Η παρουσίαση έγινε από τον Μορφωτικό Εκπολιτιστικό Σύλλογο Κυπαρισσίας (Μ.Ε.Σ.Κ.) και τις εκδόσεις «Μασάρ».
Ο ποιητής μέσα από τους στίχους του περιγράφει όλα αυτά που περνά εδώ και πολλές δεκαετίες ο παλαιστινιακός λαός, τον αγώνα του, τη δύναμη της ψυχής, αλλά και την αγάπη, τον έρωτα, την ομορφιά της ζωής. Η ανθολογία «Όταν έρθει το αύριο» περιλαμβάνει ποιήματα από δώδεκα από τις σπουδαιότερες ποιητικές συλλογές που έγραψε ο Νταρουίς από το 1966 ως το 2005. Η μετάφραση του βιβλίου έγινε από την Τζένη Καραβίτη, με επιμέλεια του Ρόνι Μπου Σάμπα.
Τη συλλογή παρουσίασε η Τζένη Καραβίτη συγγραφέας-μεταφράστρια και ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος συγγραφέας-δημοσιογράφος. Ποιήματα από την ανθολογία διάβασαν ο Φώτης Βλάχος, η Μάρα Ζαχαροπούλου, η Μαρία Καπίρη, η Έφη Κοπελούδη, η Αιμιλία Μπούρα και η Έλενα Φοίφα, ερασιτέχνες ηθοποιοί του ΜΕΣΚ, ενώ τη βραδιά έντυσε μουσικά με το πιάνο ο Παναγιώτης Κωνσταντόπουλος.
Την εκδήλωση συντόνισε η πρόεδρος του ΜΕΣΚ Σόνια Τουρκολιά, που καλωσόρισε το κοινό τονίζοντας πως «είναι μεγάλη τιμή για τον ΜΕΣΚ να παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα η ανθολογία του. Η συνεισφορά του είναι τέτοια που αποδεικνύεται από τον τίτλο που του έχει δοθεί, εθνικός ποιητής της Παλαιστίνης». Επίσης έκανε αναφορά στη γενοκτονία που γίνεται στον παλαιστινιακό λαό.
Στη συνέχεια η Τζένη Καραβίτη τόνισε πως ο Μαχμούντ Νταρουίς θεωρείται η κορυφαία ποιητική φωνή της Παλαιστίνης και από τους σημαντικότερους στον αραβικό κόσμο. Αναφέρθηκε στο βιογραφικό του, όπου η ζωή του ήταν συνυφασμένη με τον διωγμό των Παλαιστίνιων από τους Ισραηλινούς και τους περιορισμούς που επέβαλαν.
Σχετικά με την ποίησή του σημείωσε ότι «του άρεσε να γράφει από μικρός, τα βιώματα του διωγμού, της εξορίας, της απώλειας, τα συναντάμε έντονα στο έργο του. Αλλά δεν μένει μόνο εκεί, μιλά για την παγκόσμια ανθρώπινη κατάσταση, για τον έρωτα, την απουσία, τον θάνατο, τη μνήμη, την ανάγκη του ανθρώπου να είναι ελεύθερος. Η ποίησή του γίνεται όχι μόνο η φωνή του δικού του λαού, αλλά και κάθε καταπιεζόμενου ανθρώπου και κάθε ανθρώπου. Έκανε πατρίδα του τη γλώσσα και τη γλώσσα πατρίδα. Η γλώσσα του είναι πλούσια σε σύμβολα, η ποίησή του είναι ταυτόχρονα λυρική και πολιτική, είναι ριζωμένη στην αραβική γλώσσα και την Παλαιστίνη, αλλά είναι οικουμενική ποίηση».
Τέλος για τη συγκεκριμένη ανθολογία τόνισε ότι «είναι ένα μικρό μέρος από το έργο του, 20 ποιήματα από 12 διαφορετικές συλλογές. Δεν ξέχασε ποτέ ότι ήταν Παλαιστίνιος πρόσφυγας, πίστευε ότι η ποίησή του ήταν το όπλο του απέναντι στην ισραηλινή κατοχή. Παρότι η ποίησή του είναι βαθιά ριζωμένη στη δική του εμπειρία μιλά σε όλους μας. Είναι μια ποίηση που ζητά συμμετοχή».
Ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος σημείωσε: «Η Παλαιστίνη για μένα είναι το σύμβολο του αδύνατου απέναντι στο δυνατό που αρνιέται να γονατίσει, είναι το θράσος του πεινασμένου απέναντι στον χορτασμένο, είναι η ζωή απέναντι στον θάνατο και το κυριότερο είναι ο ίδιος ο θάνατος που υποκλίνεται στη ζωή, γιατί μπορεί και τον απαξιώνει. Είναι μια πέτρα στη σφεντόνα ενός παιδιού που σημαδεύει την κάννη ενός τεθωρακισμένου, είναι το οργισμένο φτύσιμο ενός έφηβου στις αναίσθητες παρίες ενός εγκληματία ισραηλινού που σημαδεύει την καρδιά του, είναι και το όχι ενός τυραννισμένου πατέρα που προτιμά να κηδέψει το παιδί του παρά να υποδυθεί τον ρόλο του ήσυχου και φρόνιμου υπηκόου, είναι η σημαία που σκεπάζει τους νεκρούς της χωρίς να τους απαριθμεί. Ο Νταρουίς δεν είναι ένας άνθρωπος των γραμμάτων, είναι η ίδια η έμψυχη Παλαιστίνη. Η Παλαιστίνη δεν είναι η Χαμάς, δεν είμαστε εμείς που μπορεί να αγωνιζόμαστε να φτάσει στα στόματα των παιδιών ένα κομμάτι ψωμί ή ένα φάρμακο, η Παλαιστίνη είναι η επιθυμία του ανθρώπου να ζει ελεύθερος, να αντιστέκεται στην αποικιοκρατία, στον εποικισμό. Αποκαλείται εθνικός ποιητής, γιατί έχει τη δύναμη να εντάσσει τον εαυτό του μέσα στο ηφαίστειο ενός ασύμμετρου πολέμου».
Στη συνέχεια ο κ. Χαλιακόπουλος αναφέρθηκε στο πώς δημιουργήθηκε και καθιερώθηκε η σημαία της Παλαιστίνης: «Η σημαία αποκτά αξία από τα χέρια που την κρατούν στο αίμα που έχει βουτηχτεί. Πολλές φορές συμβαίνει ένας λαός να αγωνίζεται για την ελευθερία του και μόλις αυτή κερδηθεί τότε να λησμονεί αυτό που βίωσε και πέρασε, τρανό παράδειγμα το σύγχρονο Ισραήλ, όπου οι ναζιστικές πληγές και τα τραύματα ενός λαού είναι ακόμη νωπά, παρόλα ταύτα έχει αντιγράψει ο λαός αυτός τον θύτη του με τον πλέον απεχθή τρόπο, καθιστώντας τις ισραηλινές μεθόδους δολοφονίας αμάχων ως την πλέον εγκληματική κρατική γενοκτονία. Σήμερα που μιλάμε για έναν ποιητή που εκφράζει όλη την Παλαιστίνη, μπορούμε να πούμε ότι ολοκαύτωμα είναι και των Παλαιστινίων. Ο δυτικός κόσμος είναι εκπορνευμένος και έχει αποτύχει σαν πολιτισμός, έχει κατορθώσει να εκμεταλλεύεται όλους εκείνους τους λαούς που έχουν το πλούσιο υπέδαφος να είναι οι πιο φτωχοί στον κόσμο. Μην ξεχνάμε τη μεγαλύτερη γενοκτονία που είναι του Κονγκό, όπου 18 εκατ. ήταν το σύνολο των νεκρών».
Κ.Μπ.
