Τα συνεργεία ταύτα εξετάζουν τας εκθέσεις των τριών περονοσποροπλήκτων επαρχιών Ολυμπίας, Τριφυλίας και Πυλίας κεχωρισμένως ελπίζεται δε ότι εντός των ημερών θα έχουν εκκαθαρίση τας εκθέσεις ώστε περί τα μέσα της τρεχούσης εβδομάδος να καταστή δυνατή η καταβολή εις τους σταφιδοπαραγωγούς του ποσοστού αποζημιώσεώς των οριζομένων υπό της επιτροπής η οποία θα συνέλθη εντός της σήμερον ή αύριον.
Δέον να σημειωθή ότι η εργασία της εκκαθαρίσεως των υποβληθεισών εκθέσεων των τριών επαρχιών είναι αρκετά δυσχερής, δεδομένου ότι πολλαί εξ αυτών είναι συντεταγμέναι αντικανονικώς, άλλαι δε περιλαμβάνουν και σταφιδοπαραγωγούς υποστάντας ζημιάς κάτω του 15% και συνεπώς, συμφώνως προς την σχετικήν απόφασιν της κυβερνήσεως, μη δικαιουμένους αποζημιώσεως.
Το ποσόν των 7 εκατομμυρίων δραχμών το οποίον διετέθη διά την αποζημίωσιν των περονοσποροπλήκτων Μεσσηνίας, είναι ως γνωστόν κατατεθειμένον εις την Τράπεζαν της Ελλάδος, η οποία θα ενεργήση τας πληρωμάς των αποζημιώσεων» (932).
Η Αγροτική Τράπεζα κοινοποιεί εντάλματα προσωποκράτησης κατά των φτωχών σταφιδοπαραγωγών και το “Θάρρος” εξαπολύει σφοδρή επίθεση, χαρακτηριστική της απελπισίας που επικρατεί στην ύπαιθρο:
«Η Αγροτική Τράπεζα ενέτεινε κατά τας τελευταίας αυτάς ημέρας το “αγροτοσωτήριον” έργον της. Ως γνωστόν δε έργον έχει όχι να προασπίζη τους αγρότας και να τους εξυπηρετή δεινοπαθούντας και πάσχοντας, αλλά να τους στοιβάζη εις τας φυλακάς διά μηδαμινά χρέη 1000 και 1500 δραχμών, να εκπλειστηριάζη τα κτήματά των και εισπράττη τόκον, μεγαλύτερον ακόμη και από τους τοκοφλύφους των διαφόρων χωρίων. Κατά εκατοντάδες έχουν διαμοιρασθή τα εντάλματα προσωποκρατήσεως διά χρέη εις την Αγροτικήν εις τας διαφόρους αστυνομικάς αρχάς, αι οποία εν τη αμαθεία των απειλούν να τα εκτελέσουν κατά πάντων και πασών. Αμείλικτοι ενώπιον του πόνου και της δυστυχίας των μαζών της υπαίθρου οι διευθύνοντες την Αγροτικήν Τράπεζαν, ασυγκίνητοι από τα δάκρυα και τους γόους των νηστικών παιδιών και των γυναικών, χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν των ότι επέστη ήδη ο καιρός της καλλιέργειας και αν υπάρχουν μερικά διαθέσιμα χρήματα είναι απαραίτητα αυτά διά την καλλιέργειαν των κτημάτων, ως άλλοι Σαϋλώκ απαιτούν από τους αγρότας την λίτραν της σαρκός, το ένα ή τα δύο χιλιόδραχμα που οφείλουν εις την Αγροτικήν. Η κατάστασις εις την ύπαιθρον έχει προσλάβει την όψιν απείρου δραματικότητος και εγκυμονεί κινδύνους σοβαρωτάτους δι’ αυτήν πλέον την δημόσιαν τάξιν.
Παρ’ όλα ταύτα διά την ίδρυσιν αυτής της Τραπέζης διεξήχθησαν αγώνες ηρωϊκοί, νωποί ακόμη, αι δε στήλαι αυταί όπως και οι χαράσσοντες τας γραμμάς αυτάς πρωταγωνίστησαν εις τους αγώνας αυτούς και επάλαισαν σκληρότατα μέχρι της τελευταίας στιγμής προς όλους τους φανερούς και ύπουλους εχθρούς της. Δεν είναι επομένως ούτε λογικόν, ούτε φρόνιμον, ούτε φυσικόν μετά την επιτευχθείσαν ίδρυσίν τις να διαψεύση αύτη κατά τον πλέον οικτρότερον τρόπον τας επ’ αυτής στηριχθείσας ελπίδας των αγροτικών μαζών και των φίλων των. Δεν είναι δίκαιον ν’ αποδεικνύεται ήδη ότι η προστασία των αγροτών δεν ήτο πρόγραμμα, δεν ήτο πίστις, δεν ήτο σκοπός αλλά μάλλον πρόσχημα, αλλά μάλλον λεοντή υπό την οποίαν εκρύπτετο ο αρπακτικός σκοπός, η άπληστος βούλησις του κέρδους, η οποία υπάρχει παντού όπου υπάρχει ένα μέγα κεφάλαιον. Το κεφάλαιον αυτόν εν τούτοις προήλθεν από τον ιδρώτα των αγροτών, ανήκεν εις αυτούς και ήτο επομένως εύλογον να τους εξυπηρετή και να τους βοηθά παλαίοντας διά τον επιούσιον. Αντί τούτο το κεφάλαιον αισχροκερδεί, το κεφάλαιον αυτό μεταβάλλεται εις δυνάστην χειρότερον κάθε προηγουμένου. Ημπορεί επομένως να λείψη και αυτό το κεφάλαιον, ημπορεί να λείψη και η λεοντή, ημπορεί να λείψη αυτή η ανεπιθύμητος προστασία, η οδηγούσα εις τας φυλακάς και εις το ξεσπίτωμα. Διότι αν δεν λείψουν, θα ευρεθή ένας τρόπος μίαν ημέραν ν’ αντικατασταθούν βιαίως από μίαν δικαιοτέραν αγροτικήν μεταρρύθμισιν. Ας το σημειώσουν αυτό καλώς οι εν ονόματι των αγροτών τρώγοντες, πίνοντες, ευφραινόμενοι και διατάσσοντες προσωποκρατήσεις» (933).
Το “Θάρρος” επιτίθεται με σφοδρότητα στους διοικητικούς συμβούλους του ΑΣΟ. Προειδοποιεί ότι έρχονται δύσκολες μέρες και ζητά εκλέκτορες που δεν θα στηρίξουν τους παλαιούς συμβούλους του ΑΣΟ:
«Οπως από καιρού αναλυτικώτατα και με στοιχεία αδιάψευστα απεδείξαμεν από των στηλών αυτών, όλοι οι διοικητικοί σύμβουλοι του ΑΣΟ -εξαιρέσει του απομονωθέντος και διά τούτο ουδέν δυνάμενου να πράξη κ. Περ. Βενιζέλου- επολιτεύθησαν κατά έναν τρόπον όχι μόνον μη εξυπηρετούντα τας σταφιδοπαραγωγικάς μάζας αλλά και αντιτιθεμένας απολύτως εις τα συμφέροντα των μαζών, επί προφανεί ωφελεία μόνον των ιδιαίτερών των, των ατομικών των συμφερόντων. Θα ήτο επομένως έγκλημα κατά της σταφιδοπαραγωγής εάν οι συνεταιρισμένοι σταφιδοπαραγωγοί της Μεσσηνίας και της Πελοποννήσου γενικώτερα, δεν εφρόντιζον ώστε κατά τας προσεχείς εκλογάς να αναδειχθούν εκλέκτορες εγγυώμενοι ότι δεν θα δώσουν την ψήφον της προτιμήσεώς των υπέρ ουδενός εκ των παλαιών συμβούλων του ΑΣΟ, πλην εννοείται του προαναφερθέντος. Θα ήτο καταπροσοδία των συμφερόντων της σταφιδοπαραγωγής, θα ήτο αυτοκτονία πραγματική εάν αφήνοντο ελεύθεροι οι εγκληματίσαντες κατά του σταφιδοπαραγωγικού μας κόσμου και μόνον υπέρ εαυτών και των οικογένειών τους μεριμνήσαντες προδόται της εντολής του σταφιδικού κόσμου να επιπλεύσουν και διά δευτέραν φοράν, ίνα συνεχίσουν ευχερέστερον το ανόσιον έργον των. Θα ήτο ομολογουμένως τερατώδες εάν, τυφλοί εις τα γύρα των γινόμενα και μη φειδόμενοι της περιουσίας των και τους μέλλοντός των οι σταφιδοπαραγωγοί άφηνον τους ιδίους αυτούς ανθρώπους να αρνούνται επί των πτωμάτων των χορόν καννιβαλικόν, να διακπεραιώνουν τα ρουσφέτια των κομματαρχών και του υφυπουργού της Εθνικής Οικονομίας, να διορίζουν κατά εκατοντάδες υπεραρίθμους υπαλλήλους αδρότατα αμειβομένους και ουδέν προσφέροντας, να ακολασταίνουν εις βάρος της νοημοσύνης και προ παντός του χρήματος και του ιδρώτος του σταφιδικού κόσμου.
Το προσεχές σταφιδικόν έτος προοιωνίζεται δύσκολον. Θ’ αποβή δε αυτόχρημα τραγικόν και μοιραίον εάν ο συνεταιρισμένος κόσμος της Μεσσηνίας δεν θελήση να συναισθανθή την κρισιμότητα της θέσεώς του και να μη παραδοθή δέσμιος και πάλιν εις την κλίκαν των ιδίων ανθρώπων, των τόσον εγκληματικότατα απεναντί του πολιτευθέντων. Κρούομεν τον κώδωνα του κινδύνου και τονίζομεν αυτάς τας βασικάς αληθείας, με την ελπίδα ότι θα πείσουν τους ενδιαφερόμενους περί της συμφέρουσας εις αυτούς και την τάξιν των πορείας» (934).
(932) “Θάρρος” 6/2/1934
(933) “Θάρρος” 16/2/1934
(934) “Θάρρος” 17/2/1934
