοϊκές αντικειμενικές συνθήκες που μας δίδουν όλες τις δυνατότητες για μαζική δουλειά στο χωριό για την πραχτική εφαρμογή της στροφής.
Ο φετεινός χρόνος στην Πελοπόννησο είναι χρόνος πείνας για τους αγρότες. Η κατάστασή τους χειροτερεύει. Η σταφιδοπαραγωγή με τις περυσινές καταστροφές θα ελαττωθή, οι τιμές της θα πέσουν με την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης, συνεπώς θα επιφέρει χειροτέρεψη στην κατάσταση των αγροτικών μαζών, το αυθόρμητο επαναστατικό κίνημα θ' ανέβη.
Το καθήκον της οργάνωσης είναι να καταπιαστή από τώρα με την οργάνωση και καθοδήγηση της πάλης τους. Το κεντρικώτερο σημείο της δουλειάς μας πρέπει να αποτελέση η οργάνωση των εργατών γης σε συνδικάτα κατά χωριό και κατά περιφέρειες. Η δημιουργία παρατάξεων μέσα σ' αυτά είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή σωστής επαναστατικής τακτικής στην πάλη των αγροτών και για την εξουδετέρωση των αγροτοφασιστών. Η δημιουργία ενιαιομετωπικών επιτροπών πάλης με πλειοψηφία από αγρότες γης είναι το μέσον που θα μας επιτρέψη να προσεταιριστούμε τα φτωχά και μεσαία αγροτικά στρώματα για τον συνδυασμό και την εύρυνση της ταξικής πάλης στην ύπαιθρο. Βάση της κινητοποίησης πρέπει να είναι οι οικονομικές διεκδικήσεις τους, μεροκάματο, ανεργία, κοινωνικές ασφαλίσεις, φόροι, σε συνδυασμό με τα ιδιαίτερα τοπικά τους ζητήματα και τα γενικά πολιτικά συνθήματα του κόμματος, τρομοκρατία, πόλεμος κλπ.
Απαραίτηση προϋπόθεση για τη διεξαγωγή της πάλης και τη θετική εφαρμογή της στροφής είναι η αμείλιχτη καταπολέμηση των δεξιών τάσεων της “αριστερής" φράσης, το σπάσιμο της σεχταριστικής δουλειάς των πυρήνων, η ιδεολογική διαφώτιση των μελών μας για το ρόλο του αγροτοφασισμού, η αλλαγή κοινωνικής σύνθεσης των μελών με τη στρατολογία εργατών γης στο κόμμα. Στη δουλειά αυτή ασφαλώς θα σκοντάψουν οι πυρήνες από έλλειψη συνδικαλιστικής πείρας, γι' αυτό το καθήκον της Περιφερειακής Επιτροπής, των Αχτιδικών Επιτροπών και επαναστατικών συνδικάτων, είνε να ενισχύσουν πραχτικά και με ζωντανή καθοδήγηση τους πυρήνες. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η κατήχηση του αγροτικού προλεταριάτου, που είναι ο βασικός επαναστατικός παράγοντας στο χωριό, ο συνδυασμός της πάλης, η σφυρηλάτηση του ενιαίου επαναστατικού μετώπου εργατών-αγροτών αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για την επαναστατική διέξοδο από την κρίση” (682).
(682) Γ. Καΐκης “Η άνοδος του επαναστατικού κινήματος της Πελοποννήσου κι η στροφή της Περιφερειακής Οργάνωσης" – Κομμουνιστική Επιθεώρηση 4/1932.
Με ευχαριστίες στο φίλο Δημήτρη Αβαρλή για την προσφορά του τεκμηρίου
