Δεν ασχολήθηκε από την αρχή με το λυρικό τραγούδι· στράφηκε όμως σύντομα σ' αυτό καθώς ένιωσε ότι εκεί μπορούσε να γίνει καλύτερος, όπως λέει ο ίδιος. Στον τόπο του βέβαια είναι πια ακριβοθώρητος - όμως πριν από ένα μήνα συμμετείχε στο Γκαλά Οπερας με το οποίο έπεσε επισήμως η αυλαία του 22ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας. Και με την ευκαιρία αυτή, ξέκλεψε λίγο από τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο του για να μας μιλήσει.

Συνέντευξη στην Πέπη Αλευρά 

- Ξεκινήσατε σπουδάζοντας και στη συνέχεια διδάσκοντας κιθάρα. Πώς καταφέρατε να... ελευθερωθείτε απ' τις χορδές της ώστε να γίνετε ο ίδιος ένα μουσικό όργανο;

 «Δεν ετέθη ποτέ θέμα "απελευθέρωσης" από τις χορδές της κιθάρας. Απλώς θεώρησα ότι δεν θα μπορούσα να φτάσω σε υψηλό επίπεδο ερμηνείας, για διαφόρους λόγους. Σίγουρα η διδασκαλία δεν μου πήγαινε. Ετσι αποφάσισα να στραφώ σε κάτι που θεώρησα ότι θα μπορούσα να γίνω καλύτερος...».

 - Εμπειροι ακροατές λυρικής μουσικής, οι οποίοι σας απόλαυσαν πρόσφατα στο Γκαλά Οπερας της Καλαμάτας, εκθείαζαν την ωριμότητα της φωνής σας. Τι εμπειρίες αποκομίσατε εσείς από εκείνη τη βραδιά - και σε ποια φάση της προσωπικής σας εξέλιξης νιώθετε ότι βρίσκεστε;

 «Φοβερή συγκίνηση και ενθουσιασμό νιώθω καταρχάς, που μπόρεσα να τραγουδήσω στην ιδιαίτερη πατρίδα μου. Επίσης, ευχαρίστηση καλλιτεχνική, που συνέπραξα με πολύ αξιόλογους μουσικούς και βέβαια κέρδισα μια ακόμη εμπειρία, από μια ακόμη συναυλία. 

Νομίζω ότι σιγά σιγά αρχίζω να ελέγχω το τεχνικό μέρος της φωνής μου και ό,τι συμπεριλαμβάνει αυτό - οπότε μαζί με τη διαρκή συλλογή εμπειριών από τις διάφορες παραστάσεις, στους διάφορους ρόλους και με διάφορους συνεργάτες, νομίζω ότι εξελίσσεται ομαλά η παρουσία μου στην Ελλάδα και εκτός αυτής». 

 - Συνεργάζεστε ήδη 12 χρόνια με την Εθνική Λυρική Σκηνή. Ποια στιγμιότυπα θα ξεχωρίζατε από αυτή τη συμπόρευση; 

 «Δεν έχω κάτι πολύ συγκεκριμένο να ξεχωρίσω ή να θυμηθώ με πολύ έντονα συναισθήματα. Ας πούμε, τον πρώτο πρωταγωνιστικό μου ρόλο το 2004 (Αλφιο στην "Καβαλερία Ρουστικάνα"). Καλές και κακές παραστάσεις, άφθονες... Αν πρέπει να πω κάτι, είναι η αντιμετώπιση του κοινού της Λυρικής, που με αγκάλιασε από την αρχή και μου έδωσε -μου δίνει ακόμα- πολλή χαρά και δύναμη».

 - Τι είναι αυτό που μπορεί πραγματικά να σας συναρπάσει, σε ένα ρόλο ή σε μια παραγωγή; 

 «Οταν πρέπει να τραγουδήσω έναν καινούργιο ρόλο, η όλη διαδικασία είναι συναρπαστική, ακριβώς επειδή δεν έχει να κάνει μόνο με το τεχνικό μέρος (νότες, κείμενο κ.λπ.), αλλά και με τη μουσική, το συνθέτη, την εποχή, την ιστορία που πρέπει να διηγηθώ μουσικά, σε μια σφαιρικότερη θεώρηση όλων αυτών. 

Ακόμα όμως κι όταν πρέπει να τραγουδήσω κάτι που έχω ξανατραγουδήσει, ή που το τραγουδάω συχνά, η εναλλαγή συντραγουδιστών, μαέστρων, σκηνοθετών, κάνει πάντα τα πράγματα διαφορετικά: πολλές φορές πιο ενδιαφέροντα, άλλες τόσες το αντίθετο...».

 - Εμφανίζεστε κατά καιρούς σε εμβληματικά θέατρα της Ελλάδας και της Ευρώπης. Πόσο διαφέρει και τι επιρροή ασκεί ίσως στην απόδοσή σας το «μικροκλίμα» κάθε περιοχής - ο χώρος, η ιστορία του, το κοινό;

 «Κανονικά δεν πρέπει να επηρεάζει καθόλου: Οπως τραγουδάμε στην Καλαμάτα, έτσι πρέπει και στο Λονδίνο. Την πρώτη φορά, πάντα υπάρχει μια παραπάνω "ανησυχία". Αλλά αν τα καταφέρεις και σε ξανακαλέσουν, τότε σίγουρα... απαγορεύεται!».

 - Η γενέθλια πόλη σάς λατρεύει. Αρκετοί συντοπίτες σας βέβαια σας αγαπούν αλλά... δεν σας ακούν. Πώς θα τους ενθαρρύνατε να προσεγγίσουν την όπερα και το λυρικό τραγούδι;

 «Δυστυχώς, μόνο αν έρθουν στην Αθήνα, ή εκτός Ελλάδας, μπορούν να ακούσουν και να δουν παραστάσεις όπερας... Το καλύτερο είναι, βέβαια, όσοι πραγματικά αγαπούν το είδος ή είναι περίεργοι να το γνωρίσουν, να ασχοληθούν μ’ αυτό είτε τυχαίνει να τραγουδάω εγώ, είτε όχι!».

 - Ως υποψήφια Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2021, ποιους άσους έχει στο μανίκι της η Καλαμάτα και -κυρίως- τι οφέλη θεωρείτε ότι θα αποκομίσει αν κατακτήσει τον τίτλο;

 «Σ’ αυτό είμαι εντελώς αδιάβαστος... Φαντάζομαι ότι θα χρησιμοποιηθεί το ατού του Φεστιβάλ Χορού, όπως και η 30χρονη εμπειρία στα πολιτιστικά και στην εκπαίδευση -κυρίως μέσω του Δημοτικού Ωδείου και της Σχολής Χορού-, καθώς επίσης η Αρχαία Μεσσήνη αν και δεν είναι "εντός των τειχών" της Καλαμάτας... 

Οσο για τα οφέλη, ειλικρινώς δεν έχω ιδέα· εύχομαι μόνο το καλύτερο δυνατό».

 - Δεν είναι εύκολο να σας βλέπει ο τόπος σας συχνά. Πότε προβλέπετε να μας επισκεφτείτε πάλι και τι θα σας απασχολήσει καλλιτεχνικά στο μεσοδιάστημα;

 «Στην Καλαμάτα δεν υπάρχει κάτι προγραμματισμένο στο εγγύς μέλλον. Στην Αθήνα υπάρχουν παραστάσεις της Λυρικής, στις οποίες συμμετέχω το Νοέμβριο ("Τραβιάτα") και τον Ιανουάριο ("Λόενγκριν"). Η υπόλοιπη περίοδος έχει παραστάσεις στο εξωτερικό: Ιταλία, Γερμανία, Αγγλία και αλλού».

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

O Δημήτρης Πλατανιάς έκανε τα πρώτα μουσικά του βήματα στο Δημοτικό Ωδείο της Καλαμάτας, απ' όπου έλαβε πτυχίο κιθάρας (τάξη Γιάννη Μαυρέα) και δίπλωμα μονωδίας (τάξη Μαρίας Μαρκέτου). Συνέχισε με σπουδές όπερας στην Ιταλία με τη Μασάκο Τανάκα Πρόττι (υποτροφία «Αλεξάνδρα Τριάντη», 2000) ενώ από το 2004 μελετά με τον Αρη Χριστοφέλλη. 

Εχει συνεργαστεί με πολλές ορχήστρες (Βασιλική Φιλαρμονική Ορχήστρα, Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, Ορχήστρα των Χρωμάτων, Καμεράτα Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής, Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα ΕΡΤ, Ελληνικό Συγκρότημα Σύγχρονης Μουσικής, κ.ά.). 

Το 2004 πρωτοεμφανίστηκε στην Εθνική Λυρική Σκηνή ως Αλφιο («Καβαλερία Ρουστικάνα») κι από τότε έχει ερμηνεύσει Μαρτσέλο («Μποέμ»), Φίγκαρο («Οι Γάμοι του Φίγκαρο»), Αρχοντα («Ο Πρωτομάστορας»), Ρενάτο («Χορός Μεταμφιεσμένων»), Ριγκολέτο, Ναμπούκο, Αμονάσρο («Αΐντα»), Ζερμόν («Τραβιάτα»), Σκάρπια («Τόσκα») και άλλους ρόλους. 

Εχει συνεργαστεί με συναδέλφους του διεθνούς φήμης και, μεταξύ άλλων, έχει εμφανιστεί σε παραγωγές του Ιδρύματος Arturo Toscanini, στα θέατρα Carlo Goldoni του Λιβόρνου, La Fenice Βενετίας, Verdi Τεργέστης, Sao Carlos Λισαβόνας, La Monnaie Βρυξελλών, στη Γερμανική Οπερα του Βερολίνου, στην Κρατική Οπερα του Μονάχου, στην Οπερα της Φρανκφούρτης, στο Ηρώδειο και το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο Φεστιβάλ του Μπρέγκεντς, στο Πασχαλινό Φεστιβάλ του Ζάλτσμπουργκ, στο Covent Garden, το Wigmore Hall και τη Βασιλική Οπερα του Λονδίνου.