Με καταγωγή από το Σύρριζο, ο Μεσσήνιος καλλιτέχνης έχει μετακομίσει στην Καλαμάτα από το 2010 και εργάζεται στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Μεσσηνίας, δημιουργώντας στον ελεύθερο χρόνο του. Το 1997 προσλήφθηκε ως τεχνίτης στις εργασίες ανέγερσης του νέου Μουσείου Ακρόπολης, όπου παρέμεινε για 13 χρόνια, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με το εμπόριο βιβλίων στα Εξάρχεια. Τα έργα του σχετίζονται περισσότερο με την επεξεργασία και τη γλυπτική ξύλου, προκύπτοντας ιδιαίτερες δημιουργίες τις οποίες έχει παρουσιάσει στο παρελθόν σε ατομικές και συλλογικές εκθέσεις τόσο στην Καλαμάτα όσο και στην Αθήνα.
Μιλώντας στην “Ε”, o Φώτης Γεωργακάς ανέφερε πως η ενασχόληση του με τη συγκεκριμένη τέχνη ξεκίνησε ουσιαστικά από τα παιδικά του χρόνια στα μέρη του πρώην Δήμου Είρας και νυν Δήμου Οιχαλίας, παίζοντας στην ύπαιθρο με πέτρες και ξύλα τα οποία επεξεργαζόταν. Παράλληλα, ο πατέρας του ήταν χτίστης, ενώ σκάλιζε ακόμα διάφορα αντικείμενα όπως κούπες και κουτάλες, παίρνοντας τα ανάλογα ερεθίσματα. «Όταν πήγα στην Αθήνα μου έλειπε το μαστόρεμα καθώς ασχολήθηκα με άλλες δραστηριότητες, μέχρι που μετέτρεψα μια ρίζα σε φωτιστικό, βρίσκοντας από τότε ένα διέξοδο ώστε να περνώ ευχάριστα τις ελεύθερες ώρες μου» σημείωσε, τονίζοντας πως καθοριστική για την εντρύφησή του στην συγκεκριμένη τεχνική ήταν η γνωριμία του με τον ζωγράφο Θόδωρο Πάντο στο Κέντρο Συλλογικής Καλλιτεχνικής Δραστηριότητας – Συν, στο χώρο του οποίου γνώρισε αρκετούς καλλιτέχνες του είδους αυτού, κάνοντας παράλληλα εκεί την πρώτη του έκθεση. Σχετικά με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Μεσσηνίας και τη θέση του, ο ίδιος πρόσθεσε πως κινείται σε ολόκληρη τη Μεσσηνία, όπου χρειάζεται τεχνική υποστήριξη και συντήρηση σε αρχαιολογικούς χώρους, από την Αρχαία Μεσσήνη και την Πύλο μέχρι τη Μάνη.
ΕΝΑ ΧΟΜΠΙ - ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ
Αναφορικά με τις κατευθύνσεις που κινείται πάνω στην ξυλογλυπτική και ευρύτερα στις κατασκευές, ο ίδιος υπογράμμισε πως δεν είναι επαγγελματίας γλύπτης αλλά χομπίστας. «Πρόκειται για την ψυχοθεραπεία μου, δίνοντας μου το κίνητρο να πηγαίνω στη φύση, να περπατάω και να βρίσκω ξύλα και πέτρες, διαμορφώνοντας τα ανάλογα με την έμπνευση της στιγμής, παίρνοντας ιδέες ενδεχομένως από το σχήμα τους» συμπλήρωσε, λέγοντας πως ανάλογα με την περίσταση μπορεί να ζωγραφίσει πάνω σε μια πέτρα, ή να σκαλίσει το πλαίσιο μιας εικόνας. Αναφορικά με τις δημιουργίες του που εκτίθενται, το κοινό μπορεί να δει αναπαραστάσεις σε επιφάνειες, διακοσμητικές δημιουργίες, γκλίτσες, δαχτυλίδια, κολιέ, βραχιόλια, κηροπήγια, φωτιστικά, πίνακες, όλα φτιαγμένα με μεράκι, μέσα από δουλειά πολλών ωρών με το χέρι. «Προσωπικά δεν χρησιμοποιώ ηλεκτρικά εργαλεία, παρά μόνο χειροκίνητα όπως το πριόνι, το σκαρπέλο, το σκερπάνι και τις ράσπες» εξήγησε. «Στο Πνευματικό Κέντρο, επιλέγω να εκθέσω έργα με λιγότερη δουλειά, παρουσιάζοντας μια ποικιλία που αποτελεί το 1/3 των δημιουργιών που έχω στην κατοχή μου. Δεν φιλοδοξώ έτσι να έχω μια έκθεση με αριστουργήματα, μιας και τα απλά πράγματα πολλές φορές ενθουσιάζουν τον κόσμο. Από την άλλη, βλέποντας μέρος του κοινού, πως χρησιμοποιώ απλά καθημερινά υλικά, έχω παρατηρήσει πως με έχει μιμηθεί, με αποτέλεσμα πολλά παιδιά να έχουν αρχίσει να ασχολούνται με αντίστοιχες δημιουργίες» υπογράμμισε, λέγοντας πως μια εξειδικευμένη δημιουργία μπορεί να απογοητεύσει τον θεατή, εν αντιθέσει με κάτι απλό όπου μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα πως μπορούν να το φτιάξουν όλοι. Σε ερώτησή μας για το αν υπήρξε κάποια δημιουργία του που χρειάστηκαν αρκετές ώρες για να υλοποιηθεί, στάθηκε σε κάποια ολόγλυφα, τα οποία του έχουν πάρει για να ολοκληρωθούν ακόμα και έξι μήνες. «Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η ολόσωμη μορφή μιας κοπέλας από ξύλο, η οποία έχει εκτεθεί στο παρελθόν» πρόσθεσε.
Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΚΜΑΘΗΣΗΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΣΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑ
Για το αν υπάρχει κάποιος χώρος στη Μεσσηνία ώστε ένας ενδιαφερόμενος να μάθει την εν λόγω τέχνη, ο Φώτης Γεωργακάς απάντησε αρνητικά, διευκρινίζοντας πως πριν μερικά χρόνια γίνονταν κάποια μαθήματα στα ΚΕΚ για κάποια εξάμηνα, δίχως ωστόσο να συνεχιστούν στην πορεία. «Ενδεικτικό σε κάθε περίπτωση του ενδιαφέροντος που παρουσιάζεται στη Μεσσηνία, είναι το γεγονός πως έρχονται άνθρωποι στις εκθέσεις μου όπως εκπαιδευτικοί, μεταφέροντας μου την επιθυμία τους να συμμετάσχουν σε κάποια πιθανά σεμινάρια που θα μπορούσα να κάνω, όμως στην παρούσα φάση δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο πράξη, και λόγω απουσίας χώρου και πόρων αλλά και λόγω δέσμευσης από την εργασία μου» σημείωσε. Στο ίδιο κλίμα, ο ίδιος εξέφρασε την επιθυμία του να φτιάξει ένα εργαστήρι όταν συνταξιοδοτηθεί ώστε να δημιουργεί πιο άνετα, δεδομένου πως μέχρι στιγμής δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο χώρο για να ασκεί το χόμπι του. Οσο για το αν θα μπορούσε το σύνολο των έργων του να φιλοξενηθεί μόνιμα σε κάποιο εκθεσιακό χώρο στην Καλαμάτα, ο ίδιος υπογράμμισε πως δεν μπορεί να εκτιμήσει αν το σύνολο των δημιουργιών του μπορούν να υποστηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα, ωστόσο αν προκύψουν κάποιες -όπως είπε- κατασκευές μέσω του εργαστηρίου που οραματίζεται, τις οποίες ο κόσμος θα θέλει να τις βλέπει σε πιο μόνιμη βάση, θα ήταν ένα εφικτό σενάριο.
