Μέχρι στιγμής βεβαίως, ο απολογισμός του είναι ικανοποιητικός - φαίνεται όμως ότι για τον ίδιο, το καλό είναι εχθρός του καλύτερου: «Πάντα πρέπει να έχουμε στόχο το παραπάνω βήμα» λέει, και θεωρεί την Πολιτιστική Πρωτεύουσα «χρυσή ευκαιρία για να δώσουμε στην πόλη και το Ωδείο μια πιο ευρωπαϊκή διάσταση». Με τα διοικητικά καταπιέζεται φυσικά ως καλλιτέχνης, ενώ η γενική οικονομική δυσπραγία βάζει τρικλοποδιές στα όνειρά του. Το σίγουρο είναι πάντως ότι δεν πτοείται εύκολα. Αναζητά διεξόδους και εμφανίζεται αισιόδοξα κατηγορηματικός: «Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάμε παρακάτω!».
- Εχοντας ήδη ολοκληρώσει τον πρώτο χρόνο της δεύτερης θητείας σας στο τιμόνι του Δημοτικού Ωδείου Καλαμάτας, θα λέγατε ότι πετύχατε τους αρχικούς σας στόχους;
«Οι δικοί μου στόχοι είναι πάντα πολλοί! Σ' αυτή την περίπτωση γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επιτευχθούν όλοι μαζί - κάποιοι μάλιστα δεν εξαρτώνται 100% από σένα. Βάζεις πολλούς στόχους στην αρχή και προσπαθείς να δεις πόσους θα μπορέσεις να επιτύχεις. Συνολικά πάντως μπορώ να πω ότι είμαι πολύ ευχαριστημένος από την προηγούμενη χρονιά. Εκπαιδευτικά το Ωδείο είχε πολύ υψηλό επίπεδο, και από εκδηλώσεις ίσως κάναμε ρεκόρ για Καλαμάτα: Είχαμε 91 εκδηλώσεις συνολικά από τις αρχές Οκτωβρίου μέχρι τα μέσα Ιουλίου. Αυτό σημαίνει ότι κάθε 3 μέρες υπήρχε μια εκδήλωση που αφορούσε τη μουσική - είτε κάποια μαθητική συναυλία στο Ωδείο είτε οποιουδήποτε άλλου τύπου εκδήλωση: συναυλία, σεμινάριο, διάλεξη σε ανοιχτό ή κλειστό χώρο, στο Μέγαρο... Αρα πραγματικά μπορώ να πω ότι είμαι πολύ ευχαριστημένος. Περισσότερο μάλλον από ό,τι περίμενα αρχικά».
- Ποιες είναι οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετωπίζει αυτή την εποχή -ή διαχρονικά- το Ωδείο, και πώς μπορούν να υπερνικηθούν;
«Οι κυριότερες δυσκολίες... είναι μία: η οικονομική κρίση. Καταρχάς έχει αντίκτυπο στους γονείς, με αποτέλεσμα κάποια παιδιά που θέλουν να φοιτήσουν να μην έχουν δυνατότητα - κάτι που για εμάς είναι πολύ λυπηρό. Ορισμένα από αυτά έχουν και δυνατότητες, αλλά δεν έχει καν σημασία: το Ωδείο είναι για να προσφέρει ευρύτερη παιδεία στα παιδιά της πόλης, δεν μας απασχολεί αν έχουν μουσικές δυνατότητες ή όχι.
Από το οικονομικό ξεκινάνε πολλά. Ενα ακόμη είναι ότι δεν μας δίνεται η δυνατότητα να κάνουμε μεγαλύτερα ανοίγματα, ίσως κάποιες παραπάνω εκδηλώσεις ή επιμορφωτικά σεμινάρια ή κάποια ταξίδια όπως στο παρελθόν με τις ορχήστρες και τις χορωδίες του Ωδείου.
Ενα επιπλέον πρόβλημα που σε διοικητικό επίπεδο δημιουργεί μεγάλες δυσκολίες είναι ότι, λόγω των μνημονίων και του "Καλλικράτη", διοικητικά έχουν υψωθεί πολλά εμπόδια, σε σημείο που η γραφειοκρατία σε πνίγει πραγματικά. Μπορεί να σπάσει μια κλειδαριά και να πρέπει να πάρεις προέγκριση, να περάσει από Διοικητικό Συμβούλιο... να γίνουν δηλαδή πολλές γραφειοκρατικές κινήσεις ενώ εσύ πρέπει να φτιάξεις την κλειδαριά γιατί δεν μπορείς να κλείσεις το Ωδείο! Πάντα βέβαια βρίσκουμε τρόπους να λύνουμε αυτά τα επείγοντα, αλλά υπάρχουν πολλά τέτοια θέματα που δυσχεραίνουν τη λειτουργία όχι μόνο του Ωδείου, αλλά όλης της διοίκησης των δήμων. Κι αυτό θα διογκωθεί αν με το καλό πάρουμε την Πολιτιστική Πρωτεύουσα, αν δεν υπάρξει μία διαφοροποίηση. Εν τω μεταξύ, υποτίθεται ότι στόχος των μνημονιακών κυβερνήσεων είναι να γίνουν επενδύσεις. Μα πώς, όταν πνίγεις τον άλλον γραφειοκρατικά, φορολογικά, ασφαλιστικά - τρελός είναι να κάνει επένδυση; Και ταυτόχρονα δημιουργείς δυσλειτουργίες στις ήδη υπάρχουσες δομές, πολλές από τις οποίες λειτουργούν και ιδανικά. Συγκεκριμένα η ΔΕΠΑΚ και τώρα η "Φάρις", στα διοικητικά πλαίσια είναι ίσως από τις μοναδικές στην Ελλάδα που δεν έχουν κάτι να τους προσάψεις - αλλά μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά».
- Ωδεία λειτουργούν με επιτυχία και από ιδιώτες. Σε τι διαφέρει και τι φιλοδοξεί ίσως να συμβολίσει το δημοτικό ωδείο μιας επαρχιακής πόλης;
«Πάλι θα το γυρίσω στο οικονομικό. Είναι πολύ δύσκολο στην εποχή μας ένας ιδιώτης να λειτουργήσει ένα ιδιωτικό ωδείο. Είναι πολλά τα έξοδα, αν σκεφτεί κανείς τους φόρους, τα ένσημα, τον ΦΠΑ, την προκαταβολή φόρου... Στριμώχνεται πολύ ένας ιδιώτης, με αποτέλεσμα είτε να αυξήσει πολύ τα δίδακτρα, είτε να μην τα αυξήσει για να μη χάσει μαθητές, αλλά να μειώσει υπερβολικά τις αμοιβές των καθηγητών. Πολλές φορές αυτό σημαίνει ότι το επίπεδο των καθηγητών που διδάσκουν σε ιδιωτικά ωδεία σε όλη την Ελλάδα δεν είναι τόσο υψηλό, κι αυτό αντανακλάται συχνά στο επίπεδο των μαθητών των περισσότερων ωδείων σε επαρχιακές πόλεις.
Δεν θέλω να κατηγορήσω κανέναν και οπωσδήποτε δεν θέλω να πω ότι στην Καλαμάτα τα άλλα, τα ιδιωτικά ωδεία δεν κάνουν καλή δουλειά ή δεν έχουν καλό προσωπικό. Το αναφέρω συνολικά ως πρόβλημα που υπάρχει στην ιδιωτική μουσική εκπαίδευση σε όλη την Ελλάδα. Δεν θέλω να συγκρίνω, απλώς θεωρώ ότι ένα Δημοτικό Ωδείο, επειδή υπάρχει και η επιχορήγηση από το δήμο, έχει την πολυτέλεια να απασχολεί και πρώτης γραμμής καλλιτεχνικό προσωπικό και να διοργανώνει για τους μαθητές του σεμινάρια, συναυλίες... Το ίδιο ισχύει για τις υποτροφίες, που στο Δημοτικό Ωδείο δίνονται αρκετές κάθε χρόνο με έναν συνδυασμό ποιοτικών και οικονομικών κριτηρίων. Από την άλλη έχουμε και σημαντικές εκπτώσεις για τρίτεκνους, πολύτεκνους, ανέργους, για συνανθρώπους μας με ειδικές ανάγκες, κάτι που δεν μπορεί εύκολα ένας ιδιώτης να προσφέρει».
- Πώς είναι η συνεργασία σας με τους διευθυντές των υπόλοιπων σχολών της «Φάρις»; Υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω διεύρυνσή της;
«Πάντα βρίσκω τη συνεργασία μας πολύ θετική - όχι μόνο τώρα, αλλά και στην προηγούμενη θητεία μου. Πολλές φορές έχει αποδειχτεί αυτό στην πράξη, με παραγωγές στις οποίες έχουμε εμπλακεί είτε και οι τρεις σχολές είτε οι δύο. Ευκολότερα βέβαια ο Χορός ταιριάζει με το Ωδείο, παρά με τα Εικαστικά, αν και στο παρελθόν έχουν υπάρξει περιπτώσεις που ο εικαστικός τομέας μάς έχει φιλοτεχνήσει τα σκηνικά για παραστάσεις μας.
Από την άλλη βέβαια υπάρχουν κάποιες πρακτικές δυσκολίες: Ενώ στο Ωδείο π.χ. οι μαθητές μαθαίνουν κάποια κομμάτια και μπορούν εύκολα να τα παίξουν, στη Σχολή Χορού υπάρχει μια ύλη που πρέπει να βγει και μπορεί να είναι διαφορετική από αυτό που ζητάμε εμείς στο πλαίσιο μιας συνεργασίας. Εχει δηλαδή ιδιαιτερότητες η κάθε σχολή - αλλά ασυζητητί υπάρχει συνεργασία. Αυτό φαίνεται και από το Φεστιβάλ Χορού για παράδειγμα, που είχαμε αρκετές δράσεις κάθε χρόνο στο πλαίσιο των παράλληλων δράσεων - συναυλίες, διαλέξεις, παραγωγές όπου έχουμε συμπράξει με χορευτές... Δεν υπάρχει κάτι που να εμποδίζει τη συνεργασία μας· τουναντίον θα μπορούσε και να διευρυνθεί, αρκεί να βρεθεί η κατάλληλη συνθήκη».
- Σε λίγα 24ωρα θα γνωρίζουμε αν η Καλαμάτα θα είναι Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2021. Ποια είναι η άποψή σας για το θεσμό και τι ρόλο θα επιδιώξει να διαδραματίσει το Ωδείο, αν κατακτήσουμε τον τίτλο;
«Είναι ένα μεγάλο στοίχημα η Πολιτιστική Πρωτεύουσα. Και η Καλαμάτα ήταν βέβαια ένα πολιτιστικό πείραμα, το οποίο ξεκίνησε το 1985 με τη ΔΕΠΑΚ, στο πλαίσιο της πολιτιστικής αποκέντρωσης. Πολύς κόσμος άφησε τότε καλές δουλειές στην Αθήνα επειδή πίστεψε στην πολιτιστική αποκέντρωση. Μεταξύ εκείνων κι εγώ, καθώς έχω καταγωγή από την Καλαμάτα αλλά ζούσα στην Αθήνα και κατέβηκα για να διδάξω εδώ στο Ωδείο. Το ίδιο έκαναν πολλοί συνάδελφοι - κι αυτό είχε αποτέλεσμα, γιατί το Ωδείο έτσι έφτασε σε αυτό το επίπεδο. Τώρα όμως με την κρίση υπάρχουν πολλά προβλήματα που δυσχεραίνουν την εργασία μας. Ο θεσμός της Πολιτιστικής είναι λοιπόν μια χρυσή ευκαιρία, για να προσδιορίσουμε τους στόχους του Ωδείου και να κάνουμε το επόμενο βήμα: να δώσουμε στην πόλη -αλλά και στο Ωδείο- μια πιο ευρωπαϊκή διάσταση. Τόσο σε τρόπους διδασκαλίας όσο και με συνεργασίες με μουσικά ινστιτούτα του εξωτερικού. Στο πρόγραμμα της Πολιτιστικής υπάρχουν ήδη εκδηλώσεις και δράσεις σε συνεργασία με τους μαθητές ή με τους καθηγητές του Ωδείου, αλλά και με σχήματα της πόλης.
Πιστεύω λοιπόν ότι από καλλιτεχνικής πλευράς αυτό μπορεί πραγματικά να είναι ένα δεύτερο ξεκίνημα για την Καλαμάτα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε σε τι οικονομική κατάσταση θα βρισκόμαστε τότε κι αν θα μπορέσουμε να κάνουμε όλα αυτά που ονειρευόμαστε. Αλλά θεωρώ ότι για την πόλη είναι μια πρόκληση, η οποία θα μας βοηθήσει ν' αποκτήσουμε έναν πιο ευρωπαϊκό χαρακτήρα. Εχουμε μια εσωστρέφεια ως πόλη γενικώς. Θεωρούμε πολλές φορές πως ό,τι κάνουμε εμείς είναι το καλύτερο, ότι είμαστε πάντα οι πρώτοι και οι καλύτεροι... Ναι, αυτά που κάνουμε είναι πολύ καλά και έχουμε δουλέψει σκληρά για να τα καταφέρουμε. Αλλά πρέπει πάντα να έχουμε στόχο το παραπάνω βήμα - και όσο πιο ψηλό είναι το επίπεδο στο οποίο έχουμε φτάσει, τόσο πιο απαιτητική είναι και η εξέλιξη.
Δεν σας κρύβω επίσης ότι μια ελπίδα που έχω, αν με το καλό γίνουμε Πολιτιστική Πρωτεύουσα, είναι να βρεθούν οι θεσμοί και οι δομές ώστε να μπορέσουν να επιστρέψουν στην πόλη πολλά παιδιά που επιθυμούν να έρθουν να εργαστούν εδώ, σε όλους τους καλλιτεχνικούς τομείς, αλλά δεν μπορούν επειδή οι συνθήκες τώρα δεν το επιτρέπουν. Εχω πρώην μαθητές του Ωδείου που διδάσκουν σε πανεπιστήμια στο εξωτερικό ή παίζουν εκεί, και μου έχουν πει ότι θέλουν όσο τίποτα άλλο να επιστρέψουν στην Καλαμάτα· αλλά θα πρέπει να βρεθούν οι θεσμοί και οι δομές που θα τους απασχολήσουν, και μάλιστα σε δελεαστικές συνθήκες».
- Θεωρείτε λοιπόν ότι η Καλαμάτα έχει το μέγεθος και μπορεί να αποκτήσει τις δυνατότητες να στηρίξει έναν τόσο αυξημένο όγκο πολιτιστικής παραγωγής;
«Η Καλαμάτα έχει αποδείξει εδώ και πολλά χρόνια ότι είναι μια πόλη που, παρά το μέγεθός της, έχει τη δυνατότητα να διοργανώσει πολύ μεγάλα καλλιτεχνικά γεγονότα. Υπάρχουν πάρα πολλές πόλεις αντίστοιχου μεγέθους οι οποίες έχουν μόνο ένα φεστιβάλ για μία εβδομάδα ή ένα μήνα συνολικά - και αυτό το φεστιβάλ στις περισσότερες περιπτώσεις είναι μικρής εμβέλειας. Αρα λοιπόν η Καλαμάτα για το μέγεθός της έχει ήδη επιτύχει πολλά, και μπορεί περισσότερα. Προσφέρεται μάλιστα, γιατί πλέον, με τη λειτουργία και του διεθνούς αεροδρομίου, υπάρχουν πολλοί τουρίστες - και οι λόγοι που επισκέπτονται την πόλη δεν είναι μόνο τουριστικοί, έχουν να κάνουν και με τις πολιτιστικές δομές. Και στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας ένα πολιτιστικό γεγονός μπορεί να έχει διεθνή εμβέλεια, να προσελκύσει κόσμο κι από άλλες χώρες.
Φέτος, εμείς κάναμε ένα master class βιολοντσέλου και μεταξύ άλλων ήρθαν δύο παιδιά απ’ την Τουρκία, που ενθουσιάστηκαν και είπαν ότι αν ξαναγίνει το master class είναι οι πρώτοι που θα ξανάρθουν. Μάλιστα ήταν δύο οι μαθητές αλλά με τη συνοδεία τους ήρθαν συνολικά 10 άτομα... Εχει δηλαδή έχει πολλά να κερδίσει η Καλαμάτα από την Πολιτιστική Πρωτεύουσα. Αρκεί να γίνει σωστή διαχείριση και έξυπνος προγραμματισμός».
- Σε ποιους κανόνες υπακούουν οι σύγχρονες μέθοδοι διδασκαλίας της μουσικής; Πώς προσεγγίζουν τους αρχάριους, μικρούς - μεγάλους, για να τους μεταδώσουν τα μυστικά των ήχων;
«Εδώ πάλι πέφτουμε σε ένα πολύ μεγάλο ζήτημα, το οποίο αφορά την Ελλάδα συνολικά και όχι μόνο το Δημοτικό Ωδείο ή οποιοδήποτε ωδείο: Υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμμα από πλευράς υπουργείου Πολιτισμού σε σχέση με τη μουσική εκπαίδευση στην Ελλάδα. Να φανταστείτε ότι το πρόγραμμα σπουδών διέπεται από ένα βασιλικό διάταγμα του 1957... και υπάρχουν πράγματα που αναφέρει και τα οποία πλέον έχουν ξεπεραστεί εδώ και δεκαετίες. Αυτό προσπαθούμε εμείς με διάφορες μεθόδους να το εκσυγχρονίσουμε, παρόλο που επίσημα από το υπουργείο δεν έχει αναγνωριστεί, δεν προβλέπεται. Δεν λέει "όχι" σε αυτό το υπουργείο, όμως δεν το επιβάλει κιόλας - και είναι σημαντικό να υπάρξει μια διαφοροποίηση στο υπάρχον σύστημα, γιατί ο εκσυγχρονισμός πρέπει να επιβληθεί σε όλα τα ωδεία.
Εμείς προσπαθούμε με κάθε τρόπο να "διεθνοποιήσουμε" τον τρόπο διδασκαλίας μας - καταρχάς με πιο σύγχρονες μεθόδους διδασκαλίας που φέρνουμε από Αγγλία ή Αμερική. Οι σύγχρονες μέθοδοι έχουν μεγάλη διαφορά στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον μαθητή, στην ταχύτητα με την οποία γίνεται η εκμάθηση, αλλά και στο τι χρειάζεται ο μαθητής σε κάθε επίπεδο. Ακόμα, μπορεί να ακούγεται αστείο, αλλά δεν είναι: Υπάρχει τεράστια διαφορά και στην εμφάνιση των βιβλίων. Με ένα βιβλίο καλοφτιαγμένο, γοητευτικό, μπορεί πιο εύκολα ένα παιδί να κάτσει να μελετήσει, απ' όσο με ένα βιβλίο αρχαίο, που φαίνεται στρυφνό.
Φυσικά ρόλο παίζει και η εικόνα που παρουσιάζει ο δάσκαλος, το τι ζητάει απ’ το παιδί, ποιες είναι οι απαιτήσεις του, με ποιον τρόπο το εμπνέει. Γι' αυτό εμείς προσπαθούμε να κάνουμε πολλά επιμορφωτικά σεμινάρια. Ηδη τώρα έχουμε κλείσει ενάμιση μήνα κι έχουν γίνει ήδη σεμινάρια: Με το Δημήτρη Κούντουρα για την μπαρόκ μουσική. Με τον Κωνσταντίνο Γαλάνη (να, μια περίπτωση ανθρώπου που διδάσκει στην Αγγλία και ήρθε ήδη να μείνει στην Καλαμάτα, χωρίς ακόμα να έχει βρει τι ακριβώς θα κάνει), για την αντιμετώπιση του στρες από τους μουσικούς την ώρα μιας συναυλίας ή ενός διαγωνισμού. Εχουμε άλλα δύο σεμινάρια μέσα στο Σαββατοκύριακο, για κιθάρα φλαμένκο και για κρουστά, επίσης το σεμινάριο για το lied τέλη Νοεμβρίου, το σεμινάριο πιάνου - φλάουτου αρχές Δεκεμβρίου... Φροντίζουμε μάλιστα να διδάσκουν άνθρωποι που έχουν επαφή και εμπειρία με το τι συμβαίνει σε αντίστοιχα ινστιτούτα διεθνώς - για το φλάουτο π.χ. θα έρθει η Ναταλία Γεράκη που διδάσκει στη Γερμανία».
- Εσείς ο ίδιος είστε ένας καλλιτέχνης δημιουργός. Δεν νιώθετε ποτέ μια «καταπίεση» όταν στην καθημερινότητά σας υπερισχύουν τα διοικητικά καθήκοντα;
«Ναι, καταπιέζομαι πάρα πολύ. Είναι απίστευτα πνιγηρό, και ομολογώ ότι εάν δεν ήμουν σε αρκετά μεγάλο βαθμό χορτασμένος από δημιουργικά πράγματα, δεν θα επιχειρούσα να αναλάβω το Ωδείο - γιατί πραγματικά έχει γίνει πολύ δυσκίνητη η διοικητική μηχανή των ωδείων, και μάλιστα των δημοτικών ωδείων. Προσπαθώ βέβαια με κάθε θυσία να έχω δημιουργικές διεξόδους. Μέχρι στιγμής τα έχω καταφέρει. Πέρυσι έπαιξα σε 3 συναυλίες, έγραψα 4 έργα, φέτος έχω στα σκαριά άλλα 3 έργα και συμμετέχω επίσης σε 2 συναυλίες: Μία στην Αθήνα τέλη Νοεμβρίου στο "Athenaeum", για να τιμήσουμε τη δασκάλα μας την Ντόρα Μπακοπούλου οι μαθητές της διαχρονικά - όπου θα παίξω μαζί με το Λουκά Γεώργα. Και ετοιμάζω στην Αθήνα μια συναυλία με τραγούδια την άνοιξη, αλλά από τώρα έχουμε ξεκινήσει πρόβες. Επειτα, υπάρχουν κάποια έργα στο συρτάρι... τώρα όμως προέκυψε μάλλον μία παραγγελία, οπότε θα ξεκινήσουμε από αυτήν και έπονται τα άλλα, που είναι καθαρά δικές μου επιθυμίες.
Είναι μια διέξοδος αυτή. Οταν βρίσκομαι σε δημιουργική δραστηριότητα, είναι σαν να επιστρέφω στον εαυτό μου. Απλώς τώρα είναι ακόμα αρχή για φέτος - έχουμε πολλά ζητήματα που "τρέχουν" μαζί. Υπουργείο, μαθητολόγια, εγγραφές, συναυλίες, η Πολιτιστική... Ελπίζω ως τα τέλη του Νοεμβρίου να καταφέρω να ξαναγίνω δημιουργικός».
- Ο πολιτισμός στα λόγια αποτελεί «προτεραιότητα» των περισσότερων πολιτικών, αυτοδιοικητικών και λοιπών ρητόρων. Στην πράξη όμως; Πώς θα σας έπειθε κάποιος ότι πραγματικά εννοεί τα όσα λέει;
«Ξέρω ότι στην Ελλάδα πολύ συχνά γίνεται αυτό: Βλέπουμε ανθρώπους, πολιτικούς κυρίως, οι οποίοι στα λόγια υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια και τελικά δεν κάνουν τίποτα - ή αυτό που κάνουν είναι αμφιβόλου ποιότητος... Εδώ στην Καλαμάτα είμαστε τυχεροί γιατί διαχρονικά όλες οι δημοτικές αρχές έχουν δείξει ένα σθεναρό ενδιαφέρον για την τέχνη. Κι αυτό αποδεικνύεται απ’ το γεγονός ότι είμαστε σε περίοδο οικονομικής κρίσης, κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει οποιονδήποτε δήμαρχο αν έκοβε το Φεστιβάλ Χορού, δεν έκανε το Φεστιβάλ Χορωδιών, δεν έκανε συναυλίες, αλλά παρ’ όλα αυτά η δημοτική αρχή στηρίζει - κι έχει και όραμα όλο αυτό να το ανοίξουμε περισσότερο: Μετά τη συναυλία του Καβάκου, η επιθυμία ήταν να κάνουμε κι άλλες αντίστοιχες. Αυτό για μένα είναι πολύ ενθαρρυντικό. Και θα πω επίσης κάτι το οποίο μπορεί να ακούγεται "φτηνό" ας πούμε, αλλά δεν είναι καθόλου, πιστέψτε με: Τα τελευταία χρόνια επί δημαρχοντίας του κ. Νίκα το οικονομικό πρόβλημα που υπήρχε επί δεκαετίες στο Ωδείο έχει λυθεί, συνολικά στη "Φάρις" δηλαδή έχει λυθεί. Εχει αποδείξει περίτρανα ο συγκεκριμένος δήμαρχος ότι έχει ουσιαστικό ενδιαφέρον για την πολιτιστική αναβάθμιση και διατήρηση των θεσμών της πόλης μας. Εμείς μπορεί να θέλουμε περισσότερα, είναι σίγουρο. Αν με ρωτήσει, θα του πω "δήμαρχε, ευχαριστούμε πάρα πολύ, αλλά εγώ θέλω περισσότερα". Αυτό είναι όμως επειδή εμείς θέλουμε συνεχώς να γινόμαστε καλύτεροι - και πρέπει να το θέλουμε. Αλλά πραγματικά δεν έχω κάτι να προσάψω. Το μόνο που με ενοχλεί είναι οι αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε όλοι, γραφειοκρατικά: Μπορεί να επιθυμούμε εμείς, και η διοίκηση και ο δήμος, να γίνει κάτι, αλλά με τα γραφειοκρατικά να υπάρχει τόσο μεγάλη ταλαιπωρία και δυσχέρεια, που αναγκαζόμαστε κάποιες φορές να κάνουμε πίσω»
- Υπάρχουν λοιπόν σχέδια -και πόροι- για ευρύτερες καλλιτεχνικές διοργανώσεις στην Καλαμάτα, με τη συνεργασία περιφερειακών ή κεντρικών φορέων; Τι απαιτούν τα έργα τέτοιας κλίμακας;
«Υπάρχει περιθώριο για πολύ περισσότερα πράγματα. Δεν σας κρύβω ότι το δικό μου όνειρο μου είναι να καταφέρουμε να φτιάξουμε μια ημιεπαγγελματική ορχήστρα στην Καλαμάτα. Εχουμε πολλούς απόφοιτους μουσικούς σε πολύ υψηλό επίπεδο, οι οποίοι κάθε φορά που τους το ζητάμε έρχονται και με μεγάλη χαρά συμμετέχουν σε συναυλίες, αλλά είναι άνθρωποι που πρέπει κι αυτοί να αρχίσουν κάποτε να βγάζουν χρήματα στη ζωή τους.
Εχουμε ήδη την ορχήστρα εγχόρδων, έχουμε χορωδίες, έχουμε κάποια σύνολα με κρουστά, κάποια σύνολα με κιθάρες, αλλά είναι πολύ σημαντικό και χρήσιμο να αποκτήσουμε μια δομή όπως μια ημιεπαγγελματική ορχήστρα. Και λέω "ημιεπαγγελματική" εννοώντας να αποτελείται από σπουδαστές του Ωδείου και από επαγγελματίες. Το ιδανικό δε για εμάς θα ήταν οι επαγγελματίες να είναι πρώην σπουδαστές του Ωδείου. Αυτό με απασχολεί πολύ, καθώς γνωρίζω πόσα παιδιά έχουν τελειώσει τις σπουδές τους είτε στην Καλαμάτα είτε αλλού και επιθυμούν διακαώς να γυρίσουν στην πόλη τους και να δημιουργήσουν.
Είναι πολύ δύσκολο τη δεδομένη στιγμή, αλλά ίσως δεν θα είναι τόσο δύσκολο αν πάρουμε την Πολιτιστική Πρωτεύουσα - ή αν βρεθούν κάποιες χορηγίες αρκετά υψηλές, που δεν ξέρω αν αυτή τη στιγμή μπορεί κάποιος να τις διαθέσει. Υπάρχουν ήδη χορηγίες και μας βοηθά πολύ η κυρία Καρέλια, είτε μέσω του "Συλλόγου Φίλων της Μουσικής" είτε μέσω του Ιδρύματος Γεωργίου και Βικτωρίας Καρέλια. Την ευγνωμονούμε γι’ αυτό, αλλά δεν μπορούμε να ζητάμε και τα πάντα από έναν άνθρωπο. Ισως απευθυνθώ σε μεγάλα ιδρύματα όπως το Ιδρυμα Νιάρχου για παράδειγμα, το οποίο ξέρω ότι δίνει κι αυτό πολλά πράγματα για τον πολιτισμό.
Προς το παρόν, περιμένουμε: 11 Νοεμβρίου θα ξέρουμε αν η Πολιτιστική Πρωτεύουσα θα είναι ένας τρόπος για να πάμε λίγο παρακάτω. Αν δεν γίνει αυτό -που το απεύχομαι- θα δούμε πια με ποιον τρόπο θα προχωρήσουμε, πώς θα πάμε παρακάτω. Αλλά θα πάμε παρακάτω. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάμε παρακάτω!».
