Μετά τον θάνατο του Μάρκου Αυρήλιου το 180, τον διαδέχθηκε ο δεκαεννιάχρονος γιος του,Καίσαρας Λούκιος Αυρήλιος Κόμμοδος Αύγουστος (Caesar Lucius Aurelius Commodus Augustus, 161 – 192). Από το 177 ήταν συναυτοκράτορας με τον πατέρα του. Την ανικανότητα του ματαιόδοξου και φαύλου αυτοκράτορα κάλυπταν, για αρκετά χρόνια, οι πανίσχυρες ρωμαϊκές λεγεώνες. Την τελευταία μέρα του 192, μετά από συνωμοσία, ο Κόμμοδος στραγγαλίστηκε στο λουτρό του. Για τη διαδοχή του ακολούθησε χάος, παρόμοιο των εμφύλιων συγκρούσεων, με το «έτος των τεσσάρων αυτοκρατόρων», το 68. Αυτή τη φορά τα γεγονότα διάρκεσαν περίπου τέσσερα χρόνια, μέχρι την άνοδο της δυναστείας των Σεβήρων.
Αυτοκράτορας ανακηρύχθηκε από την πραιτωριανή φρουρά, ο Περτίναξ, που έμεινε στην εξουσία για μόλις ογδόντα έξι ημέρες. Η πρότασή του για μείωση των μισθών της φρουράς, οδήγησε στην άμεση δολοφονία του. Η διαδοχή ήταν προβληματική. Η πραιτωριανοί αποφάσισαν να βγάλουν σε δημοπρασία τον αυτοκρατορικό θρόνο. Ο πλειστηριασμός έγινε στην έδρα της φρουράς στη Ρώμη, το 193.Η τιμή που δήλωναν ότι προσφέρουν οι υποψήφιοι, θα ήταν η αμοιβή που θα έδιναν άμεσα σε κάθε άνδρα της φρουράς, αν τους διάλεγαν. Τότε εμφανίστηκε ως πλειοδότης ο Μάρκος Δίδιος Σάλβιος Ιουλιανός (Marcus Didius Salvius Iulianus, 133 ή 137 – 193). Έμεινε στον θρόνο της Ρώμης για εννέα εβδομάδες, κατά τη διάρκεια του 193. Ακολούθησε νέα εμφύλια σύγκρουση. Τρεις στρατηγοί τέθηκαν αντιμέτωποι διεκδικώντας τον αυτοκρατορικό θρόνο. Ο Ιουλιανός εκδιώχθηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο από τον διάδοχό του Σεπτίμιο Σεβήρο. Ο Λεύκιος Σεπτίμιος Σεβήρος Αύγουστος (Lucius Septimius Severus Augustus, 146 – 211) ήταν ο πρώτος μη Ευρωπαίος αυτοκράτορας, αφού καταγόταν από τη βόρεια Αφρική και η δεύτερη σύζυγός του, η φιλόσοφος Ιουλία Δόμνα, καταγόταν από τη Συρία. Κυβέρνησε την αυτοκρατορία από το 193 έως το 211. Από την πρώτη στιγμή, από το 193 μέχρι τον θάνατό της το 217, η Ιουλία Δόμνα κατείχε τον τίτλο της Αυγούστας και από το 195 αυτόν της «μητέρας των στρατοπέδων». Μετά την εδραίωση της εξουσίας του, ο Σεβήρος κατάφερε να επεκτείνει τα ανατολικά σύνορα της αυτοκρατορίας μέχρι τον Τίγρη. Η ανάμειξη των πολιτισμών ήταν φυσικό να επηρεάσει την εξέλιξη της αυτοκρατορίας. Από το 198 μέχρι τον θάνατό του το 211, συμβασίλεψε με τον μεγαλύτερο γιο του Καρακάλλα και για λίγο, από το 209, και με τον μικρότερο Γέτα.
Ο Μάρκος Αυρήλιος Σεβήρος Αντωνίνος Σεβαστός Αύγουστος ή Καρακάλλας (Marcus Aurelius Severus Antoninus Pius Augustus, 188 – 217), γνωστός και ως Αντωνίνος, ήταν αυτοκράτορας από το 198 έως το 217. Από το 209 προστέθηκε στη συμβασιλεία και ο δεύτερος γιος του Σεβήρου, ο εικοσάχρονος Πόπλιος Σεπτίμιος Αντωνίνος Γέτας (Publius Septimius Geta Augustus,189 –212), γνωστός ως Γέτας, που κι αυτός ονομάστηκεΑύγουστος όπως και ο αδελφός του, το 198.Ο Σεβήρος πέθανε το 211 και οι γιοι του, ανακηρύχτηκαν συναυτοκράτορες αλλά αποδείχθηκαν ανίκανοι να μοιραστούν την εξουσία. Έφτασαν στο σημείο να συζητούν για τον χωρισμό της αυτοκρατορίας σε δύο μέρη. Η ρήξη έληξε με τη δολοφονία του Γέτα, παρουσία της μητέρας του, τον επόμενο χρόνο. Η διακυβέρνηση του Καρακάλλα χαρακτηρίστηκε από αστάθεια και δυσπραγία ενώ υπήρξαν σοβαρές απειλές για την αυτοκρατορία από την εισβολή γειτονικών γερμανικών φυλών. Η πραγματική διοίκηση γινόταν όμως από την Ιουλία Δόμνα. Το 212, ο αυτοκράτορας Καρακάλλας εξέδωσε διάταγμα με το οποίο, όλοι οι ελεύθεροι κάτοικοι της αυτοκρατορίας θεωρούνταν Ρωμαίοι πολίτες. Φυσικά και οι Έλληνες. Αργότερα, όταν η αυτοκρατορία χωρίστηκε, η ονομασία «Ρωμαίος» διατηρήθηκε στο Ανατολικό Ρωμαϊκό (Βυζαντινό) Κράτος και έφθασε έως σήμεραως «Ρωμιός», που έγινε συνώνυμο του «Έλληνας». Ο Καρακάλλας δολοφονήθηκε το 217, στη Μεσοποταμία, κατά τη διάρκεια της εκστρατείας εναντίον των Πάρθων. Τον διαδέχθηκε, χωρίς να περάσει από το αξίωμα του Συγκλητικού, ο επικεφαλής της φρουράς των πραιτωριανών, Μακρίνος. Η Ιουλία Δόμνα πέθανε την ίδια χρονιά από καρκίνο του μαστού.
Ο Μάρκος Οπέλλιος Μακρίνος (Marcus Opellius Macrinus, 164 – 218) ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας από τα στρατεύματά του και έμεινε στον αυτοκρατορικό θρόνο για ένα χρόνο, από το 217 έως το 218. Μετά από μια ατυχή συνθήκη ειρήνης, που οι όροι της δεν του επέτρεπαν να ανταποκριθεί στις μισθολογικές απαιτήσεις του στρατού του, ο Μακρίνος ανατράπηκε από τα στρατεύματά του που συμμάχησαν με τον μετέπειτα αυτοκράτορα Ηλιογάβαλο, γιο ενός εξάδελφου του Καρακάλλα. Εκτελέστηκε στην Αντιόχεια μαζί με τον γιο του και τυπικά συναυτοκράτορα Διαδυμενιανό.
Ο νεαρός Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος Αύγουστος (Marcus Aurelius Antoninus, 203 - 222), γνωστός ως Ηλιογάβαλος ή Ελαγάβαλος (Heliogabalus ή Elagabalus), έμεινε στον θρόνο από το 218 έως το 222. Προκλητικός και εκκεντρικός προσπάθησε να επιβάλει στους Ρωμαίους τη λατρεία του Θεού Βάαλ. Λόγω της ανώριμης συμπεριφοράς του, δολοφονήθηκε από την πραιτωριανή φρουρά. Νέος αυτοκράτορας ανακηρύχθηκε ο εξάδελφός του Αλέξανδρος Σεβήρος.
Ο Μάρκος Αυρήλιος Αλέξανδρος Σεβήρος (Marcus Aurelius Severus Alexander,208 – 235) έμεινε στον θρόνο από το 222 έως το 235. Ανέλαβε τη βασιλεία σε ηλικία 14 ετών.Την εξουσία την ασκούσανη γιαγιά του και μετά η μητέρα του με ένα συμβούλιο αντιβασιλείας δεκαέξι συγκλητικών. Η ανικανότητά του και η ατολμία του σε εκστρατεία στη Γερμανία, οδήγησαν στη δολοφονία του από τον στρατό το 235.Νέος αυτοκράτορας ανακηρύχθηκε ο Μαξιμίνος ο Θραξ.
Ο Γάιος Ιούλιος Βέρος Μαξιμίνος Θραξ (Gaius Julius Verus Maximinus, 173 – 238), γνωστός και ως Μαξιμίνος Α΄, βασίλευσε από το 235 έως το 238. Η ανάρρησή του στον θρόνο,από τα στρατεύματά του, σηματοδοτείτην έναρξη εμφύλιων συρράξεων, που ταλαιπώρησαν την αυτοκρατορία για πενήντα χρόνια. Ακολούθησε το «έτος των έξι αυτοκρατόρων». Τον Μαξιμίνο ανέτρεψαν, ο Γορδιανός Α΄ και ο γιος του Γορδιανός Β΄, αλλά σε έναν μήνα, ανατράπηκαν από δυνάμεις πιστές στον Μαξιμίνο. Ο Γορδιανός Α΄ αυτοκτόνησε. Ο Γορδιανός Β΄σκοτώθηκε σε μάχη έξω από την Καρχηδόναπροσπαθώντας να ανατρέψει τον Μαξιμίνο. Αμέσως μετά και ο Μαξιμίνος δολοφονήθηκε από τους στρατιώτες του και την αυτοκρατορία ανέλαβαν για τρεις μήνες ο Πουπιηνός Μάξιμος, μαζί με τον Βαλβίνο. Δολοφονήθηκαν κι’ αυτοί από την πραιτωριανή φρουρά και η Σύγκλητος όρισε νέο αυτοκράτορα τον εγγονό του Γορδιανού Α΄, τον δεκατριάχρονο Γορδιανό Γ΄, υπό την κηδεμονία του αντιπραίτορα Τιμησίθεου. Μετά από αρκετές επιτυχημένες εκστρατείες, που έκαναν τον Γορδιανό Γ΄ δημοφιλή, οι δυο τους δολοφονήθηκαν από τον ιππέα και ύπαρχο της αυλής, Φίλιππο τον Άραβα, σε εκστρατεία στην Περσία το 244.Μετά τη δολοφονία του Γορδιανού Γ΄, ο Φίλιππος ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας και σύναψε η ειρήνη με την Περσία. Δολοφονήθηκε το 249,κατά τη διάρκεια μιας τοπικής εξέγερσης, από τον μετέπειτα αυτοκράτορα Δέκιο. Αμέσως μετά τον πατέρα του, δολοφονήθηκε και ο εντεκάχρονος γιος, διάδοχος και κληρονόμος του, Μάρκος Ιούλιος Φίλιππος Σεβήρος.
Ο Τραϊανός Δέκιος (Γάιος Μέσσιος Κουίντος Τραϊανός Δέκιος Αύγουστος, 201 - 251) βασίλεψε από το 249 μ.Χ. έως το 251 μ.Χ. Κατά το τελευταίο έτος της βασιλείας του συμβασίλεψε με τον γιο του Ερέννιο Ετρούσκο. Σκοτώθηκαν και οι δυο στη μάχη της Αβρίττου. Μετά το τέλος της μάχης ο στρατηγός Τρεβωνιανός Γάλλος, υιοθετημένος γιος του Δέκιου, ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας, ως Γάιος Βίβιος Αφίνιος Τρεβωνιανός Γάλλος (Gaius Vibius Afinius Trebonianus Gallus, 206 - 253), κάτι που επικυρώθηκε αργότερα από τη Σύγκλητο. Όρισε δε συναυτοκράτορα τον νεότερο γιο του Δέκιου, Οστιλιανό. Τον ίδιο χρόνο, ο Οστιλιανός πέθανε από πανώλη και ο Τρεβωνιανός όρισε συναυτοκράτορα, τον γιο του Βολουσιανό. Ο Τρεβωνιανός Γάλλος έγινε αυτοκράτορας από το 251 μ.Χ. έως το 253 μ.Χ. Και οι δυο, πατέρας και γιος, σκοτώθηκαν από στρατεύματα του διοικητή της Μοισίας, Αιμιλιανού. Ο Αιμιλιανός (Marcus Aemilius Aemilianus Augustus, 203 ή 207 – 253) έγινε αυτοκράτορας μόνο για τρεις μήνες. Τον διαδέχθηκε ο Βαλεριανός, (Caesar Publius Licinius Valerianus Augustus, 193 ή 200 – 260 ή 264). Συγκλητικός το 238, αυτοκράτορας το 253, αιχμαλωτίστηκε και δολοφονήθηκε, από τον Πέρση βασιλιά Σαπώρ. Η αιχμαλωσία του κράτησε δέκα χρόνια. Ο Πέρσης βασιλιάς περηφανευόταν ότι διακόσμησε την οροφή των ανακτόρων του με το δέρμα του Βαλεριανού.
Τον Βαλεριανό διαδέχθηκε ο γιος του Γαλλιηνός (Publius Licinius Egnatius Gallienus, 218 - 268). Αρχικά ήταν συναυτοκράτορας με τον πατέρα του, Βαλεριανό, από το 253 έως το 260 και μόνος του μέχρι το 268. Σταμάτησε τους διωγμούς εναντίον των χριστιανών με διάταγμά που ίσχυσε μέχρι το 303, αναμόρφωσε τη στρατιωτική τακτική, έδωσε βάρος στην πνευματική αναμόρφωση της αυτοκρατορίας. Στο εσωτερικό, δεν κατάφερε να επιβληθεί στους αντιπάλους του και δολοφονήθηκε από τους στρατηγούς του. Τον Γαλλιηνό διαδέχθηκε ο Μάρκος Αυρήλιος Κλαύδιος (Marcus Aurelius Claudius,213 – 270), γνωστός ως Κλαύδιος Β΄Γοτθικός. Έμεινε στον θρόνο από το 268 έως το 270. Πέθανε από λοιμώδη ασθένεια και τον διαδέχθηκε ο Κουιντίλλος. Ο Μάρκος Αυρήλιος Κλαύδιος Κουιντίλλος Αύγουστος (Marcus Aurelius Claudius Quintillus Augustus,220 – 270)δεν κατάφερε να μείνει στον θρόνο του περισσότερο από ένα χρόνο. Τον διαδέχθηκε ο Αυρηλιανός (Lucius Domitius Aurelianus,214 -275).Ήταν επιτυχημένος στρατιωτικός που έγινε αυτοκράτορας από το 270 έως το 275. Στα πέντε χρόνια της ηγεμονίας του πέτυχε σημαντικές νίκες κατά των εχθρών της αυτοκρατορίας. Δικό του έργο ήταν η οχύρωση της Ρώμης. Το 274 επέβαλε τη ρωμαϊκή κυριαρχία στη Γαλατία. Επίσης εισηγήθηκε τη μονοθεϊστική πολιτική προσπαθώντας να καθιερώσει τη θεότητα του Ανίκητου Ήλιου (Sol Invictus), χωρίς διωγμούς για τους ετερόδοξους. Τον επόμενο χρόνο δολοφονήθηκε, κατά τη διάρκεια εκστρατείας, στη Θράκη.
Μετά τη δολοφονία του Αυρηλιανού, η Σύγκλητος επέλεξε τον Τάκιτο ως διάδοχό του.Η απόφαση έγινε δεκτή και από τους στρατιωτικούς. Ο Μάρκος Κλαύδιος Τάκιτος (Marcus Claudius Tacitus, 200 –276), βασίλεψε μεταξύ του 275 και 276 και πέθανε από πυρετό στην Καππαδοκία, τον Ιούνιο του 276. Τον διαδέχθηκε, με επιλογή από τους στρατιωτικούς, για μόλις ογδόντα οκτώ ημέρες, ο θετός αδελφός του, Φλωριανός ή Φλώριαν. Ο Μάρκος Άννιος Φλωριανός Αύγουστος (Marcus Annius Florianus Augustus), πέθανε το 276. Τον διαδέχθηκε ο Μάρκος Αυρήλιος Πρόμπος (Marcus Aurelius Probus Augustus, 232 – 282) και έμεινε αυτοκράτορας από το 276 ως το 282. Αυτός ενίσχυσε τα βόρεια σύνορα της αυτοκρατορίας στο Δούναβη και τον Ρήνο. Δολοφονήθηκε από στασιαστές τον Οκτώβριο του 282. Τον διαδέχθηκε ένας από τους επικεφαλής τους, ο Κάρος. Ο Μάρκος Αυρήλιος Κάρος (Marcus Aurelius Carus, 230 - 283) έμεινε στον θρόνο από το 282 έως το 283. Πέθανε από κεραυνό σε εκστρατεία στην Περσία και τον διαδέχθηκαν οι γιοί του Καρίνος και Νουμεριανός. Ο Νουμεριανός (Marcus Aurelius Numerianus, 254 - 284) μαζί με τον αδελφό του Καρίνο και τον πατέρα τους Κάρο σχημάτισαν μια σύντομη δυναστεία, που προσπάθησε να φέρει σταθερότητα στην παραπαίουσα αυτοκρατορία.Ο Μάρκος Αυρήλιος Καρίνος Αύγουστος (Marcus Avrelius Carinus Augustus,257 - 285), γνωστός ως Καρίνος, ήταν συναυτοκράτορας με τον πατέρα του και τον αδελφό του από το 282 ως το 285.
Μετά την «παρέλαση» και των πενήντα τεσσάρων αυτοκρατόρων που κυβέρνησαν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μετά τον Οκταβιανό Αύγουστο, ακολουθεί η περιγραφή της οικονομικής κατάστασης που επικράτησε τότε στη Μεσσηνία.
Στο τέλος του 2ουαιώνακαι κυρίως κατά την περίοδο των Σεβήρων, μετά το διάταγμα του Καρακάλα το 212, με το οποίο, όλοι οι ελεύθεροι κάτοικοι της αυτοκρατορίας θεωρούνταν Ρωμαίοι πολίτες, οι περιφερειακές πόλεις πήραν το δικαίωμα να κόψουν δικά τους χάλκινα νομίσματα. Ετσι αποκτούσαν μια αυτονομία και μπορούσαν να καλύπτουν τις καθημερινές ανάγκες σε νομίσματα μικρής αγοραστικής αξίας. Και όχι μόνον. Η φιλοδοξία των αυτοκρατόρων που θα έβλεπαν το πορτραίτο τους στις όψεις των νομισμάτων και το όνομά τους γραμμένο στα ελληνικά, τους έκανε να συγκατατεθούν, αφού η «κοπή» νομισμάτων λειτουργούσε και ως μέσο προβολής και προπαγάνδας.
Η Μεσσηνία που είχε Έλληνες κυβερνήτες, φυσικά εκρωμαϊσμένους και φιλορωμαίους, αν και βρισκόταν υπό ρωμαϊκή κυριαρχία, αυτοδιοικούνταν. Κάποιες οικογένειες, είχαν μεγάλες περιουσίες και εκμεταλλεύονταν μεγάλες εκτάσεις τόσο στη Μεσσηνία όσο και στην Καμπανία, ενώ κάποιοι από αυτούς ήταν δίγλωσσοι. Όλοι είχαν την εύνοια των Ρωμαίων αυτοκρατόρων.
Εκτός από την πρωτεύουσα Μεσσήνη, η Πύλος, η Μεθώνη, η Θουρία, η Κυπαρισσία, η Φυγάλεια, η Ασίνη καθώς και οι άλλες μεσσηνιακές πόλεις, έκοψαν δικά τους νομίσματα την περίοδο της δυναστείας των Σεβήρων. Σε αυτά απεικονίζονταν τα μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας. Ο Σεπτίμιος Σεβήρος και η σύζυγός του Αυγούστα Ιουλία Δόμνα, οι γιοι τους Καρακάλλας και Γέτας και η σύζυγος του Καρακάλλα, Πλαυτίλλα. Τα νομισματοκοπεία που λειτούργησαν στην Πελοπόννησο αυτή την περίοδο, επί Καρακάλλα, ήταν περισσότερα από ποτέ. Τότε μειώθηκε το βάρος του ρωμαϊκού δηναρίου ενώ θεσπίστηκε και νέο νόμισμα, το αντωνινιανό, που ο αυτοκράτορας απεικονιζόταν με ακτινωτό στέμμα. Το βάρος του αργύρου στο νόμισμα των δύο δηναρίων, μειώθηκε κατά 40%. Αυτό φυσικά ήταν και το ποσοστό της υποτίμησης του νομίσματος. Η κυκλοφορία των τοπικών νομισμάτων κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους αφορούσε μόνο την πόλη και την περιοχής της. Η νομισματική παραγωγή απαιτούσε ιδιαίτερα αυστηρούς ελέγχους αφού ο εξοπλισμός ενός νομισματοκοπείου μπορούσε να μεταφερθεί εύκολα. Η διαφορά που προέκυπτε από τα έξοδα κοπής και την ονομαστική αξία των νομισμάτων, ήταν ένα σημαντικό έσοδο για την πόλη, όταν φυσικά δεν την απέδιδε στην κεντρική διοίκηση. Βέβαια όλες οι πόλεις πλήρωναν εισφορές και φόρους τόσο στον αυτοκράτορα όσο και στις ρωμαϊκές οικονομικές αρχές.
Ρωμαϊκά νομίσματα των μεσσηνιακών πόλεων έχουν βρεθεί και σε άλλες πόλεις και ιερά της Πελοποννήσου όπως στην αρχαία Μεσσήνη και την Ολυμπία αλλά και σε μακρινές θέσεις όπως στη Συρία, στον Λίβανο ακόμα και στις όχθες του Τίγρη ποταμού. Προφανώς έφτασαν εκεί από Μεσσήνιους στρατιώτες που είχαν πάρει μέρος στους πολέμους των Σεβήρων εναντίον των Πάρθων.
Στην Πύλο του Κορυφασίου περιγράφονται τουλάχιστον δεκαπέντε διαφορετικές προσόψεις νομισμάτων με απεικονίσεις των Σεπτίμιου Σεβήρου, Καρακάλλα, Γέτα, Ιουλίας Δόμνας και Πλαυτίλλας .Οι πίσω όψεις επίσης ήταν επτά και διαφορετικές ανάλογα και με την απεικόνιση του αυτοκράτορα στην μπροστινή όψη του νομίσματος. Η κυκλοφορία τους ήταν περιορισμένη και υπολογίζεται σε κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες νομίσματα. Υπάρχουν ομοιότητες στην απόδοση του αυτοκρατορικού πορτραίτου μεταξύ των νομισμάτων της Πύλου, της Ασίνης (σημερινή Κορώνη), του Άργους, της Μεθώνης και της Μεγαλόπολης. Πιθανότατα οι ίδιοι χαράκτες έφτιαξαν τις μήτρες για τη νομισματοκοπία αυτών των πόλεων. Το ίδιο παρατηρείται και σε άλλες ρωμαϊκές επαρχίες την ίδια ιστορική περίοδο. Εκεί που διέφεραν τα μεσσηνιακά ρωμαϊκά δηνάρια, ήταν η πίσω όψη τους. Οι σφραγίδες για τα θέματα της πίσω όψης ήταν κατά μέσο όρο τριπλάσιες. Ανάλογα με τις πόλεις έχουν βρεθεί διαφορετικοί τύποι σφραγίδων που τις κοσμούσαν. Η Αθηνά, ο Ασκληπιός, ο Ποσειδώνας, η Αφροδίτη, ενδεχομένως η Δήμητρα ή η Περσεφόνη ήταν τα συνήθη θέματά τους. Υπάρχουν κοινές απεικονίσεις στα νομίσματα της Πύλου, της Μεθώνης, της Κυπαρισσίας αλλά και της Ασίνης ενώ ένα κριάρι σε βωμό έχει βρεθεί μόνο στα νομίσματα της Πύλου. Ενδεχομένως αποτελεί μαρτυρία κάποιας τοπικής λατρευτικής παράδοσης της Πύλου.
Τα ρωμαϊκά νομίσματα, κομμένα από τις πόλεις της περιφέρειας κυκλοφόρησαν για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια αντικαταστάθηκαν από νέα, που κόβονταν κεντρικά από τις ρωμαϊκές αρχές για την αποφυγή φαινομένων πληθωρισμού. Η φορολογία γινόταν με καταβολή της απαίτησης σε είδος ή με παροχή υπηρεσίας προς το κράτος.
Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία βρισκόταν πια σε πλήρη παρακμή....
[Φωτογραφία:Το έμβλημα της πόλης της Ρώμης. Ακρωνύμιο από τη φράση Senātus PopulusQue Rōmānus. Που σημαίνει Η σύγκλητος και ο λαός της Ρώμης]
