Αντικρύζοντας τις μεγαλειώδεις μυθολογικές συνθέσεις του διακεκριμένου Ιταλού καλλιτέχνη Franco Murer μεταφέρεσαι αυτόματα στον κόσμο της Αναγέννησης και του μοντερνισμού, ταυτόχρονα και στη «χαμένη» μεγάλη ζωγραφική της κλασικής αρχαιότητας, στην τελειότητα του σχεδίου και στο κάλλος των μορφών της αττικής ερυθρόμορφης και μελανόμορφης αγγειογραφίας. Για πρώτη φορά ένας πολυδιάστατος ταλαντούχος καλλιτέχνης του σήμερα όπως ο Murer, γεννημένος στο Falcade το 1952, γαλουχημένος στον ελληνορωμαϊκό και αναγεννησιακό κόσμο της Ιταλικής χερσονήσου, εκθέτει έργα του στην Ελλάδα, ειδικά φιλοτεχνημένα για τον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας Μεσσήνης, αναγνωρίζοντας την αισθητική, παιδευτική και ιστορική αξία της, και τιμώντας την με τη εκφραστική δύναμη της καλλιτεχνικής προσφοράς του.
Δεν είναι μόνο η γραφή επέκταση της όρασης, είναι και η εικαστική δημιουργία, ιδιαίτερα η ζωγραφική, όπως αυτή του Murer, επέκταση της όρασης τόσο του δημιουργού όσο και του ευαισθητοποιημένου θεατή, ο οποίος δέχεται τα μηνύματα που εκπέμπει η φόρμα και το περιεχόμενο της εικόνας. Είναι ο θεατής που επεξεργάζεται νοητικά τα μηνύματα αυτά, ανακαλώντας μνήμες και συναισθήματα, αγόμενος τελικά στην κάθαρση, μια κάθαρση ανάλογη με την αριστοτελική της τραγωδίας.
Κάθε μία από τις δώδεκα παλλόμενες μυθολογικές/μυθικές παραστάσεις του Franco Murer είναι εμπνευσμένη από θεότητες, από ηρωικές μορφές, μύθους και λατρευτικά δρώμενα κυρίως της αρχαίας Μεσσήνης, βγαίνει μέσα από τα αναγεννημένα ερείπια, le antiche pietre της αρχαίας Μεσσηνιακής πρωτεύουσας, «έχει μέγεθος» είναι «μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας».
Το έγχρωμο σύνθετο θεματολόγιο των θείων μορφών του Murer σε ταξιδεύει πέρα από την αθλιότητα και τα πάθη του σύγχρονου αυτοκαταστροφικού κόσμου μας, στην χρυσή, κατά τον Ησίοδο, γενεά των ανθρώπων που έπλασαν οι αθάνατοι, ζούσαν τότε οι άνθρωποι ως θεοί χωρίς λύπες, μακριά από κόπους και πόνους για πάντα νέοι, όταν πέθαιναν ήταν σαν να κοιμούνται, η εύφορη γη, πραγματικός “παράδεισος”, πρόσφερε με αφθονία τους καρπούς της, είχαν όλα τα αγαθά δικά τους, ζούσαν ειρηνικά και ανέμελα.
Έχουμε, επιτέλους, ανάγκη από ένα, οπτικό έστω, μήνυμα αισιοδοξίας.
