Επίσης, φωτίζει μια δύσκολη -και καθόλου γκλαμουράτη- πτυχή της καθημερινότητας των μουσικών: αυτή της επαγγελματικής και οικονομικής ανασφάλειας...
- Πώς είναι να επιστρέφετε στην Καλαμάτα ως καθηγητής πλέον;
«Είναι ένα παράξενο συναίσθημα, λόγω του ότι τα χρόνια απ' όταν έφυγα πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα. Λες και ήταν χθες που ήμουν ακόμα μαθητής στη σχολή μουσικής του Τάκη Λουκαρέα, στους πρώτους δασκάλους της Φιλαρμονικής και στο ξεκίνημα του Ωδείου που έμοιαζε στα μάτια μας πανεπιστήμιο, μιας και οι καθηγητές του ήταν εκτός Καλαμάτας και στα μάτια μας φάνταζαν επιστήμονες… Εφυγα τότε λοιπόν, ένα παιδί που δε χόρταινε να μαθαίνει και να παίζει μουσική όλων των ειδών. Για να λέγεσαι μουσικός πρέπει να γνωρίσεις πολλά είδη. Πέρασαν κοντά στα 20 χρόνια τα οποία με γέμισαν με εμπειρίες, γνωριμίες, γνώσεις, επιτυχίες και αποτυχίες, λάθη, αναζητήσεις και όνειρα για το μέλλον. Νιώθω σαν να μην έφυγα ποτέ… τόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια - και κάποιες φορές πάει το μάτι ή το μυαλό μου στα πτυχία, στους επαίνους, στη δισκογραφία, αλλά και στις φωτογραφίες απ' τις συνεργασίες μου όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν εκτός Καλαμάτας. Γύρισα ως καθηγητής αλλά νιώθω ακόμα μαθητής, γιατί κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας θέλω να νιώθω δίπλα μου το μαθητή μου ως συνεργάτη - φίλο - νέο μουσικό, και όχι να τον έχω απέναντί μου…».
- Ποιες είναι οι πιο δυνατές σας αναμνήσεις από τα χρόνια της Φιλαρμονικής και του Ωδείου;
«Οι αναμνήσεις μου από τη Φιλαρμονική ξεκινούν ακόμα και πριν γεννηθώ. Ο πατέρας μου είναι στη Φιλαρμονική από το 1965, οι θείοι μου, τα ξαδέλφια μου, οι φίλοι μου... οπότε ήταν σαν μια μεγάλη οικογένεια. Θυμάμαι όταν άκουγα τον πατέρα μου να παίζει με το κλαρινέτο μελωδίες από γνωστά τραγούδια, πόσο πολύ μου άρεσε η εκφραστικότητα, ο ήχος, η ψυχή και το πάθος του να το ερμηνεύσει! Ως μαθητές κοντραριζόμασταν για το ποιος θα τελειώσει τη μέθοδο πρώτος, ποιος θα παίξει το σόλο ή ποιος θα βγάλει περισσότερα κομμάτια για να βγει στην παρέλαση και στη συναυλία, για να φορέσει τη στολή και να βγάλει φωτογραφίες - ή να τον δουν να παίζει.
Ακουγα λοιπόν απλές μελωδίες από τον πατέρα μου, τότε που με έπαιρνε μαζί του στις πρόβες και παίζανε το "Λεμονάκι", την "Παρασκευούλα" και άλλα κομμάτια τέτοιου είδους. Αλλες εποχές… Πιο αγνές! Και κάτι ακόμα που θυμάμαι, περίμενα να ανοίξει η Φιλαρμονική να πάω να διαβάσω, και όταν ήταν να κλείσει μου φώναζε τότε αυτός που ’χε τα κλειδιά: "Αντε Τασούλη να κλείσουμε, αύριο πάλι, έχουμε και σπίτια, δεν κουράστηκες;" Ομορφες εποχές…
Στο Ωδείο δεν είχαμε αυτά τα συναισθήματα. Φερόμασταν σαν να ’μασταν μεγάλοι, λόγω του ότι μας βαθμολογούσαν στις εξετάσεις και έπρεπε να είμαστε πολύ καλοί μαθητές. Βέβαια χωρίς το Ωδείο δεν θα μπορούσα ποτέ μου να γίνω επαγγελματίας και καθηγητής αναγνωρισμένος. Μόνο εκεί μπορεί κάποιος που αγαπά τη μουσική και θέλει να προχωρήσει, να μάθει πολύ περισσότερα από ανθρώπους σπουδαγμένους και μοναδικούς στο είδος τους, εκεί μπορεί να αποκτήσει πτυχία.
Ημουν πολύ τυχερός γιατί στη Φιλαρμονική είχα την τύχη και την τιμή να έχω δάσκαλο τον Κ. Μίντζα και στο Ωδείο τον Κώστα Νικολέα, που με την αγάπη, την όρεξη, τις γνώσεις, την υπομονή και το πείσμα τους με βοήθησαν να είμαι αυτό που είμαι τώρα».
- Πώς γεννήθηκε η ιδέα ίδρυσης Φιλαρμονικής στη Δυτική Μάνη;
«Δεν είναι η πρώτη φορά που πάω σ’ έναν τόπο που δεν είχε ποτέ του Φιλαρμονική. Το έχω ξανακάνει. Μ’ αρέσει που ξεκινάω κάτι που μέχρι τότε δεν υπήρχε ή που, ακόμα καλύτερα, κάποιοι ίσως κάποτε προσπάθησαν να το φτιάξουν αλλά δεν τα κατάφεραν… Εγωιστικό βέβαια αυτό που λέω, αλλά αυτό με κάνει να αισθάνομαι πολύ προσεκτικός και υπεύθυνος στις κινήσεις μου για το παρόν και το μέλλον όλης αυτής της δημιουργίας. Αν σκεφτείτε πως αυτή η ιδέα γεννήθηκε σε μια στιγμή που η Ελλάδα είναι σε μία περίοδο απ' τις χειρότερες των τελευταίων χρόνων, τότε θα νιώσετε πως ενώ γύρω μας ο κόσμος υποφέρει, έχει πόλεμο, πείνα και δυστυχία, υπάρχει κάτι… ένα "κρυφό σχολειό" όπως το νιώθω εγώ, που μαζεύει τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, και τους βάζει στα φωτεινά βαγόνια μιας άλλης εποχής.
Η ιδέα για τον τόπο της Μάνης ήταν ένα όνειρο απ’ όταν ήμουν παιδί, μιας και πολλά καλοκαίρια πηγαίναμε για διακοπές εκεί. Πηγαίναμε όμως και το χειμώνα κάποιες φορές. Τότε λοιπόν κοιτάζοντας από το αυτοκίνητο τον κόσμο να κάθεται στα καφενεία ή τα παιδιά να παίζουν με τα πλαστικά μπουκαλάκια ποδόσφαιρο, μου άστραψε στο μυαλό με την παιδική μου φαντασία πως αν υπήρχε κάτι... καλλιτεχνικό εκεί, η περιοχή σίγουρα θα άλλαζε. Ο πολιτισμός της ιστορίας της Μάνης, με την ιστορία της μουσικής θα έκαναν μία ωραία ένωση. Γιατί η Μάνη, όπως και η Κρήτη, είναι από τα πιο γνωστά ελληνικά μέρη σε όλο τον κόσμο. Φανταστείτε λοιπόν πως τώρα, σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα, η Μάνη θα έχει τους δικούς της μουσικούς. Τα παιδιά της. Και αυτά σε λίγο θα είναι οι επόμενοι επαγγελματίες.
Βέβαια, δεν γίνονται όλα αυτά από μόνα τους, γιατί στην προσπάθεια όλη αυτή έχω και την αμέριστη βοήθεια της Αρχής του τόπου καθώς και όλου του Δήμου, των δημοτών και των γονέων, που κάνουν ό,τι είναι δυνατό για τα παιδιά, ώστε να τους δώσουν ένα εφόδιο για το μέλλον τους, αλλά κι έναν αέρα αισιοδοξίας μέσα από τις μελωδίες».
- Πώς κρίνετε το επίπεδο της μουσικής παιδείας στην Καλαμάτα;
«Η κρίση μου -λυπάμαι που θα το πω- είναι ανάγκη να είναι κάπως αυστηρή. Υπάρχουν πολλοί καλοί επαγγελματίες μουσικοί στο είδος τους στην Καλαμάτα και χάνουν τα χρόνια τους περιμένοντας κάπου να παίξουν… Να μιλήσω για τον τομέα μου: Από το Δημοτικό μας Ωδείο έχουν αποφοιτήσει πάνω από 15 άτομα (πνευστοί και κρουστοί). Επαγγελματίες πλέον δηλαδή. Μένουν εδώ. Αναγκάζονται να δουλεύουν και να ζουν με 200-300 ευρώ το μήνα (όσα μπορεί να παίρνει και κάποιος που ποτέ του δεν σπούδασε και δεν διάβασε δηλαδή), άλλοι να ψάχνουν μεροκάματα σε καφετέριες να παίξουν λίγο μουσική και κάποιοι πιο τυχεροί και προνομιούχοι, σε ξενοδοχεία. Γιατί ολόκληρη Πολιτιστική Πρωτεύουσα (όπως θέλουν να λέμε) να μην έχει τη δικιά της Συμφωνική Ορχήστρα ή μια Big Band ή Ορχήστρα Ποικίλης Μουσικής κ.λπ.; Οταν λέμε πως έχουμε Μέγαρο Χορού και Κάστρο και Πνευματικό Κέντρο και άλλα τόσα πολιτιστικά θέρετρα που φιλοξενούν πολιτισμό... γιατί αυτοί οι άνθρωποι να μη μείνουν εδώ στον τόπο τους και να κάνουν οικογένειες, αλλά να πρέπει να φεύγουν για να πάνε να δουλέψουν στην Αθήνα ή την Πάτρα π.χ.;
Ας σκεφτούν λοιπόν αυτοί που μπορούν να κάνουν κάτι αλλά δεν θέλουν ακόμα, πως είναι συμφέρον για τον τόπο αυτοί οι άνθρωποι να μείνουν και να προσφέρουν τις γνώσεις και την αγάπη τους. Πιστέψτε με, πως ένα παιδί δε θα 'χει κάτι να ζηλέψει για να φύγει από δω και να πάει π.χ. Αθήνα, ή Θεσσαλονίκη ή Κέρκυρα να σπουδάσει μουσική. Γιατί και η Καλαμάτα θα ’χει τους δικούς της καταξιωμένους καθηγητές και μουσικούς όλων των ειδικοτήτων. Τι πιο ωραίο από έναν ενιαίο χώρο σπουδών μουσικής στην Καλαμάτα; Προλαβαίνουμε μέχρι την ημερομηνία της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας να το κάνουμε».
- Ηταν μεγάλο το ταξίδι σας πριν επιστρέψετε εδώ. Ολα αυτά τα χρόνια, από το 1997, τι κάνατε στην Αθήνα;
«Θα τα πω κάπως επιγραμματικά: Εφυγα έχοντας ένα δίπλωμα τρομπέτας απ’ την Καλαμάτα και γύρισα με ακόμα 5 πτυχία, παίρνοντας και το δίπλωμα της Σύνθεσης και μια προϋπηρεσία στα ωδεία όπου δίδασκα πάνω από 15 χρόνια. Υπηρέτησα στο Πολεμικό Ναυτικό 3 χρόνια ως μουσικός ύστερα από εξετάσεις, παίζοντας 1η τρομπέτα. Δούλεψα ως 1η τρομπέτα στη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων, τη Φιλαρμονική του Δήμου Πειραιά, τη Συμφωνική Ορχήστρα και Φιλαρμονική του Δήμου Χαλκιδέων, καθώς και στην Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ για αρκετές συναυλίες κ.ά. Εργάστηκα ως καθηγητής Χάλκινων Πνευστών και Ανωτέρων Θεωρητικών σε πολλά ωδεία σε όλη την Αθήνα, στη Χαλκίδα, στα Μέγαρα. Είχα συνεργασίες με ονόματα όπως Στ. Ξαρχάκος, Μ. Θεοδωράκης, Μ. Πλέσσας, Δ. Σαββόπουλος, Λουκ. Κηλαηδόνης, Γ. Μαρκόπουλος, Γ. Κατσαρός, Μ. Φαραντούρη, Β. Λέκκας, Δ. Μητροπάνος, Αντ. Καλογιάννης, Αντ. Ρέμος, Ελ. Παπαρίζου, Φ. Δεληβοριάς, Γ. Γιοκαρίνης, Αλκ. Ιωαννίδης, Γ. Κότσιρας, Λάκης Παπαδόπουλος, Λ. Μαχαιρίτσας, Μ. Μητσιάς, Θ. Ανδρεάδης, Μ. Ασλανίδου, Γ. Λογοθέτης (Λογό), Χρ. Δάντης, Γ. Ανδρεάτος, αδελφοί Κατσάμπα. Αλλά και με πολλούς άλλους Ελληνες και ξένους καλλιτέχνες διεθνούς φήμης, όπως ο πιανίστας Δημ. Σγούρος, ο μεγάλος τενόρος Andrea Bochelli, ο σολίστ τρομπονιού Christian Lindberg κ.α.
Εχω δώσει συναυλίες σε μουσικούς χώρους και θέατρα της Ισπανίας, Γερμανίας, Πολωνίας, Τουρκίας, Αμερικής, Σκοπίων, Κύπρου κ.α. και στην Ελλάδα στα: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, Επίδαυρο, Ηρώδειο, Εθνική Λυρική Σκηνή, Εθνικό Θέατρο, Αρχαίο Θέατρο Πάτρας, Βεάκειο, Κατράκειο, Ακροπόλ, Ρωμαϊκή Αγορά, Θέατρο Πέτρας και αλλού».
«Ναι. Δόξα τω Θεώ. Σχέδια έχω, και πάρα πολλά μπορούν να γίνουν, αλλά η Καλαμάτα μάλλον δεν θα ήθελε να τα υποστηρίξει. Εχουν μείνει οι περισσότεροι στα παλιά (ρεμπέτικα, λαϊκά, δημοτικά κ.λπ). Φοβούνται τα μαγαζιά να βάλουν μουσικούς που να παίζουν λάτιν, ροκ, τζαζ, alternative, για να κάνουν τη διαφορά και την αρχή στον τόπο.
Πριν από λίγο καιρό έγιναν εξετάσεις στην Πάτρα για τη δημιουργία της πρώτης Ορχήστρας Πνευστών και Κρουστών στην Ελλάδα. Είχα την ευκαιρία να συμμετέχω και εγώ στις ακροάσεις του διαγωνισμού αυτού και να περάσω στη θέση του 1ου κορυφαίου τρομπετίστα της Ορχήστρας. Περιμένω να ξεκινήσουμε τις πρόβες και τις συναυλίες. Ο δεύτερος χρόνος των Μουσικών μας Συνόλων στη Μάνη συνεχίζεται, μαζί και το ενδιαφέρον του Δήμου και των κατοίκων του για μας και τις εμφανίσεις μας - οπότε αυτό μας βάζει σε νέους στόχους για συνεργασίες, συναυλίες και άλλες εκδηλώσεις.
Επίσης έχω δεχθεί κάποιες προτάσεις να συμπράξω με ορχήστρες και φιλαρμονικές σε κοντινούς μας δήμους και την Πελοπόννησο ως σολίστ τρομπέτας αλλά και όχι μόνο».
