Από την απόβαση της 9ης Μεραχίας του Κυβερνητικού Στρατού στην Πελοπόννησο το Δεκέμβρη του 1948, η σίγουρη διάλυση όλων των τμημάτων του ΔΣ Πελοποννήσου δεν άργησε. Μέχρι τον Μάρτιο του 1949 είχαν αποδεκατιστεί όλες οι μικρές ή μεγαλύτερες μονάδες, άλλοι είχαν σκοτωθεί, άλλοι συλληφθεί, άλλοι πεθάνει μέσα σε απερίγραπτες συνθήκες πείνας και κρύου και άλλοι παρουσιάστηκαν και παραδόθηκαν στις κυβερνητικές δυνάμεις. Δεν αρκούσε όμως αυτό. Λόγω συστηματικών βασανιστηρίων σε πολλές περιπτώσεις ή και προκειμένου να σώσουν τη ζωή τους σε άλλες, πολλοί αντάρτες και άλλοι εμπλακέντες με τον ΔΣ άρχισαν να καταδίδουν στις αρχές όλα όσα γνώριζαν και σε πολλές περιπτώσεις και πολλά ακόμα, που τους επέβαλε να τα καταθέσουν, ένας καλά στημένος τοπικός μηχανισμός.
Αποκαλύφθηκε, έτσι, ο παράνομος συνωμοτικός μηχανισμός του ΔΣ που λειτουργούσε σε Αθήνα και Τρίπολη με υπεύθυνο τον Κώστα (Τάκη) Μουλόπουλο, ο οποίος είχε οριστεί από την προσωρινή δημοκρατική κυβέρνηση ως κυβερνητικός αντιπρόσωπός της στην Πελοπόννησο. Συνελήφθησαν αμέσως πολλοί συνεργάτες του Μουλόπουλου, αποκαλύφθηκαν οι γιάφκες, σπίτια και ξενοδοχεία στην Τρίπολη, όπου έφταναν από την Αθήνα και έμεναν για κάποιες μέρες όσοι είχαν προορισμό το βουνό.
Μια από τις γιάφκες αυτές ήταν το τριώροφο αυτό ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης, που ανήκε στον Νίκο Γρίτση. Παραπέμφθηκαν στο Στρατοδικείο της Τρίπολης (ονομάστηκε και «θανατοδικείο», αφού ελάχιστοι από όσοι βρέθηκαν κατηγορούμενοι σ΄ αυτό γλίτωσαν) 21 κατηγορούμενοι, μεταξύ των οποίων και ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου. Η δίκη άρχισε στις 8-06-1949 και η απόφαση εκδόθηκε στις 13-06-1949. Πρόκειται για τη «δίκη Μουλόπουλου», όπως είχε γίνει γνωστή από το επίθετο του βασικού κατηγορουμένου, για την οποία υπάρχουν πληροφορίες ότι πριν την απολογία του στήθηκαν μεγάφωνα και έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου και μαζεύτηκε κόσμος στην πλατεία ΄Αρεως για να ακούσει τις αποκαλύψεις του Μουλόπουλου, όπως είχε ο ίδιος πείσει το Στρατοδικείο. Αποκαλύψεις δεν έκανε, αλλά αντίθετα άρχισε να προβάλλει το «δίκαιο του αγώνα» και επήλθε ολόκληρη αναστάτωση στο να μαζευτούν καλώδια και μεγάφωνα, αφού διακόπηκε η απολογία του.
Εξι (6) κατηγορούμενοι που καταδικάστηκαν παμψηφεί σε θάνατο, μεταξύ των οποίων ο Κώστας Μουλόπουλος και ο Νίκος Γρίτσης εκτελέστηκαν στις 18-06-1949. Η βιασύνη είχε λόγο. ΄Επειτα από λίγους μήνες και με την παρέμβαση διεθνών οργανισμών και ξένων κρατών, σταμάτησαν οι εκτελέσεις των καταδικαστικών σε θάνατο αποφάσεων των Στρατοδικείων.
