Εχοντας υπ' όψιν μου τη συνολική επιθυμία όλων των παραγόντων και μελών της Θ.Δ. μετά από 3 χρόνια συνεργασίας μας, να παρουσιάσει στο κοινό της Καλαμάτας μια κωμωδία, μου ανέθεσε να σκηνοθετήσω αυτήν την εκρηκτική θεατρική κωμωδία. Ψάχνοντας, εντελώς τυχαία ξαναείδα για πολλοστή φορά τη θρυλική ταινία του 1978 “Το κλουβί με τις τρελές” με τους Ούγκο Τονιάτσι, Μισέλ Σερό και Μισέλ Γκαλαμπρί σε σκηνοθεσία Εντουάρντ Μολιναρό. Επίσης ξαναείδα και την ταινία “The birdcage” (παραλλαγή του τίτλου “Το κλουβί με τις τρελές”) του Μάικλ Νίκολς με τους Ρόμπιν Γουίλιαμς, Νέιθαν Νέηλ και Τζιν Χάκμαν κι άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά την περίπτωση ανεβάσματός της. Είχε ανέβει το 2010 στο «Παλλάς» στην Αθήνα με τους Σ. Φασουλή και Γ. Μπέζο, αλλά με την εκδοχή του μιούζικαλ. Εντελώς τυχαία, συζητώντας με τον Θεσσαλονικιό φίλο μου Αλέξη Κωνσταντινίδη (ηθοποιό, σκηνοθέτη, μεταφραστή, γιατρό, φυσικό) μου λέει ότι έχει διασκευάσει και μεταφράσει μαζί με τον Πάνο Χαρίτογλου (έχει σκηνοθετήσει στο ΚΘΒΕ σε θιάσους στη Θεσσαλονίκη και στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας, ζει και εργάζεται στο Μόναχο) το έργο αυτό, στην αρχική κανονική του θεατρική μορφή. Ανέβηκε το 1973 στο Παρίσι (1.800 παραστάσεις, 1.000.000 θεατές), όταν κανείς δεν περίμενε την τρομακτική διαχρονική επιτυχία που θα είχε μέχρι σήμερα. Ο κύβος ερρίφθη. Τα υπόλοιπα πήραν το δρόμο τους και η νέα θεατρική περιπέτεια της Θ.Δ. άρχισε με το παντοτινό ζητούμενο, ένα σκηνικό αποτέλεσμα ουσιαστικών αισθητικών απαιτήσεων. Δουλεύοντας εξαντλητικά εδώ και μήνες με τους ακτιβιστές ηθοποιούς της Θ.Δ., συνεχώς διαπιστώνουμε ότι στη θεότρελη αυτή κωμωδία συνυπάρχουν τα πάντα που αφορούν καταρχήν το περιεχόμενο, τη φόρμα, τις ιδεολογικές προεκτάσεις μέχρι κι αυτήν «του κοινωνικού ραπίσματος» και πάνω απ' όλα την ανάγκη εκπαίδευσης των 14 ηθοποιών που απαρτίζουν τη διανομή της παράστασης για να φτάσουν στο σημείο να προσφέρουν άφθονο γέλιο στους θεατές.
Αλλά και πέρα από το γέλιο oι συνεχείς κι αναγκαίες μεταμορφώσεις - μεταμφιέσεις των δύο πρωταγωνιστών, του Ζωρζ και του Αλμπέν για να συνεχίσουν απλά και μόνον να ζουν τον «αντισυμβατικό» τρόπο ζωής τους, κυριολεκτικά τους μεταμορφώνουν σε ήρωες στα μάτια του θεατρικού κοινού, καθώς οδηγούν κι αναγκάζουν τους «ραπιζόμενους» από τον Ζαν Πουαρέ «εκπροσώπους» του πολιτικού και θρησκευτικού καθωσπρεπισμού, να μεταμορφωθούν - μεταμφιεστούν κι αυτοί, με κύριο στόχο και μόνον να διατηρήσουν το κοινωνικό τους status.
Διαπιστώνει κανείς ότι το τελικό αποτέλεσμα της θεατρικής φόρμας «Του κλουβιού με τις τρελές» είναι μια φυσιολογική διαχρονική εξέλιξη του γαλλικού μπουλβάρ (του θαύματος της θεατρικής γαλλικής φάρσας) που άρχισε να μεσουρανεί τουλάχιστον 80 χρόνια πριν την εποχή του Ζαν Πουαρέ (1973). Μια αδυσώπητη σκηνική τεχνική, τολμώ να πω οικεία σε μένα και την Ολγα Αλεξανδροπούλου, στο μέτρο του δυνατού, με την οποία αναγκαστικά ασχοληθήκαμε όταν ανεβάζαμε έργα του Ζ. Φεϋντώ και του Ε. Λαμπίς.
